Morgunblaðið - 22.05.1948, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIB
Laugardagur 22. maí 1948.

KENJA KONA
jk
mee
lamó
83. dagur
„Það hefir einhver af þræls
dýrkendunum hjerna falið
hann“, sagði Sagurs bálvond-
ur. „En jeg segi yður það satt,
Mr. Evered, að slík niður-
troðsla á helgum lögum Suður-
ríkjaima verður ekki þoluð.
Það skal þá kosta það að Suð-
urríkin segi sig úr bandalagi
við Norðurríkin“.
„Jeg er enginn þrælsdýrk-
andi. Mr. Sagurs“, sagði John.
„Jeg er kaupsýslumaður. Ef
það er nauðsynlegt að hafa
þræla í Suðurríkjunum til þess
að atvinnuvegirnir þar geti
blómgast, þá kemur mjer ekki
til hugar að amast við því. Frá
okkar sjónarmiði hjer norður
frá er þrælahald ekki nauð-
synlegt, en þetta er aðeins skoð
anamunur, sem hlýtur að geta
jafnast“.
Mr. Sagurs sagði með þrum
andi raust: „Hjer á enginn
skoðanamvmur rjett á sjer, Jeg
á þræl, sem heitir Atticus. Svo
kemur þjófur og stelur þess-
ari eign minni og þjófurinn er
skipstjóri yðar. Hann flytur
þrælinn hingað og felur hann.
Ef þessi sami skipstjóri skyldi
stela einum af hestum yðar og
flytja hann til Savannah, þá
mundi jeg gera allt, sem í mínu
valdi stæði til þess að þjer
fengjuð eign yðar aftur. Og
jeg þykist hafa rjett til að
krefiast hins sama af yður“.
John sagði: „Ef einhver
stæli hesti af mjer og flytti
hann til Sávanpah, munduð
þjer þá vilja kaupa hestinn?“
„Já, ef hann væri til sölu
og ieg þyrfti á honum að
halda“.
„Þá sting jeg upp á því að
jeg kaupi þrælinn af yður. Seg
ið hvað þjer viljið fá fyrir
hann. Hvers virði er hann?“
Sagurs hikaði við augnablik
og kipraði augun saman.
„Til dæmis tuttugu og fimm
hundruð dollara", sagði hann
svo.
„Jeg veit ekki hvers virði
þrælar eru, en ef þetta er
sangjarnt verð, þá skal jeg
borga það“.
Nú tútnaði Sagurs út af
reiði.
„Fyrst þjer viljið borga svo
mikið, herra minn, þá veit jeg
með vissu að yður er kunnugt
um það hvar þrællinn er nið-
ur kominn. En hann er ekki
falur, hve mikið sem þjer bjóð
ið. Jeg krefst þess að þjer skil-
ið honum“.
John sagði með hægð: „Jeg
bauðst til að borga það, sem
þjer settuð upp, Mr. Sagurs, en
það er ekki vegna þess að jeg
ætli mjer að eiga þrælinn. Ef
þjer samþykkið tilboð mitt þá
verður hann frjáls og yður má
standa á sama um það, úr því
að þjer hafið fengið andvir.i
hans. Með því væri málinu lok
ið, og annað átti jeg ekki við
með tilboði mínu“.
Það kom refssvipur á Mr.
Sagurs. Svo hneigðj hann sig
og sagði: „Jeg bið yður af-
sökunar. Jeg hefi víst misskil-
ið yður“.
En svo rauk hann upp aftur
og sagði:
..En Atticus er ekki falur —
verið þjer sælir“.
VII.
Þegar Sagurs var farinn leit
John til sjera Pittridge og sagði
brosandi:
„Jenny vill ekki sleppa
þrælnum“.
„Átti hún uppástunguna á
því að þið keyptuð hann?“
„Nei. Jeg stakk upp á þessu
til þess að reyna að binda
enda á þessi vandræði“, sagði
John.
Pittridge kinkaði kolli.
„Hann er ekki allur þar sem
hann er sjeður þessi Sagurs“.
sagði hann. „Það væri vissara
að senda Atticus eitthvað upp
eftir fljótinu, svo að Sagurs
finni hann ekki“.
„Já, jeg skal stinga upp á
því við Jenny þegar jeg kem
heim“, sagði John.
En um miðjan dag kom
Jenny askvaðandi til skrifstof
unnar. Þá hafði John skropp-
ið út í kaffihús og Pittridge
fór þangað að sækja hann og
sagði að Jenny væri mjög æst.
John sagði þá að best væri
að þeir færi báðir á fund henn
ar. Hann grunaði að betra
mundi fyrir sig að hafa Pitt-
ridge með sjer.
Hún var mjög stillt til að
byrja með.
„Kom Mr. Sagurs að finna
þig i morgun“, spurði hún.
„Já, hann kom hingað“,
svaraði hann.
Þá, fölnaði hún af bræði.
„Þú líefir þá sagt honum
hvar Atticus var falinn“, sagði
hún.
Hann hristi höfuðið.
„Auðvitað gerði jeg það
ekki, Jenny. Hvað hefir komið
fyrir?“
„Hann kom heim til okkar
ásamt Piper lögregluþjóni.
Þeir fóru rakleitt út í hlöðu.
Jeg varð ekki vör við þá fyr
en þeir komu út þaðan aftur
og leiddu Atticus á milli sín“.
Og svo hreytti hún í hann
í ísköldum ásökunartón:
„Þú hefir sagt Sagurs hvar
Atticus var falinn“.
John mælti ósköp rólega:
„Nei, þar skjöplast þjer,
Jenny. Linc var hjerna þegar
jeg talaði við hann. Hann get-
ur borið hvað okkur fór á
milli. Jeg bauð að kaupa þræl
inn fyrir tuttugu og fimm
hundruð dollara, en jeg sagði
ekki hvar hann var“.
Hún kipraði augun.
„Tuttugu og fimm hundruð
dollara“, endurtók hún. „Þú
ert sannkallað flón. Úr því að
þú bauðst honum svo mikið,
þá hefir Sagurs undir eins vit-
að að þú hafðir Atticus fal-
inn. Sennilega hefir hann veitt
alt upp úr þjer.“
John leit til Pittridge eins
og hann vænti sjer hjálpar frá
honum, en Jenny beið ekki
eftir því. Hún sagði áherslu-
laust en með nístandi rödd:
„Þú hefir svikið mig, John.
Þú hefir eigi aðeins svikið
þenrian veslings flóttamann,
sem leitaði á náðir okkar, held
ur hefir þú svikið mig. Jeg
hjet honum því að hann skyldi
vera óhultur. En þú hefir
brugðist honum og nú verður
hann barinn! til bana með
hnútasvipum. Þú sveikst það
loforð, sem jeg hafði gefið og
þú sveikst mig. Aldrei skal jeg
fyrirgefa þjer þetta, John,
aldrei“. * 1
Og svo fór hún, en John
kom engu orði fyrir sig.
Eftir nokkra stund tók Pitt-
ridge í handlegginn á John og
sagði í huggunarrómi:
„Þetta lagast. Hún hefir átt-
að sig áður en hún kemur
heim“.
John kinkaði kolli.
„Auðvitað, þetta jafnast“,
sagði hann.
Tíundi kafli.
John þótti sannarlega vænt
um bað að vera laus við Attic-
us. Og hann vonaði það að
Jenny mundi brátt renna reið-
in eins og áður. Hann gat ekki
ásakað sig fyrir neitt annað
en það að hafa verið of ein-
faldu.r, svo að Sagurs giskaði
á hið rjetta. Hann fór heim
um miðjan dag og bjóst við
því að sættast við Jenny.
Drengirnir komu á móti hon-
um í hóp og sögðu honum þessi
stórtíðindi, að Atticus væri
farinn. Og svo urðu þeir allir
samferða inn í stofu þar sem
Jenny var. John ætlaði að
heilsa henni með kossi, en hún
rjetti honum vangann kulda-
lega. Dan, sem var elstur,
fannst að hann þyrfti að segja
pabba sínum frá öllu, sem
gerst hafði.
„Jeg var inni í hlöðunni hjá
Pat þegar Mr. Sagurs kom þar
inn. Hann kallaði undir eins:
Atticus, þrjóturinn þinn,
komdu undir eins niður af loft
inu“.
Jenny sagði blátt áfram:
„Dan, jeg skal þvo munninn á
þjer með sápu fyrir það að
tala svona“.
En Dan skeytti því engu.
Hann hjelt áfram:
„Og Atticus gengdi undir
eins pabbi. Hann kom í spretti
niður úr hlöðuloftinu og hróp
aði: Lof sje guði. Lof sje guði.
Nú fæ jeg að fara aftur heim
til Savannah. Alt of kalt fyrir
Atticus hjer. Og svo fjell hann
á knje og greip hönd Sagurs
og Sagurs sagði: Jeg skal láta
þig fá hitann í haldinu, stroku
hundurinn þinn. En hann var
ekkert reiður og Atticus hló
og sagði: Já, gerið þjer það.
Blessaðir gerið þjer það“.
John kímdi og leit á Jenny.
„Mjer heyrist á þessu að
Atticus hafi verið feginn að
fara“, sagði hann. Hún leit á
hann nístandi augum, svaraði
engu en sagði:
„Komdu Dan“.
Dan fór að væla: „Æ,
mamma, jeg var bara að segja
pabba hvað þeir sögðu“.
Hún sagði ekkert meira en
gekk upp stigann. Dan þorði
ekki annað en fara á eftir
henni, en var altaf að afsaka
sig. John og hinir drengirnir
horfðu á eftir þeim.
Þegar þau komu niður aft-
ur var Dan fölur og útgrát-
inn og hann hafði enga lyst
á mat. Hann sat dapur og nið-
urlútur við borðið á meðan hin
mötuðust, og það lagði slíkan
nístandj kulda af Jenny að eng
inn sagði neitt.
BERGUR JÓNSSON
| Málflutningsskrifstofa |
I Laugavcg 65. Sími 5833. i
Heimasími 9234.
B t
9
O I 1

uifia
NJOSNÁRARNIR
Eftir M. CATHCART BORER
1.
Hedley-fjölskyldan tvístraðist, þegar stvrjöldin braust
út. Þau höfðu öll búið í Kairo. Faðirinn, Hedley hershöfð-
ingi, fór þegar í herinn. Skólanum, sem börnm höfðu gengið
í, var lokað. Drengirnir, Lance og Dick voru sendir til Höfða-
borgar, en stúlkurnar, sem báðu þess mjög innilega, að
verða ekki sendar aftur til Englands, fengu kennslukonu og
voru kyrrar hjá móður sinni í Kairo.
- Nú var eitt ár, síðan þetta skeði. Lance og Dick voru á
leiðinni til Kairo í flugvjel, þar sem þeir ætluðu að dveljast
í heilan mánuð hjá fjölskyldu sinni.
„Skyldi pabbi geta tekið á móti okkur,“ sagði Lance, þeg-
ar þeir nálguðust flugvöllinn.
„Því trúi jeg varla,“ svaraði Dick. „Þeir hljóta að vera
énnum kafnir um þessar mundir. Það virðist að vísu ekkert
merkilegt vera að ske-------en annaðhvort erum við eða
andstæðingarnir að undirbúa eitthvað."
„Fimm mínútur þangað til við lendum,“ var nú kallað.
Dick og Lance góndu báðir út um gluggann á flugvjelinni
til þess að vita hvort þeir myndu ekki kannast við eitthvað
i tilbreytingarlausu landslaginu.
„Egyptaland er ömurlegt land,“ sagði Dick alt í einu. —
„Fljót, lítill ræktaður landskiki sitt hvoru megin — síðan
ekkert nema eyðimörk."
En nú var ekki tími til heilabrota nje heimspekilegra
hugleiðinga um landslag, því að flugvjelin lenti á næsta
andartaki.
„Þarna eru þeir,“ heyrðu þeir Joan hrópa. „En hvað þeir
hafa stækkað! Þeir eru alveg eins og fullorðnir karlmenn!1*
Dick og Lance stukku nú út úr flugvjelinni, heilsuðu móð-
ur sinni og systrum, sem tóku farangur þeirra og ljetu
spumingunum rigna svo ört yfir þá, að þeir fengu ekkert
svigrúm til þess að svara þeim.
„Pabba þótti mjög leitt að hann skyldi ekki geta komið
1il þess að taka á móti ykkur, drengir“, sagði frú Hedley
loks. „En það reyndist ómögulegt fyrir hann að fá orlof.
Hann er í Alexandríu."
„Er eitthvað að ske þar?“ spurði Lance.
„Það veit enginn,“ flýtti móðir hans sjer að svara.
Góð öryggisráðstöfun,
★
— Það er eitt gott við sjálf-
hælinn mann. Hann er ekki
altaf að tala um nágrannana.
★
Tveir írar voru að æfa sig
í hergöngu. Annar þeirra var
nýliði og kunni lítið til listar-
innar. Hinn fór því að kenna
honum. „Þegar jeg segi: stanz
ið“, sagði hann, „þá áttu að
færa fram fótinn, sem þú stíg-
ur á jörðina, að fætinum, sem
er á lofti, og standa síðan al-
veg hreyfingarlaus, þar til þjer
er aftur sagt að fara af stað“.
★
Af einhverjum misskilningi
gisti maður einn, sem kom til
London, á gististað, sem fræg-
ur var fyrir næturskemtanir
sínar. Hann ljet sjer þetta þó
vel lynda, en gekk þó snemma
til hvíldar. Árla næsta morg
uns var hann á fótum og fór
niður í veitingasalinn. Klukk-
an var þá átta. Kom honum
það dálítið spánskt fyrir sjón-
ir, að þjónarnir voru að ryðja
af borðum, en bað þó um kaffi,
bacon og egg.
„Því miður, herra“, sagði
þjónninn, „við afgreiðum morg
unverð ekki svona seint, ekki
eftir kl. 7“.
★
Liðsforingi kom inn í veit-
ingahús og bað um uxasteik.
Eftir tíu mínútna bið kom
þjónninn aftur til hans með
smákjötstykki á diski, kartöfl-
ur og annað, sem við á. Her-
maðurinn rannsakar kjötið að
því er virðist nákvæmlega og
segir síðan: — Já, þetta er ein
mitt eins og jeg vil hafa það.
Látið mig hafa svolítið af
þessu.
★
Gamall maður (sem var að <
ráfa viltur í Lundúnaþokunni,
en heyrði fótatak fyrir fram-
an sig): — Getið þjer sagt
mjer, hvert jeg er að fara?
Rö.dd úr myrkrinu: •— Já.
þjer eruð á leið í ána, jeg e*.
að koma þaðan.
BEST AÐ AVGLÝSA
I MORGUNBLAÐUW '