Morgunblaðið - 11.10.1947, Síða 10

10
MORGUIVBLAÐIÐ
Laugardagur 11. okt. 1947
MÁNADALUR
SlzálLaya ej^tir ^j/ach Sondo

26. dagur
„Þetta er giftingarhringur
mömmu. Jeg hefi altaf gengið
með hann í bandi um hálsinn.
Þegar jeg var í munaðarlausra
hælinu átti að taka hann af
mjer, en þá grjet jeg svo sárt,
að forstöðukonan fjekk mjer
hann aftur. Og hugsið ykkur —
á þriðjudaginn kemur dreg jeg
hann á fingur mjer, Billy,
sjáðu hvað grafið er 1 hann“.
„C. til D. 1879“, las hann.
„Það þýðir Carlton til Daisy.
Pabbi var skýrður Carlton. Og
nú verður þú að sjá umþað,
Billy, að stafirnir okkar verði
grafnir í hann“.
Mary var stórhrifin.
„Ó, hvað þetta er yndislegt“,
sagði hún. „W. til S. 1907“.
Bil.ly hugsaði sig um.
„Nei, það gengur ekki“,
sagði hann, „því að þessi hring
ur er ekki frá mjer“.
„Þá látum við bara grafa W
og S í hann“, sagði Saxon.
„Nei, S og W þá heldur“,
sagði hann, „því að þú átt alt-
af að ganga fyrir“.
„Sama get jeg sagt um þig“,
sagði Saxon. „Þú gerir það nú
fyrir mig að láta grafa í hann
W og S.“
„Þarna sjerðu“, sagði Mary
og sneri sjer að Bert. „Hún
ræður og hún vefur honum þeg
ar um fingur sjer“.
Saxon gramdist þetta.
„Þú skalt ráða, Billy“, sagði
hún.
Hann'"tók þjettar utan um
hana og sagði:
„Við skulum ráðgast um
þetta áður en við ákveðum
nokkuð“.
XIV. kafli.
Sara var þröngsýn. — Allt
hugsanalíf hennar hafði stirðn-
að um leið og ástarvíman var
af henni, eða í þann mund er
hún eignaðist fyrsta barnið. —
Þá komu fram í henni þær
lyndiseinkunnir, er mótast
höfðu í æsku. Það mátti ekkert
út af bera, smávægilegustu at-
við urðu í hennar augum svo
stórkostleg, að hún ætlaði af
göflum að ganga. Þetta hafði
bitnað harðast á Tom, einkum
þegar þau fluttu. Og eftir að
þau höfðu flutt þrisvar sinn-
um hafði hann fengið nóg af
þessu, og síðan höfðu þau ver-
ið kyrr á sama stað.
Það var vegna geðsmuna
Söru að Saxon dró það í
lengstu lög að segja henni frá
því, að hún ætlaði að gifta sig.
Hún átti von á góflunni, og
hún fekk hana líka.
Sara byrjaði að útmála það
hvílíkt ógurlegt áfall það yrði
fyrir sig og börnin að Saxon
ætlaði nú að hlaupast frá því,
að borga fjóra og hálfan doll-
ar á viku fyrir fæði og hús-
næði. Og svo kom gusan:
„Hnefaleikari, ræfill, róni“,
hvæsti hún. „Hvað heldurðu að
hún móðir þín mundi hafa sagt
ef hún væri á lífi og vissi það
að þú ætlaðir að giftast öðrum
eins ræfli og B'ill Roberts? •—
Bill. Nei, móðir þín var alltof
sómakær til þess að henni hefði
nokkurn tíma *komið til hugar
að giftast manni, sem hjet Bill.
Og það piáttu reiða þig á, að
nú geturðu ekki framar geng-
ið í silkisokkum og aldrei fram
ar áttu þrenna skó. Það verð-
ur ekki langt þangð til þú mátt
þakka fyrir ef þú hefir morg-
unskó á lappirnar og bómull-
arsokka, sem kosta tvennir
ekki meira en tuttugu og fimm
cent“.
„Ekki kvíði jeg því,“ sagði
Saxon. „Billy er fær um að
gefa mjer eins mikið af sokk-
um og skóm og jeg þarf“.
„Þú berð ekki neitt skyn-
bragð á þetta“, sagði Sara og
rak upp kuldahlátur. „Sann-
aðu til hvernig fer þegar þú
ferð að hlaða niður krökkum.
Þeir koma örar en peningarnir
nú á dögum“.
„Við ætlum ekki að eiga
nein börn — svona fyrst um
sinn — ekki fyr en við höfum
borgað skuldir okkar“, sagði
Saxon.
„Jæja, eru nú ungu stúlk-
urnar komnar upp á það lag-
ið? Þegar jeg var ung voru
þær of siðsamar til þess að vita
um nokkuð svo ósæmilegt“.
„Um ungbörn?“ spurði Sax-
on í hólfgerðu gamni.
„Já, um ungbörn“.
„Þetta er í fyrsta skifti sem
jeg heyri talað um ungbörn
sem eitthvað ósæmilegt. Þú
hlýtur að hafa verið laus á
kostunum, Sara, að Vera búin
að hlaða niður fimm börnum.
Við Billy ætlum ekki að vera
svo ósiðsöm. Við ætlum ekki að
eiga nema tvö börn, dreng og
stúlku“.
Tom lá við að skella upp úr
en hann þorði það ekki. Þetta
kom Söru svo á óvart að hún
varð mállaus fyrst í stað. En
hún áttaði sig fljótt og var ekki
á því að gefast upp.
„Og svo giftið þið ykkur án
þess að þekkjast nokkuð. Ef
það er ekki ósæmilegt þá veit
jeg ekki hvað ósæmilegt er.
Nei, ungu stúlkurnar nú á dög-
um hafa enga sómatilfinning'u.
Enga sómatilfinningu, segi jeg.
Það kemur af þesu lauslæti að
vera altaf að dansa á sunnudög-
um. Ungu stúlkurnar núna eru
hreinustu skepnur. Jeg hefi
aldrei vitað aðra eins Ijettúð
og lauslæti--------
Saxon náfölnaði af reiði, en
Tom deplaði framan í hana aug
unum til þess að -minna hana
á að hún mætti ekki hleypa
Söru upp.
„Þú veist það, systir mín“,
sagði hann þegar þau voru orð-
in ein, „að það þýðir ekki að
deila við Söru. Hún skilur ekk
ert og vill ekkert skilja. Billy
Roberts er besti drengur. Jeg
þekki hann talsvert, Og þú ert
heppin að fá hann. Þið verðið
áreiðanlega hamingjusöm“. Svo
lækkaði hann róminn: „Láttu
víti Söru þjer að varnaði verða.
Deildu ekki við manninn þinn.
Hvað sem fyrir kann að koma
þá mundu það að deila aldrei
við hann, eða álasa honum. Við
karlmennirnir viljum hafa
okkar skoðun og við erum ekki
jafn vitlausir og Sara heldur.
Annars skal jeg segja þjer það
að Söru þykir vænt um mig
þó hún láti aldrei á því bera.
Þú átt að láta þjer þykja vænt
um manninn þinn, og í öllum
hamingjunnar bænum, láttu
hann finna það. Ef þú ert góð
við hann þá geturðu fengið
hann til að gera alt fyrir þig.
Lofaðu honum að ráða stund-
um og þá lætur hann þig ráða
líka. Þú átt að láta þjer þykja
vænt um hann og þú átt jafn-
an að leita styfks hjá honum,
og þá mun hann bera þig á
höndum, því að hann er enginn
græningi. Jeg læt altaf undan
Söru vegna þess að jeg þori
ekki annað, en það væri ólíkt
skemtilegra að láta undan henni
af alúð, vegna þess að henni
þætti vænt um mig“.
;,Þú mátt treysta því, Tom,
að mjer mun þykja vænt um
Billy“, sagði Saxon. Hún brosti
en þó voru tái; í augum henn-
ar. „Og jeg ætfe að kosta alls
kapps um að honum þyki alt-
af vænt um mig. Og þá þarf
jeg hvorki að kyssa hann nje
kjassa til þess að hann -geri
alt fyrir mig. Hann gerir það
vegna þess að hann elskar mig“.
„Þetta er alveg rjett hjá þjer,
Saxon“, sagði Tom. „Misstu
aldrei sjónar á þessu, og þá
verðurðu hamingjusöm“.
Litlu seinna var hún komin
á stað til vinnu sinnar. Þá beið
Tom eftir henni á næsta götu-
horni.
„Jeg ætla að biðja þig um
það, Saxon“, sagði hann, „að
misskilja ekki það sem jeg
sagði áðan um Söru. Þú mátt
ekki halda að jeg hafi verið
að niðra henni. Hún er góð kona
og trygg, en lífið hefir ekki
leikið við hana. Fyr skyldi jeg
bíta úr mjer tunguna en að
jeg segi eitt aukatekið orð henni
til lasts. Það hefir hver sinn
djöful að draga, og jeg skal
segja þjer að það er bölvað að
vera fátækur“.
„Þú hefir jafnan verið mjög
góður við mig, Tom“, sagði Sax
on. „Og það er engin hætta á
að jeg glgymi því. Jeg veit að
Söru gengur ekki nema gott
til. Hún reynir að gera sitt
besta“.
„Því miður get jeg ekki gef-
ið þjer neina brúðargjöf", sagði
Tom og var vandræðalegur.
„Sara má ekki heyra á það
minnst. Hún segir að við höf-
um ekki fengið neina brúðar-
gjöf. En jeg hefi nú samt ætl-
að þjer ofurlítið. Þú getur víst
ekki giskað á hvað það muni
vera?“
Saxon beið þess að hann
segði frá því.
„Þegar þú sagðir mjer frá
því að þú ætlaðir að gifta þig,
þá datt mjer þetta alt í einu í
hug og svo skrifaði jeg Georg
bróður og bað hann um hlut-
inn. Jeg sagði honum ekki frá
því til hvers jeg gerði það, því
að mig grunaði að hann hefði
fargað honum eins og silfur-
sporunum. Hann á stundum í
basli. En hvað heldurðu að
hann geri — sendir mjer grip-
inn óðara. Og jeg hefi falið
han hjerna úti í eldiviðar-
geymslunni, svo að Söru gruni
ekki neitt“.
„Hvað er það? Eitthvað sem
pabbi hefir átt? Hvað er það?“
„Sverðið hans“.
„O, sverðið sem hann hafði
þegar hann reið á rauðblesótta
stríðsfáknum sínum. Æ, Tom.
Þú gast ekki gefið mjer neina
betri gjöf. Við skulum fara
þangað og skoða sverðið. Við
getum læðst að húsabaki. Sara
er nú í eldhúsinu og getur -kki
sjeð til okkar. Hún er að þvo,
en hún hengir ekki þvottinn út
fyr en eftir hálftíma“.
GULLNÍ SPORiNN
108
í framan og síðan steingrár, það var eins og augun ætl-
uðu út úr höfðinu á honum. og hendurnar hríðskulfu.
.,Vín!“ stundi hann. „Fljótt, fljótt, í guðanna bænum
komið með vín!“
Á næsta andartaki f jell hann á gólfið og engdist sundur
og saman af krampateygjum. Jeg flýtti mjer að skápnum,
sem hann hafði bent á fann vínflösku þar og helti nokk-
urum dropum upp í hann. Þetta var þó erfitt, því hann
gnísti tönnum í sífellu og froðufelldi.
Eftir nokkra stund rjenuðu þó krampateygjurnar, jeg
lyfti honum upp og kom honum fyrir í stólnum á ný, en
þar lá hann eins og tuska og gat hvorki hrært legg nje
lið. Jeg settist því andspænis honum og beið þess, að hann
jafnaði sig.
„Kæri ungi herra“, byrjaði hann loks veikum rómi,
„jeg er gamall maður og að dauða kominn og verð að
borga fyrir syndir mínar. Það var síðast í gær, að lækn-
arnir í Bodmin sögðu mjer, að dagar mínir væru taldir.
Þetta er annað kastið, sem jeg fæ — það þriðja hlýtur að
gera út af við mig“.
,,Og hvað um það?“ sagði jeg.
„Ef, ef ungfrú Delía er ennþá á lífi, sem jeg þó ekki
held. skal jeg bæta fyrir öll mín afbrot. Jeg skal játa allt
— segið mjer aðeins, hvað á jeg að gera, svo jeg fái að
deyja í friði“.
Hann var skelfilega ræfilslegur, meðan hann sat þarna
og stamaði, en jeg ljet það ekki á mig fá og sagði:
„Jeg verð að minnsta kosti að fá skriflega játningu yð-
ar, áður en jeg yfirgef þetta herbergi“.
„Já, en kæri ungi vinur, viljið þjer þá lofa því, að nota
tkki játninguna? Og þjer ætlið ekki að drepa mig? Líf
mitt er einskis virði. eins og þjer getið sjeð“.
„Já, og annað eigið þjer ekki skilið. En Delía ræður
þessu, þegar jeg finn hana. Strax -og jeg fer hjeðan, mun
jeg byrja að leita hennar. Og það megið þjer vera viss um,
að finni jeg hana ekki, fæ jeg yfirvöldunum í hendur
játningu yðar“.
FRÁ STEINÖLD
— Bíddu María, jcg er búinn
að finna eldspýtur.
★
Þrlr Skotar voru einu sinni
í kirkju á sunnudegi, þegar
presturinn alt í einu tilkynnti
að söfnun ætti að fara fram
handa fátækum og hann kvaðst
vona að allir mundu gefa a. m.
k. einn dollar eða meir. Skot-
arnir urðu mjög kvíðafullir þeg
ar safnarinn nálgaðist þá, og
allt í einu leið yfir einn þeirra
en hinir tveir báru hann út.
★
Viðtækjasalinn: — Hvernig
líkar yður nýja útvarpið?
Skotinn: — Ágætlega, mús-
ikin er ágæt, en Ijósið er held-
ur dauft til að lesa við.
★
Miðasalinn: — Öll sæti eru
uppseld með því verði sem þjer
viljið fá, en jeg get látið yður
fá stæði fyrir kr. 1.60.
Skotinn: — Væri yður sama
þó að það kostaði 80 aura af
því að jeg er bara einfættur:
★
Einu sinin þegar Coolidge,
fyrrum forseti Bandaríkjanna,
var að koma úr kirkju og var
á leið til Hvíta hússins, spurði
konan hans, sem hafði ekki ver
ið í kirkjunni, hvort ræban
hefið verið góð hjá prestinum.
— Já, svaraði hann.
— Um hvað var hún?
— Syndir.
•— Hvað sagði presturinn urn
syndirnar?
— Hann var á móti þeim,
svaraði forsetinn.
★
Kaupandinn: — Jeg er mjög
hrifinn af þessum hund, en
mjer finnst bara hann vera of
fótastuttur.
Seljandinn: ■— Of fótastutt-
ur? Mjer sýnist að allir fæt-
urnir nái niður á gólf.
★
— Skoti, íri, Frakki og Gyð-
ingur voru cinu sinni að borða
saman á hóteli. Þegar þeir
höfðu lokið við máltíðina og
þjónninn kom með nótuna,
sagði Skotinn altl ‘ í einu að
hann skyldi borga hana.
— Daginn eftir fannst Gyð-
inga búktalari myrtur.
BEST AÐ AUGLfSA
í MORGUmLAÐUSU \