Morgunblaðið - 12.06.1945, Side 10

10
MORGUNBLAÐIB'
I»riðjudagur 12. júní 1945,
nw'i
Á SAMA SðLARHRING
Eftir Louis Bromfield
65. dagui
Hún sá að inni í herberginu
sat lögregluþjónn á stól. Hann
var rauðbirkinn, svolalegur karl,
og alt í einu sá hún hann teygja
höndina yfir eitthvað og ná í
viskýflösku, setja hana að
munni sjer og slokra úr henni.
Og þegar hún sá hann teygja
sig, varð henni ljóst, að lík
hinnar myrtu konu myndi
liggja í rúminu við hlið hans.
Hún hugsaði með sjer: „Það er
konan, sem hrópaði á hjálp. —
Hún var drepin. Jeg gerði
ekkert til þess að hjálpa henni.
Hún var kyrkt, og jeg rjetti
henni ekki hjálparhönd, þótt
jeg heyrði neyðaróp hennar“.
Hún sneri sjer frá gluggan-
um. Alida leit á hana, og hróp-
aði: „Hvað er að? Hvað sást
þú?“ Savina var náföl í andliti.
„Jeg sá ekkert. En jeg vakn-
aði við það í nótt, að kona hróp
aði á hjálp. Jeg vissi ekki, hvað
an hrópið kom, svo að jeg gat
ekkert gert“.
Alida hugsaði dálítið öðruvísi
en Savina. Hún hugsaði yfir-
Towner morgunverð með hjálp
Fanneyjar, liggjandi í rúmi
sínu, eins og hver annar far-
lama maður.
Klukkan hálf tíu kom Barnes
læknir. Hann hlýddi þolinmóð
ur á frásögn hans um, að hann
hefði dottið í óveðrinu kvöldið
áður — setti brotið saman og
gaf honum svefnmeðal. Klukk-
an tíu steinsvaf Jim. — Þegar
Fanney opnaði dyrnar sá hún,
að hann hafði dregið sængina
upp fyrir höfuðið..
Hún læddist aftur inn í her-
bergi'sitt. Hún kallaði ekki á
þjónustustúlkuna, því að í
fyrsta sinn á ævinni blygðaðist
hún sín fyrir, að hafa mist
stjórn á sjálfri sjer í augsýn
þjónustufólksins. — Hún var
orðin svo einkennilega róleg,
og hugsun hennar var skýr. —
Henni fanst, að þegar hún væri
nú laus við Jim, gæti hún ein-
beitt athygli sinni óskiftri að
vandamálum þeim, sem fram-
undan voru.
— Hún klæddi sig í svartan
kjól úr þungu silki. Þegar hún
hafði lokið við að búa sig, gerði
hún dóttur sinni, Elísabetu,
leitt ekkert um konuna, sem orð um að finna sig, áður en
hafði verið drepin. Hún sagði hún færi í spilatíma til ungfrú
áfjáð: „Þú verður þegar að til-
kynna lögregluna það. Af því
getur hún ráðið, hvenær morð-
ið muni hafa verið framið“. —
Síðan hjelt hún áfram:
„Jeg hefi það á tilfinning-
unni, að víð þekkjum þennan
leyndardómsfulla „Wilson“
mæta vel. Hann er áreiðanlega
einn úr okkar hópi“.
Savina hlustaði á hana, og
alt í einu datt henni í hug: —
„Það er Towner!“ Hún hafði
heyrt á skotspónum, að Jim
Towner væri í þingum við söng
konu í næturklúbb. En hún gat
ekki sagt það við Alidu, því að
Jim var hefðarmaður, og auk
þess kvæntur frænku hennar
— og ef hún nefndi nafn hans
í sambandi við morðið, myndi
Alida verða fokvond.
Savina spurði rólega: „Hvað
heitir konan?“
„Rósa Dugan. Hún söng í næt
urklúbb, sem kallaður var
„Rosa’s Place“.
Nafnið „Rosa’s Place“ Ijet
svo kátlega í munni Alidu, að
Savina var að því komin að
Kraus.
Elísabet var stór eftir aldri
og klunnalega vaxin. Hún var
lifandi eftirmynd föður síns —
en skorti þokka þann og hríf-
andi látbragð, sem Jim hafði
átt, meðan hann var ungur. —
Hún hafði engan áhuga á að
klæðast skrautlegum fötum. Hún
hafði ekki áhuga á öðru en hest-
um og íþróttum. Móður hennar
fanst altaf, eins og hún ætti
ekkert í henni — Jim ætti hana
einn.
Fanney hugsaði yfirleitt lítið
um dóttur sína.að öðru leyti en
því, að hún hafði miklar á-
hyggjur út af því, hvernig færi,
þegar Elísabet væri orðin nógu
gömul til þess að halda innreið
sína í samkvæmislífið. Jafn-
öldrur hennar voru flestar
miklu fallegri og kvenlegri en
hún, og myndu alveg skyggja
á hana. Stúlkan skifti sjer og
lítið af móður sinni, talaði sjald
an við hana, nema brýn nauð-
syn krefði.
Elísabet kom nú inn í svefn-
herbergið, feimin og vandræða-
skella upp úr. Hún stilti sig þó, i ieg. Andlit hennar var stórskor-
og sagði: „Jeg þarf á stjórnar- I i
fund í Sct. Annes-sjúkrahús-
inu. Jeg bað um hádegisverð kl.
2. Bíður þú eftir mjer?“
„Já“, ansaði Alida. „Jeg er
viss um, að þeir komast að því,
hver þessi „Wilson“ er í dag.
Þeir virðast hafa ótal sönnun-
argögn.“ Hún gekk aftur út að
glugganum, með kíkinn. Það
var óþolinmæði í svip hennar.
Hún lyfti gluggatjaldinu, í von
um að sjá eitthvað meira.
Savina gekk út úr herberg-
inu. Þegar hún var setst inn í
bílinn, hugsaði hún með sjer:
„Það getur ekki verið, að Jim
Tov/ner hafi drepið hana. Jeg
hefi þekkt hann frá því hann
var lítill hnokki, og jeg veit, að
hann myndi aldrei geta drepið
mann“.
XIX. Kapítuli.
Klukkan níu snæddi Jim
l ið, og hún var rauðhærð og
frekknótt. Hún bauð móður
sinni góðan dag með kossi, eins
og lög gera ráð fyrir, og stóð
síðan og beið átekta, meðan
Fanney lagfærði kjól hennar
og strauk yfir illa greitt hárið.
„Jeg verð að vernda Elísabetu
fyrir þessu hneyksli. Hún á víst
nógu erfitt með að ná sjer í
mann, þótt það bætist ekki við“
hugsaði hún.
Svo sagði hún stuttaralega:
„Við förum öll til Evrópu,
Elísabet — með fyrstu-ferð. Við
förum í kvÖld, ef nokkurt skip
fer“.
Stúlkan hrökk við. „Af
hverju, mamma?“
„Jeg hefi komist að þeirri nið
urstöðu, að það muni vera okk-
ur öllum fyrir bestu. Einkum
og sjer í lagi mun faðir þinn
þurfa þess með. Honum hefir
liðið illa undanfarið — og því
fyrr, sem við komumst af stað,
því betra“.
Alt í einu fór Elísabet að
gráta. „Þú veist að jeg ætlaði
að taka þátt í kappreiðunum.
Þú veist, að jeg var alveg viss
um, að fá verðlaun. — Getum
við ekki beðið, þangað til kapp
unum er lokið?“
Rödd Fanneyjar varð örlítið
hvassari. „Við getum ekki beð
ið, Elísabet. Við verðum að
fara þegar í stað“.
„Mjer finst þetta auðvirði-
legt og illa gert! Þú veist,að jeg
hefi ekki gaman að neinu nema
hestum“.
Fanney virti dóttur sína fyr-
ir sjer. Hún heyrði vart það,
sem hún sagði. Hún var að
hugsa um, að ef hún kæmi
henni fyrir í frönskum skóla,
myndi hún ef til vill læra að
hegða sjer eins og hefðarkona,
— eins og sæmdi dóttur Fann-
eyjar Towner. Hún sagði: „Já,
jeg veit það, Elísabet. Við skul-
um ekki tala meira um það. Þú
verður að treysta mjer. — Jeg
veit betur en þú, hvað okkur er
fyrir bestu, og jeg get ekki gef-
ið þjer neina frekari skýringu.
t Einhverntíma, þegar þú ert orð-
in nógu gömul til þess að skilja
það, verður þú þakklát“.
„Já, jeg skil það svo sem. •—
Jeg veit meira en þig grunar.
Jeg er enginn óviti. En jeg sje
ekki, hvað þetta kemur mjer
við. Þið pabbi getið farið. Alida
frænka myndi áreiðanlega lofa
mjer að vera hjá sjer“.
Gremjusvipur kom á andlit
Fanneyjar. Hversvegna gat
stúlkukindin ekki skilið, að hún
hugsaði einungis um það sem
henni var fyrir bestu? Hún
sagði: „Jeg hefi ekki tíma til
þess að standa hjer og rífast við
þig. Jeg sendi Mclntoch skeyti,
og Jim kemur heim úr skólan-
um í dag. Hann kemur svo á
eftir okkur með fyrstu ferð“.
„Jeg veit, að hann vill heldur
ekki fara. Hann vill vera kyrr
í skólanum“.
„Við skulum ekki tala meira
um það, Elísabet. Þetta er þeg-
ar afráðið“.
Stúlkan þagnaði alt í einu.
Hún kannaðist ofurvel við þenn
an hreim í rödd móður sinnar.
Erí hún hjelt áfram að snökta.
Nú var ékki neitt gaman að lifa
lengur — fyrst hún fjekk ekki
að taka þátt í kappreiðunum.
Hún vissi, að þegar móðir henn
ar talaði í þessum tón, var hún
í þann veginn að missa stjórn á
sjer.
zt-oi. -
j jnccui6o|iOnðjDisaoii
uossuoíin&i^ J!aBin&r^
ntnnuunumumnnBoiimimnnuiuiuimiimmiiiiR.
| Alm. Fasteignasalan |
f er miðstöð fasteignakaupa. j§
1 Bankastræti 7. Sími 5743. §
miiiiiiniiimmiifiiiiifiiiiimimiimiiimiuiimiiiimit'
Viðlegan á Felli
JJjtir ^JJa (Ícjríin JJóniion
. 7.
Egill og Helga komu nú með kýrnar og ráku þær inn
í Gauksdal.
„Þið þurfið ekki bæði að reka kýrnar”, sagði Jósef,
þegar börnin fóru upp hjá kvíunum. „Þið getið rekið þær
sinn morguninn hvort”.
„Æ, það kemur í sama stað niður”, sagði Sæunn. Það
er snúningasamt að reka 8 kýr og 2 kálfa, því að þessir
nautgripir fylgjast aldrei, heldur fara hver í sína áttina”.
,.Nú, jæja, mjer er raunar sama, ef þau eru þá ekki
allan daginn að dunda við það, þegar þau eru tvö”.
Mjaltakonurnar settu föturnar upp á kvíavegg og klifr-
uðust svo upp á eftir. Því næst fóru þær yfir að læknum
og lögðu í bleyti kvíaháleísta sína og kastpilsin, þá þvoðu
þær af sjer mjöltuna, tóku síðan mjólkurföturnar og
gengu heim.
Jó'sef taldi út úr kvíunum á meðan.
„Eru þær ekki allar, pabbi?” spurði Elli.
„Jú, þær eru 219”.
„Þær eiga að vera það, síðan flaug undir Bíldu”. sagði
Elli.
„Hvar ætli Bílda sje núna?” spurði Jósef.
„Hún er uppi á Langahjalla”, sögðu drengirnir og ráku
ærnar af stað.
„Þið megið ekki reka geldfje heim með ánum, drengir”,
kallaði Jósef á eftir þéim. „Þarna eru 4 sauðir, 2 hrútar,
5 veturgamalt og 1 dilkær, þetta dót hefir legið á kvía-
bólinu og venst á það. Það vill ekki skilja við fjeð, ef
því er liðið þetta, og verður svo ónýtt í haust. Reyni þið
að skilja það úr ánum, jeg skal víkja því yfir í Gauksdal”.
Drengirnir fóru fyrir ærnar, og Jósef hjálpaði þeim
til að skilja geldfjeð úr. Hann rak það síðan inn í Gauks-
dal, en drengirnir fóru með ærnar fram í Smjörhæðir.
Þar stöðvuðu þeir þær og hjeldu svo heim.
III.
Húslesturinn.
Drengirnir settust æ sama rúmið báðir, þegar þeir
komu heim, tóku matarílát sín og fóru að eta.
„Þið verðið að flýta ykkur að matast, því að það verð-
ur farið að lesa”, sagði Sæunn húsfreyja, þegar hún kom
inn í baðstofuna.
BEST AÐ ÁUGLYSA I
MORGUNBLAÖINU.
Ungur maður sótti um stöðu
og fjekk áheyrn hjá forstjór-
aMim. Hann var spurður ýmsra
spurninga, m. a. hvort hann
væri ekki metnaðargjarn.
— Metnaðargjarn, svaraði
ungi maðurinn, — jeg get sagt
yður það, að verði jeg ráðinn,
þá skal jeg ekki hætta fyrr en
jeg er búinn að koma yður úr
þessu sæti.
★
Málarinn var nýbúinn að
gera málverk af sveitarsetri
auðkýfings nókkurs, eins og
það leit út við sólaruppkomu.
— Myndin er prýðileg, sagði
auðkýfingurinn, — en þó hafið
þjer gleymt einu.
—Hverju? spurði málarinn.
— Syni mínum, þar sem hann
er að reyna að troða lyklinum
í skráargatið.
★
Listamaðurinn: — Þetta er
kýr á beit.
Gesturinn: — En hvar er
grasið?
Listamaðurinn: — Kýrin er
búin með það.
Gesturinn: — En hvar er
kýrin?
Listamaðurinn: — Þjer eruð
þó ekki sá asni að halda að hún
sje þarna, þegar alt gras er
búið?
★
Línan er oft á tali, þegar mað
ur ætlar að hringja samviskuna
upp.
★
Nærsýn eldri kona hafði
nauðsköllóttann mann fyrir
borðherra í samkvæmi. Án þess
að taka eftir missti hún servi-
ettuna sína á gólfið, og þegar
herramaðurinn ætlaði að fara
að beygja sig til að ná í hana
sagði konan: — Nei, takk ekki
melónu. ^
★
Viðskiptavinurinn: Eruð þjer
vissir um að það sje eitthvað
gagn í því að auglýsa í blaðinu
hjá yður?
Auglýsingastjórinn: — Alveg
viss. Jeg get meira að segja
sagt yður, að hjerna um daginn
auglýsti maður eftir hundi og
hundurinn spássjeraði inn úr
dyrunum meðan hann var að
skrifa auglýsinguna.