Morgunblaðið - 06.12.1947, Side 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 6- des. 1947

MÁNADALUR
Sl áldóacja eptir ^jacb rJdondo
n
74. dagur
„Nei, þetta þoli jeg ekki“,
sagði Billy. ,,Það gengur ofan
á okkur ef jeg rek það ekki
burtu“.
„Hvað ætlarðu að gera?“
spurði hún dauðhrædd.
„Jeg ætla að öskra svo hátt
að kjálkarnir fari úr liði. Jeg
skal fæla það burtu hvað sem
það er“.
Hann dró andann djúpt og
rak svo upp heljar mikið ösk-
ur.
Arangurinn af þessu varð
mikhi meiri en hánn hafði bú-
ist við og Saxon varð enn
skelfrfari en áður. Því að þarna
kvað við allt í einu margradd-
að öskur um allan skóginn og
þau heyrðu greinar brotna og
þungt fótatak, sem dreifðist í
allar áttir. Tíl allrar hamingju
komst kyrð á rjett á eftir.
„Hvað segirðu um þetta?“
sagði Billy. „Það var sagt um
mig meðan jeg iðkaði hnefaleik
að jeg kynni ekki að hræðast. j
En það er gott að þeir, sem1
það sögðu, sáu mig ekki núna. i
Og nú hefi jeg fengið nóg af
þessu. Jeg kveiki eld“.
Það var auðvelt að kveikja
upp því að enn leyndust neist-
ar í öskunni. Og brátt skíðlog-
uðu greinarnar, sem Billy kast-
aði þar á. Nú rofaði í lofti og
sáust stjörnur. Billy horfði á
þær um stund og svo lagði hann
á stað út í kjarrið.
„Hvert ætlarðu?“ kallaði Sax
on.
„Mjer datt dálítið í hug“,
sagði hann og hjelt áfram.
Saxon vafði værðarvoðun-
um upp að höku og dáðist að
því hvað hann var hugrakkur.
Þarna lagði hann vopnlaus á
stað út í myrkrið þar sem voð-
inn var.
Tíu mínútum seinna kom
hann atfur og var þá skelli-
hlæjandi.
„Bölvuð kvikindin, þau ljeku
lagleya á okkur. Þetta endar
með bví að jeg verð hræddur
við minn eigin skugga. Hvað
var það? Þú getur ekki giskað
á það þótt þú vektir í alla nótt.
Þetta voru nokkrir kálfar —
og þeir voru enn hræddari en
við“.
Hann settist við eldinn og
reykti vindling. Svo skreið hann
í bólið.
„Jeg er laglegt bóndaefni,
eða hitt þó heldur“, sagði hann,
,,að nokkrir kálfar skuli geta
gert mig lafhræddan. Jeg skal
ábyrgjast það að hvorki faðir
minn nje faðir þinn hefðu tek-
ið neitt mark á þessu. Ættun-
um er að fara aftur“.
„Það er ekki sa.tt“, sagði Sax
on. „Við erum engir eftirbátar
forfeðra okkar í neinu og við
höfum betri heilsu en þeir. En
við höfum fengið annað upp-
eldi en þeir. Það er allt og
sumt. Við höfum alið allan
okkar aldur í stórborg. Við
þekkjum borgarhávaðann,
hvert einasta hljóð, en við
þekkjum ekki hávaðann í sveit
unure. Við höfum alist upp við
ónáttúrleg skilyrði, ef jeg
mætti komast svo að orði. En
i nú tökum við upp aðra og betri
lifnaðarháttu. Þegar fram í
fsækir þá sofnum við jafn ró-
lega úti á víðavangi eins og
í feður okkar gerðu“.
„Þá þurfum við að hafa
mýkra hvílurúm en þetta“,
sagði hann.
„Við skulum ekki hugsa um
það. Farðu nú að þegja og
reyndu að sofa“.
Óttinn var nú horfinn, en
það fór jafn illu um þau og
áður. Billy sofnaði ekki fyr en
þau héyrðu hanagal á éinhverj
um bæ í nágrenninu og Saxon
blundaði rjett á eftir. Það varð
órólegur svefn.
Þegar fyrsta dagskíman kom
á loft skreiddust þau á fætur
og Billy kveikti eld. Saxon
skalf. af kulda og varð fegin
að draga sig að eldinum. Þau
voru bæði þreytt og syfjuð.
Saxon fannst þetta svo bros-
legt að hún fór að hlæja. Og
þá tók Billy undir og hló líka.
Svo greip hann kaffikönnuna
og settti hana yfir eldinn og var
þá hinn kampakátasti.
III. KAFLI
Það eru fjörutíu enskar mílur
milli Oakland og San José og
þau Billy fóru það á þremur
dögum. Þau hittu nú engan jafn
skrafhreyfinn og unga síma-
manninn, og gátu ekki gefið
sig á tal við marga. Að vísu
var fjöldi umrenninga á vegin-
um. Þeir voru með allt sitt haf
urtask á bakinu og ferðuðust
bæði út og suður. Saxon komst
fljótt að raun um að ekki þýddi
að tala við þá, því að þeir vissu
bókstaflega ekkert um landbún
að. Þetta voru aðallega gamlir
menn, úttaugaðir af drykkju-
skap og höfðu mestan áhuga
fyrir knæpum og ölvun. Þeir
gátu þó sagt þeim frá því hvar
hægt væri að fá vinnu og hjá
hverjum væri gott að vinna, en
staðirnir sem þeir nefndu voru
langt í burtu. En eitt frjettu
þau þó hjá þeim og það var að
á þessum slóðum væri eingöngu
smábændur og hjá þeim væri
enga vinnu að fá. Ef þeir tæki
kaupamenn, þá gengju Portu-
galar fyrir.
Bændurnir voru drumbslegir
við þau. Oft óku þeir tómum
vögnum fram hjá þeim Billy,
en aldrei varð þeim að vegi að j
bjóða þeim að setjast upp í
vagnana. Ef Saxon spurði þá
einhvers, þá litu þeir tortrygn-
islega á hana og virtu hana fyrir
sjer frá hvirfli til ilja áður en
þeir svöruðu.
„Þetta eru ekki Ameríku-
menn. Þetta eru skepnur“, sagði
Billy. gremjulega. „Áður fyr
voru. allir vingjarnlegir hvar
sem þeir hittust“.
Þá rifjaðist upp fyrir Saxon
það sem Tom hafði sagt við
hana..
„Þetta gerir aldarandinn,
Billy“, sagði hún. „Aldarand-
inn þefur breyst Við erum líka
of skamt frá borginni. Bíddu
þangað til við komum lengra.
Þá verður fólkið vingjarn-
legra“.
„Þetta eru eintómir lúsables-
ar“, sagði hann.
„Það getur verið ósköp eðli-
legt“, sagði hún og hló. „Hver
veit nema þetta sjeu feður
verkfallsbrjótanna, sem þú barð
ir til óbóta?“
„Jfg vildi að satt væri“, sagði
Billv. „En hvernig vita þeir að
sá sem kemur á móti þeim með
bagga á baki, sje ekki þeirra
jafnoki og máske meira. í
þeirra sporum mundi jeg ekki
dæma mennina fyr en jeg hefði
talað við þá“.
Á hverjum bæ spurði Billy
hvort þar væri ekki vinnu að
fá, en svo gafst hann upp á
því og leitaði ekki fyrir sjer
nema á stærstu bæjunum. Altaf
var sama svarið, að þar væri
enga vinnu að fá. Sumir sögðu
þó að þeir þyrftu á kaupamanni
að halda þegar rigningarnar
byrjuðu. Bændur ætluðu að bíða
með plæginguna þangað til.
„Kantu að plægja?“ spurði
Saxon.
„Nei, en þetta er enginn
vandi. Ef jeg hitti einhvern,
sem er að plægja þá ætla jeg að
biðja hann að kenna mjer það“.
Daginn eftir barst honum
tækifærið upp í hendurnar. Þau
komu að akri, sem gamall mað
ur var að plægja.
„Já, ekki er þetta mikill
vandi“, sagði Billy. „Ur því að
þessi karlskröggur getur plægt,
þá ggt jeg það líka og helm-
ingi betur“.
„Farðu til hans og biddu hann
að lofa þjer að reyna“, sagði
Saxon.
„Hvaða gagn er í því?“ spurði
hann.
„Ertu bræddur?“ sagði hún
kímnislega. „Þú þarft ekki ann
að en spyrja hann, og hann
segir þá ekki nema nei. Máske
vill hann,lofa þjer að reyna?
Ertu hræddur við karlfauskinn.
Þú sem ekki hræddist fantinn
frá Chicago?“
„Þetta er nú allt annað“,
sagði hann en stökk samt yfir
limgirðinguna, sem var um-
hverfis akurinn. „Jeg skal veðja
tveimur á móti einum um það
að karlinn vill ekki lofa þjer
að reyna. Segðu honum að þú
ætlist ekki til þess að fá borg-
un fyrir það“.
„Ef hann gerir sig merkileg-
an þá tek jeg plóginn af hon-
um“.
Það var svo langt frá girð-
ingunni þangað sem karlinn
var að plægja, að Saxon heyrði
ekki hvað þeim Billy fór á
milli. En eftir tvær mínútur sá
hún að karlinn lagði taumana
um bakið á Billy og fjekk hon-
um plógstýrið. Svo lögðu hest-
arnir á stað en gamli maður-
in gekk við hliðina á Billy og
gaf honum ráðleggingar. Þann-
ig fóru þeir tvo hringa. Þá
sneri karlinn þangað sem Sax-
on var og spurði hann:
„Hefir hann ekki plægt áð-
ur?“
Saxon hristi höfuðið.
„Aldrei. En hann kann að
fara með hesta“.
„Það var svo sem auðsjeð að
hann er ekki neinn viðvaning-
ur“, sagði karl og stakk tóbaks
tölu upp í sig. „Hann kemst upp
á lagið“. Svo hló hann: „Já,
ekki tapa jeg á þessu“.
Óplægða spildan minkaði óð
um og Billy var ekki á því að
hætta. En þau Saxon og karl-
inn tóku tal með sjer. Saxon
spurði hann spjörunum úr og
hún komst að raun um það að
hann var alveg eins og síma-
maðurinn hafði lýst föður sín-
um.
Alt til íþróttaiðkana
og ferðalaga
Hellas, Hafnarstr. 22
GULLNI SPORINN
148
mínum hesti og Delíu út úr húsinu. En það mátti ekki
seinna vera.
Við sáum það strax, að vonlaust var um að takast mundi
að bjarga höllinni. Aðeins nokkrar fötur af vatni voru í
brunninum, og annarsstaðar var ekki vatn að fá. Álman,
þar sem eldurinn hafði átt upptök sín, var nú svotii albrunn-
in, og eldurinn hafði breiðst óðfluga út til annarra hluta
hallarinnar. Áhöfn Potterys stóð sig þó prýðilega við að
bjarga ýmsum dýrmætum hlutum, svo sem stólum, legu-
bekkjum, dýrmætum ábreiðum og málverkum.
Jeg var búinn að binda hestana og ætlaði að fara að hjálpa
til við björgunarstarfið, þegar einn úr áhöfninni hrópaði:
„Pottery! Hvar er Pottery, skipstjóri? Hefur enginn sjeð
hann?“
„Hann er þó ekki týndur?“ hrópaði jeg hræddur.
Jeg hljóp að hurðinni og ætlaði að fara að ryðjast inn,
þegar kippt var í öxlina á mjer. Þetta var Pottery, sem hafði
staðið í skugganum við vegginn og nú brosti framan í mig.
Svo gaf hann mjer merki um að koma með sjer.
Við gengum þangað sem við Matt höfðum verið í felum
fyrir aðeins þremur tímum síðan, og fórum svo út um hurð-
ina litlu í veggnum.
Pottery gekk burt frá höllinni og jeg elti. Hann stefndi
beint út á klettabrúnina, og á flýti hans mátti helst ætia, að
hann ætlaði að steypa sjer beint í hafið.
En þegar hann var kominn alveg fram á brúnina, nam
hann staðar og benti niður fyrir sig. Við fætur okkar var
þykk járnstöng, sem rekin hafði verið í klettinn, og við
han'a var bundinn sterkur kaðall. Jeg kraup á knje og togaði
i reipið og fann, að það var mjög ljett. Svo leit jeg spyrjandi
á Pottery.
Hann kinkaði kolli, lagði munninn upp að eyranu á mjer,
og í fyrsta skipti síðan jeg fyrst hitti hann, tókst honum
nú að hvísla það lágt, að ekki var eins og naut væri að öskra.
„Jeg sá einhvern læðast hjema niðureftir og elti hann.
Þetta var maður, sem eins og dró á eftir sjer annan fótinn
— og hann klifraði niður reipið hjerna eins og köttur“.
— Hafið þjer höfuðveikis-
meðal?
★
Ferðalangur, sem kominn
var heim, ræddi við kunningja
sína:
— Jú, það var mjög gaman
að koma til París og Róm, en
það langsamlega stórkostleg-
asta við allt ferðalagið, er ferð
in yfir hafið. Ef þið eigið ein-
' hverntíma eftir að fara til meg
inlandsins, megið þið ómögu-
lega láta hana fara framhjá
ykkur“.
★
Sírninn hringir.
— Halló.
— Halló, er þetta þú, Jón?
— Já, þetta er Jón.
— Ekki finnst mjer nú rödd
in vera Jóns.
— Ja, hvernig sem það nú
er, þá er þetta Jón.
— Ertu alveg viss.
— Já, svo sannarlega.
— Jæja þá, Jón minn, þetta
er Gísli. Geturðu ekki lánað
mjer 100 krónur?
— Jeg skal segja Jóni að þú
hafir hringt, þegar hann kem-
ur heim.
ir
— Hvað get jeg gert fyrir
yður, frú? spurði afgreiðslu-
maðurinn.
— Jeg ætla að fá tvö kíló af
þvínakjöti, var svarið.
— Afsakið, sagði afgreiðslu-
maðurinn, þjer meinið .............
— Þvínakjöt, sagði konan
aftur.
— Eh, þjer eigið við svína-
kjöt.
— Auðvitað, sagði frúin og
var nú farið .að síga í hana,
— var það ekki það, þem jeg
þagði.
■ iiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiianiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiil
a 5
I Sandcrepe I
(hvítt) |
Mislit kjólaefni,
Karlmannasokkar,
Barnasokkar,
1 Undirföt,
Náttkjólar,
Peysusett (kven-),
Peysusett (barna)
Prjónavesti,
Gammosíubuxur
í miklu úrvali,
Leikföng allskonar.
| VERSLUNIN DAGRÚN 1
Laugaveg 82
| (á horni Barónsstígs og |
Laugavegs).
c 3
iiiiiiiiifiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiia