Morgunblaðið - 29.08.1947, Blaðsíða 10

10

MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 29. ágúst 1947
ÆVIRAUNIR MARY 0’ NEILL
1.
Cftir J4a.ll Cai
uie

GULLNI SPORINN
12. dagur
Sjera Dan var farinn þegar
jeg kom niður í stigann. En
fyrir neðan stigann sá jeg þær
Betsy fögru og Nassy MacLeod.
Það var nóg til þess að jeg
skifti um skap. Jeg kerti hnakk
ann aft.ur á bak og gekk fram
hjá þeim án þess að látast sjá
þær.
Bridget frænka stóð við
dyrnar með sjal yfir sjer. Jeg
ætlaði að sýna henni sömu fyr
irlitningu, en hún greip í mig
og sagði:
„Ætlarðu ekki að kveðja mig
með kossi?“
„Nei“, sagði jeg og reigðist
enn meir.
„Hvers vegna ætlarðu ekki
að gera það?“
„Vegna þess að þú hefir ver
ið vond við mömmu og mig, og
vegna þess að þú hugsar ekki
um neina nema Betsy fögru.
Og jeg skal segja þeim í nunnu
skólanum að þú hafir gert
mömmu heilsulausa og þú sjert
eins vond — eins vond og verstu
konurnar í biblíunni“.
„Guð minn góður!“ hrópaði
Bridget frænka og reyndi að
gera sjer upp hlátur. En jeg sá
að hún náfölnaði af bræði. Jeg
skeytti ekkert um það, en hljóp
út að vagninum. Þar var sjera
Dan og hann sagði:
„Hún Mary mín má ekki fara
svona að heiman. Hún verður
að kyssa móðursystur sína og
kveðja litlu frænkur sínar!“
Jeg sneri þá aftur og kvaddi
þær Nessy og Betsy með handa
bandi. Og svo bauð jeg Bridg-
et munninn.
Hún kysti mig og sagði: „Já,
þetta var betra!“ En þegar jeg
var kominn skamt frá henni,
heyrði jeg að hún tautaði við
sjálfa sig:
„Það er gott að vera laus við
hana“.
Meðan þessu fór fram hafði
pabbi ætt um úti fyrir, með
morgundöggina eins og gráan
ýring í skegginu, og hafði böl-
sótast út af því að hestunum
yrði kalt. Hann greip mig nú
og fleygði mjer inn í vagninn
og skellti svo vagnhurðinni í
lás.
Um leið og við ókum af stað,
snýtti sjera Dan sjer í óða önn
í bláköflótta vasaklútinn sinn.
Svo sagði hann: „Líttu á!“ og
benti upp í glugga móður minn
ar. —
Þar stóð hún, veifaði og kysti
á fingur til mín og þannig stóð
hún í sömu sporum þangað til
vagninn beygði fyrir trje og
hún hvarf mjer sjónum.
Jeg veit ekki hvað gerst hef-
ir í herbergi hennar eftir það,
en jeg hnipraði mig í einu vagn
horninu og allur æfintýraljómi
var af ferðalaginu.
Þegar við komum út á veg-
inn komu þeir þar hlaupandi
Martin og hundurinn hans.
Martin var enn með hægri hend
ina í fatla, en hann hljóp upp
á vagnþrepið og greip með
vinstri hendinni í gluggagrind
ina. Svo teygði hann höfuðið
inn um gluggann og benti mjer
með augunum að taka stórt
rautt epli, sem hann hjelt á
með tönnunum með því að bíta
1 stilkinn. Jeg tók eplið og þá
stökk hann niður af vagnþrep-
inu án þess að segja eitt ein-
asta orð. Mjer hefði einhven
tíma þótt þetta hlægilegt, en nú
var mjer ekki hlátur í hug.
Við komum nógu snemma til
Blackwater og um borð í skip-
ið. En það var ekki fyr en eft-
ir að skipið hafði blásið og var
komið nokkuð frá landi, að jeg
tók eftir því að við höfðum
fengið þilfarsklefa handa okk
ur. Annar klefi var rjett hjá
og sjera Dan sagði mjer að í
þeim klefa væri þeir Raa lá-
varður og þjónn hans. Lávarð
urinn væri að fara til Oxford.
Mjer stóð algjörlega á sama
um þetta. svo grunlausan geta
forlögin gert mann um það,
sem fram undan er. Sjera Dan
fór til þess að heilsa upp á hinn
göfuga samferðamann. En jeg
hnipraði mig í bekk fram við
dyr og fór að hugsa. Og þá
birtist mjer hinn hræðilegi sann
leikur.
Jeg hafði verið rekin brott
úr húsi föður míns, átti þang-
að aldrei afturkvæmt, og átti
aldrej framar að fá að sjá
mömmu og Martin.
Meðan jeg var í þessum hug
leiðingum, var hurðin opnuð
og einhver kom inn.
Þetta var stór unglingur, nær
fullþroska. og jeg þóttist und-
ir eins vita hver hann væri.
Það var Raa lávarður. Fyrst
varð mjer að hugsa um það
hvað hann væri laglegur og vel
klæddur. Hann gekk inn í klef
ann og settist fyrir framan
mig.
„Er þetta hún litla Mary
O’Neill?" spurði hann.
Jeg svaraði engu. Mjer fanst
hann nú ekki jafn laglegur og
fyrst, því að hann var með tvær
stórar framtennur eins og Betsy
fagra.
„Þetta er stúlkan. sem átti
að verða drengur og skjóta
mjer aftur fyrir sig, ha?“
Jeg þagði enn. Mjer fannst
hann líkur í málrómnum og
Nessy MacLeod ■— skrækróma
og gargandi.
„Litla hróið — og er nú á
leið til Rómaborgar að ganga
í nunnuklaustur •— er ekki
svo?“
Jeg svaraði engu. Mjer fanst
augun í honum vera eins og'
augun í Bridget frænku -—
köld og stingandi.
„En hvað hún er þögul og
hæversk! Alveg eins og nunna
nú þegar. En þú ert skolli lag-
leg, lambið mitt“.
Nú fór að síga í mig.
„Hvaðan hefirðu fengið þessi
stóru engils augu? Þú hefir
sjálfsagt stolið þeim úr líkneski
Maríu meyjar — það er jeg
viss um“. "
Jeg þóttist sjá það að hann
væri ekki svara verður, svo að
jeg sneri mjer undan og fór
að horfa út á sjóinn. Jeg heyrði
að hann sagði:
„Þú verður að gefa mjer einn
koss, Ijúfan mín — heldurðu
að þú gerir það ekki?“
„Nei!“
„Þú mátt til að gera það —
við erum skyld, eins og þú
veist“.
„Jeg vil það ekki“.
Hann hló og stóð á fætur.
Svo grúfði hann sig yfir mig
og ætlaði að kyssa mig. En jeg
rak hnýttan hnefann beint
framan í hann.
Seinna varð mjer sagt að
hann hefði orðið bæði hissa og
reiður. Hann átti ekki þessu að
venjast því að allir dekruðu við
hann og gerðu alt, sem hann
óskaði.
„Hvort í grængolandi!“ hróp
aði hann. „Hver skyldi haf
trúað þessu um þig — sak-
leysisleg eins og nunna, en geð
vond eins og fjandinn sjálfur!
Þú verður að biðja mig fyrir-
gefningar á þessu“.
Svo fór hann og jeg sá hann
ekki framar fyr en skipið lagð
ist að bryggju í Liverpool. Á
meðan farþegarnir voru að
tína saman dót sitt kom hann
til mín ásamt þjóni sínum og
sjera Dan og sagði:
„Ætlarðu nú að biðja mig
fyrirgefningar með kossi, eða
á jeg að hata þig alla ævi?“
„Hún Mary mín gefur eng-
um ástæðu til að hata sig“,
sagði sjera Dan. „Hún kyssir
lávarðinn og biður hann fyrir-
gefningar. það er jeg viss um“.
Og þá braut jeg odd af of-
læti mínu við lávarðinn, eins
og jeg hafði gert við Bridget
frænku — jeg bauð honum
varirnar og hann kysti mig.
Þetta var í sjálfu sjer ekki
merkilegur atburður, en það
var forboði stærstu ógæfunnar
í lífi mínu. Og stundum furða
jeg mig á því að hann sem
verndar akursins liljugrös og
fuglana í loftinu, skuli ekki
forða börnum sínum frá falli.
XII.
Jeg man ekkert um ferðalag
ið til Rómaborgar, nema það
að jeg svaf í mismunandi rúm-
um í ýmsum borgum, að lest-
in fór hvínandi og hvæsandi í
gegn um jarðgöng, staðnæmd
ist í skálum með glerþaki og
að þar var aragrúi af fólki á
sveimi fram og aftur. Og svo
man jeg það að jeg fann til
þess hvað jeg var lítil og ó-
sjálfbjarga og varð að gæta
þess að verða aldrei fráskila
sjera Dan, því að þá hefði jeg
vilst.
En svo var það á fjórða degi
eftir að við fórum að heiman.
Lestin ók þá yfir sljettu, þar
sem varla var nokkurt trje.
Landið var dálítið bylgjumynd
að og eins og grasigróið haf.
Sjera Dan var að lesa í minn-
isbók sinni, þá gekk sólin til
viðar og eldrauðum bjarma sló
á loftið og þá sýndist mjér eins
og ógurlega stór flugbelgur
kæmi upp í litadýrðinni. Jeg
kallaði í sjera Dan og benti hon
um á þetta. Hann komst á loft.
„Vertu ekki hrædd. barnið
mitt!“ hrópaði hann og fagnað
artár komu í augu hans.
„Veistu ekki hvað þetta er?
Þetta er hvolfturninn á Santki
Pjeturskirkjunni! Þetta er
Rómaborg, barnið mitt, Róma-
borg!“
Klukkan var orðin níu þegar
við komum á ákvörðunarstað.
Jeg hjelt mjer dauðahaldi í
vasann á hempunni hans sjera
Dan á meðan þysinn var sem
mestur. En hann tók tösku sína
og körfu mína og rogaðist með
það út að stöðvarpallinum. Þar
náðum við í vagn.
Illll...........................
S
UL
onaaus
hæstar j ettarlögmaður
Eftir Quiller Couch.
76.
maðurinn skyldi ekki vera búinn að heyra til okkar. Jeg
gekk því í áttina til hans og stappaði niður fótunum, en
hann hreyfði sig ekki. Þá sló jeg á öxlina á honum.
Hann hrökk í kút og sneri sjer við.
„Herra minn“, sagði jeg fljótt en lágt, „við erum alger-
lega á yðar valdi. í kvöld braust jeg út úr fangelsinu í
Bristol og menn Essex riddara eru á hælxmum á mjer.
Ef þjer framseljið okkur, verð jeg hengdur í fyrramálið,
en f jelagi minn hjerna kann að verða að þola hinar hræði-
legustu pyndingar. Jeg veit ekki hvernig yður lýst á þetta,
en þetta er nú saga okkar í stuttu máli.“
Maðurinn hallaði sjer fram á við og jeg sá nú að hann
var einhver sá furðulegasti maður, sem jeg nokkru sinni
hef augum litið. Hann var mjög lágvaxinn og feitur, en
fætur hans voru svo litlir, að jafnvel smábarn hefði
skammast sín fyrir þá.
Maðurinn hallaði sjer sem sagt fram og hrópaði nú í
eyrað á mjer svo hátt, að mjer dauðbrá:
„Jeg heiti Pottery-Bill Pottery og er skipstjóri á þessu
skipi, sem kallað er Godsend . . . Og jeg er svo heyrnar-
sljór, að jeg heyrði ekki neitt, þótt þjer ljetuð jafnvel
heilan kór hrópa í eyrað á mjer“.
Þarna höfðum við þó rekist á furðulegan aðstoðarmann.
' „Jeg er heyrnarlaus“, hrópaði hann aftur.
Þetta var alveg voðalegt, því varla gat hjá því farið,
að óvinir okkar, sem voru rjett á hælunum á okkur,
heyrðu til hans. Hann hrópaði svo hátt, að við lá að skipið
nötraði.
„. . . . Og um áhöfn mína er það að segja,“ hjelt hann
áfram, „að helmingur hennar er farinn í land á fyllirí,
og þeir, sem eftir eru um borð, eru svo drukknir, að þeir
geta hvorki hreyft legg nje lið. Svo hjer er ekki nokkur
sál, sem getur talað við ykkur“.
Hann þagnaði andartak og hrópaði svo aftur:
„Þetta er skolli ergilegt, því í raun og veru er jeg ákaf-
lega forvitinn að vita, hvað þú ert að segja“.
— Já, jeg ski!, þú fórst í raun
og veru að taka fram hjá mjer
löngu áður en við kynntumst.
★
Tveir karlar, sem verið höfðu
í Indlandi, hittust og fóru að
segja hvor öðrum sögur og
grobba af svaðilförum sín-
saga þín er sönn, sagði hinn.
— Jeg var nefnilega að koma
í heimsókn til þín og mætti
tígrisdýrinu. Jeg fór vitanlega
að klappa því, eins og jeg er
vanur að klappa tígrisdýrum,
og þá tók jeg eftir því, að kamp
arnir á því voru blautir.
★
— Ástin er blind, — en það
er til ágætur augnlæknir við
henni: — Hjónabandið.
Reginald Turner.
★
— Jeg tala aldrei mikið.
— Jæja, eruð þjer líka gift-
ur. —
★
— Lísa, veistu það, að þeg-
ar jeg er óþæg, eru mamma og
pabbi alltaf látin borða há-
degismatinn ein.
★
um.
Dag nokurn þegar jeg sat á
veröndinni á kofanum mínum,
sagði annar, heyrði jeg skyndi
lega urrað á bak við mig. Jeg
sneri mjer við í stólnum og
sá þá voldugt tígrisdýr, sem
var að búa sig undir að stökkva
á mig. En jeg var alveg ró-
legur, greip vatnsglasið, sem
stóð á borðinu fyrir framan
mig og slengdi því á trýnið á
tígrisdýrinu, sem lagði niður
rófuna og skreið á burt.
Jeg skal samþykkja, að þessi
Hlutfallið milli karla og
kvenna í Paraguay er 18 karl-
menn á móti hverjum 100 kon-
um. Eru þetta áhrifin, sem enn
eru af því, að í fimm ára styrj-
öld um 1870 voru 89% af karl
mönnum og drengjum drepnir.
★
— Skóarinn er hjer með
reikning fyrir að hafa sólað
skó.
— Segðu honum að koma
aftur seinna, því að fyrst verð
jeg að borga skóna.