Morgunblaðið - 07.07.1948, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIB
Miðvikudaginn 7. júlí 1948*

KENJA KONA
('Cftir Í3en ^Ameé
Uluimá
121. dagur
þjettaðir með mosa. — Rúmin
voru búin til úr fjölum og lauf
og gremar sett ofan á þær. Þar
sváfu mennirnir hlið við hlið.
Svefnstofa, eld'nús og borðstofa
var allt undir sama þakinu.
Áður en skógarhöggsstöðin
var tilbúin, komu síðustu bátarn
-Ii með mataríorðann, hveiti,
baunir, svínakjöt, kartöflur,
kaffi, te og síróp. John hafði var
að skógarhöggsmennina við því
áður en hann rjeði þá, að þeir
inundu ekki fá romm í skógar-
höggsstöðinni. Síðast voru bygð
hús yfir uxana. Þegar kólnaði i
veðri og ána íót- að leggja komu
hópar skógarhöggsmanna frá
Aíoosehead, sem .höfðu far ið - síð
asta spölinn á ísnum. Vegalagn
ingin norður að ánni var langt
komin. Dan og Mat unnu með
mönnunum við að ryðja veginn,
höggva trje og fylla upp í mis-
jöfnur.
Þegar allir mennirnir voru
komnir, sem ráðnir höfðu verið
við skógarhögsstöðina. hófst
vinnan fyrir alvöru. Dan horfði
á þegar fyrsta trjeð var höggv
ið. Greinum hafði verið safnað
saman í hrúgu þeim megin sem
trjeð átti að íalla, svo að það
brotnaði ekki við fallið. Síðan
var það höggvið og ýtt á það
með öðrum bol. Trjeð titraði og
skafl, þangað til það brast og
fjell niður með þungum dynk
svo að jörðin hristist undir fót
tim Dans. Sumir mennirnir tóku
svo til við að höggva af þvi
greinarnar, aðrir hjuggu af því
toppinn og enn aðrir flettu af
4^ví berkinum.
Dan horfði á, þegar trjenu var
velt upp á sleðann, og sex uxar
4þgðu af stað með það eftir ísi-
4ögðum veginum niður að ánni.
fíonum fannst ótrúlegt, að ux-
arnir kæmu sleðanum úr sporun
um. Hann mældi trjeð. Það var
tuttugu og eitt fet að lengd.
híiðri við ána var það höggvíð
4-fjóra parta og þeir látnir liggia
þar til vorsins. í leysingunum
var það svo látið fljóta niður
eftir ánni.
Dagarnir voru tilbreytingar-
'fausir í skógarhöggsstöðinm,
-fíver dagur leið öðrum líkur. En
við og við skeði þó eitthvað il
tiibreytingar. Einu sinni fundu
fjeir skógarbjörn í híði sínu og
drápu hann. Annars veiddu þeir
dýr í skóginum til matar, ann
aðhvort kanínur eða dádýr.
Stundum heyrðist í úlfum, og
enða þótt Dan sæi aldrei úlf,
sögðust sumir mannanna hafa
sjeð til þeirra. Einn maður að
tiafni Jeff Hazard fórst af slys
förum um veturinn. Hann var
að flytja sleða niður að ánni,
en f jell og varð undir sleðanum.
Þetta skeði í um það bil mílu
ijarlægð frá skógarhöggsstöð-
inn, svo það leið dálítill tími
þangað til hans var saknað. Þá
fóru menn að leita að honum.
t íann' var með lífsmarki, þegar
þeir fundu hann, en hann ljest
skömmu seinna. Þetta var eina
dauðaslysið um veturinn.
Dan fjell vinnan vel. Honum
fannst líka gaman á sunnudög
um, þegar menrárnir sváfu fram
eftir deginum, gerðu við fötir
sín eða gengu út í skóginn sjer
til skemmtunar. Sumir fóru líka
að veiða eða líta eftir gildrun-
um, sem þeir höfðu sett upp í
skóginum. En ef veðrið var vont
voru allir inni í kofunum og
gerðu sjer eitthvað til gagns.
Stundum voru sagðar sögur og
stundum sungu allir hástöfum
furðanlega samhljóma röddurn.
Síðasta mánuðinn ljet John
Dan fara með alla stjórn í öðr
um helming skógarhöggsstöðv-
arinnar. Það var í fyrsta sinn,
sem Dan stjórnaði verki, en
mennirnir vissu, hvað þeina
verk var og leystu það af hendi,
og Dan hafði vit á því, að skipta
sjer ekki of mikið af því. John
var í burtu í þrjár vikur, og þeg
ar hann kom aftur var Dan
staddur úti í skóginum með
skógarhöggsmönnunum, svo
Dan hitti hann ekki, fyrr en um
kvöldið. John hafði þá he.vrt, að
mennirnir voru ánægðir með
. st jórrthans.........
„Þú hefur staðið þig vel, Dan“
sagði John. „Vinnan hefur geng
ið vel og mennirnir eru ánægðir.
Mjer þykir vænt um það, son-
ur“.
! „Það er ekki mjer að þakka“,
sagði Dan. „Jeg hef ekki hert á
þeim, eða skipt mjer neitt af
þeim. Jeg hjálpaði bara til, þar
sem jeg gat. Þeim hefði gengið
alveg eins vel án mín“.
„Þá hefir þú lært fyrsta
atriðið í því að stjórna vel. Þjer
hefur lærst að láta afskiptalaust
það sem er sæmilega gott“.
Þennan vetur hafði verið lítil
snjókoma, svo að skógarhöggv;ð
gekk ekki eins vel og skyldi.
Samt var kominn furðu stór
hlaði af furutrjám á árbakkann.
John skýrði fyrir Dan allan
nauðsynlegan undirbúning und
ir flutninginn. Fyrst þurfti að
fleyta timbrinu niður eftir þver
ánni, áður en hægt var að koma
því í aðalána. Dan ljet menn-
ina höggva skoru í ísinn. Skor
an var nógu breið til þess að
þrír eða fjórir bolir gátu flotið
þar hlið við hlið. Á hverjum
degi var skoran höggvin breið-
ari niður ána. Það var mjög erf
itt verk að koma bolunum niður
í skoruna. Mennirnir voru með
stjaka og kaðla og stóðu stund-
um heilu dagana í ísköldu vatn
inu upp í mitti. Mat hjálpaði tii
við þetta verk en Dan örfaði
mennina og tók í, þegar erfiðast
gekk. Fjöldi manna tók við bol
unum, þegar þeir komu niður í
aðalána og ýttu þeir áfram nið
ureftir. Þannig fikraðist hópur
inn áfram í áttina til B&ngor.
Allir mennirnir voru kátir og
glaðir með vetrarkaupið í vas-
anum. John og synir hans voru
síðastir og fylgdust með öllum
hindrunum og hvernig þær voru
yfirbugaðar. Dan naut hverrar
klukkustundar. Hann reyndi að
kannast ekki við það fyrir sjálf
um sjer, að hann kveið fyrir því
að koma heim. Hann rcinnti
sjálfan sig á það, hve góð og
blíðlynd móðir hans hafði verið
áður og hve glöð hún mundi
verða að sjá þá aftur. En samt
kveið hann meira með degi
hverjum fyrir því að hitta hana,
kveið fyrir þv: að búa undir
sama þaki og hún og hlusta dag
lega á illyrði hennar og ólund.
Þegar þeir komu til Old Town
hittu þeir Bill Hale. Hann sagði
þeim frá nýju tæki, sem Joe
Peavey hafði búið til. Það var
dráttarvjel, sem hægt var að
hreyfa upp og niður í staðinn
fyrir að áður var aðeins hægt
að sveifla henni fram og aftnr.
„Þetta er sú sniðugasta drátt
arvjel, sém jeg hef nokkurn
tíman sjeð“, sagði hann. , Mjer
þætti gaman að sjá þann bol,
sem mennirnir ykkar gætu ekki
flutt með her.ni“.
J Þeir dáðust mjög að þessu
nýja verkfæri. og John viður-
kenndi, að þetta mundi gera
timburflutninginn miklu auð-
'veldari. I Old Town leigðu þeir
nýjan hóp manna til að stjaka
timbrinu það sem eítir var leið-
arinnar. Dan fannst faðir sinn
breytast, eftir því sem nær dró
Bangor. Hann var þöglari, og
ekki eins kátur og ólgandi af
lífsfjöri. Dan var að velta því
fyrir sjer, hvort móðir hans
væri orðin ánægðari með lífið,
hvort henni mundi þykja gaman
að sjá þá aftur, og hvort hún
væri frísk. En suðvitað var hún
j frísk. Will hefði ábyggilega sjeð
um, að hún færi vel með sig.
Það voru nú liðnir átta mánuðir
síðan hann hafði sjeð hara.
Margt gat hafa skeð á þeim
tíma.
Loksins gengu þeir upp á göt
una, sem lá að húsinu. Mat oá
hana fyrst. „Þarna er mamma“,
kallaði hann. „Hún er að vinna
í garðinum“. Mat kallaði til
hennar og Dan tók til fótanna
og hljóp inn í garðinn.
Hún stóð og beið og hreyfði
sig ekki. Dan fannst hún vera
orðin minni, gagnsærri og
hrukkóttari. Paugarnir undir
augum hennar voru orðnir dökk
bláir. Hann greip hana í faðrn
sjer, lyfti henni hátt upp og
kyssti hana.
„Æ, Dan, þú þarft að þvo
þjer“, sagði hún. Mat kyssti
hana líka og John lagði hand-
legginn utan um hana, en Dan
sá, að hún sneri sjer undan. „Þið
þurfið allir að fara í bað“, sagði
hún lágri rólegri röddu. Þeir
gátu ekki sjeð neina gleði hjá
henni yfir heimkomu þeirra.
Enginn þeirra sagði neitt. Dan
átti bágt með að leyna vonbrigð
um sínum. „Það er gaman að
sjá þig aftur, mamma", sagði
hann loksins. , Mjer sýnist þú
svo hress. Sýnist þjer það ekki
pabbi? Hvar ei Will?“
„Will?“, endurtók hún. Það
var eins og hún rjett kannaðist
við nafnið. „Will? Já, Will, hann
er farinn“. Þeir störðu allir a
hana undrandi og skelfdir á
svip. Hún sagði, að Will hefði
farið eitthvað vestur á bóginn
til þess að verða læknir. Hún
sagði að hann hefði tilkynnt
henni þessa fyrirætlun sína allt
í einu og búið sig í skyndi og
farið. „Hann ráðgaðist ekkert
um það við mig“, sagði hún.
„Hann tók sjer far með skipinu,
sem fór til Boston. Það var fyr
ir mánuði síðan. Jeg hef ekkert
heyrt frá honum síðan“.
Þar með var ánægjunni yfn
heimkomunni lokið. Brottför
Wills bar þess greinilega merki,
að þolinmæði hans hafði alveg
verið á þrotum. En það var ekki
aðeins það, að Will var farinn,
sem gerði heimkomuna svo dap
urlega, heldur einnig það, að ,
framkomu Jennyar bar enn
meira en áður á reiði og gremju
sem aðeins var hægt að linna
með grimmd og sársauka.
Eftir orð hennar var ekki
hægt að minnast neitt meira á
Will. ,,En hvað er að frjetta af
Tom?“, spurði Dan eftir nokkra
þögn.
BEST AÐ AVGLfSA
1 MORGVlSBLAÐim
Gesturinn hvíti
Gömul saga frá Afriku.
7.
Það er hægt að ímynda sjer undrun hirðmannanna og
alls fólksins, þegar þessi skrýtna vera tók litla dós fram úr
skinni sínu, opnaði hana, tók dálítið ryk milli tveggja fingip
og tróð því upp í nasirnar.
Allir umhverfis skellihlógu, þeim fannst þetta stórfurðu-
legasta sem apinn hafði gert og þeir báðu hann um að gei a
þetta aftur.
Alltaf var útlitið að verða verra og verra fyrir veslings
mangarann, en þar sem honum skildist nú, að sendimenn
verða oft fyrir óheppilegum atvikum, ef þeir ætla sjer að
v-inna vel fyrir ríki sitt, ákvað hann að verða við tilmælum
svertingjakóngsins og taka hárkolluna af sjer.
Það varð grafarþögn allt í kringum hann, þegar hann
greip hátíðlega í háí kolluna og lyfti henna frá höfði sier.
Kóngurinn og ráðið, konurnar og hermennimir, allir urðu
mállausir af undrun Þarna hafði gerst það, sem enginn hafði
trúað að væri mögulegt, að losa sig við hluta af höfðinu og
hárið.
Nú hugsaði Surtur kóngur, að allt væri mögulegt. I-Iann
Ijet túlkinn biðja Kraka um að taka af sjer höfuðið, eða
handleggina eða fæturnar.
Og þá loksins fór veslings Kraki að skilja, að negrarnir
hjeldu alls ekki, að hann væri mennskur maður, heldur
einhverskonar undarlegt dýr, sem gæti leikið ýms undarleg
töfrabrögð. Og nú skildist hor.um, að negrarnir myndu ekki
gera verslunarsamning við veru sem þeir hjeldu, að væri
skynlaus skepna. Þessvegna reyndi hann nú allt, sem hon-
um datt í hug til þess að gera þeim skiljanlegt, að hann væri
maður eins og þeir. Hann sýndi þeim, að litskrúðið, sem var
utan á honum var aðeins föt, sem ekki tilheyrðu líkamanum
og hann klæddi sig úr hverri spjör og síðan máttu þeir
þreifa á handleggjum hans og höfði til þess að sannfæra
sig um, að það væri fast, alveg eins og á þeim, að það væru
hlutar líkamans.
Loks mælti Surtur kóngur:
Jeg sje það nú, að þú og bræður þínir eru menn eins og
við. En við viljum ekki eiga nein skipti við ykkur. Þið eruð
hvítir eins og hinn illi andi.
Síðan leyfði hann Kraka kaupmangara að fara burt í friði,
en lítið varð úr viðskiptasambandinu.
SÖGULOK.
— Hatturinn minn fauk. Þú
ver§ur að sleppa mjer og Iofa
mjer að ná í hann.
— Jeg held nú síður. — Þú
myndir nota tækifærið og
hlauna burtu. Jeg næ sjálfur í
hattinn, þú getur beðið hjer á
meðan.
★
Sægarpur var að segja hetju
sögur af sjer, eins og þeim er
títt, sem lengi hafa verið í sigl-
ingum.
—- Jeg skal segja ykkur, pilt-
ar, sagði hann, einu sinni komst
jeg í hann krappann. — Skipið
brotnaði í spón undan Spánar-
ströndum. Jeg, skipstjórinn og
tveir farþecar komust í einn
björgunarbátinn. Og þá var nú
tekðí á, maður, tíu árum síðar
mátti sjá áratogin í sjónum.
★
Ur skólastílum:
— Píramídarnir eru fjallgarð
ur milli Frakklands og Spánar.
— Lindberg er höfuðborgin í
Þýskalandi.
— Don Juan er borg í Vestur-
Indíum.
— Aðalútflutningur Dana er
þjónustufólk.
— Sólin sest aldrei í Rússa-
veldi, vegna þess að það er í
austri, en sólin sest allt af í
vestri.
— Virginía var móðir Wilsons
Bandaríkjaforseta. — Hún var
einnig kunn fyrir móðursýkis-
köst sín.
---Jakob, sonur Isaks, stal
fæðingarblett bróður síns.
Mamma, fljúga allir engl-
ar'
— Já, hversvegna spyrðu?
— Vegna þess, að jeg heyrði
pabba kalla vinnukonuna engil.
Flýgur hún líka?
— Já, hún skal fá að fljúga
bráðum.
— Maðurinn yðar drekkur of
mikið sterkt kaffi, sasði læknir
inn, bjer megið ekki láta hann
fá það. Hann verður æstur af
því.
— Já, en læknir, þjer ættuð
bara að vita, hve æstur hann
verður, ef hann fær veikt kaffi.