Morgunblaðið - 05.01.1946, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 5. jan. 1946
Dularfulla brjefið
»• ~
6. dagur
Anna vissi nú, að faðir henn-
ar var í einhverri hættu. Hún
vissi ekki, hver sú hætta var.
Það vissi Nichoías Steuben.
Hún varð að reyna að komast
að þvi, sem hann vissi. Hún
varð að hitta hann aftur.
Hún ljet fallast niður á rúm-
ið, og tók þá eftir því, að hún
hjelt á brjefunum, sem hún
hafði fengið niðri við afgreiðslu
borðið. í öðru þeirra var kvitt-
un fyrir brjefinu frá Rod, sem
hún hafði komið til geymslu
niðri, og í hinu var símanúmer,
sem Updyke liðsforingi bað
hana hringja i, þegar er hún
kæmi heim. Jim. Hún var bú-
in að steingleyma honum! Hún
flýtti sjer að símanum og
hringdi. Bara að Jim væri ekki
farinn! Þafi, sem komið hafði
fyrir hana áðan, gat ekki verið
raunverulegt. Jim var raun-
verulegur. Það ljet nærri, að
hún fengi tár í augun, þegar
hún heyrði rödd hans.
„Halló, Anna. Hvað kom
eiginlega fyrir þig? Jeg ætlaði
að fara að safna liði og leita
þín“.
Þetta var Jim, gamli, góði
Jim, sem hafði verið einn af
vinsælustu mönnunum í há-
skólanum, vegna þess, að hann
var altaf í góðu skapi.
„Jeg var í heimsókn hjá
kunningjum pabba. Jeg varð
lengur en jeg bjóst við. Er jeg
orðin of sein?“
„Hvað heldurðu, stúlka? Jeg
kem undir eins“.
„Jeg verð enga stund að
laga mig til“, svaraði hún. Hún
flýtti sjer að skifta fötum og
snyrta sig til. Hún kiptist við,
þegar síminn hringdi aftur.
Það var Jim. „Hvað verða
það margar klukkustundir í
viðbót?“ spurði hann.
„Jeg er að koma!“
Hún flýtti sjer. Hún kærði
sig ekki um að vera í herberg-
inu, ef einhver annar hringdi.
— Hún fór í lyftunni niður, og
henni fanst hún vera óratíma
á leiðinni.
Loks var hún svo komín nið-
ur í anddyrið. Jim kom á móti
henni með útrjetta hönd, bros-
andi út að eyrum.
Hún brosti líka, um leið og
hún sagði: „Þú hefir ekkert
breyst!“
„Hvað áttu við? Viltu gjöra
svo vel að líta á stjörnurnar
hjema“, sagði hann og benti á
öxlina á sjer. „Þú hefir ekkert
breyst!“ Hann tók utan um
handlegg hennar. „Fjelagar
mínir eru á næturklúbb hjerna
rjett hjá. Eigum við að fara
þangað?“
„Jú, það skulum við gera“.
Hún hafði haft á rjettu að
standa. Hún gat ekki sagt Jim
frá Nick Steuben. Það, sem
þeim hafði farið á milli, varð
líkast draumi, í návist Jim.
Þegar leið á kvöldið, hafði
hún nær alveg gleymt Nick. —
Þau hittu hóp af ungu fólki og
skemtu sjer við dans og söng
framundir morgun.
„Eigum við ekki að borða
saman hádegisverð á morgun?“
spurði Jim, þegar þau voru aft-
ur komin heim í gistihúsið.
„Jú, en ekki of snemma",
svaraði hún og geispaði.
„Nei, það er víst engin
hætta á því“. Hann kysti hana
og sagði: „Góða nótt, elskan“.
Hún var ekki lengur hrædd.
Hún náði í herbergislykil sinn
og fór með lyftunni upp. Þetta
hafði verið yndislegt kvöld.
Jim var áreiðanlega fallegasti
flugmaðurinn í öllum hernum,
og sá skemtilegasti líka. Þau
voru ekki beinlínis ástfangin
hvort af öðru. Onnu þótti vænt
um Jim, en samt var hún ekki
viss um, að hann værí sá mað-
ur, sem hún vildi giftast. Hann
var indæll drengur — en ekki
nógu alvörugefinn. Ef til vill
fanst henni það aðeins vegna
þess, að þau höfðu aldrei haft
tækifæri til þess að kynnast
hvort öðru nógu vel. En hún
var samt sem áður fegin þv:.
að hún skyldi ekki hafa sagl
honum frá ótta sínum við Nick.
Hann hefði áreiðanlega hlegið
dátt að því. Er þau voru í skóla,
gerði hann oft gys að henni
fyrir það, hve hún hafði auð-
ugt ímyndunarafl, sem oft á
tíðum hljóp með hana í gönur.
Já, hún vissi það, að hún
hafði helst til mikið hugmynda
flug. Hann var auðvitað meiri
raunsæismaður en hún. Karl-
menn voru yfirleitt raunsærri
en konur. Þeir ljetu ekki til-
finningarnar nje hugmynda-
flugið hlaupa með sig í gönur.
Hún hafði verið of lítið sam-
vistum við jafnaldra sína. Alla
sína ævi, og þá einkum og sjer
í lagi síðastliðin sjö ár, hafði
hún haft mjög lítið samneyti
við u'ngt fólk á hennar reki.
Og alt í einu fór hún að hlæja
Allar þessar hugmyndir henn-
ar um, að faðir hennar væri í
hættu, voru hlægilegar. Hún
var búin að gleyma því, hvern-
ig ungt fólk hegðaði sjer. Nick
var ekki of gamall til þess að
gera að gamni sínu. Nú skemti
hann sjer að öllum líkindum
konunglega, ásamt vinkonu
sinni Elsu Raynolds, yfir því,
hvernig honum hafði tekist að
leika á hana. Hún hafði verið
meiri kjáninn!
En þegar hún var háttuð og
búin að slökkva ljósið í her-
bergi sínu, var hún ekki eins
viss um, að hann hefði verið að
gera að gamni sínu. Hún mundi
eftir því, hvernig svipurinn 1
augum hans hafði verið, þeg-
ar hann skipaði henni að fara
úr borginni.
★
Morguninn eftir hrökk Anna
upp við það, að síminn hringdi.
Hún var dálitla stund að átta
sig á því, hvar hún væri stödd.
Svo rifjaðist það upp fyrir
henni, að hún var í New York
og ætlaði að borða hádegisverð
með Jim.
Hún fór fram úr og greip
heyrnartólið.
„Halló, elskan“, sagði hún._
„Halló, Anna“.
Hún fjekk ákafan hjartslátt.
Það var ekki Jim. Það var Nick
— sem hafði verið að gera gys
að henni í gær. Hann skyldi
svei mjer fá það borgað.......
„Viltu borða með mjer há-
degisverð?“ spurði hann.
„Mjer þykir það mjög leitt,
en jeg get það því miður ekki“,
svaraði hún blíðlega.
„Hvenær geturðu hitt mig?“
Hún þurfti ekki að hitta
hann. Hann gat ekki leikið á
hana nema einu sinni.
Hún brosti sínu blíðasta brosi
framan í heyrnartólið og sagði:
„Jeg er hrædd um, að jeg geti
það ekki alla næstu viku. Vin-
ur minn verður hjer í borginni
nokkra daga, og jeg býst við,
að pabbi verði kominn, þegar
hann fer“.
Hann þagði andartak, en
sagði svo lágri, ógnandi röddu:
„Jeg ráðlegg þjer að hitta mig
í dag“.
Hún reyndi að láta það ekki
á sig fá, sem hann sagði. Hún
reyndi að segja ákveðin:. „Jeg
sagði yður, að jeg mætti ekki
vera að því, herra Steuben“, en
í þess stað hvíslaði hún: „Af
hverju?"
„Jeg get ekki sagt það í sím-
ann“.
„Jeg skal koma“, sagði hún
loks.
Hún gat ekki hafa verið með
rjettu ráði að halda, að Nicho-
las Steuben hefði verið að gera
að gamni sínu. Honum hafði
víst verið aít annað en gaman
í hug í gær, og rödd hans var
laus við að vera gáskafull, þeg-
ar hann sagði: „Hvenær?“
Hún hikaði. Svo datt henni
alt í einu snjallræði í hug. Hún
gæti beðið Jim að koma með
sjer. Hún þyrfti ekki að gefa
honum ,neina skýringu. Nick
myndi áreiðanlega lítið geta
sagt, í nærveru Jim. Og það
myndi ekki skaða neitt að sýna
Nick fram á, að hún væri Anna
Wickard, þrátt fyrir alt. Hann
myndi ekki gruna Jim um
græsku. Jim var svo heiðarleg-
ur á svipinn, að-það var bók-
staflega ógjörningur að tor-
tryggja hann. Rödd hennar var
nær sigri hrósandi, þegar hún
sagði: „Klukkan þrjú“.
„Ágætt“. Hann hikaði and-
artak. „Veistu hvar nýja lista-
safnið er?“
„Jeg get fundið það“.
„Jeg bíð þá eftir þjer þar“.
„Já, jeg kem klukkan þrjú“.
Sennilega furðaði hann sig á
því, hvers vegna hún hefði alt
í einu sjeð sig um hönd, en
hann myndi víst nógu snemma
komast að raun um, hver á-
stæðan var. Hann myndi ekki
geta gert henni neitt ilt, þeg-
ar Jim væri með henni. En það
var kjánalegt að ætla, að hann
vildi henni ilt. Hvers vegna
skyldi hann vilja það? Hún var
alveg meinlaus. Að því er hún
vissi best sjálf, hafði hún aldrei
gert á hluta nokkurs manns. í
raun rjettri hafði hann ekki
ógnað henni, heldur aðeins
þeim svikara, sem hann hjelt
hana vera. En það gátu alt sam-
an verið látalæti í honum. Það
gat verið, að hann hefði mæta
vel vitað, að hún var Anna
Wickard — hefði aðeins verið
að skjóta henni skelk í bringu
— hræða hana til þess að fara
úr borginni, áður en faðir henn
ar kæmi. .
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU
Stríðsherrann á Mars
2>
renyjaáaya
Eftir Edgar Rice Burroughs.
104.
Hvernig gat staðið á þessari snöggu breytingu hans
gagnvart mjer? Gat verið að hann grunaði hver jeg væri?
Þetta hlaut að vera svo, og það, sem hafði komið upp um
mig, var höggið, sem jeg rjetti honum.
Þegar varðmennirnir drógu mig burtu, var mjer vissu-
lega þungt í þuga, því nú hafði einn voldugur óvinur
bætst við þá tvo, sem höfðu svo lengi reynt að gera mjer
allt sem þeir gátu til miska, því jeg hefði verið auli, ef
jeg hefði ekki skilið, að Salensus 011 var orðinn hrifinn
af Dejah Thoris, konunni minni.
XI. kapítuli.
Nægtabrunnurinn.
JEG VAR ekki langdvölum í fangelsi Salensus Oll. —
Þann stutta tíma, sem jeg lá þar í gullfjötrum, hugsaði
jeg oft um það, hver hefðu orðið örlög Thuvan Dihn, jédd-
aks af Ptarrth.
Hinn hrausti fjelagi minn hafði farið á eftir mjer út í
garðinn, þegar jeg rjeðist á Thurid, og þegar Salensus
Oll hafði farið burtu ásamt Ðejah Thoris og hinum, hafði
hann verið eftir í garðinum ásamt dóttur sinni og virtist
enginn hafa veitt honum sjerstaka eftirtekt, þar sem hann
var eins klæddur og hinir hermennirnir.
Síðast þegar jeg sá hann, hafði hann staðið og beðið
eftir hermönnunum, sem fóru á eftir mjer, til þess að loka
hliðinu, og gat þá verið einn með Thuviu. Var mögu-
legt, að þau hefðu komist undan? Jeg efaðist um það, en
vonaði af heilum huga, að það væri satt.
Þriðja daginn, sem jeg var í haldi, komu tólf hermenn
til þess að fylgja mjer í áheyrnarsalinn’til jeddaks jedd-
akanna, þar sem Salensus Oll ætlaði að yfirheyra mig.
Var salurinn fullur af aðalsmönnum, og meðal þeirra sá
jeg Thurid. Mathai Shang var ekki þar.
Dejah Thoris, glæsilegri en nokkru sinni áður, sat í
hásæti við hlið Salensus Oll. Vonleysissvipurinn á andliti
hennar gekk mjer að Kjarta.
Tveir ölvaðir menn sátu sam
an á veitingahúsi og ræddu um
alvöru lífsins.
„Skolli dreymdi mig skrítinn
draum um daginn“, sagði ann-
ar. „Mjer þótti eins og alt í einu
væru einir þúsund litlir karlar
byrjaðir að klifra upp um mig
allan. Þeir voru með rauðar
húfur á höfðinu, í grænum föt-
um og litlum, rauðum skóm,
sem hringuðu sig upp að fram-
an“.
„Já“, svaraði vinur hans, „og
það voru gulllitaðar bjöllur á
tánum á þeim“.
„Hvernig veistu það?“ spurði
sá fyrri undrandi.
„Tveir þeirra eru enn á öxl-
inni á þjer“, svaraði hinn.
★
Frægur enskur vísindamað-
ur var að gera margskonar til-
raunir með apa. Að lokum eign
aðist hann lítinn en gáfaðan
aparæfil, sem samkvæmt frá-
sögn vísindamannsinS var sjer
lega líklegur til stórræða. „Eft
ir hádegi“, hjelt vísindamaður-
inn áfram, „ætla jeg með hann
út á völl og kenna honum að
spila tennis“.
Strax að loknum miðdegis-
verði tók hann apann á hand-
legg sjer og bar hann út á tenn
isvöll. Eftir að hafa komið hon
um fyrir í þægilegu sæti beint
framundan múrvegg, sem not-
aður var til að þjálfa sig við,
tók vísindamaðurinn tennis-
’ spaða og bolta og marg endur-
tók allar erfiðustu hreyfingar
leiksins. Hann hringsnerist í
kringum sjálfan sig, þaut eftir
boltanum frá einu horni vall-
arins í annað, stökk í loft upp
datt nokkrum sinnum og.lamdi
sig jafnvel óviljandi í hnakkann
í æsing sínum.
Eftir að þessu hafði farið
fram um klukkutíma og vísinda
maðurinn var orðinn örmagna
af þreytu, tók hann apann úr
sæti sínu, gekk með hann út á
völlinn, lokaði hægt á eftir sjer
vængjahurðinni og gægðist var
lega gegn um skráargatið.
Lítið brúnt auga starði á móti
honum.
★
Amerískur veðreiðakappi fór
til Ítalíu og fjekk þar atvihnu.
í fyrstu kappreiðunum, sem
hann tók þátt í, fjell hestur
hans og lenti ofan á honum.
„Stattu upp“, stundi veð-
reiðakappinn.
Hesturinn hreyfði sig ekki.
„Stattu upp, bölvaður“, end-
urtók veðreiðakappinn.
Hesturinn horfði á hann af-
sökunaraugum og andvarpaði.
„Mig skilja ekki ensku“,
sagði hann.