Morgunblaðið - 14.01.1951, Page 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 14. janúar 1951
..............................................
AFSAK1Ð, 8KAKKT AIÖMER
Eftir Allan Ullman og Lucille Fletcher

Hákon Hákonarson
Framhaldssagan 8
Allt í eínu varð hún högg-
dofa. Hún þrýsti heyrnartólinu
eins fast og hún gat að eyra
sjer í þeirn von, að hún mundi
heyra eitthvað meira af sam-
tali mannanna. Hún hafði greini
lega heyrt að mennirnir nefndu
„Stever.son“. Og „Cotterell-
fjelagið“. Og litlu síðar heyrði
hún þá nefna „Staten Island“.
I>á heyrði hún að einhver —
kvenmaður — gekk að síman-
um, og skipaði barninu að fara
aftur í rúm sitt, um leið og hún
sagði við annan manninn:
„Fred — hvers vegna lætur
þú þetta viðgangast? Hann var
berfættur út á svölunum“. Svo
heyrðist dálííill skarkali þegar
heymartólið var tekið upp og
kvenmaður sagði: „Halló!“
Það var eins og hefði verið
bundið fyrir mrnn Leonu. Ör-
stutt stund leið þangað til hún
gat stunið upp: „Halló, frú
Lord?“
„Þetta er hún“.
„Þetta er frú Henry Steven-
son, frú Lord. Jng-jeg veit ekki
hvort við höfura nokkru sinni
sjest — en mje" skilst að þjer
hafið hitt mann minn í dag?“
„Oh — já“, svaraði hún, og
virtist dálítið h'kandi.
Hinn greinile^i taugaóstyrk-
leiki konunnar styrkti Leonu.
„Undir venjulegum kringum
stæðum hefði mjer auðvitað
ekki dottið í hug að ónáða yð-
ur“, sagði hún biturlega. „En
— svoleiðis er — maðurinn
minn hefur ekki komið heim í
kvöld. Mjer hefur alls ekki tek-
ist að hafa upp á honum, þó
jeg hafi mikið reynt til þess.
En allt í einu datt mjer í hug,
að þjer gætuð gefið mjer ein-
hverjar upplýsingar...
„Oh — ja — :iá“, sagði konan
ógreimlega.
„Jeg heyri ekki til yðar, frú
Lord. Viljið þjer gjöra svo vel
og tala svolítið hærra?“
„Vissulega — jeg...
„Er eitthvað að?“ spurði Le-
ona kuldalega. „Jeg vona, að
þjer sjeuð ekkj að leyna mig
neinu?“
„Oh, nei.... Má jeg hringja
til yðar aftur?“
„Hringja til mín aftur?
Hvers vegna?“
„Vegna þess að jeg....“
Rödd konunnar breyttist skyndi
lega. Örvænting hennar virtist
hverfa, en í stað þess sagði hún
með uppgerðar glaðværð: „Það
er bridge-dagur í dag, þú skil-
ur“.
„Hvað er þetta?“ sagði Le-
ona höggdofa. ,Því talið þjer
um bridge í þí:ssu sambandi?
Þjer verðið að afsaka, en jeg
skil alls ekki hvað þjer eruð
að fara, frú Lord!“
„Og svo er ferðalagið til
Roton Point“, sagði konan nú,
cins og ekkert hefði í skorist.
„Heyrið þjer“, sagði Leona
gremjulega, „rruð þjer að
reyna að gera gys að mjer, frú
Lord? Ef þjer'ekki skilduð vita
af því, þá er ég sjúklingur. Jeg
þoli ekki slíkar vífilengjur. —
Segið þjer mjer nú: Er maður-
inn m;"r 1—-r\ V* yður? Er
hann þarna? Segið mjer sann-
leikann?“
„Það eru þrjú egg hrærð
saman“, muldraði konan, tveir
bollar af mjóllc. — Sykur og
látinn í eftir sraekk, og bætið
gííðan i sljéttfu’íri trskeið af
hveiti....“ Nú varð augna-
bliksþögn. — „Leona... .Leona
.... þetta er Sally Hunt, Le-
ona. Mannstu ekki eftir mjer?
Afsakaðu hvernig jeg hef tal-
að. En maðurinn minn stóð
hjerna hjá mjer. Jeg get ekki
talað við þig hjeðan. Jeg hringi
til þín eins fljótt og jeg get.
Bíddu þangað til.... ‘ Og á
sama augnabliki var hún farin
úr símanum.
Leona hallaði sjer aftur á bak
og andvarpaði. Hún var rugluð
eftir þetta síðasta samtal og
hugur hennar hvarflaði víða.
En hvað það var undarlegt að
leiðir þeirra Sally skyldu aft-
ur liggja saman eftir svona
langan tíma!
Sally Hunt!
Sally hafði verið ástfangin
af Henry og var það ef til vill
ennþá, þó svo virtist sem hún
væri gift og væri móðir. Hún
hafði verið ástfangin af honum
þegar hún bauð honum á dans-
leikinn, sem haldinn var í há-
skólanum. Það kvöld hafði Le-
ona fyrst litið Henry augum og
komist í kynni við hann. Það
var svo langt síðan. En hún
mundi mjög greinilega eftir öllu
sem gerðist það kvöld.
Danslögin höfðu ómað frá
plötuspilaranum, sem stóð á
leiksviðinu í samkomusal skól-
ans. Frammi í salnum, sem var
skreyttur allavega litum brjef-
ræmum, dönsuðu pörin, eða
stóðu afsíðis og töluðu saman.
Við veitingaborðið í einu horni
salarins var margt nemenda að
fá sjer hressingu. Flestir pilt-
anna voru líkir — voru í ullar-
jökkum, mislitum skyrtum og
klipptir burstaklippingu. Stúlk
urnar höfðu líka sinn einkennis
búning — víðar ullarpeysur og
pils, en hárið greitt upp á höf-
uðið.
En þó voru það tvær mann-
eskjur, sem skáru sig úr.
Maðurinn, sem var að dansa
við Sally var bersýnilega ekki
skólapiltur. Hann var í vönd-
uðum fötum og hár hans vand-
lega klippt og greitt. — Hann
dansaði ákveðið, en þó rólega
— á allt annan hátt en hinir.
Hann var hár og herðabreiður,
dökkur á hörund og laglegur.
Vel mátti sjá af því, hvernig
Sally horfði á hann, að eitthvað
meira bjó undir samveru þeirra
þarna en aðeins þessi skemmt-
un.
Svipur hans var daufur. —
Hann leit yfir höfuð Sally og
á dansfólkið, með lítillætis-
svip.
Leona, sem þarna var klædd
svörtum kjól og fegruð með alls
konar fegurðarlyfjum, með
ljóst hárið laust um herðarnar,
skar sig eins greinilega úr hóp
ungu stúlknanna eins og haf-
skip í flota mótorbáta. Öll henn
ar framkoma og öll hennar föt
áttu ekkert sameiginlegt við hin
ar stúlkurnar. Greinilegt var,
að þessi mismunur hafði verið
keyptur miklu verði. Stúlkur,
sem höfðu litlum peningum
höfðu úr að spila, klæddust
ekki þannig.
Um stund Irorfði liun a Sally
dansa við herra sinn, en gekk
síðan út á dansgólfið og stefndi
til þeirra. Hún hnippti í öxl
hans og sagði: „Má jeg skerast
í leikinn?“
Þeim hafði komið þetta á ó-
vart, Sally varð steini lostin,
en hann horfði með forvitnis-
svip á Leonu.
„Má jeg það ekki, Sally“,
spurði Leona.
Sally var fljót að átta sig.
„Þú hefur unnið sigur, Henry.
Til hamingju".
Leona sneri sjer að dansfje-
laga Sally, ljómandi af ánægju.
„Jeg heiti Leona Cotterell.
Hvað heitir þú?“
Áður en hann fjekk ráðrúm
til að svara, hafði Sally kynnt
hann. „Þetta er Henry Steven-
son, Leona“.
Leona brosti, gekk svolítið
nær honum og sagði: „Eigum
við að dansa?“ Þetta var öll
byrjunin.
Þau dönsuðu og Leona var
hugfangin. Það var ekkert lítil-
læti í svip hans eftir að þau
hófu dansinn. Hann var strax
dálítið hrifinn og þó hann hefði
ekkert skemmtilegt sagt, hafði
honum þó tekist að vekja at-
hygli hennar á sjer.
Hann giskaði strax á, að fað-
ir hennar væri Jim Cotterell.
„Slíka menn dái jeg“, sagði
hann. „Hann veit hvað hann vill
Hefur hug til að vinna að því
sem hann vill fá. Peninga. Það
er hægt að fá allt fyrir pen-
inga. Einhvern tíma....“
Hann þagnaði og brosti stráks-
lega.
Leonu fjell þetta bros vel í
geð. Það náði ekki yfir allt and-
litið eins og þegar þessir
feimnu skólapiltar brostu. Það
var öllu frekar eins og kvikn-
aði á kertaljósum í augum hans
og aðlaðandi bogar við munn-
vik hans dýpkuðu. Þetta var
einlægt bros, hvorki barnslegt
eða tilgerðarlegt.
Meðan þau dönsuðu rólega
veitti Leona því athygli, að það
var ýmislegt fleira í fari þessa
laglega manns, sem fjell henni
vel í geð. Hann kvartaði t.d.
ekki yfir því, að vera ekki há-
skólaborgari sjálfur.
„Of fátækur“, sagði hann og
í þetta sinn brosti hann ekki.
„Foreldrar mínir eru ekki nægi
lega efnaðir. Jeg verð að vinna
sjálfur eftir megni“.
Leona tók þessu vel. „Margir
af dásamlegustu mönnum, sem
jeg þekki, hafa aldrei farið í
háskóla. Faðir minn fór aldrei
í háskóla“.
54.
Jeg leitaði alls staðar í kring í von um að finna manns-
spor. Niðri í fjörunni lágu tveir lausir steinar. Það hefðí
vel verið hægt að nota þá til að binda í fangalínu. Hafði
bátur legið hjer? Það voru engin merki eftir hann, en ofur-
lítið hærra í fjörunni voru för eftir steinana í sandinum.
Þannig hlutu þeir að hafa verið fluttir niður að sjónum.
Þrátt fyrir allt var sennilegast að Jens og Mary hefðu
komið hingað. Þau höfðu komið til Apaeyju ,og ef til vill
voru þau hjer enn. Jeg leitaði klukkustund eftir klukku-
stund að sporum, og það var liðið langt fram á dag, þegar
það rann upp fyrir mjer, að jeg varð að flýta mjer heim,
En það var þegar orðið of seint. Jeg myndi ekki koinast
heim, áður en myrkrið skylli á. En það gat ekki verið hættu-
legt. Jeg hafði hljebarðana til þess að gæta mín. Á þessari
stundu voru þeir að veiða, en um leið og þeir kæmu, ætlaði
jeg að finna mjer stað til þess að sofa á og binda þá við
trje.
Nóttin leið án þess að nokkuð kæmi fyrir. Snemma dag-
inn eftir fór jeg heim og sótti mjer meira nesti, og svo lagði
jeg af stað í rannsóknarferð að nýju.
Úr öðru hljebai'ðaskinninu, sem jeg hafði í rúminu minu,
hafði jeg búið til nokkurs konar tösku. I henni hafði jeg
mat, kúlur og púður. Með sverðið, tvær skammbyssur og
langan hníf í beltisstað fannst mjer jeg geta boðið öllu
byrginn.
Jeg ákvað að leita við ströndina þennan dag eins og
daginn áður, því að jeg var viss um, að Jens og Mary hefðu
komið hjer í bát, og það var sennilegast, að þau hefðu róið
áfram með ströndinni. Ef til vill fyndi jeg þau í einhverjum
vog, þar sem þau lifðu á hjer um bil sama hátt og jeg. En
oð öllum líkindum leið þeim ekki eins vel og mjer. Að
minnsta kosti hlaut þau að vanta vopn og marga aðra nyt-
sama hluti, sem jeg hafði.
Fyrsta daginn leitaði jeg til kvölds án þess að finna nokk-
uð. Tvo næstu daga þar á eftir fann jeg heldur ekki neitt.
Landið var mjög líkt og í kringum trjeð mitt. Jeg nálgaðist
f jöllin,, en þau voru enn langt í burtu. Svona gekk jeg kring-
um vog eftir vog og klifraði yfir hvern ásinn á fætur öðr-
um.

riwhqunnkcJ(JlímAJL,

Helmingi útbreiddara en nokkurt
annað íslenskt blað — og þvi
besta anglvsingablaSið
tF LOFTUR GETUR ÞAÐ ELKl
r’ r rvEv ?
„HvaS lengi hefirSu eiginlega
hugsaS þjer að láta mig ganga nicS
þennan gamla hatt?“
★
Maður nolckur á veitingahúsi kall
aði á þjóninn og sagði: „Heyrið þjer,
þjónn, það er jámsmiður að diukkna
í súpunni minni.“
Þjónninn varð skelfingu Iostinn,
baðst afsökunar og sagði: „Get jeg
gert eitthvað, herra, til þess að bæta
fyrir þetta leiðinlega atvik?“
„Já,“ svaraði maðuri^n brosandi.
„1 næsta sinn, sem þjer setjið jám-
smið í súpuna mína, verðið þjer að
vera búinn að kenna honum að synda
eða setja á hann björgunarbelti.“
★
Leslie Howard sagði þessa sögu:
„Einu sinn vann jeg við leikhús í
London, sem sýndi stöðugt sitt leik-
ritið hvert kvöld, og stundum tvö leik-
rit á derr Þotta var mjög e-fitt fyrir
leikenduma.
Einu sinni var jeg inni á sviðinu
og mimdi ekki, hvað jeg átti að
segja næst. Jeg þaut á bak við tjöldin
og sagði við leikstjórann: „Flýttu
þjer, hvað á jeg að segja?“
Og hann svaraði: „Flýttu þjer,
bvaða lr.ihi'ít cr þeUu?“
„Komdu bara og vertu ekki hrædd-
ur við hundinn“, kallaði bóndinn.
„Þú veist, að hundur sem geltir,
bitur ekki.“
„Já, inikil ósköp“ svaraði hínn
varkári gestur, „en jeg veit ekki
hvenær hann hættir að gelta,“
★
Lisa: „Ef þú værir rikur, hvað
myndirðu þá fá þjer?“
Bikki: „Yekjaraklukku með hrotii-
um hnngingarútbúnaði."'
|
§ hefir í miðbænum eða við |
§ höfnina, hjartalagaS silfur- |
| men með álcíruninni H, .1. |
i Finnandi vinsamíegast liringi |
1 . í síma 6010. Fundarlaun. 1
s
m 9
miniiiit'.i iniit 11111111111111111111111111111111111111111(11 iii iii
HinMiimuuuiuouirj^ojniruiisti
^ -í* MT
Auglýsendur
athugiö!
I að Isafold og T.’öioui' a vinsæl-
| asta og fjölbreyttasta blaðið í
| sveitum landsins. Kemur út
| GÍnu sinni i viku — 16 síður.
«HIHtim(imHHHtllHltHHHlHHIIHUHUHHIHIHIIiMaMI
EGGERT CLAESSEN
GtSTAV A. SVEINSSON
hæstarje ttailögmam
Hamarshúsrnu viö Tryggvagötu.
Allskonar lögfræðistörf.
Ffliitoí'nTficnlp