Morgunblaðið - 10.12.1948, Blaðsíða 14

.14
n O RG V N B L A& t &
Föstudagur 10. desember 1948.
íullar af skipum frá Evrópu,
sem koma til að kaupa af okk-
ur sykur og romm. Þar liggur
auður okkar fólginn. Við skul-
um lofa Spánverjunum einum
um að grafa upp gullið. Það
J.endir fyr eða síðar í okkar
liöndum. Jeg óttast ekki skot-
vopn Englendinganna. — Jeg
óttast frekar sykurekrur
t’eirra og þrælana. Þeir mega
ekki verða samkeppnisfærir
við okkur. Saint-Domingue
verður að vera ein um hituna“.
„Og þess vegna vill lands-
stjórinn að jeg setji Seaflower
á flot og fari herferð til Jam-
aica?“ sagði Kit.
„Nei, en jeg vil að þú takir
4>átt í herferð þangað. Jeg hefi
yfir tuttugu skip og árásin
verður svo hörð, að Englend-
♦ngar munu -aldrei r.á sjer á
strik aftur. Þú ert ungur og
iiraustur og kænn og jeg get
tiaft r.iikil not af þjer. Hverju
svarar þú?“
„Jeg veit ekki“, sagði Kit.
*,Jeg á ekkert sökótt við Eng-
♦endinga. Eini Englendingur-
♦nn, sem jeg hefi komist í
ttynni við, var góðlátur mað-
«r. Samt sem áður finst mjer
Fetta freistandi“.
Ducasse gekk til Kit, tók um
handlegg hans og leiddi hann
að glugganum. Hann benti
tneð annari hendinni yfir víð-
fendar sykurekrurnar, sem
náðu alveg upp undir fjalls-
rætur. „Þarna handan við
Petit Goave eru víðáttumikil
fandflæmi, sem enn er ekki
tfúið að rækta. Það er á mínu
valdi, sem landsstjóra þessarar
nýlendu að veita þetta land,
fiverjum, sem mjer þóknast,
fyrir vel unnið starf“.
„Og ef jeg neita“, sagði Kit,
„þá má rifja upp fyrir dómstól
nnum ýmsa verknaði, sem skip
stjórinn á Seaflower hefir á
samviskunni, og láta hann ein-
an um að sanna, að þær sjeu
ekki á rökum reistar“.
Ducasse leit á Kit. „Nei,
Cristoph“, sagði hann. „Þjer
er frjálst að velja eða hafna“.
Kit hnyklaði brúnir og starði
í gaupnir sjer. „Hvenær verð-
ur siglt af stað?“ spurði hann.
„í næsta mánuði“.
Þetta var í maí árið 1694. —
Ehn átti Kit eftir að bíða í níu
mánuði, þangað til hann ætti
að hitta Rouge, og það var lítil
von til þess, að hann hitti hana
fyr. Hann þurfti ekki að hætta
neinu, en hinsvegar gat hann
unnið mikið,
„Seaflower fer með“, sagði
hann.
10.
Snemma morgun þann 22.
júní árið 1694 lágu Kit og
Bernardo í leyni í litlu skóg-
arflæmi á Jamaica. Þeir voru
' í skógariaðrinum. Framundan
Jioim voru stórar svkur-ekrur.
Að baki þeim földu skipverj-
arn jr Seaflower sig á mil]i
r’m»,arir\a.
..Siáðu til, Kit“, saeði Bern-
ardn ..í>ú átt enea ættiörð. Þú
fæHdjqt að vísu á Spáni, en sól
Snánar er að síva af himnin-
um os bú hefir komið of mörg
um spönskum aðalsmönnum
fyrir kattarnef, til þess að þú
29. dagur
aði Kit. „Því stöðvar hann
ekki múldýrin.“
, . . En ungi Englendingurinn sat
getu tekið afleiðingunum. Þú alveg höggdofa. Negrinn hljóp
gctui heldur ekki beinlínis tal- meðfram kvörninni og hand-
ist Fiak/íi, því að venjulega leggur hans togaðist lengra
rol’líJ rncnn rntfív r’ír.dn -4 K 'X • Jf 1 . „ „
mn, svo að sykurmn varð rauð
rekja menn ættir sínar frá föð-
urnum og enginn, ekki einu
sinni jeg, veit með neinni vissu
hver faðir þinn var. En nú. hef-
ir þú eignast ættjörð. Ducasse
elskar þig eins og þú værir
ur af blóði hans, þegar hann
kom úr kvörninni.
„Fábjáni“, öskraði Englend-
ingurinn. Hann var alt í einu
orðinn ösku-vondur. „Þú hefir
einkasonur hans. Hann hefði eyðilagt alt, sem var í kvörn-
ekki getað orðið ánægðari. þeg- inni. Brutus. Komdu með
ar þú bjargaðir hersveitum öxina“.
Beauregards, þótt hann hefði Kit og Bernardo voru svo
gert það sjálfur. Hann gleymir undrandi að þeir komu ekki
aldrei hvaða þátt þú átt í þess upp nokkru orði. Annar negri
um undanförnu sigrum. Þegar
þú ert orðinn plantekru-eig-
andi í Saint-Domingue er
ómögulegt að vita hvert þú
kemst á lífsleiðinni“. I
með gríðar-
kom hlaupandi
stóra exi.
„Losaðu hann“, sagði ungi
maðurinn. Brutus föínaði, eins
og svertingjar geta fölnað og
„Hver veit“, sagði Kit þurr- reiddi exina til höggs. Kit sá
lega. „Samt sem áður er mjer hana bera við himininn. Síðan
lítt um þessa herferð. Jeg hefi heyrðist hljóð, sem er ekki
aðeins þekt tvo Englendinga. hægt að líkja við neitt annað
Annar var góður skipstjóri og hljóð, nema það sem heyrist í
hinn er kvenmaður, sem jeg
vil eignast fyrir konu“.
„Hún frjettir ekkert af
þessu, og þó svo væri, mundi af um axlarliðinn. Blóðið
það ekki skipta hana n^inu ^ streymdi úr sárinu, þangað til
moldin varð blaut undir hon-
um. Enginn gerði minstu til-
máli. Þú verður ríkur og get-
ur gert hana að hefðarfrú i
Saint-Domingue“.
„Já, þetta er rjett ályktað
hiá þjer, enda þótt það mætti
efast um rjettmætið. En það
fer vígt sjaldnast saman“.
A vinstri hönd þeirra var
stór sykurvinslustöð. Svartur
reykjarmökkur rauk upp um
skorsteininn. Kit virti fyrir
raun til að stöðva blóðstraum-
inn.
Kit sneri sjer að mönnum sín
um harðneskjulegur á svip.
„Við brennum ekruna“, sagði
hann stuttlega.
Þeim gekk vel að kveikja
eldinn. Síðan kveikti hver mað
ur á blysi sínu, sem var tjöru-
sjer ungan Englending, sem , borið öðrum megin.
var að leiðbeina negrunum við
að raða sykurreyrnum ofan í
steinkvörnina. Múldýr drógu
mylnusteinana. Kit sá að það
hafði verið bundið fyrir vinstra
augað á múldýrunum, til þess
að þau svimaði ekki af að
ganga altaf í hring.
Þeir eru mannúðlegir, Eng-
lendingarnir, hugsaði Kit og
fór aftur að virða fyrir sjer
unga manninn. Kit varð að við-
Það var óheppilegt fyrir
Englendingana, sem bjuggu
syðst á Jamaica, að land þeirra
var ákaflega þurt. Þeir þurftu
að veita vatni á sykurekrurn-
ar og þrátt fyrir vatnsveiturn-
ar voru grösin þurr og skræln-
uð. Á norðanverðri eynni
rigndi mátulega mikið, en
„Bláu fjöllin", eins og Jamaicu
búarnir kölluðu fjöllin sem
lágu eftir endilangri eynni,
gerðu það að verkum, að sama
á suður-
urkenna það, að hann var ó
vanalega, myndarlegur, ungur sem ekkert rigndi
maður. Ef til vill helst til fríð- helmningnum.
ur, hugsaði Kit. Kit heyrði að Reyrinn i akur-jaðrinum var
hann kallaði til negranna og því ákaflega þur og eldfimur
hann þurfti að hugsa sig um 0g vatnsveitan var í ólagi. Þess
augnablik, áður en hann skildi vegna var það þegar ungi Eng
enskuna. Ef Smithers hefði lendingurinn leit upp stundar
ekki haldið fast við að tala korni síðar, blasti við honum
ekki annað en ensku við hann, eldveggur og yfir eldinn stóð
hefði hann vafalaust verið bú- hópur sjóræningja skrækjandi
inn að gleyma enskunni, sem Gg gólandi sem miðuðu byssum
Lazarus hafði haft svo mikið
fyrir að kenna honum.
„Fjandinn hirði ykkur“, I
sagði ungi maðurinn. „Svona,
raðið þið þessu þjettar eða þá
sínum og skutu í allar áttir.
Hann stóð gapandi af undr-
un, þangað til Bernardo rjeðist
að honum. Bernardo gaf hon-
um rokna löðrung, svo að hann
jeg flái ykkur lifandi, skepn- fep endilangur niður í rykið
urnar ykkar“. á jörðinni.
„Já, herra Reginald“, sagði, Sjóræningjarnir þrifu hann
negrinn, á bjagaðri ensku. j ú fætur og bundu handleggi
„Jeg geri eins vel og jeg get“. ^ hans fyrir aftan bak. Hann leit
Kit sá að ungi maðurinn reis ruglaður í kringum sig og kom
í hnakknum og sló með svipu ^ þú auga á Kit, sem var klædd-
sinni yfir bak svertingjans. — ur skrautlegum fötum með
Svertinginn kipraðist saman knipplingar á ermum og um
og fleygði fullu fangi af sykur- þáls og spánskt sverð við hlið
revr í kvörnina. Alt í einu sjer.
hevrði Kit skerandi vein. Kit „Hvað er nafn þitt“, spurði
teygði sig lengra fram úr Kit. —
fylgsni sínu og sá þá, að negr- * 1 „Reginald Parish“, hreytti
inn hafði fest handlegginn í Englendingurinn út úr sjer.
kvörnina. I „Og ef jeg væri ekki í bönd-
„Drottinn minn dýri“, hvísl
sláturhúsum í sláturstíð.
Svertinginn lá á jörðinni.
Handleggurinn hafði höggvist
um
I leit að gulli
eftir M. PICKTIiAAL f ,
40
— Nei, svaraði Villi og fann nú raunar dálítið til sín. Jeg
hef farið víða, hingað og þangað, uns Brown frændi settist
að í Skeljum. Stundum, þegar jeg hef þurft á peningum
að halda, hef jeg farið alla leið yfir að Fossaþorpi, og þar
fjekk jeg' stundum vinnu. Það var að vísu ekki lengi í
einu, en fólkið þar var gott við mig. Allt í einu nam hann
staðar og horfði á Leif. —Það var sagt niðri í Skeljum.
þegar fólkið vissi, að þjer væruð farinn, að það yrði að
sækja lækni yfir í Fossaþorp.
Leifur varð þungur á svip við þessi orð drengsins. Hvers-
vegna þurfti altaf eitthvað að minna hann á Skeljar, sem
hann hafði yfirgefið.
— Já, hjelt drengurinn áfram. Það voru meira að segja
rokkrir menn lagðir af stað yfir að Fossaþorpi til þess að
sækja lækni. Sumir voru gramir út í yður, en Machold
sagði að þetta væri eðlilegt, því að svona ungur maður
eins og þjer, þyldi ekki að láta binda sig inni til eilífðar.
— Svona Villi. Jeg vil ekki heyra meira um þetta. Jeg
hef gert nóg fyrir Skeljar og fólkið þar.
Fram af klettabrúninni hentust nú margir smásteinar og
allmikið af krapi kom á eftir. Villi greip fast um taum
hestsins og lagði eyrað að klettaveggnum. Svo hlustaði
hiann.
—• Jeg hugsa, sagði læknirinn, að snjórinn verði ekki
lengi að bráðna, því að sólin hefur verið svo brennandi
h.eit í allan dag.
En skyndilega greip Villi um hann. Andlit hans var
náfölt og augun full af ótta. Það kemur, það kemur,
hrópaði hann. Hann greip um Leif og þrýsti honum al-
veg að klettaveggnum. — Heyrið þjer ekki, að það kem-
ur? —
— Hvað kemur? spurði Leifur og vissi hvorki upp nje
niður.
— Það er snjóflóðið, hvíslaði Villi. Það dynui í snjónum
og kletturinn skelfur, heyrið þjer ekki?
fiftó rswhqumJzGsi
^lisnu
Nylonsokkar úr torfi
Tveir pólskir efnafræðingar
fullyrða, að þeir hafi fundið
upp aðferð til þess að fram-
leiða nylonsokka úr torfi. —
Þeir hafa gei't tilraunir sínar
í rannsóknarstofu kolaiðnað-
arins í Biskupice, og hefir tek-
ist, að þeirra sögn, að vinna
karbolsýru úr torfi. Karbolsýr-
an hefir verið unnin úr kolum,
en torfið ku vera betra hráefni
til þess að vinna hana úr, þar
sem það inniheldur meira af
henni en kol.
Ingrid Bergman og
eimvagninn
Gamall fiskimaður lá bana-
leguna á heimili sínu í skerja-
garðinum við austurströnd Sví-
þjóðar. Lækninum var fylli-
lega ljóst, að hverju stefndi með
gamla manninn og spurði hann
að því, hvort það væri ekkert,
sem hann gæti gert fyrir hann.
— Jú, sagði sá gamli, mig
langar mjög til þess að fá að
sjá eimvagn.
En þar sem nær óframkvæm-
anlegt hefði reynst að koma
eimvagni þarna út í skerjagarð
inn, spurði læknirinn fiskimann
inn að því, hvort það væri ekki
annað, sem hann gæti óskað
sjer.
— Jú, sagði sá gamli, jeg vil
gjarnan fá að sjá Ingrid Berg-
man.
Það var engin smáósk, en
þar sem svo vel vildi til, að
leikkonan var einmitt í heim-
sókn í Svíþjóð um þetta leyti,
tókst að fá hana til þess að
heimsækja hinn sjúka fiski-
mann úti í eyjuna hans. Þegar
Bergman kom inn í herbergið,
horfði sá. gamli á hana langa
hríð fullur aðdáunar og sagði
svo eins og við sjálfan sig:
— Að hugsa sjer, að jeg
skyldi lifa það að sjá eim-
vagn.
★
Græddi bíl á reykingum
Ung stúlka í Sarpsborg í
Noregi varð óvænt eigandi að
bíl. Hun keypti í sumar pakka
af Philip Morris-sígarettum
um borð í ferjubátnum „Peter
Wessíl“. í pakkanum var miði,
sem á var skráð, að í milljón-
asta hvern pakka sje settur
þannig miði, og að handhafi fái
með því að framvísa honum
nýjan Hudson-bíl. Stúlkan er
ekkí mikil reykingakona, og
það var fyrst fyrir skömmu,
sem hún opnaði pakkann og
komst að því að hún var orðin
bíleigandi.
BF.S'I 4B 4VGLYSA
I \UHit.t \HI 4HIM