Morgunblaðið - 29.04.1947, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 29. apríl 1947
Á HEIMILI ANNARAR
£ftu fth

Q
<L!l?erL
ar
t
45. dagur
„Þú ert jafn heimsk og
hún“„, sagði Mildred. „Manstu
þegar jeg bað þig að sækja
mjer eitthvað hressandi að
drekka? Richard var þá
frammi, en byssan lá á bak við
hurðina þar sem hún datt í
stympingum okkar Mildred.
Jeg greip hana og faldi hana
undir húninum á meðan þú
varst burtu, Ef Richard hefði
sjeð til mín þá ætlaði jeg að
segiii að Mildred hefði komið
með byssuna. En varst að
fingraför mín én ekki hennar
voru á byssunni. Jeg varð að
eiga þetta á hættu og það
tókst“.
„Byssan var ekki hlaðin“.
„En þegar jeg kom niður
seinna og Richard sagðist vera
einráður í því að skilja við
mig-------hún glotti illilega
og nísii tönnum og færð' sig
nær Myru með vopnið á lofti,
„þá tók jeg byssuna úr felu-
staðnum og fór með hana upp
á loft. Skotfærin voru í her-
bergi Richárds. Jeg hlóð byss-
una og faldi hana aftur á sama
stað á meðan þið Richard stóð-
uð fram við dyrnar. Og svo er
ekki meira um það“.
Hún færði sig enn nær Myru.
Hún var hræðileg ásýndum.
Talaðu, hugsaði Myra. Tal-
aðu. Það getur skeð að Richard
komi á hverri stundu. Það get-
ur vel verið að einhver komi.
Máske-------
Hún sagði: „Það væri
heimskulegt af þjer að skjóta
mig. Það mundi heyrast. Allir
mundu vita að þú hefðir gert
það“.
, „Jeg ætla að setja fingraför
þín á byssuna. Þú hefir fulla
ástæðu til þess að fremja sjálfs
morð. Þú elskar Richard, en nú
er jeg komin heim aftur. Þetta
er eina úrræðifr- fyrir mig. Þú
munt segja frá öllu“.
„Þú hefðir verið örugg, ef
þú hefðir ekki drepið Mildred.
Enginn gat framar kært þig
fyrir að drepa Jack. Þó jeg viti
að þú hefðir gert það, þá er
ekki hægt lengur að koma
neinni ábyrgð fram á hendur
þjer fyrir það“.
Alice hikaði. Það var eins og
hún næði aftur sínu rjetta eðli.
Sú Alice sem hafði framið tvö
morð og var tilbúin að fremja
hið briðja, var alt í einu horfin.
Hún mælti með sinni venju-
legðu hljómfögru rödd: „Hvers
vegna segirðu þetta? Jeg er
enn óhult“. Hún hló ofurlítð,
velti byssunni í hendi sjer og
horfði á hana. „Jeg er enn ó-
hult^ Enginn getur gert mjer
neitt mein og al'lra síst þú“.
Hún rjetti úr sjer og strauk
glóbiart hárið. Svo lagði hún
byssuna á borðið og lagaði á
sjer beltið.
„Mildred framdi sjálfsmoi'ð“,
sagði hún. „Það eru nægar
, sannanir fyrir því, brjefið,
éitrið, sem hún kom með og
framburður þinn, sem*er alveg
í samræmi við minn framburð.
Þú ipátt segja hvað sem þú vilt,
það mun enginn trúa þjer. All-
ir geta sjeð það að jeg hafði
enga ástæðu til þess að myrða
Mildeed“.
„Þú hafðir ástæðu til þess“,
sagði Myra, „þar sem þú vissir
ekki að fralnar var ekki hgegt
að ^kæra þig fyrir morð
Jacks“.
„Já, þú segir það“, mælti
Alice kæruleysislega. „En at-
hugaðu nú málið af skynsemi.
Hver heldurðu að muni, trúa
þjer? Menn munu aðeins segja
að bjl gerir þetta til þess að
reyna að krækja í Richard, að
þú ákaerir mig aðeins af hatri
eins, og Webb gerði. Nei. þú
mátt trúa því, Myra, að eng-
inn lifandi maður mun trúa
þjer“.
Myra mælti með gætni: „Ef
þú heldur það, Alice, að jeg
muni ekki segja frá öllu sem
jeg veit þá.---------“.
„Segðu alt sem þig lystir,
það gerir mjer ekkert. Ef þú
ákærir mig þá hefirðu ekki ann
að upp úr því, en að Richard
snýr við þjer bakinu, einnig
Sam, og Tim og allir aðrir.
Enginn þeirra mun trúa þjer“.
„Heldurðu að jeg láti þig
sleppa? Nei, jeg læt þig ekki
slepry', aðra eins eiturnöðru,
sem hefir tveggja líf á sam-
vislu,'nni“.
„Haltu bara áfram. Ákærðu
mig. Þú hefir ekki annað upp
úr því en að Richard snýr við
þjerhakinu. En nú missir hann
nú hvort sem er. Jeg skal sjá
um Eað. Horfðu á mig“. sagði
Alic<j og rjetti úr sjer, svo að
hún, stóð þar eins og drotning
fyrif framan hana.
Myra sagði: „Jeg segi Ric-
hard frá þessu. Jeg verð að
segj?_ honum frá því svo að
hann viti hvernig þú ert“.
„Segðu honum hvað sem þjer
sýnist .Jeg er óhult. Þess vegna
ætla jeg ekki að gera þjer
neitt.'Myra. Jeg sleppi þjer,
vegna þess að þú getur ekki
gert mjer neitt“.
O". svo gekk hún fram og
aftur um.gólfið, fögur og tígu-
leg og vissi vel af því hvað
hún 'var töfrandi. Myra hugs-
aði: Það er best fyrir mig að
ná bvssunni og þröngva henni
til þess að meðganga. En Alice
hafði gætur á byssunni og
Myra hefði ekki getað orðið á
undan henni að ná í hana.
Alice mælti ögrandi. „Hvers
vegna grípurðu ekki byssuna
og ógnar mjer? Hefirðu ekki
hugrekki til þess? Þú þyrðir
ekki einu sinni að skjóta snák
— eins og þú kallaðir mig áð-
an. Allir mundu segja að þú
hefðir gert það af afbrýðis-
semi. Þú mundir verði ákærð
fyrir morð“.
„Jeg ætla ekki að gera það“,
sagði Myra. „En það eru til lög
og------“. Hún þagnaði skyndi-
lega bví að mundi hún eftir því
að hún þekti lögfræðing, sem
einnig var vinur Richards. „Jeg
ætla að segja Sam frá öllu.
Hanp. veit hvað á að gera“.
Það var eins og áhyggjusvip-
ur kæmi á Alice sem snöggv-
ast. En hún jafnaði sig fljótt.
„Jeg er óhult“, sagði hún. „Eng
inn getur gert mjer neitt. Kall-
aðu á hann. Segðu honum alt“.
„Já, það er best að jeg geri
það“. sagði Myra.
Hún gekk frá stólnum, sem
hafði verið henni nokkurs kon-
ar skjöldur og skjól og gekk
fram á gólfið. Alice gekk nær
borðinu, en hún snerti ekki
bysjuna.
M”ra gekk fram gólfið og
horfði um öxl. En Alice sýndi
ekki nein merki þess, að hún
ætlaði að aftra henni. Fet fyrir
fet læddist Myra fram gólfið.
Hún komst fram í anddyrið og
þá tck hún viðbragð og hljóp í
einumuspretti upp á loft og að
dyrunum á svefnherbergi Sam.
Hún_opnaði dyrnar með skjálf-
andi höndum.
Sam var vakandi og sá hana
þegar hún kom í gættina.
„Myra hvað er að? Er saka-
dómarinn kominn?“
„Sam, komið þjer undir eins
niðuiy Fljótt“.
„Hvað------“.
„Alice drap Mildred. Og hún
drap Jack“.
„H*að------“.
„Alice drap Mildred. Og hún
drap. Jack“.
„Hvað eruð þjer að segja?“
„Það er satt, Sam. ríún ját-
aði.það fyrir mjer“.
Hann stökk á fætur eins og
hanp var í svefnsloppnum og
þreif um hönd herinar. „Hvar
er h’jn? Hvar er Alice?“
„Hún er í lesstofunni. Hún
drap þau bæði. Hún er vís til
að drepa Richard. Hún er æð-
isgengin, hún er brjáluð. Ó,
Sam, hjálpið þjer- mjer ----“.
Henni var svo mikið niðri
fyrir að hún gat’ ekki sagt
meira.
Sam slepti henni. Hann-
steypti yfir sig kápu og svo
hlupu þau bæði niður stigann.
Hann á undan og beint inn í
lesstofuna. Þar stakk hann
skyndilega við fótum.
Alice sat þar í hægindastól.
Hún var eins og hún átti að
sjer að vera, fögur og tíguleg.
Hún leit ósköp rólega á Sam.
Honum varð svo mikið um
þetta að hann varð að styðja
sig við borðið. Svo þerraði
hann angistarsvita af enni sjer
og g°rði sjer upp hlátur.
„Guði sje lof fyrir það að
ekkert er að þjer Alice“, sagði
hann. „Jeg hjelt að eitthvað
hræðilegt hefði komið fyrir".
Alice sagði: „Mjer þykir
vænt um það, að þú ert kominn
Sam. Myra er gengin af göfl-
unum. Hún er með hræðilegan
munnsöfnuð. Jeg vorkenni
henpi. Blessaður reyndu að
koirj, vitinu fyrir hana“.
Sayi þerraði aftur svitann af
enni sjer ag sagði: „Jeg vor-
kenni henni líka, en jeg skal
ekki láta hana gera þjer neitt
ilt, Alice“.
•
XXI. KAFLI.
Mvra hafði engar sannanir.
Ekki eitt skrifað orð, ekki snef-
il af neinu til að styðjast við.
Enginn annar en hún hafði
heyrt játningu Alice, og Alice
hefði aldrei sagt henni frá
þessu ef hún hefði ekki þótst
viss um að Myra vissi alt. Ef
hún hefði ekki orðið hrædd,
þegar Myru bar að, þegar Mil-
dredyvar að deyja og talið víst
að hún mundi vita hvernig alt
var. og sett sig þegar í hennar
og haldið að hún mundi
nota þetta sem vopn ti að fá ósk
um sínum framgengt, þá hefði
hún aldrei játað neitt fyrir
Myru.
Æfintýrið um Móða IHanga
Eftir BEAU BLACKHAM.
19.
af áhuga, því að allskonar skemmtitækjum var komið
tyrir í vögnum hans.
Þarna voru rólur og hringekja og litlir bílar og Par-
ísarhjól og allt mögulegt annað. Hestarnir á hringekj-
unni voru voða skrítnir, því þegar verið var að koma
þeim fyrir í flutningavögnunum, voru þeir engu líkari en
dýrin í Örkinni hans Nóa.
Móði Mangi lagði másandi af stað. Hann bljes hvítum
gufustrókum og dökkum reykjarmekkjum og svo þeytti
hann flautuna sína af öllum mætti. í fyrstu fór hann
hægt, því hlassið var nokkuð þungt, en eftir því sem
hann jók hraðann, varð þetta auðveldara og að lokum
lirunaði hann á fleygiferð í sólskininu, og rauði gufu-
ketillinn hans glóði og það gneistaði undan hjólunum.
Og ekkert skeði tíðindavert á leiðinni, nema hvað hann
varð einu sinni að stoppa, þegar einn hestanna úr hring-
ekjunni datt af lestinni.
Skemmtistaðnum átti að koma upp skammt frá borg-
inni Hjer, og ákveðið hafði verið, að Moði Mangi stopp-
aði þarna, svo að hægt yrði að taka skemmtitækin úr
lestinni. Svo þarna stoppaði Mangi og fylgdist með því,
meðan verið var að taka hringekjurnar og Parísarhjól-
ið og rólurnar úr vögnunum. Og að því loknu hjelt hann
aftur af stað.
Mangi hjelt áfram að hugsa um skemmtistaðinn, það
sem eftir var dagsins, enda hafði hann mjög gaman að
svona skemmtunum.
Sannast að segja hugsaði Mangi svo mikið um þetta,
að hann gleymdi sjer alltaf öðru hvoru, og það var
hreinasta mildi, að hann skyldi ekki verða fyrir ein-
hverju slysi. En til allrar hamingju kom ekkert slíkt
fyrir, og hann ók inn á hliðarteinana bak við járnbraut-
arstöðina, þar sem skúrinri hans stóð. En ekki gat hann
annað en óskað þess, að skúrinn stæði í námunda við
skemmtistaðinn, svo hann gæti fylgst með öllu gamn-
inu.
Lestarstjórinn var nýkominn út úr lestinni og var að
þurka olíuna af höndum sjer, þegar vörðurinn kom til
hans.
— Nú er illt í efni! sagði vörðurinn. Veistu, hvað
hefir komið fyrir?
— Nei, sagði lestarstjórinn, hvað?
— Sjáðu bara! sagði vörðurinn. Það hefir gleymst að
taka tvo af hringekjuhestunum úr vagninum þarna! og
Einn kemur þá annar fer.
Rjett eftir stríðslokin var
þýskri konu í Kiel tilkynt að
maður hennar hefði fallið í
! einni af síðustu orustunum.
Hún tók sjer þetta skiljanlega
mjög nærri, en henni og öðr-
um til mikillar undrunar hitti
hún skömmu seinna fyrri mann
sinn, sem hún hugði að hefði
fallið í heimsstyrjöldinni 1914
—18. Henni hafði verið íil-
kyntur dauði hans, en hann
hafði verið einn af þeim óláns-
sömu mönnum, sem fluttir
voru til Síberíu, og var nú fyrst
að losna þaðan.
★
Konan: Hvað myndirðu gera,
ef jeg myndi deyja?
Maðurinn: Sennilega þáð
sama og þú gerðir, ef jeg
myndi deyja.
Konan: Það var svo sem
auðvitað, að þú myndir ekki
draga þáð að gifta þig aftur.
★
— Jeg hefi farið eftir þín-
um ráðum og verið köld og ó-
nærgætin við hann, en það er
bara verst, að jeg hefi aldrei
hitt hann síðan við töluðumst
við.
★
Faðirinn sat fyrir hjá lítilli
dóttir sinni, sem var að reyna
að teikna hann, en árangurinn
varð ekki góður. Hún velti
lengi vöngum yfír „sköpunar-
verki“ sínu, og sagði loks:
— Jeg held jeg setji bara
skott á þetta og kalli það hund.
★
Þjálfarinn: — Hvað er ridd
araforingi?
Nýliðinn: •— Riddaraforingi
er liðsforingi.
Þjálfarinn: — Já, en hver
er næst fyrir neðan hann.
Nýliðinn: •— Hesturinn,
★
Knattspyrnumenn og kaffi.
Nýlega fór fram landsleikur
í knattspyrnu í París milli
Frakka og Portugalsmanna.
Hver Portúgalsmaðurinn hafði
meðferðis kíló af kaffi, sem
hann færði hinum franska mót
spilara sínom að gjöf.