Morgunblaðið - 14.09.1947, Page 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 'í4. sept. 1947
ÁNADALUR
si á ídó ac^ci e j' tir Jja c k Jo n don
+■
2. dagur
Hún beið ekki svars en skund
aði inn í herbergi sitt, sem var
inn af eldhúsinu. Þetta var ör-
lítil kytra og bar einnig merki
jarðskjálftans í fyrra. Þar voru
ekki önnur húsgögn en rút.i,
trjestóll og gömul kommóða.
Saxon mintist þessarar gömlu
komóðu frá því að hún vor
barn, og við kommóðuna votu
tengdar fyrstu minningar henn
ar. Þetta var merkisgripur. For
eldrar hennar höfðu flutt hana
með sjer á flutningavagni þvert
yfir sljettuna. Hún var úr má-
hogny, en annar gaflinn var
brotinn síðan vagninn valt í
Rocks Canyon. Kringlótt gat
var á efstu skúffunni og minti
á bardagann við Indíána hjá
Little Meadow. Mamma iiérm
ar hafði sagt henni frá þessum
atburðum. Hún hafði líka sagt
henni að forfeður sínir hefðu
komið með kommóðuna frá Eng
landi, löngu áður en Georg
Washington fæddist.
Á veggnum yfir kommóð-
unni hjekk spegill. Meðfram
glerinu var stungið nokkrum
myndum af ungum stúlkum og
piltum. Þar voru líka hóp-
myndir, þar sem piltarnir voru
með hattana í öðrum vangan-
um og hjeldu utan um stúlk-
urnar. Á veggnum hjekk líka
litprentað almanak, og margar
litprentaðar myndir úr aug-
lýsingum. Flestar voru þær af
hestum. Neðan í gasljósinu
hjekk knippi af útskrifuðum
danskortum.
Saxon settist á rúmið og fór
að gráta. Hún hjelt að enginn
mundi heyra til sín, en það er
hljóðbært í gömlum og gisn-
um húsum. Hurðin var opnuð
hljóðlátlega og hún hrökk sam
an er hún heyrði rödd mág-
konu sinnar:
„Hvað er nú að þjer? Hafi
þjer ekki líkað baunirnar . . .“
„Nei_ það er ekki út af því“,
flýtti Saxon sjer að segja. „Jeg
er aðeins óttalega þreytt, og
mjer er ilt í f.ótunum. Jeg er
ekki svöng, Sara. Jeg er aðeins
úrvinda af þreytu“.
„Þú mundir segja eitthvað, ef
þú ættir að sjá um húsið“,
sagði Sara, „ef þú ættir að elda
mat og baka og þvo þvott og
gera alt sem jeg hefi að gera. I
Þá held jeg að þú þættist
þreytt. Þjer er engin vorkun.!
En bíddu við“. Hún glotti ill- 1
girnislega. „Já, bíddu við, segi
jeg. Það kemur að því að þú
verður nógu heimsk til þess að
gifta þig, eins og jeg, og þá
kemur röðin að þjer. Þá koma
krakkar, og þá ferðu ekki á
dans, kerli mín, og gengur ekki
í silkisokkum og átt þrenna skó
til skiftanna. Nú líður þjer vel.
Þú þarft eltki að hugsa um
neitt nema sjálfa þig — og svo
alla þá flagara, sem eru á eftir
.þjer og tala um hvað þú hafir
falleg augu. Svei. Einhvern
góoan veðuraag giftist þú ein-
hverjum þeirra, og þá getur svo
farið að þú hafir blá augu til
tilbreytingar“.
„Talaðu ekki þannig, Sara“,
piælti Saxon. „Þú veist það vel
að bróðir minn hefir aldrei
barið þig“.
| ,<Nei, hann gerir hvorki það,
nje annað. Það hefir aldrei verj
iú Weihfij dugur. i ihonum. 'Eft ,
samt er hann nú skárri heldur
en þau úrþvætti, sem þú daðr-
ar við, enda þótt hann geti ekki
unnið sjer svo mikið inn- að
hann geti lifað sæmilega og lát-
! ið konu sína eiga þrenna skó.
| Já, hann er hundrað sinnum
i betri en þorpararnir þínir, því
I að heiðvirð kona gæti ekki
einu sinni verið þekt fyrir það
: að hafa þá fyrir skóþurku. Og
það gengur yfir mig hvernig
þú hefir sloppið fram að þessu.
Máske unga fólkið sje nú ráð-
ugra á því sviði heldur en við
vorum. En það veit jeg, að sú
stúlka, sem á þrenna skó, hugs
ar ekki um annað en skemta
sjer, og það fer illa fyrir henni,
hún má reiða sig á það, Öðru
vísi var það í mínu ungdæmi.
Mamma mundi hafa lúskrað
mjer duglega ef jeg hefði hag-
að mjer eins og þú gerir. Og
það var rjett af henni, þótt nú
i sje alt vitlaust. Líttu nú á hann
j bróður þinn. Hann getur verið
þektur fyrir að flækjast á jafn
aðarmannafundum og taka
brauðið frá börnunum til þess
að borga þar fjelagsgjöld. Hon
um væri skammar nær að
reyna að koma sjer vel við yf-
irboðara sína. Ef hann fleygði
ekki út fje í slíkan óþarfa, þá
gæti hann hæglega gefið mjer
seytján skó á ári, ef jeg væri
nógu vitlaus til að kæra mig
um það. En sannaðu til, ein-
hvern góðan veðurdag verður
hann settur í fangelsi, og hvað
á þá að verða um okkur? Hvern
ig á jeg þá að fæða fimm
manns, með tvær hendur tóm-
ar?“
Hún þagnaði snöggvast til
þess að ná andanum, en hafði
sýnilega ekki lokið harmatöl-
um sínum.
„Æ, Sara, viltu ekki gera
svo vel að loka hurðinni?“
sagði Saxon.
Hurðinni var skelt aftur, svo
að húsið skalf við. Saxon grjet
enn. Hún heyrði að mágkonan
var að busla eitthvað fram í
eldhúsi og talaði hátt við sjálfa
sig.
voru komnar hingað til að
dansa, og þær höfðu greitt þann
skatt sem ætíð var krafist við
slík tækifæri.
Þær gengu á milli veitinga-
borðanna og horfðu á rjettina,
sem fram voru bornir í tilefni
dagsins. Og svo skoðuðu þær
danspallinn. Saxon ljet sem
hún hallaði sjer upp að dahs-
herra og steig ^iokkur valsspor.
, Mary klappaði saman lófun-
um.
| „Þú ert dásamleg“, hrópaði
hún. „En þessir sokkar sem þú
ert í — það eru dýrgripir“.
I Saxon brosti ánægjulega og
teygði fram fótinn og kippti
j kjólnum upp lítið eitt. Hún var
á flauelsskóm með háum hæl-
! um, öklarnir voru
leggurinn grannur og
fmgtinilsðtfi
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couck.
89
Mjög fátæklegt eldhús, sem í var aðeins tveir hrörlegir
stólar, sem oltið höfðu um koll, borð, kanna, sem lá á
hvolfi, stigi, sem lá upp á loft, og í tveimur hornum
hrúgur af hálmi, sem auðsjáanlega voru notaðar sem
svefnfleti. Vinstra megin við innganginn var eldstæði, en
glóandi mónum hafði verið fleygt í allar áttir, svo hann
lá jafnt á gólfinu sem í eldstæðinu. Undir einum stólanna
sat svartur köttur og hvæsti af reiði, en á miðju gólfinu
lá berfættur maður í hnipri. Hann var raunar hálfnakinn,
gamall og visinn og gráhærður og með skegg, sem náði
honum næstum í beltisstað. Á brjósti hans og fótum voru
langar rispur, og hann lá þarna og benti dauðhræddur
og bálreiður á köttinn.
^ Án þess að skifta sjer hið minnsta af þessari furðu-
ávalur1 ^e6u sjón, gekk Jóhanna þversum yfir eldhúsgólfið og
II. KAFLI.
Þær borguðu hvor fyrir sig
við hliðið að Weasel Park. Að-
gangurinn kostaði einn dollar.
Báðar vissu þær upp á hár hve
mikið þær þurftu að sljetta af,
fínum þvotti til þess að vinna 1
sjer það inn aftur. Þetta var
snemma dags, svo að almenn- 1
ingur var ekki farinn að1
streyma að. En múrararnir *
voru að koma með fjölskyldur
sínar, fjölda af krökkum, og
stórar nestiskörfur. Þetta voru
hraustlegir menn' sem höfðu1
góða vinnu og nóg að borða. J
Afar og ömmur voru þar líka,!
vel klædd, en þreytuleg og
bera utan á sjer merki skorts
og strits í uppvexfinum í ír-
landi, þar sem þau voru fædd.
Nú voru þau þó glöð á svip og 1
höltruðu á eftir hinum hraust- 1
legu afkomendum sínum, sem1
fengið höfðu meiri mat í æsku.
Þetta var ekki það fólk, sem
þær stallsysturnar Mary og
Saxon -umgengust. Þær þektu
engan á meðal þess. En þeim
var alveg sama um það hverjirj
stóðu fyrir hátíðahöldum, hvorl:
það voru írar, Þjóðverjar eða
Slavonar — múrararnir, brugg
atarnir Cða j slájrararnir, þær,
og fannhvít húðin sást í gegn-
um næfurþunna sokkana, sem
höfðu kostað 50 cent. Hún var
. ekki há, en grönn og fagurlega
vaxin. Á hvítri treyjunni var
dúskur úr kniplingum, festur
með stórri nál úr gerfi-kóral.
Utan yfir var hún í snotrum
jakka með hálfermum, og hún
var með hanska úr gerfiskinni
og'náðu þeir alla leið upp að
olnboga. Á höfðinu hafði hún
flauelshatt, sem náði niður á
eyru. Undan honum komu fram
nokkrir hrokknir lokkar, sem fram fyrir sig.
liðuðust niður með vöngunum.
Þetta voru engir gerfilokkar,
og aldrei hafi heitt snyrtijárn
komið nálægt þeim.
Mary virti hana fyrir sjer og
augu hennar Ijómuðu. Svo
faðmaði hún Saxon að sjer og
kysti hana. Hún var kafrjóð
af ákefð.
„Þú ert ljómandi“, sagði
hún eins og til að afsaka fram
ferði sitt. „Ef jeg væri karl-
maður, þá held jeg að jeg æti
þig upp til agna“.
Þær leiddust út af danspall-
inum og gengu út í sólskinið.
Þær voru kátar og nutu þess
í fullum mæli að vera lausar
við híð daglega strit. Þær höll-
uðu sjer fram á handriðið fyrir
framan bjarnarstíuna, og það
fór hálfgerður hrollur um þær, beypis.
er þær horfðu á hinn mikla
skógarbjörn. En það bættu þær
sjer upp með hressandi hlátri reynt, en hingað til hefur eng-
fyrir framan apabúrið. Svo um tekist það.
gengu þær hægt yfir grasvell- \
ina og þangað sem leikvangur- •
inn var. Hann var niðurgraf- 1
inn svo fólk sæi betur yfir.:
lagði mig á annað hálmfletið. Svo sagði hún:
„Þetta er pabbi — hann hefur drukkið sig of fullan
rjett einu sinni“.
Með þessum orðum gekk hún að gamla manninum,
dröslaði honum á fætur og fleygði honum svo heldur
hranalega á hitt hálmfletið. Svo hreinsaði hún gólfið, en
er hún hafði lokið því, sótti hún vatn í könnuna og gaf
mjer að drekka. Að því loknu hagráeddi hún mjer, tók
annan stólinn og settist við hlið mjer. Faðir hennar var
þegar sofnaður, en jeg' var svo máttfarinn og þreyttur að
jeg steinscfnaði líka brátt sjálfur. Það síðasta, sem jeg
sá, var Jóhanna, sem sat með, hönd undir kinn og starðo
TÓLFTI KAFLI.
Orustan á Braddocksljettu.
En sársaukinn af sári mínu sótti á mig jafnvel í svefni,
og jeg vaknaði skyndilega og reyndi að rísa á fætur.
í eldhúsinu ríkti alger kyrð, gamli maðurinn hraut á
fleti sínu, kötturinn lá malandi við eldstæðið og Jóhanna
sat í sömu stellingum og áður. En þegar jeg leit út um
gluggann, sá jeg, að komið var kvölcl, og að stjörnurnar
leiftruðu á himinhvolfinu.
— Ef þjer getið borðað þrjá
skammta af undraísnum okkar,
skuluð þjer fá þessa þrjá
skammta og einn í viðbót ó-
Þetta stendur á veggrtum á
ísstofu í Chicago. Margir hafa
Þarna áttu kappleikarnir að
fara fram. Síðan fóru þær rann
sóknarför um hinn mikla garð,
eftir ótal stígum, og rákust
hvað eftir annað á falleg rjóð-
ur, þar sem voru grænmáluð
borð og bekkir. Sums staðar
höfðu heilar fjölskyldur sest að
borðunum. Að lokum fundu
þær fallegt rjóður, þar sem eng
inn var. Þær breiddu dagblað
á grænt og þurt grasið og Ijetu
hina annáluðu Kaliforníusól
verma sig. Það var sannarlega!
nautn í því að baða sig barna 1
í sólskininu og anda að sjer
hreinu ilmþrungnu lofti eftir
að hafa staðið heila viku í kæf-
andi gufu.
Mary var sí masandi.
Hver undraís er nefnilega
þrefaldur venjulegur skamtur,
en auk þess fylgja tveir stórir
bananar, tvær stórar vöflur,
tvær appelsínur og yfir þessu
öllu er heilmikið af súkkulaði
og sultutaui, hnetum og kirsu-
berjum. Hver skamtur er 1 kg.
að þyngd.
35 menn hafa klárað tvo
skamta af undraísnum. En síð
an hefi jeg aldrei sjeð neinn
þeirra, bætir veitingamaðurinn
við.
l'inmilHIHfHlitnHIMIKn
Vk or L
acjnuS ^JiiorlacLui
hæstarjettarlögmaður
Vitið þjer að kötturinn hef-
ur verið húsdýr mannsins í
minsta kosti 5000 ár. Það voru
Egyptar, sem fyrst tömdu
hann. Álitu þeir ketti heilaga,
og helguðu þá gyðjunni Bast.
Kettirnir, sem við höfum hjer
norður á íslandi, eru ættaðir
frá Núbíu og Egyptalandi.
★
Vitið þjer, að í Bandaríkjun-
um er eytt árlega 1900 jmilljón
dollurum í að láta pressa og
hreinsa föt og að í fatalaugun-
um er á hverju ári samtals
hreinsuð 15.000 smál. af ó-
hreinindum og ryki úr fötun-
um.
★
Skrifstofustjórinn: — Heyr-
ið þjer Gunnar, ein af skrif-
stofustúlkunum hefur kvartað
yfir því, að þjer hafið kysst
hana.
Skrifstofumaðurinn; —Hver
þeirra var það?
Asbjörnsons ævintýrin. —
Ggleymanlegar sögur
Sígildar bókmentaperlur.
barnanna.
Ef Loftur getux t>a6 eiui
— t»a kf&rt '