Morgunblaðið - 21.12.1946, Síða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 21. des. 194ö'
Jens Á. Jóhannesson, læknir
„Dáinn, horfinn"—harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En jeg veit, að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn“.
ÞESSI orð skáldsins komu
mjer í hug, er mjar barst and-
látsfregn vinar míns og bekkj-
arbróður, Jens Ág. Jóhannes-
sonar læknis, mjög óvænt að
morgni þess 14. þ. m. — Hann
hafði tekið sjer nokkurra daga
hvíld frá hinu umsvifamikla
læknisstarfi sínu. Mjer var
kunnugt um, að hann var veik-
ur, en jeg þóttist þess fullviss,
að hann mundi brátt hressast á
ný, eftir þeim fregnum að
dæma, sem mjer bárust af líð-
an hans. Sjálfur kvað hann þó
hafa búist við, hvernig fa.ra
mundi.
Jens Ág. Jóhannesson var
fæddur í Reykjavík 5. október
1900. Foreldrar hans voru merk
ishjónin Jóhannes K. Jensson
skósmiður, og frú Pálína H.
Brynjólfsdóttir, kona hans. Er
Jóhannes látinn fyrir röskum
12 árum, en frú Pálína litir enn,
nýlega áttræð að aldri, og hefir
hún um undanfarin ár dvalist
hjá Jens, syni sírium.
Árið 1904 fluttust foreldrar
Jens Jóhannessonar til Isa-
fjarðar og þar óx hann upp
í hópi mannvænlegra systkina,
en elstur þeirra er Brynjólfur,
hinn þjóðkunni og vinsæli leik-
ari. Vorið 1919 lauk Jens gagn-
fræðaprófi við Menntaskólann í
Reykjavík. Settist hann ’naustið
eftir í 4. bekk, en tók stúdents-
próf vorið 1922 með 1. einkunn.
Hann var löngu staðráðinn í
að lesa læknisfræði, og I þeirri
grein lauk hann embættisprófi
hjer við háskólann í febrúar
1928, einnig með 1. einkunn.
Sumarið eftir gegndi hann
hjeraðslæknisstörfum í Stykk-
ishólmi, en síðan í Berufjarð-
arhjeraði til 1. júní 1929 og loks
um nokkurra vikna skeið í
Norðfjarðarhjeraði þá um- sum
arið. Að því loknu sigldi hann
til Þýskalands til sjernáms í
háls-, nef- og eyrnasjúkdóm-
um og dvaldist í því skvni við
háskólann í Jena 1929—31, en
síðar um þriggja mánaða skeið
í Múnchen og loks í Greifs-
wald. Gat hann sjer hinn besta
orðstír meðal þýskra stjettar-
bræðra, og höfðu kennarar hans
mikið álit á honum. Gegndi
hann um skeið lækningum í
Þýskalandi, og ber það vott um
það traust, er hann naut.
Að þessu loknu kom Jens
heim og kvæntist 1932, heitmey
sinni, Kristínu Pálsdóttur, kaup
manns í Reykjavík, Gíslasonar,
hinni ágætustu konu. — Hóf
hann þá lækningar hjer í bæ.
Stundaði hann þær síðan til ævi
loka, nema hvað hann brá sjer
árið 1936 til Þýskalands, til þess
að kynna sjer nýjungar í sjer-
grein sinni. Hann gerðist brátt
ákaflega vinsæll og eftirsóttur
læknir. Streymdu til hans sjúk
lingar hvaðanæfa af landinu,
og fór mikið orð af snilli hans
í starfi sínu. Öllum vildi hann
hjálpa af fremsta megni. bæði
fljótt og vel. Læknisstarfið var
iífsköllun hans.. Hann gekk að
því óskiftur og Ijet opinber mál
ekki til sín taka, enda þótt hann
hefði áhuga fyrir þeim og mjög
anm
Jens Ág. Jóhannesson
heilbrigðar skoðanir í þeim efn ’ af var sjálfkjörinn fulltrúi
um. í annríki á lækningastof- hinnar heilbrigðu, þróttugu
unni, í sjúkrahúsunum og gleði í hópnum. En ókarlmann-
sjúkravitjunum, gleymdist Jens legt væri að rekja hjer harma-
ávallt að taka tillit til sjálfs sín tölur og síst í anda hans. Er og
og heilsu sinnar, sem hafði þó mestur harmur kveðinn að
verið veil um það leyti, sem nánustu ástvinum hans: ástríkri
hann hóf nám í háskólanum. En eiginkonu, aldurhniginni, kærri
starfsgleði, lífsfjör og fórnar- móður, ungri dóttur, fósturdótt-
lund læknisins vísuðu, meðan ur, fóstursyni og systkinum, er
kraftar entust, gersamlega á öll hafa tekið hinum sviplegu
bug allri varfærni gagnvart og þungbæru ttíðindum. með
eigin heilsu, er aðrir þurítu frábæru þreki og stillingu.
hjálpar við. Og þegar hann loks Vertu sæll, elskulegi vinur,
hugðist að leita sjer stuttrar og hjartans þökk fyrir órofa
hvíidar í annríki skammdegis- tryggð þína, frá því er við
ins, kom dauðinn, hinn mikli kynntumst á æskudögum. Þar
læknir allra jarðneskra meina, bar aldrei skugga á. í dag finnst
og bauð honum hinstu hvíldina mjer skammdegið ömurlegra en
í örmum sínum. | áður og býsna dimmt í lofti. En
mmsig peimi er
Borgey
ISvENSICU ÞJOÐINA setti
hljóða, þegar sú. harmafregn
baVst um landið, að vjelskipið
Borgey frá Hórnafirði hefði
farist skamt frá Hornafjarðar-
ós. Fjórir vaskir karlar og ein
kona ljetu þar lífið, en öðrum,
sem á skipinu voru varð bjarg-
að eftir tvísýnan hildurleik við
bárur hafsins. Islenska þjóðin
hefur oft goldið ægi þungan
skatt með fórnum mannslífa.
Borgeyjarslysið var að því leyti
ekki einsdæmi. Þó kom það öll-
um mjög á óvart. Hjer var á
ferð nýtt skip, er hjelt úr höfn
kyrrlátan haustmorgun út á vel
færan sjó. Að tveim stundum
liðnum var það horfið í djúp
hafsins og fullur helmingur
skipshafnarinnar fallinn í val
frammi fyrir augum ástvina og
samstarfsmanna án þess nokk-
ur mannlegur máttur fengi
rönd við reist. — Já, bilið er
mjótt milli blíðu og éls og
máttur manna nær oft svo afar
skamt. Því verður að taka, sem
orðið er, en minning þeirra lif-
ir, sem lögðu þarna lífið í söl-
urnar.
Sigurður Jóhannesson, skip-
stjóri, var hálsextugur. Hann
var þektur sægarpur og hvar-
vetna að góðu kunnur. Hann
hafði stundað sjósókn frá
Hornafirði og Austfjörðum
Krisíín Þorgrímsdóttir var
aðeins 15 ára. Hún rjeðst til
ferðar með Borgey og ætlaði
heim til . sín að Breiðdalsvík.
Er vissulega mikill harmur
kveðinn að vinum hennar og
vandamönnum, við hið sviplega
fráfall hennar.
Fráfall þessara manna vek-
ur söknuð og sorg, en þeirra
er og verður minst með virð-
ingu og þökk.
Á NÚPSTAÐ í Vestur-
Skaftafellssýslu kom í haust
1 ær norðan úr Þingeyjars.
Hefur hún því hlotið að flakka
þvert yfir Vatnajökul, hún
hafði verið lituð á horni eins
og lög mæla fyrir úr því hjer-
aði.
Þetta dæmi sýnir eins og
svo mörg önnur með flökku-
kindur, hvað gaddavírsgirð-
ingar, hversu dýrar ,og kostn-
aðarsamar sem þær eru, geta
verið gjörsamlega ónógar til
varnar í afrjettum.
í haust sáust 2 flökkukind
ur inn á milli stórvatna við
upptök Skaptár úr Vatnajökli.
Þótti þetta næsta ótrúlegt, þó
satt væri. Fóru þá 3 menn af
Síðunni, sem vanir voru fjall-
áratugum saman, sigrast á £Öngum að ná f þessar kindur
Jmörgum hættum og erfiðleik-
um með góðri forsjá og dugn-
aði og naut virðingar og trausts
þeirra, er höfðu kynst honum.
Þótt Sigurður heitinn hefði
þegar af hendi leyst mikið og
gott æfistarf, var hann í fullu
fjcri, og er vandfylt það skarð,
m nú er fyrir skildi, þar sem
sti hans er autt orðið.
Jens Ág. Jóhannesson var
maður fríður sýnum og ágæt- íÞig munu endast mjer ævilan,
jeg veit, að minningarnar um
gt
um hæfileikum gæddur. Hann
var sviphreinn og bjartur yfir-
litum, glaðlyndur og vildi í
engu vamm sitt vita. Gleði-
maður var hann í vinahópi og
J sönngmaður góður. Glaðværð
hans og hressandi viðmót feykti
burt öllum drunga og áhyggj-
um, hvar sem hann fór. Sjúkl-
ingar kunna áreiðanlega vel að
meta slíka lyndiseinkunn lækn
is síns.
| Þúsundir manna nær og fjær
munu hafa lotið höfði í þögulli
j sorg, er þeir heyrðu andláts-
fregn Jens læknis. „Litla telp-
j an mín sagðist aldrei framar
Jvilja fara til læknís, úr því að
hann Jens væri farinn“, sagði
Ikona við mig á götu, morgun-
1 inn eftir að hann ljest.
Hann mun vera firhmti mað-
^urinn, sem horfinn er úr fá-
menna stúdentahópnum okkar
frá 1922. Jeg býst við, að bekkj
, arsystkinum hans finnist býsna
I örðugt að hugsa til hugsa til
aldarfjórðungsafmælisins á
i komanda vori án hans, sem allt
og varpa birtu á ófarinn veg.
Blessuð sje minning þín.
Sigurður Skúlason.
Notaðar, en góðar,
STEIKARVJELAR
(til að steikja kjöt- og fisk-
bollur) til sölu. „Spjelkavik“-
gerð. Einnig ný fiskhreinsun-
arvjel. „Seperator". — Barner
Michaelsen & Imerslund, Karl
den 12. gt. 16, Oslo, Norge.
TILBÚIN BLÓM
Óska eftir samböndum við
heildsala, sem vill kaupa til-
búin blóm. Vönduð vara. —
A.s.'Nordisk Blomsterindustri,
Backersvej 90, Köbenhavn S.
DÖNSK LIST.
Smekklegar danskar styttur
eftir danska listamenn, steypt-
ar úr marmara á lager hjá vel
þektu og vönduðu fyrirtæki,
sem nægir fyrir allt Islancl
Æyndir ásamt uppl. verða send
r þeim, sem hafa áhuga. —
Snúið yður til A.s. Scanagent,
tore Kongensgade 27, Köben-
íavn.
Óiafur Sigurðsson var á þrí-
tugs aldri, fæddur og uppalinn
á Höfn. Eftir að vjelbátaút-
gerð hófst á Hornaífirðji var
m.b. Björgvin um langt skeið
ein happasælasta fleytan 1
bátaflotanum þar. Sigurður
Ólafsson, sem hjelt þar um
stjórnvölinn, var hinn hraust-
asti í öllum harðræðum, að
hætti víkinga. Nú hafði hann
setst á friðstól, en sonur hans,
og urðu þeir að vaða Skaftá,
því það sýndist skárra en að
þvælast það með hesta út af
sandbleytum. En þegar þeir
höfðu komist inn á milli vatn-
anna við jökulinn, þar sem
kindurnar höfðu sjest, var
þar þá ekki orðin eftir nema
önnur kindin og var það lamb
en hin kindin sem trúlegt er
að hafi verið ær sem átt hefur
Jambið var farin, og sáu leitar
menn merki þess að hún hafi
sett sig vestur yfir aðal vatnið
í -svo kölluð Fögrufjöll, og'
hefur lambið þá' orðið við-
skila í vatnaflauminum og
komist aftur til sama lands.
Þegar leitarmenn voru búnir
að handsama iambið, kom
upp úr kafinu að Jóhannes
Árnason bóndi í Gröf í Skaft-
Olafur, tekið við að þreytaártungu átti ]ambið) en það
glímuna við Hornafjarðarós og'merkilega yið þetta lamb var
öldur úthafsins. Honum kipti í !það> að, það var ge]dingur) því
það sýnir að en halda Skaftár-
tungumenn því við að eiga
sauði sem er nú á seinni ár-
um mjög fátítt síðan diikasal-
an kom til sögunnar.
En sauðahangikjötið er þjóð
arrjettur og hátíðarmatur,
eins og allir vita.
Enda er Skaftártungan
skemtilegasta og kjarnmesta
sauðfjárfláss um alt Suður-
land.
S.
kynið og var þegar orðinn í
fremstu röð sjómanna, þótt
ungur væri.
Páll Bjarnason var rúmlega
þrítugur .Foreldrar hans hafa1
búið lengi á Holtum í Mýra-
hreppi, með mikilli sæmd. Þar
ólst Páll upp í glöðum hópi
góðra systkina. Hann taldi sig
ekki hafa nægilegt starfssvið
heima og leitaði því fanga við
sjóinn, þótt hann sliti aldrei
böndin, sem bundu hann við
heimilið. Páll var hvers manns
hugljúfi og ávalt hinn vaskasti
í hverri raun.
Rögnvaldur Ákason var ætt-
aður af Djúpavík. Hann hafði
fyrir skömmu ráðist sem mat-
sveinn á Borgey, er hún fór
sína síðustu för. Með fráfalli
hans varð fáment bygðarlag að
sjá á bak ungum atgervis-
manni.
Sje hékin augiýsf,
fæs! hún í Bókabúð
Lárusar Blöndaf.