Morgunblaðið - 16.05.1950, Blaðsíða 10

10
VOHrrVBLAÐU*
Þriðjudagur 16. mai 1950. )
Framhaldssagan 34
iiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiMiiiniiiiiMimniii*
| Gestir hjá „Antoine“ I
Effir Frances Parkinson Keyes
? “
•miiimmmiiimiii mimmimmimmmmmmmmmmmmmmmmimmmmmmmmmmmmmimmmimmmmmmmmmmmmmmmmmiim*
Silfur í Syndabæii
frAsögn af ævintýrum roý rogers
32.
— Það hlýtur að vera silfur hjer einhvers staðar í nánd
íyrst Gunna vill alltaf stansa hjer í pollinum, sagði Cookie.
— Hvar ætti það silfur að vera? sagði Roy. — Jeg get
ekki sjeð að það sje neins staðar hjer í kri-ng.
Þeir horfðu lengi í kringum sig. En ekkert gátu þeir fund-
ið, sem benti til að þarna væri silfur.
— En það hlýtur að vera hjer, sagði Cookie. — Þetta er
í annað skipti, sem Gunna stansar með okkur hjerna og hún
hefur svo oft farið með Ed hingað að hún er farin að þekkja
þetta, jafnvel þótt hún sje aðeins múlasni.
— Já, jeg trúi því, svaraði Roy. — Við verðum að leita
hjer, þó jeg hafi að vísu litla trú á því.
Rjett í þessu heyrðu þeir hófatök og sáu ríðandi menn
nálgast.
— Þetta er Regan, æpti Cookie í skelfingu. Við verðum
undir eins að reyna undankomu.
— Ekki strax, svaraði Roy. — Við verðum að finna silfrið,
annars er úti um okkur. Haltu áfram að leita. Jeg ætla að
fara á móti þeim og halda þeim aftur.
Og Roy gekk ákveðinn á móti reiðmönnunum. Hann tók
upp skammbyssurnar og skaut aðvörunarskotum upp í loftið.
— Komdu ekki nær, Regan, hrópaði hann. — Komdu ekki
nær, ef þú vilt komast heill á húfi hjeðan aftur.
Regan og menn hans stigu af baki og fundu sjer skjól á
bak við kletta. Hann hrópaði til Roys:
— Lögreglustjórinn í hjeraðinu er kominn til Syndabælis.
Hann er á leiðinni hingað upp úr og ætlar að handtaka þig.
— Þú skalt ekki veita neina mótspyrnu. Ef þú gerir það,- þá
talar það gegn þjer við rjettarhöldin. Ætlarðu þá að gefast
strax upp?
Regan skipaði nú mönnum sínum að umkringja Roy og
Cookie. Þeir tóku krók á og ætluðu svo að nálgast pollinn.
hægt.
- ............... .......... -—__________________—
imiHlln Wjp- -itJBdnn
vist,“ sagði Barrymore. „Hugsaðu
þjer að það sje jeg.“
Þegar hann sagði söguna seinna,
leggja fram sitt lið, ef hún gæti
eitthvert gagn gert, þá óskaði
hún þess af öllu hjarta að hún
þyrfti ekki að fara. Hún var
hrædd um að hún mundi missa
af bílferðinni með Aldridge ef
hún kæmi ekki fyrr en seinna.
Hénni ljetti því mikið þegar
frændi hennar sagði að enn
væri allt í of mikilli óreiðu.
„Jeg vona bara að Caresse og
Amélie hafi báðar getað sofnað.
Og þegar þær vakna aftur,
verðum við Perrault að vera
þar, til að aðstoða þær við allt,
sem þarf að gera. Sjálfum
veitti mjer yíst ekki af að sofa,
en það þýðir ekki að fást um
það“.
„Jeg efast ekki um það. Og
ef það er nokkuð sem jeg get
gert......
„Já, jeg héld að Amélie þætti
vænt um það, ef þú kæmir í
fýrramálið áður en kistunni
verður lokaði. Hún verður jörð-
uð í brúðarkjólnum og auðvit-
að verður skotsárið ekki látið
sjást, svo að hún verður mjög
.... já, hún verður sjálfsagt
mjög fögur. Nema auðvitað
hárið. Amélie hefir miklar
áhyggjur af hárinu. Tossie
hefir alltaf greitt hár hennar
og enginn getur gert það eins'
vel og hún. En nú hefir þessi
Murphy ....“.
Það fór hrollur um Ruth
erída þótt hún reyndi að láta
ekki á því bera. Þegar hún
hafði spurt að því hvort hún
gæti ekki hjálpað eitthvað til,
hafði hún átt við hvort hún gæti
svarað í símann, tekið á móti
skeytum eða raðað blómum. —
Henni hafði ekki dottið í hug
að þess væri óskað að hún kæmi
til þess að horfa á vesalings
stúlkuna { kistunni. ;— Henni
fannst eitthvað óhugnanlegt við
tilhugsunina. Álíka ógeðfelld
var hugsunin um móðurina, er
var það aðaláhyggjuefnið að
hárið fór ekki nógu vel á dótt-
ur hennar í gröfinni. Harm-
þrungin mnðir mundi varla láta
sig slík smáatriði skipta. Fox-
worth gat getið.sjer til um hugs
anir hennar og talaði jafnvel
enn hranalegar en fyrr:
„Suðurrikjabúar hafa sína
sjerstöku siðavenjur við dauðs-
föll. Jeg vona að þú virðir þessa
siði og látir það ekki í ljós þó
að sumir þeirra komi þjer ó-
kunnuglega fyrir sjónir. Ame-
ílé mundi sárna það og það
mundi líka gera aðstöðu mína
erfiða. Jeg hef þegar sent blóm
á þínu nafni .... stóran vönd
af hvítum liljum. Mjer fannst
þær fara vel við hvítu orkide-
urnar, sem jeg sendi sjálfur.
Jeg kem sjálfsagt ekki heim
fjTr en seint og síðar meír og
jeg vona að þú álítir það ekki
skyldu þína að vaka eftir mjer
í þetta sinn. Ef þjer býðst ein-
hver skemmtun í dag, þá ættir
þú að nota bjer af því. Auðvit-
get jeg ekkert ger.t fyrir þig
sjálfur“.
Hann gekk jafn hvatlega út
og hann hafði komið inn. Og
Rúth sat eftir og fannst bæði
að hún hafði verið ávítuð eins
■og óþægt harn og verið gefið
þáð í skyn að hún væri óvel-
kóminn gestur. Það var enginn
sími í herbergi hennar svo að
hún gat ekki hringt í Aldridge
fyrr en hún hafði farið í bað
og klætt sig. Hún hafði ákveðið
að athuga næstu ferðir á milli
New Orleans og New York, en
hætti við það um leið og hún
heyrði rödd Aldridge í síman-
um.
„Það er víst orðið of seint að
fara í kirkjuna. Við verðum að
eiga það til góða seinna. Það
er gott að þú hefur farið að ráði
mínu og fengið þjer góðan
blund“.
„Mjer þykir leitt að missa af
kirkjunni. En jeg get farið með
uppáhaldsversið hans pabba í
staðinn: í nafni föðursins, son-
arins og heilags anda byrja jeg
þennan dag. Hann segir að það
vers geti hjálpað honum til að
mæta hvaða erfiðleikum, sem
er, með stillingu og ró“.
„Já, það er fallegt .... og
felur mikið í sjer. Jeg held að
jeg taki það upp sjálfur“.
„Jeg ætla að segja honum
það. Hann gleðst ábyggilega
yfir því að frægum fornfræð-
ingi þyki mikið til þess koma.
En svo að jeg snúi mjer að
öðru .... jeg hef ekki sofið all-
an þennan tíma. Orson frændi
hefur verið að segja mjer allt
um það,sem skeði í nótt“.
„Þá verðum við að bera sög-
urnar saman. Jeg hef nefnilega
líka heyrt það frá Joe Racina
og jeg efast um að þær sjeu
eins .... Hvenær geturðu ver-
ið tilbúin að leggja af stað út
til Lacombe?“.
„Jeg er tilbúin núna .... Það
er að segja jeg er ekki farin að
borða neitt ennþá! Orson frændi
vill að jeg verði við jarðarför-
ina á morgun og jeg....“.
„Já, jeg veit. Jeg er hræddur
um að það verði erfitt fyrir þig,
en eins og jeg sagði í gær, ætla
jeg að biðja þig að hugsa ekki
of mikið um Odile. Við getum
verið komin til Lacombe klukk-
an tvö og borðað miðdegisverð
hjá Morrisons-hjónunum. Það
verður nógu bjart til að skoða
garðinn minn á eftir. Og svo
skaltu borða vel áður en við för
um. Jeg verð kominn eftir
stundarfjórðung. Og mundu að
klæða þig vel, því að það er
kalt í veðri“.
Hún stóð úti á gangstjettinni
og beið hans þegar hann kom.
Hún var í gráum jakkakjól með
lítinn gráan hatt á höfðinu og
yfir axlirnar bar hún loðfeld.
Hann brosti til hennar um leið
og hún settist við hlið hans í
bílnum.
„Jeg sje að þú hefur farið að
ráði mínu og klætt þig ekki að-
eins vel, heldur einnig mjög
smekklega. Jeg hef sjeð auglýs-
ingar um svona loðfeldi í blöð-
unum, en jeg hef aldrei orðið
svo frægur að sjá þá með berum
augum. Jeg vona samt að þú
hafir ekki borðað allt of mikið,
því að jeg veit að við fáum alls-
konar kræsingar hjá Morri-
sons-hjónunum“.
Russ hafði talað um það að
sveitasetur hans væri hinum
megin við vatnið, en Ruth hafði
ekki látið sjer detta í hug að
þau mundu komast á brú yfir
það. Hún var sex mílur að
lengd og lá yfir það þar sem það
var mjóst.
Hún sá margt nýstárlegt á
ferðalaginu og Russ talaði í sí-
fellu um heima og geima. Hún
vissi að hann gerði það af á-
settu ráði til að dreifa huga
hennar frá umhugsuninni um
Odile, og hún varð að viður-
kenna að honum tókst það
furðuvel. Loks snjeru þau
út af þjóðveginum og komu inn
á mjóan malarveg. Eftir stund-
arkorn óku þau í gegn um
skrautlegt hlið. Beggja vegna
við veginn uxu stórar camelíur
og azelas-jurtir í öllum regn-
bogans litum, og áður en Ruth
gat látið í ljós hrifningu sína
yfir fegurð blómanna, voru þau
komin upp að gráu, fornfálegu
steinhúsi. Við dyrnar stóðu Tip
og Peg Morrison og buðu þau
velkomin.
Þau sátu lengi við miðdegis-
verðarborðið og nutu hinnár
Ijúffengu máltíðar. Samræðurn
ar snjerust um camelíublóma-
rækt, fuglaveiðar og fleira.
„Vel á minnst veiðiferðir“,
sagði Tip Morrison, „hvenær
hefur þú hugsað þjer að leggja
aftur út i frumskógana, Russ?
Það er liðið lengra á milli ferða-
laganna núna hjá þjer en venju
lega“.
„Já“, sagði Aldridge. „En nú
hef jeg fengið beina skipun frá
yfirboðurum mínum um að
ljúka við þessa bók fyrir út-
gefendurna, svo að þess sjáist
einhver merki að árangur sje
af þessu starfi mínu á Peten,
sem þeir kosta“.
„Og hvað heldurðu að það
þurfi að taka þig langan tíma?“.
M.s. „Gullfoss“
fer frá Reykjavík 3. júní kl. 12,00
á hádegi til Leith og Kaupmanna-
hafnar.
Farseðlar óskast sóttir fyrir laug-
ardag 27. mai, annars verða þeir seld
ir öðrum.
H.f. Eimskipafjelag íslands.
SKlpAllTUeRÐ
__RJKISINS
Esja
austur um land til Akureyrar hinn
19. þ.m. Tekið á móti flutningi til
Fáskrúðsfjarðar, Reyðarfjarðar, Eski-
fjarðar, Norðfjarðar, Seyðisfjarðar,
Þórshafnar, Raufarhafnar, Kópaskers,
Húsavikur, Akureyrar og Siglufjarð-
ar í dag og á morgim. Farseðlar seld-
ir á morgun.
„HEKLA“
vestur til Isafjarðar hinn 22. þ.m.
Farseðlar seldir sama dag.
Armann
— Camli frumskógaveiSimaður-
inn genginn i barndóm.
★
„Svo að Pjetur giftist að lokum
Dóru. Hann var líka sannarlega bú-
inn að eyða miklum peningum í
hana.“
„Já. hann giftist henni vegna pen-
inganna sinna.“
*
_ „Hafið þjer nokkurn tímann geng-
l<5 í svefni?“
Nýr bíleigandi: „Aldrei. Ef til vill
hefi jeg ekið.“
★
Skrifstofumaður: „Herra Olsen er
bafi spurt eftir lionum.
★
CóS uppörvun.
bætti hann við: „Hún gat það sann-
arlega. Hún mölvaði skipið næstum
þv: í sundur."
★
Hefirðu þekkt þessa leikkonu
lengi?“
„Já, alltaf síðan við vorum á sama
aldri.“
★
Atvinnuumsækjandi: „Þjer auglýst
uð eftir sölumanni og bókhaldara,
annaðhvort kvenmanni eða karl-
manni.“
. Vinnuveitandi: „Já.“
Umsækjandi: „Jeg hefi verið hvort-
tveggja i mörg ár, og jeg er viss
um að þjer verðið ánægður með mig“
M.s. Dronning
Aiexandrine
fer til Færeyja og Kaupmannahafn
ar 25. þ m. Þeir sem fengið hafa
loforð fyrir fari, sæki farseðla í dag
fyrir kl. 5. síðd; annars seldir öðr-
um.
Næstu tvær ferSir skipsins frá
Kaupmannahöfn verða: 19. maí og
3. júm
Flutningur óskast tilkynntur skrif-
stofu Sameinaða í Kaupmannahöfn.
Skipaa/greiðsla Jex Ziinsen
Erlendur Pjetursson
Hjer er ein saga um John Barry-
more. Hann eignaðist nýtt skemmti-
ferðaskip og konan hans, sem þá var
Tekið á móti flutningi til Vest- Dolores Costello, átti að skira það.
mannaeyja alla virka daga. | Hann fjekk henni stóra kampavíns
! flösku og sagði henni að brjóta hana
' á stefni skipsins. „Hún er svo þung“,
EF LOFTXJH GETUR ÞAÐ F.KKi kvartaði Dolores. „Jeg er viss um að
ÞÁ HVER ? jeg get þetta ekki.“ „Þú getur það
Tekið á móti flutningi til Patreks-
fjarðar, Bíldudals, Þingeyrar, Flat-
eyrar og Isafjarðar é föstudaginn.
því miður ekki við. Hann fór út að
boiða með konunni sinni.“
Frú Olsen: „Ö, einmitt. Segið hon-
um þá bara, að einkaritarinn hans