Morgunblaðið - 17.09.1947, Blaðsíða 10

1
10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 17. sept. 1947
MÁNADALUR
Si áldsaaa e^tir JacL cJ-ondon
4. dagur
Hann dansaði ágætlega. Hún
naut þess eins og sá sem vel
dansar, þegar hann fær að
dansa við annan, sem dansar
álíka vel. Það var dásamlegt
hvernig hann, þessi stóri mað-
ur eins og hljómfallið væri í
honum sjálfum. Þar var ekk-
ert hik, ekkert óákveðið spor.
Hún sá hvar Bert þeyttist um
gólfið með Mary og var altaf að
reka sig á hina dansendurna.
Saxon varð að viðurkenna það
með sjálfri sjer, að Bert var
spengilegur og glæsilegur mað
ur, og að hann dansaði vel. En
aldrei hafði henni þó liðið eins
vel í dansi með honum og henni
leið nú. Hann var eitthvað svo
óákveðin og hafði það til að
hlaupa út undan sjer. Það var
eins og hann væri altaf við það
að tapa hljómfallinu. Þess
vegna var ekki gott að dansa
við hann.
„Þjer dansið eins og álfa-
mær“, sagði Billy. „Jeg hefi
oft heyrt piltana tala um það
hve vel þjer dansið“.
„Mjer þykir gaman að
dansa“, sagði hún.
Hún sagði þetta þannig, að
honum fanst hún helst vilja
komast hjá því að tala í dans-
inum. Þegjandi dönsuðu þau
því áfram og henni þótti vænt
um að hann skyldi sýna sjer
þessa nærgætni. Það var sjald-
gæft að verða var við nær-
gætni hjá þeim, sem hann hafði
umgengist. Er þetta H a n n ?
spurði hún sjálfa sig aftur. Hún
mintist þess, sem Mary hafði
sagt: Jeg skyldi fremur giftast
honum í dag en á morgun. Og
svo fór hún að hugsa um það,
hvort hún mundi vilja giftast
Billy Roberts á morgun, ef
hann bæði hennar.
Það var gaman að loka aug-
unum og láta sig dreyma í
faðmi þessa örugga manns.
Hnefaleikamaður. Það fór kitl-
andi ertnishrollur um hana, er
hún hugsaði til þess hvað Sara
mundi segja, ef hún sæi hana
núna. Ónei, hann var ekki
hnefaleikamaður heldur öku-
maður.
Hljómsveitin breytti um
og hljómfallið varð hægara, svo
að fótatakið varð líka hægara
og hann tók fastara utan um
hana svo að henni fanst sem
hún kæmi ekki við gólfið. Svo
varð hljómfallið hraðara aftur
og þá fann hún að hann hjelt
henni lengra frá sjer. svo að
hann gæti horft framan í hana.
Þetta var svo skemtilegt að
þau hlógu bæði.
Svo sljákkaði í hljómsveit-
inni, tónarnir voru dregnir og
þau hægðu á sjer og seinast
var eins og þau rendu sjer
hæga fótskriðu með deyjandi
tónunum.
„En hvað við eigum vel sam-
an í dansi“, sagði hann. Og svo
ruddi hann þeim báðum braut
þangað sem þau Bert og Mary
voru.
* *
með stórum stöfum nafnið sitt
á ská þvert yfir það.
„Nú er það í rauninni gagns-
laust“, sagði hann þegar hann
hafði gert þetta. „Nú hafið þjer
ekkert að gera við danskortið
framar“.
Svo reif hann það sundur í
tætlur og fleygði þeim á gólfið.
„Næst dönsum við saman,
Saxon“, sagði Bert þegar þau
komu til þeirra. „Og þá er
best að þú dansir við Mary,
Bill“.
„Það er ekki hægt“, svaraði
Billy. „Við Saxon höfum rugl-
að saman reitum okkar þenn-
an daginn“.
„Varaðu þig á honum, Sax-
on“, sagði Mary, „því að ann-
ars hertekur hann þig“.
„Jeg þykist kunna að velja
mjer fjelaga“, sagði Billy kurt-
eislega.
„Jeg er viss um það“, tók
Saxon undir.
„Jeg mundi hafa valið yður
þótt jeg hefði hitt yður í
myrkri“, sagði hann.
Mary leit á þau til skiftis
og gerði sjer upp undrunarsvip,
en Bert sagði:
„Nú, þið hafið ekki verið
lengi að því að koma ykkur!
saman. En það gerir ekkert til,!
ef þið viljið láta svo lítið að |
snæða miðdegisverð með okkur |
Mary, þegar þið hafið dansað
tvisvar enn“.
„Þetta er talað út úr mínu
hjarta“, sagði Mary.
„Nú er nóg komið“, sagði
Billy og hló. Svo sneri hann
sjer að Saxon og horfði beint
framan í hana. „Þjer skuluð
ekki taka neitt mark á því,
sem þau segja. Þau eru úrill út
af því að þurfa að dansa sam-
an. Bert dansar eins og uxi og
Mary er lítið betri. Hana, nú
byrja þeir aftur. Við hittumst
þá eftir tvo dansa“.
III. KAFLI.
„Þetta var eins og draumur“,
hvíslaði hún á leiðinni.
Hún sagði þetta svo lágt að
hann varð að lúta niður að
henni til að heyra það og um
leið sa hann að hún var kaf-
rjóð og augun í senn björt og
dreymandi. Þá tók hann dans-
kortið frá henni og skrifaði
Þau snæddu miðdegisverð í
rjóðri undir trjánum og Saxon
tók eftir því að Billy borgaði
fyrir þau öll. Þar voru mörg
borð önnur, og þar var margt
fólk, sem þau þektu og gengu
köll og kveðjur og háðsglósur
milli borðanna. Bert var nær-
göngull við Mary. Einu sinni
tók hann hönd hennar og hjelt
henni svo fast, að hún gat ekki
losað sig. Öðru sinni dró hann
hringana af fingrum hennar
með valdi og skilaði þeim ekki
fyr en löngu seinna. Hvað eft-
ir annað tók hann utan um
hana. Stundum sleit hún sig af
honum, en stundum sat hún
kyr og ljet sem ekkert væri.
Saxon hugsaði með sjer að ekki
mundi Billy fara þannig að í
Berts sporum. Hann mundi
aldrei láta sjer sæma að flangsa
utan í stúlkur, eins og hinir
piltarnir. Hún virti fyrir sjer
þrekvaxnar axlir hans og arma.
„Hvernig stendur á því, að
þjer eruð kallaður Stóri Bill?“
spurði hún. „Þjer eruð ekki
sjerstaklega stór“.
„Nei“, svaraði hann. „Jeg er
ekki nema fimm fet og tæpur
þumlungur. Það er líklega
vegna þess hvað jeg er þung-
ur“.
„Hann er hundrað og áttatíu
pund á sviðinu“, sagði Bert.
„Hvað ert þú að gjalla fram
í, Bert“, sagði Billy með
þykkjusvip. „Jeg er hættur
hnefaleikum. Jeg hefi ekki
komið fram á svið á hálft ár.
Það borgar sig ekki“.
„Þú græddir þó tvö hundruð
dollara kvöldið sem þú barðir
niður hnefaleikarann frá San
Francisco", sagði Bert drjúg-
ur.
„Hættu þessu og þegiðu, segi
jeg. En þjer, Saxon, þjer eruð
ekki sjerlega stór heldur, en
þjer eruð framúrskarandi vel
vaxin, alveg eins og konur eiga
að vera, og þjer getið borið
mig fyrir því hvar sem er. Þjer
eruð bæði grönn og þjettholda.
Jeg er viss um að jeg get giskað
á hvað þjer eruð þung“.
„Flestir taka of djúpt í ár-
inni“, sagði hún.
„Ekki mun jeg gera það“,
sagði hann. „Jeg er mjög nask-
ur á að geta þess hvað fólk er
þungt“.
Hann virti hana gaumgæfi-
lega fyrir sjer og það var auð-
sjeð að hann átti í baráttu við
sjálfan sig um það að draga úr
ágiskun sinni.
„Bíðið þjer nú við“.
Hann laut fram og þreifaði
á handleggjum hennar. Hann
tók dálítið fast utan um upp-
handlegginn, svo að Saxon titr
aði, við. Það voru einhverjir
töfrar við þennan stóra dreng.
Ef einhver annar hefði snert
hana þannig, til dæmis Bert,
þá hefði hún orðið reið. En
hjer var einhverju öðru máli að
gegna. Er þetta h a n n ?
spurði hún sjálfa sig enn einu
sinni.
„Fötin yðar geta ekki vegið
meira en sjö pund“, sagði hann.
„Og sjö frá — hvað skulum við
segja — hundrað tuttugu og
þremur, þá eruð þjer nakin
hundrað og sextán pund“.
„Billy Roberts“, hrópaði
Mary. „Þannig talar ekki neinn
siðaður maður“.
Hann leit undrandi á Mary.
„Hvernig?“ spurði hann að
lokum.
„Þú ættir að skammast þín.
Sjerðu ekki að Saxon blygðast
sín?“
„Það er ekki satt“, sagði
Saxon þurlega.
„Og ef þú heldur þannig
áfram, Mary, þá endarðu með
því að gera mig orðlausan",
sagði Billy. „Jeg veit hvað er
sæmandi og hvað er ósæm-
andi. Og það er ekki alt undir
því komið, hvað maður segir,
heldur hvað maður hugsar. Og
jeg hugsa ekkert ljótt og það
veit Saxon vel. Og hvorugu
okkar datt það í hug, sem þú
ert að hugsa um“.
„Altaf versnar það“, sagði,
Mary. „Jeg hugsa aldrei um [
þess háttar'.
„Svona, farðu þjer hægt,
Mary“, sagði Bert. „Þú ert á
villugötum. Billy gerir sig aldr
ei sekan í slíku“.
„Þá ætti hann ekki að vera
ruddalegur“, sagði Mary,
„Svona, Mary, vertu nú góð
og hættu þessari vitleysu“,
sagði Billy. Svo sneri hann sjer
að Saxon og sagði: „Fór jeg
ekki nærri því?“
„Jeg er hundrað tuttugu og
tvö pund“, sagði Saxon og gaf
Mary hornauga. „Hundrað tutt
ugu og tvö í öllum fötum“.
®<$x$x^<$k$x$x^5x$<^x^<$x^x£<^$>3>^^><SxM*$>‘3>3>^$<^<^>3>^<^<S><S>^^<í><S><®"§><$<S*
j Orðsendingj
frá Hótel Borg
Framvegis verður konsert musik leikin á miðvikudags-,
föstudags-, laugardags- og sunnudagskvöldum.
Jafnframt tilkynnist þeim fjelögum sem hafa í huga
að halda hóf að Hótel Borg í vetur, að húsið verður að-
eins leigt til kl. 2 eftir miðnætti, og er það vinsamleg
tilmæli okkar, að fjelög þessi taki þetta til greina við
tilhögun þessara skemmtana. Skemmtanirnar geta byrj
að fyrr á kvöldin, en verið hefur, ef óskað er.
JdótJ Ec
or9
■^^x$xíx^<$^x$x^^xíxíx^<í>^x$x$x$x$xíxS>^$xíxíx$x«x$x$x$x$x$x$>^<$>^x$x$^x5x8x$x5xS>
3ja herbergja
% íbúð með þægindum til sölu. Skipti á 4ra til 5 herbergja
íbúð æskileg.
SALA OG SAMNINGAR
Sölvhólsgötu 14.
Leikskóli
S minn tekur til starfa á næstunni. Væntanlegir nem-
endur gefi sig fram við mig í dag og á morgun, milli
f kl. 5—7 e.h.
LÁRUS PÁLSSON
Freyjugötu 34. Sími 7240.
&$>QX§><$X$><$>®®<§G><$<$><§><§><§<§><§><§>&§><§><i><$<fr§X$><§X§><§><&$>&$><$><§><§X§><§>QX§><§><§><§><§><§><§*§>‘
Sendisveínar
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU
Duglegir sendisveinar óskast frá 1. næsta mán. Uppl.
ekki gefnar í síma.
^jói'átn^g-^in^a^jeiag- Jióiandó L.j^.
Hiísmæðraskóíi Reykjavíkur
ver'ður setíur mánudaginn 22. sept. kl. 2 e.h.
Nemendur, sem hafa fengið loforð um heimavist, komi
með farangur sinn í skólann sunnudaginn 21. sept.
frá kl. 7,30—8,30 e.h.
Kvöldnámskeið skólans byrja einnig mánudaginn 22.
sept kl. 6,30 e.h.
Hulda Á Stefánsdóttir.
&§>&&&§><§><§>Q>Q>®Q><§>Q><§X§><§><§X&§><§^X§>®<$>®Q><$><§><§X§><&Q>®®®®Qx§><§X§X§><§X§><§X§>QX&
®<&<$®®<$®$>®§>®&$&§^>§x$&§><§*$x§&§x§x§<§x§X§^>®Q><$G>§><§<$&§>®&§x§<§x§<$
lýr ónotaður Buick ’47
til sölu. Skipti á góðiun bíl eldri gerð, eða nýjum bíl,
koma til greina. Til sýnis við Leifsstyttuna frá kl.
4—8 í dag.
<| 4ra eða helst 5 herbergja
íbúð í steinhúsi
óskast til leigu sem fyrst, gegn fyrirframgreiðslu eða J>
X láni, eftir samkomulagi. Tilboð merkt: „Lán — Leiga“, g
f leggist inn á afgreiðslu Morgunblaðsins.