Morgunblaðið - 18.02.1950, Síða 14

imitinniiitittmutitinjtuuiitnititittnttnmi^
14
IUORGLr*BLAtíltí
Laugardagur 18. febrúar 1950
niiniiiiiiiniiiini
Framhaldssagan 40
BASTIONS-FOLKID
Eftir Margaret Ferguson
F. iuiiiimi«iiiimtntimi>iiiiii«iMiiiiiiii'i**ii******,n**llll<
Hún ljet fallast niður í brekk
una á ntilli grasflatanna, og beit
í-handarbakið á sjer, þangað til
bana log&veið undan. Þá settist
teún upp, og starði sljóum aug-
ttm- á tannaförin á hendinni.
„Jeg vildi að hún væri dauð“,
fsagði hún upphátt. „Jeg vildi
að þau væru öll dauð. Mjer
einni þykir raunverulega vænt
tim hana, og jeg er sú eina sem
skil hana. Ef við Leah værum
einar samart, þá mundi hún
vera hamingjusöm. Ekkert og
enginn mundi særa hana ....
jeg vildi að Sherida væri dauð“.
Hún stóð á fætur og gekk nið
ur í garðinn en þegar hún kom
í námunda við sumarhúsið,
beygði hún skyndilega úr vegi
og fór stóran krók í kring um
t>að og út á klettana. Sjórinn lá
fyrir neðan dimmur og þungur,
t>ví það hafði dregið fyrir sól-
ina. Niðri í víkinni stóð Sher-
ida í fjörunni með einn hund-
anna og ljek sjer að því að
fleygja smásteinum eftir fjöru
borðinu Christine starði á
hana eins og heltekin. Munnur
hennar var dálítið opinn, hún
ekalf frá hvirfli til ilja og sló
í sífellu með annarri hendinni
á mjöðm sjer.
„Jeg vildi að hún væri dauð“,
sagði hún hátt, eins og hún
vildi að Sherida heyrði það, en
golan bar orðin yfir klettabrún
ina og út í geiminn.
19 kafli.
Næstu þrír dagar voru næst-
um óþægilega heitir og loftið
var kvrrt og þungt á daginn. Á
kvöldin mynduðust þjettir
skýjabólstrar á himninum
ranðir na oullnir að lit og á næt
urna ríkti kyrrð og ró yfir nátt
úrunni.
„Þegar Cornwall er svona
rólegt, minnir bað á markaðs
dag í Blackpool eftir lokunar
tíma“, sacði Logan. „Það er eitt
hvað óeðlilegt við bað. Þú ert
þrevtuleg, Catherina. Er það
hitinn sem hefir svona áhrif á
þig?“
Þau höfðu gengið tmo á heið
löndin fvrir ofan Plurne, og
sátu á grasorónum klettabrún-
inni og hölluðu sier upp við
stóran stein. Nokkrar kindur
voru á beit í kring um þau og
viriust eWi gefa beim neinn
gaum. F.f til vill var bað sterk
sólarbirtan. sem gerði það að
verkum, að Catherina virtist
föl og tekin í framan með
döWa bauea í kringum augun
..Nei. m’er er sama um hit-
ann“. savði hún. ..Fn samt s»m
á*',r bel't ieg að ieg fari aftur
til London í vikulokin, Log-
an“.
,.í bessu veðri held jeg að sie
óbrúandi að vera í Lenden. bó
ekkj sieu nema nokkrir dagar.
Hversvegna viltu fara? Fr önn-
ur svning í aðsigi, eða hefir ein-
hver beðið þig um að mála af
sjer mynd? Jeg er viss um að
hvort sem væri, þá megi það
bíða“.
„Nei. bað er hvorugt“, sagði
hún. . 0« ie» átti ekki við að
jeg ætlaði að vera þar aðeins
í nokkra daga. Jeg ætla að vera
þar dálítinn tíma“.
„Nú, já. Logan varð hugsi, en
hvorugt leit á hitt. Ósýnilegur
veggur var allt í einu kominn á
milli þeirra og nokkra stund
virtust þau bæði niðursokkin í
að virða fyrir sjer landslagið.
Langt fyrir neðan þau sáu
þau lítið skip þræða leið sína
eftir ströndinni að því er virt-
ist með miklum erfiðsmunum.
„En hversvegna viltu endi-
lega fara núna?“ spurði Logan
með varfærni. „Hv'að er það,
sem þú ert að reyna að segja
mjer?“
„Jeg veit það ekki“, sagði
Catherina. „Jeg vildi að jeg
vissi það“.
Þreytan, sem smám saman
var að ná tökum á henni, var
andleg sem líkamleg. Hún gat
ekki fest hugann við neitt ein-
stakt atriði.
„Catherina,“ sagði. Logan
hægt og með áherslu, eins og
hann væri að tala við barn, eða
útlending, sem skildi ekki vel
mál hans. „Það er lítið að gera
á skrifstofunni núna eins og er,
og jeg gæti tekið eitthvað af
fríinu mínu núna, svo sem eins
og hálfan mánuð. Við gætum
farið saman til London í viku-
lokin og gift okkur í kyrrþey.
Það þarf enginn að vita um
það nema við ein. Mundi það
kippa öllu í lag?“
Hún vissi auðvitað, hvrað
hann átti við með ,,öllu“ ..
Leah. Það var erfitt að einbeita
huganum við Leah, en hún
neytti sinna ítrustu krafta.
„Jeg held ekki, Logan“, sagði
hún loks, eftir langa umhugs-
un. „Fólk mundi halda að jeg
væri hrædd við eitthvað, en
hefði ekki hugrekki til að
standa augliti til auglitis við
það. Og það væri lika rjett. •
Auk þess mundi það særa Leah
ákafleea, ef við stingjum af án
þess að láta nokkurn vita, op
þú getur ekki gert það .— Þú
veist, hvað henni þykir vænt
um þig, og hún varð örkumla.
um allar upplýsingar viðvíkj-
andi mjer. Fólkið þar hlýtur að
vita eitthvað“_
Og ef það vissi eitthvað",
sagði Logan, „mundi Maitlands
þjer það, ef þig langar sjerstak
lega til að vita það?“
„Jú, og það er einmitt -það
.m’iHíiliCiðbóIí
Svartar hanafjaðrir
Eftir AMELIE GODIN
14.
Strax þetta sama kvöld var lýst yfir trúlofim þeirra
Friðriks og Amaro kóngsdóttur og kvöldið þar næsta voru
þau gefin saman. Konungurinn hafði í sjálfu sjer ekkert á
móti því, vegna þess, að þc Friðrik væri að vísu ekki kóngs-
sonur, þá var hann samt svo ríkur, að hann gat ausið pen-
hjónunum þá ekki hafa verið ingum út á báða bóga. Amaro kóngdóttir hugsaði hinsveg-
sagt það, svo að þau gætu sagt ar um annað en að Friðrik var fallegasti maður,
sem hún hafði nokkurntíma augum litið.
Aðeins eitt skildi gamli kóngurinn aldrei. Stundum kom
sem veldur mjer áhyggjum. Ef það fyrir, að friðrik vildi ekki borða hina dýrustu og bestu
mjer væri sagt, að faðir mimi rjetti en tók upp úr vestivasa sínum gamila og þurra brauð-
hefði verið hermaður í Frakk- skorpu og lyktaði af henni, Þá hristi gamli maðurinn höfuð-
landi og hefði komið heim í ie flf þessarri vitieySu í tengdasyni sínum.
fru og moðir min afgreiðslu-
stúlka á ölknæpu, eða að hann °ft sPurðl Amaro kongsdottir hann lika um hversvegna
hafi verið ótrúr, kvæntur versl bann gerði þetta, en það var sama þó Friðrik elskaði kon-
unarmaður og hún skrifstofu- una sína heitt, þá sagði hann henni aldrei eiginleika brauð-
stúlkan hans, sem sá enga aðra skorpunnar nje hinna töfragripanna. Hún fjekk aldrei að
útleið, en láta frá sjer barnið, yita um þag; þegar Friðrik mætti gömlu kerlingunni í
væri mjer alveg sama. — Það , , .
mundi gefa mjer fastan bak- S °§mum-
grunn, þó hann sje lítilmótleg- Aftur a moti sa§ði Friðnk henm fra þvi, að hann hefði
ur og hversdagslegur. En þau átt heima hinum megin við hafið í fjarlægu landi og þar
heima standa á því fastar en væru foreldrar hans, sem hann langaði svo mikið til að sjá,
fótunum að þau viti nákvæm-
lega ekki neitt og jeg trúi því
ekki. Ef þú ferð og skýrir frá
öllum aðstæðum og segir að þú
eigir rjett að fá að vita það,
þá hlýtur þú að fá það“.
þó ekki væri nema einu sinni enn.
Kóngsdóttirin hjelt nú svo mikið u>pp á manninn sinn og
vildi gera allt til að gleðja hann. Hún bað því föður sinn
um að undirbúa skip til langferðar. Hún hjelt nefnilega
sem og var, að Friðrik hikaði við að heimsækja foreldra
„En ef jeg kæri mig ekki um sína vegna þess að þá yrði hann að skilja við hana, en nú
að nota mjer þann rjett? sagði ætiagi Amaro kóngsdóttir sjálf að fara með honum til hins
^^Jæja, þá hefi jeg líka rjett fjarlæ§a lands’
á því( og jeg kæri mig Um að Kóngurinn gerði allt sem dottir hans bað hann um. Hann
nota mjer af honum. Ef þú vilt ljet útbúa tvó skrautleg skip og fyllti þau af gulh og góssi,
ekki fara, þá fer jeg“. þar á meðal gjöfum til foreldra Friðriks, því að hann hjelt,
Hann spennti greipar um
þeear hún var að bjarga lífi
1 þínu“.
Hún skildi ekki sjálf, hvern-
ig hún gat sagt betta svona
, hliómlausri röddu. Það var eins
log hún væri að reyna að vera
hörð. —
j Logan leit snögglega á hana
• og færði sig til á grasstónni.
1 „Þú þarft ekki að minna mig
á það. Jeg man það sjálfur“,
sagði hann stuttur í spuna. -—
„Jæja, ef þú vilt ekki giftast
mjer strax, hvorki hjá lögmanni
í London eða í fullum skrúða í
kirkjunni hjerna í þorpinu,
hvað viltu þá? Hefurðu tekið
nokkrar ákvarðanir, Cather-
ina?“
I Hún reyndi að heyra ekki
biturleikann í rödd hans. Hún
gat ekki verið honum reið, þó
að hann talaði þannig, vegna
þess að hún sá sjálf, hve kjána-
leg hegðun hennar hlaut að
vera. En það var eitthvað innra
með henni, sem hafði náð yfir-
höndinni og varð að fá útrás.
I „Já“, sagði hún. „Mig langar
til að biðja þig að gera dálítið
fyrir mig, Logan, og það eins
fljótt og hægt er. Mig langar til
að biðja þig að fara á.......á
barnaheimilið, þar sem Mait-
landshjónin fengu mig, og biðja
hnjen, horfði hugsandi í gaupn
ir sjer og tuggði langt grasstrá.
í fyrsta sinn síðan þau bvriuðu
að tala um þetta, leit Cather-
ina á hann og hugsaði með
sjálfri sjer: „Guð má vita hvað
an mjer kemur hugrekki til að
gera þetta. Það hlvtur að stafa
af örvinglan minni. Við getum
ekki haldið áfram á þennan
hátt og Leah veit það. — Að
nokkru leyti get jeg verið henni
þakklát fyrir að neyða mig út
í þetta Jeg hefði aldrei haft
hugrekki til þess, ef jeg hefði
ekki verið nevdd tii þess, og þó
hefði jeg aldrei borað að gift-
ast Logan og vita ekkert. —
Hugleysi mitt er meira og
minna, í hvaða atriði sem er.“
Hún beið eftir því að hann
svaraði. Litla skipið var komið
í hvarf fvrir nesið og sjórinn lá
eftir spegilsljettur.
„Jæia, ef þú endileea vilt.
Catherina“, sagði Logan, „þá
skal jeg fara. En mig skiptir
það engu máli, hvort faðir þinn
var böðull eða ekki, og jeg er
eieinlega eini maðurinn, sem
bað ætti að skinta nokWu máli.
Eieum við að halda heim? —
M'er virðist hann ætla að fara
að rigna“.
Gæfa fylgir
trúlofunar
hringunum
frá
SICIIRÞÓR
Hafnarstræti 4
Reykjavík.
Marpar gerSir
Sendir gegn póatkröfu hvert á land
sem er.
—- SemliS náknmmt rnál —
að foreldrar slíks manns hlytu að vera óskaplega rík og
voldug. Allur þessi undirbúningur var gerður með mikilli
leynd.
HfhxT 77U3*lCfUSTy h/xVU
y*\LX,
J
jeg, sem kann ekki einu sinni að
skrifa mitt eigið nafn.“
Dómarinn: „Þjer eruð heldur ekki
ákærður fyrir að hafa skrifað yðar
eigið nafn.“
Kunnur lögfræðingur var að yfir-
heyra vitni i rjettinum. „Hafið þjer
verið tekinn fastur fyrr?“ spurði
hann. „Nei, aldrei,“ herra, svaraði
vitnið. Hafið þjer aldrei kómið í þenn
an rjettarsal fyTr?“ „Nei, herra.“
Enrð þjer nú viss um það?“ Já,
herra." „Andlitið á yður er býsna
kunnuglegt. Hvar hefi jeg sjeð yður
áður?“ „Hm, herra“ sagði vitnið.
„Jeg er veitingaþjónn á vinbamum
hjema hinum megin við götuna."
•iiiiittitiiimtimiMtMMuntamufMHUimiitiiuitiiimHtn

— Hræðileg freisting.
★
Maður nokkur var mjög montinn
að tala um það, hvað einn frændi
hans væri hávaxinn, þegar einn „f
áheyrendunum sagði, að hann ætti
bróður, sem væri 3,50 cm.
„Það er ómögulegt", sagði sá
grobbni hneykslaður.
„Jæja, tvennt hálft gerir eitt heilt,
er það ekki?“ spurði hinn.
„Jú,“ var svarið.
„Jæja þá. Jeg á tvo hálfbræður, og
hvor þeirra er 1,75 m. á hæð, og
tvisvar sinnum það er 3,50. Er þetta
ekki rjett?"
Þegar talað er um háar byggingar,
verð jeg að minnast á eitt hús í
New York, sem er svo hátt, að það
varð að búa það út þannig að hægt
væri að leggja helminginn af því
niður á kvöldin, svo að tunglið kæm-
ist yfir. Ef maður stendur uppi á | | Afgreiðum flest gleraugnarecept |
þakinu á þvi, getur hann snúið upp :
á skottið á Hundastjömunm, og teygt
sig upp og kitlað í iljarr»r á englun-
um, þegar þeir fljúga fyrir ofan.
T Ý L I H. F.
Austurstræti 20.
Góð gleraugu em fyrir öllu.
og gerum við gleraugu.
Fanginn: „Jeg get ekki sjeð, hvern
ig jeg ætti að geta verið vixilfalsari,
: Augun þjer bvílið með gler- |
augu frá