Morgunblaðið - 08.02.1945, Blaðsíða 10

10
>
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 8. febrúar 1945
— Utan úr hesthúsinu barst
bjartur, tenór Cupide að eyrum
hans. Það lá vel á þeim litla
þessa dagana. Það Jjet nærri að
hann tilbæði Clint eins og guð
sinn. Hann snerist í kringum
hann eins og skopparakringla,
reyndi að apa eftir göngulag
hans, mállýsku og drafandi
rödd. Clint hafði gaman að því
að kenna honum kúreka-mál-
lýsku, sem dvergurinn sló síð-
an um sig með í eldhúsinu hjá
Kaka. — Síðan Nikulás Dulaine
andaðist, hafði honum ætíð ver
ið stjórnað með harðri hendi af
konum — Ritu — Bellu, Clio,
Kaka. — En nú voru þeir tveir,
karlmennirnir á heimilinu. —
Hann reykti vindla Clint, og
fægði stígvjel hans, burstaði
föt hans og kebdi hestunum. —
Þeir fóru saman á veðreiðar og'
hestauppboð. — Það mátti með
sanni segja, að Cupide nyti þess
í ríkum mæli að vera til, um
þessar mundir.
— Clint stóð enn í sömu spor
um. Hann hugsaði með sjer: —
Þjer er best að hypja þig hjeð-
an, drengur minn, ef þú vilt
ekki komast í einhver vand-
ræði. — Alt í einu heyrði hann
að Clio var farinn að syngja.
Hún hafði fallega alt-rödd, —
djúpa og hljómmikla, og söng-
ur hennar var látlaus, en hríf-
andi.
Maðurinn leit enn einu sinni
í kringum sig. Blóðið tók að
renna örar um æðar hans og
hjartað að. slá hraðar. Hann
vissi, að hann myndi ekki geta
farið. — Hann gaut augunum í
áttina til eldhússins. Þar rjeð
Kaka ríkjum, Kaka, sem gat
verið hvorttveggja, tryggur
bandamaður og hættulegur ó-
vinur. Hún þekti ekki það fyr-
irbæri, sem gáfaðir menn
nefna hinn gullna meðalveg.
Hann hafði eitt sinn sagt við
Clio: „Þessi svertingjakerling
þín hatar mig eins og pestina.
Hún fussar og sveiar í hvert
sinn, sem hún kemur auga á
mig. Jeg þyrfti að taka hana í
karphúsið“.
„Henni er ekki illa við þig,
persónulega. Henni ér aðeins í
nöp við karlkynið. Hún fjekk
þá reynslu af því að vera með
mömmu og Bellu frænku, að í
kjölfar karlmannsins sigldu alt
af tár og tregi“.
— Hann lallaði í hægðum sín
um að eldhúsdyrunum. Hann
stóð andartak kyrr í dyragætt-
inni og virti Kaka fyrir sjer.
Hún leit ekki upp frá vinnu
sinni. — Hann gekk inn á mitt
gólf og sagði:
„Þjer er heldur illa við mig,
kerlingin — er það ekki?“
Hún leit illúðlega á hann, en
ansaði engu.
„Það er annars undarlegt",
hjelt hann rólega áfram, ,,að
þegar jeg hitti mann sem mjer
geðjast ekki að — eða, sem
ekki geðjast að mjer — verð-
ítr " altaf annarhvor okkar að
víkja. — Jeg ætla að verða hjer
kyrr“.
Hún horfði á hann hatursfull
um augum. Síðan tók hún að
ryðja úr sjer fúkyrðum og for-
mælingum á frönsku, þar eð
hún vissi, að hann skildi ekki
orð í þeirri tungu. „Dóni! Búri!
Kúasmali — svei aftan! Jeg
hata þig! Je t’déteste!“
,,Það er naumast“, drafaði í
Maroon. „Því miður kann j:eg
ekki þessa golfrönsku sjálfur,
en jeg fyllist aðdáun í hvert
sinn, sem jeg heyri aðra tala
hana. — Jeg hygg, að þú hafir
ekki beinlínis verið að skjalla
mig. — Síðasta orðið, sem þú
sagðir, skildi jeg —“.
I einu vetfangi var hann kom
inn við hlið hennar. Með annari
hendinni tók hann utan um
handleggi hennar og sveigði á
bak aftur, en með hinni utan
um ökla hennar. Hann hóf
hana hátt í loft upp, eins og
hún væri fis. Hún gaf frá sjer
hálfkæft óp og horfði á hann
með óttablöndnu hatri. Hún
var orðin gráföl í andliti.
Clint Maroon horfði á hana.
Aúgu hans voru ekki lengur
blá. Þau voru stálgrá. En hann
brosti lítið eitt, þegar hann tók
til máls aftur, og rödd hans var
góðlátleg eins og venjulega.
„Nú gæti jeg molað í þjer
hvert bein, kerli mín, ef mjer
biðist svo við að horfa“.
Hún sneri höfðinu og reyndi
að læsa tönnunum í handlegg
hans.
„Vertu róleg! Jeg ætla ekki
að gera þjer neitt mein. Við
eigum eftir að verða góðir vin-
ir“. — Augnatillit hennar sann
aði hið gagnstæða. —
„Jú — við eigum eftir að
verða perluvinir. Clio hefir
aldrei skemt sjer neitt um æv-
ina. — Nú skulum við þrjú —
Cupide, þú og jeg — sjá um að
hún fái allar óskir sínar upp-
fyltar, nái í auðugan eigin-
mann og verði hamingjusöm.
Jeg ætla ekki að gera henni
neitt illt. Jeg ætla aðeins að
hjálpa henni“.
Hann setti hana niður á gólf-
lið aftur, og klappaði kumpán-
lega á öxl hennar, um leið og
;hann sagði: „Jeg elska þig
vegna þess að þú elskar hana“.
Kaka leit á hann. „Eigið þjer
við, að hún verði rík — giftist
virðingarverðum manni?“
,,Já, vitanlega. En við verð-
um að fara varlega“.
Hún leit aftur á hann, og
augu hennar voru eins og í gam
alli galdranorn, djúpúðug og
rillkvittin.
„Hvað segið þjer um að fá
franskan kjötbúðing til kvöld-
verðar í kvöld — þ. e. a. s„ ef
þið Clio ætlið að borða heima?“
„Er hann góður?“
„Já. — Það er gott að hafa
karlmann á heimilinu til þess
að matreiða fyrir. Jeg er orðin
þreytt á því, að hafa aðeins
kvenfólk í fæði — þótt Clio
litla borði að vísu á við margan
karlmanninn“.
VII. Kapítuii.
„Faire du scandale“, sagði
Clio upp úr þurru.
„Hvað þýðir það?“ spurði
Clint.
„Jeg ætla að vekja hneyksli.
Ekki stórkostlegt hneyksli •—
aðeins nóg til þess að tekið verði
eftir því“.
Þau höfðu nýlokið við að
snæða kvöldverð og sátu inni í
dagstofunni. Það var hálfrokk-
ið í herberginu. Clio var í hvít-
um kjól, svo að hár hennar og
augu sýndust enn dekkri en
ella.
„Þú minnir mig á lind, sem
við rákumst eitt sinn á, rjett
hjá Brazos“, sagði hann. „Hún
var svo svalandi og fersk að
sjá tilsýndar, að við flýttum
okkur að krjúpa hjá henni til
þess að fá okkur að drekka. En
þegar við snertum vatnið, brend
um við okkur — því að þetta
var hver“.
Hún hló. „Einhverntíma för-
um við saman til Texas, Clint,
— áður en jeg er sest í helgan
stein með mínum virðulega,
ríka eiginmanni“.
„Ertu að reyna að stríða
mjer?“
Hún yppti öxlum og bros
hennar varð glettnislegt.
„Nei. Hefi jeg ekki altaf
sagt, að jeg ætlaði að krækja í
ríkan mann?“
„Hm — jeg gleymi því altaf,
að þú ert ekki annað en smá-
telpa, sem stolist hefir í fínu
fötin af mömmu sinni“.«
Hún rjetti úr sjer. „Jeg er
fullorðin, og jeg hefi hugsað
mjer að leika illilega á heim-
inn og mennina“.
„Þú segir ekki satt!“ sagði
hann, eins og hann væri að tala
við skemtilegt barn.
„Viltu hlusta á mig andartak?
Við höfum ekkert að gera hjer
í New Orleans. En áður en við
förum, þarf jeg að gera dá-
lítið“.
„Hvað skyldi það vera? —
Þú ert svo illkvittnisleg á svip-
inn------“.
„Nei, jeg er ekki illkvitnis-
leg, Clint. — En það væri ekki
furða, þótt svo væri, því að —“
„Jeg elska þig ejns og þú ert“
tók hann fram í fyrir henni.
„Jæja, hlustaðu þá á mig. —
Cupide og Kaka hafa komist að
því fyrir mig, að það er dóttir
— Charlotte Thérése“.
„Dóttir?“ endurtók hann. —
„Hvað áttu við? Dóttir hvers?“
Hún sagði, þolinmóð: „Dóttir
föður míns, Nikulásar Dulaine.
Hún heitir Charlotte Thérése.
Það er hálfsystir mín, eins og
þú veist —
„Hálfsystir þín, já-------“.
„Auðvitað er hún hálfsystir
mín! — Jæja, hún er fimmtán
ára gömul — Kreóli í húð og
hár — alin upp eftir ströngústu
siðareglum. — Næsta vetur held
ur hún innreið sína í sam-
kvæmislíf borgarinnar. — En
verið gæti að það kæmi babb’ í
bátinn, ef gamalt hneyksli í
fjölskyldunni yrði vakið upp að
nýju“.
Clint hafði setið og hallað
sjer makindalega aftur á bak í
sætinu. Nú settist hann snögg-
lega upp. „Hvað áttu við? Þú
hefir þó ekki fjekúgun í
hyggju?“
„Clint! Hvernig getur þjer
dottið annað eins í hug?“
„Það var svo einkennilegur
svipur í augum þínum----------“.
Landið græna
Æfintýr eftir E. Nesbit.
19
En í sama bili og fuglinn hló, breyttist alt aftur í sitt
fyrra horf. Varð þvottahúsið fóstra konungsdóttur aft-
ur, einbýlishúsið fagra varð aftur konungur, og annað
fólk bara það, sem það hafði verið áður, og allar hinar
skörpu gáfur Matthildar hurfu burt eins og ljós hefði
verið slökkt.
Og hláturfuglinn sjálfur datt í tvennt, og varð annar
helmingurinn bara venjulegur hani, en hinn helmingur
inn ryðgaður vindhani, eins og hafður er uppi á húsburst
um og snýst í sífellu fyrir vindinum. Og hefir hvorugur
hluti hins brotna fugls brosað aftur, eins og segir um
suma bjartsýnismenn veraldarsögunnar, þegar vonir
þeirra urðu að engu.
Nú sendi hinn þakkláti konungur allan herinn, sem
nú var skreyttur fínustu einkennisklæðum, til þess að
fylgja Matthildi og Hróðnýju heim. En Matthildur var
skelfing syfjuð. Hún hafði verið gáfuð svo lengi, að hún
var nú orðin alveg uppgefin. Það er nefnilega alveg sjer-
staklega þreytandi að vera mjög gáfaður, eins og þið haf
ið sjálfsagt heyrt, — já, sumir eru svo gáfaðir að þeir
geta aldrei gert handarvik, bara þessvegna. Og herinn
hlýtur að hafa verið syfjaður líka, því hver hermaður-
inn hvarf eftir annan, og þegar Matthildur komst heim,
var aðeins einn eftir og það var þá lögregluþjónninn
heima á horninu.
Daginn eftir fór Matthildur að tala við Hróðnýju um
landið græna og hláturfuglinn og konunginn, sem varð
að einbýlishúsi, en Hróðný sagði bara:
„Hvaða bull er þetta í þjer, stelpa. Reyndu að hætta
því!“
Þá skildi Matthildur auðvitað að Hróðný kærði sig
ekki um að vera minnt á það, þegar hún var nöldurs-
sjálfsali, svo auðvitað hætti hún að minnast á þetta þar
sem hún var eins og við vitum, allra kurteista stúlka.
Matthildur nefndi ekki ævintýri sín við neinn annan,
því allir hjeldu að hún hefði verið hjá stórfræknu sinni.
Og hún vissi að hún myndi verða send til hennar aftur,
ef upp kæmist, að hún hefði verið annarsstaðar, en það
kærði hún sig síst um.
Hún hefir oft óskað sjer þess, að Hróðný tæki aftur
skakkan vagn, en öðruvísi veit hún að ekki er hægt að
komast til landsins græna, en einu sinni þegar þær tóku
skakkan vagn, þá fóru þær als ekki þangað, heldur í
miklu leiðinlegra þorp, en það, sem frænkan bjó í.
En það ætti engin lítil stúlka að búast við því að sjá
Landið Græna nema einu sinni á ævinni. Og margir okk
ar líta það aldrei augum.
, ENDIR
Verkamaður einn, sem vann
hjá gömlum Gyðingi, fór til
hans og bað um launahækkun
vegna þess, hve hann hefði mik
ið að gera.
— Hvað segirðu, sagði gamli
Gyðingurinn, þú hefir það
mjög rólegt, þar sem þú í raun
og veru vinnur ekki neitt. —
Sjáðu nú til:
Það eru 365 dagar í árinu. Á
hverjum sólarhring sefur þú 8
klukkustundir. Það eru 122 dag
ar og þá eru eftir 243. Átta
stundir á dag áttu frí. Þá eru
eftir 121 dagur. Jeg gef þjer
klukkustund á hverjum degi til
matar. Það eru 15 dagar til við-
bótar. Þá eru eftir 106. — Þú
vinnur ekki á sunnudögum. 52
dagar eru þar og 54 eftir. Þú
vinnur ekki nema hálfan dag-
inn á laugardögum — 26 frídag
ar frá enn, 28 eftir. Þú hefir
hálfsmánaðar sumarleyfi ár-
lega og vika fer í veikindi. Þá
eru ekki nema sjö dagar eftir
til að vinna. Ekki vinnur þú á
nýjársdag, afmælisdag Was-
hingtons, 4. júlí, 1. maí þakk-
argjörðadag og jólin heldur þú
helg, auk þess sem fleiri dagar
fara forgörðum hjá þjer.
■—- Jeg ætti ekki annað eftir
en að fara að hækka launin þín.
★
Skipbrotsmaður einn hafði
verið heilt ár á eyðiey og varð
frá sjer numinn af gleði, er
hann sá einn morguninn, að
skip hafði lagst við akkeri í lít-
illi vík við eyna og að sjómenn
voru að láta niður bát. Þegar
sjómennirnir komu í land á
bátnum, kastaði einn skips-
mannanna blaðapakka til
mannsins á eynni og sagði:
— Skipstjórinn biður að
heilsa yður og biður yður að
segja til um, þegar þjer hafið
lesið þessi blöð, hvort þjer vilj
ið láta bjarga yður.