Morgunblaðið - 27.02.1951, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 27. febrúar 1951
^u^ininiTuinnmiai - Framhaldssaga 18
IIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIiniUIIIIIIIIIIHIIKfKlllllllilHIIIIIMIIHIIHIIMilllllllllllll llllll ;
Milli vonar og ótta
.sfimimfliiiiniiiimimiiAJiuiJiniiiinfiiiiMNannniitiii
EFTIR BRUNO FISCHER
IIIIIIIIIJIIIIltlllllllllllllllB
Hún sneri sjer að honum,
vafði handleggjunum um háls
hans og dró hann að sjer. Varir
ÍJeirra mættust í löngum kossi
sem endaði með því að hann
reif sig lausan.
„Dásamlegt“, sagði hún og
hjúfraði sig að honum. „Það
var þess virði að koma alla leið
hí:igað“.
„Hver fylgdi þjer hingað,
Jeánnie“, spurði hann aftur.
„Enginn. Jeg kom ein með
h.-stinni í gærkveldi. Laglegur
-tmgur maður með ljóst yfir-
varaskegg tók mig upp í bíl-
inn sinn. George hjet hann,
♦rtinnir mig. Hann sagðist
4>ekkja þig. Bíllinn hans er ai-
veg af nýjustu gerð“.
„George Dentz“.
„Já einmitt. Hann keyrði mig
heim til þín, en þú varst ekki
héima“.
„Jeg var úti með móður
niinni. Hvar varstu í nótt?“
„í litlu leiguhúsi, hjerna neð-
ar við götuna“. Hún brosti
íbyggin á svip. „Þið hafið sann-
arlega nóg af ungum og lagleg-
um mönnum hjerna í þessum
Ayse. Leiguhúsin eru rekin af
öðrum ungum manni, sem sagð-
ist þekkja þig líka. Mark Kin-
ard, dökkhærður og ákaflega
nayndarlegur“.
„Þú ert ekki hingað komin
til að leita uppi dökkhærða og
-tnyndarlega menn“.
„Þú e.rt ekki beinlínis mynd-
arlegur, en mjer líkar við þig
samt“.
„Klukkan er orðin rúmlega
eitt. Þjer virðist ekki hafa leg-
ið á að koma hingað“.
„Jeg svaf lengur en jeg ætl-
aði mjer. Klukkan var orðin
ellefu þegar jeg var komin á
fætur. Jeg var svöng, svo að
jeg spurði Mark hvar jeg gæti
fengið að borða. Hann keyrði
mig niður í bæinn og keypti
morgunverð handa mjer á veit-
ingahúsi. Jeg vona að þú sjert
afbrýðissamur“.
„Jeg er það ekki“.
Hún strauk vanga hans með
vörum sínum. „Kjáninn þinn,
hvers vegna gerðir þú það?“
„Hvernig vissir þú hvar jeg
var?“
Hún færði sig fjær honum.
Hún studdi sig upp við stóra
steininn og fór úr öðrum skón-
um. „Þú sagðir mjer einu sinni
frá fæðingarbænum þínum.
Manstu ekki eftir því?“
„Nei“.
„Jæja, þú gerðir það samt.
Jeg mundi ekki nafnið, en þú
sagðir að það væri ekki langt
norður frá. Jeg fór á símstöð-
ina og leitaði í öllum bókum
í Westchester umdæmi og
hringdi upp alla sem hjetu
Bascomb. Jeg þóttist vera að
vinna fyrir auglýsingafyrir-
tæ>i og snurði um nöfn allra
f fjölskyldunni. Loks rakst jey
ú Tony Bascomb í Hessian
Vailey. Jeg held að það hafi
verið móðir þín sem jeg talaði
við“.
„Þú ert ekki vitlaus“. Hann
Jeitaði í vösum sínum að
sígarettupakkanum, en fann
liánn ekki. Hann mundi hafa
gleymt honum heima. „Og
hvað er Eeau Bruff langt á eft-
ir þjer?“
Hún var búin að hrista sand-
inn og steinana úr skónum og
var komin í hann aftur. Hún
stóð bogin við að klæða sig úr
hinum skónum og leit á hann
yfir öxlina. „Heldurðu að jeg
hafi látið hann vita hvert jeg
fór?“
„Jeg veit ekki hvað jeg á að
halda, þangað til þú ert búin
að gefa mjer skýringu á því,
hvers vegna þú ert komin hing-
að“.
Hún reisti sig upp. „Reyndu
nú að beita skynseminni. Beau
er að leita að þjer. Jeg þarf
ekki að segja þjer að hann hef-
ur ýms ráð. Honum dettur strax
í hug að þú haíir falið þig
hjerna“.
„Jeg er ekki að fela mig“. ;
„Þú ættir að gera það, ef þú
hefðir nokkra heilbrigða skyn-
semi“.
„Og þú ert komin hingað til
að vara mig við?“. Tony brosti
hæðnislega. „Jeg hjelt ekki *að
þjer þætti svona vænt um mig“.
„Fyrir þjer er allt gaman“,
sagði hún biturlega. „En það,
sem þú gerðir á mánudaginn er
ekkert gaman. Að minnsta
kosti finnst Beau það ekki
Tony, kjáninn þinn, hvers
vegna gerðir þú það?“.
„Mjer líkaði ekki starfið“.
„Þá hefðir þú getað hætt. -—
Beau hefði þótt nógu slæmt að
missa vörubílinn. En til þess að
bæta gráu ofan á svart, þá ger-
ir þú hann að athlægi. Allir
gera gys að honum, jafnvel lög-
reglan. Beau er Ijett um að hata
menn, en hann hefur aldrei hat
að mann eins og hann hatar
þig núna“.
„Mjer er heldur ekki sjer-
lega vel til hans“.
„Hagaðu þjer bara eins og
fífl, ef þig langar til þess“,
sagði hún. „Vertu kyrr á þeim
eina stað, sem hann er öruggur
um að finna þig. Landið er
stórt. Það eru til margir staðir
þar sem það er enginn vandi að
fara huldu höfði“.
„Jeg ætla ekki að fara
lengra“.
„Jeg skil þig ekki“, sagði hún
og leit undan. Sólin skein beint
framan í hana, svo að svarti
liturinn á augnahárunum og
augnabrúnunum var áberandi.
„Langar þig ekkert til að lifa?“.
„Jú, það held jeg“.
„Því ertu þá kyrr hjer?“.
Hann svaraði ekki. — Hann
sleit grasstrá og stakk því upp
í sig. „Hvers vegna gastu ekki
sagt mjer þetta í símanum?“.
„Það er erfitt að koma vitinu
fyrir þig. Þú tekur aldrei nógu
alvarlega það sem jeg segi við
þig, ekki heldur þegar jeg
kyssi þig. Jeg vonaði að jeg
gæti haft áhrif á þig, ef jeg tal-
aði við þig augliti til auglits“.
Vindblær feykti rauða hárjnu
fyrir andlit hennar. Hún strauk
það frá annars hugar. „,Auk
þess langaði mig til að sjá þig
einu sinni enn“.
„Þú hefur Beau“, sagði hann.
„Jeg minnist þess ekki, að
það hafi skipt þig máli áður“.
Umhverfið var ekki heppi-
legt fyrir hana. Hún virtist allt
of grönn í sólskininu og grá í
framan og farðinn var í þykk-
um lögum á andlitinu á henni.
Á efri vörinni voru litlar svita-
perlur. Hún gat verið sæmileg
í reykmettuðum sal, þar sem
hljómsveit Ijek dægurlög og vín
glös stóðu á borðunum, en best
var hún í myrkri.
„Jeg verð ekki öruggari við
það að þú komir hingað“, sagði
hann. „Beau myndi varla líka
það betur en hitt“.
„Hann fór í gær til Pittsburg
og kemur ekki aftur fyrr en á
morgun. Hann þarf ekki að vita
neitt um það“. Hún gekk nær
honum. Hún renndi höndunum
eftir síðum hans og sagði lágri
rödd: „Við getum átt einn dag
saman ,áður en þú ferð og finn-
ur þjer betri stað“.
Munnur hennar var hálfop-
inn. Hann brosti. ,,Ef jeg missi
taumhald á mjer, gæti farið svo
að jeg bæði þig að koma með
mjer“.
Hún hvíldi höfuðið við öxl
hans. „En jeg myndi afþakka
boðið. Það er ekkert fyrir mig.
Þú ert fátækur auðnuleysingi
og það er ekki hægt að treysta
þjer. Beau á nóg af peningum
og hann er góður við mig“.
Hún strauk fingrunum eftir
órökuðum vanga hans. , En þú
biður mig ekki að koina með
þjer. Þjer þykir ekki nógu
vænt um mig“.
Hann svaraði ekki. Alla sína
ævi hafði hann átt í brösuin við
kvenfólk, ýmist af því að hann
tók þær ekki nógu alvarlega,
eða af því að hann tók þær of
alvarlega.
„Við skulum ekki vera að
hugsa um það“, sagði hún og
hló. „Kysstu mig bara“.
Þau kysstust. „Við skulum
koma“, sagði hann.
„Þú ættir að þurrka varalit-
inn af þjer. Móðir þinni er
ekkert vel við varalitinn minn“.
Hann þurrkaði sjer um munn
inn með vasaklútnurn. „Er hann
farinn?“, sagði hann.
„Nei“. Hún tók af honum
klútinn og nuddaði varir hans
með ákafa. „Ætlarðu ekki að
fara hjeðan?“.
„Nei. En það fer lest til New
York eftir fjörutíu mínútur. Þn
nærð henni kannske“.
Jeg þarf ekki að fara fyrr en
í kvöld, eða fyrramálið“.
„Jeg skal aka þjer á stöðina
strax“.
Hún hætti að þurrka varir
hans og kipraði saman augun.
„Einmitt það“, sagði hún
reiðilega og stakk vasaklútnum
í skyrtuvasa hans. „Þú ætlar að
hafa það þannig“
Hún sneri í hann bakinu. —
Hann tók undir handlegg henn-
ar og hún gekk af stað. Hún fór
hægt og horfði niður fyrir fæt-
ur sjer.
„Auðvitað er jeg þakklátur,
Jeannie“, sagði hann.
„Fjandinn hirði þig“. sagði
hún, en það var engin áhersla
í rödd hennar.
Þau gengu þegjandi að bíln-
um, sem stóð við húshliðina. —
Hún tók upp púðurdósina sína
um leið og hún var sest upp í
bílinn og skoðaði sjálfa sig í
speglinum. Hún sat eins langt
frá honum og hún gat, alveg
upp við hægri bílhurðina. Um
leið og hann ók af stað, kallaði
móðir hans til hans: „Tony!“.
Hann renndi bílnum upp að
tröppunum. Myra stóð í dyrun-
um.
„Maðurinn kom hjerna aft-
ur“, sagði ,hún. „Hann sagðist I
heita Helm .... leynilögreglu- |
maður. Hvar varstu?“.
v
Hókon Hákonairson
83.
Jeg var búinn að flytja allt burtu af flakinu, sem jeg hjelt,
að jeg gæti notað, svo að það var margt til á heimilinu
okkar.
Að vísu var það bara helmingurinn af skipinu, sem sat
á skerinu, en jeg fann hjerumbil allt, sem þurfti til venju-
legs heimilis, og þar að auki mikið af smáhlutum, sem eru
a öllum skipum. Flakið var enn kyrrt á skerinu og þegar
mig vanhagaði um eitthvað, fór jeg þangað og sótti það.
Nú var jeg orðinn kunnugur straumum, svo að jeg var alltaf
fljótur í ferðum, og flekinn minn var svo stór, að jeg þurfti.
heldur ekki að vera hræddur við hákarla.
Á hverjum sunnudegi hvíldum við okkur á Apaey. Á
morgnana sungum við sálma, og svo gengum við um á eynni
og dáðumst að allri fegurðinni, sem blasti við augum okkar,
Jeg smíðaði nokkurs konar handrið á brúna, svo að Mary
gat farið yfir hana líka. Við heimsóttum alla staðina, sem
]eg er búinn að segja frá, jafnvel sjóræningjahellinn. Jej;
var orðinn svo vanur að vera þar á kreiki, að mjer datt ekki
einu sinni í hug að vera hræddur lengur, en Mary var búiii
að heyra söguna um hauskúpuna, svo að hún var hálfsmeyk
í fyrsta skiptið, sem hún kom þangað með mjer.
Dag nokkurn ákvað jeg að rannsaka allan hellinn nákvæm-
lega. Jeg hafði oft velt því fyrir mjer, hvernig hljebarðarmr
hefðu komist þaðan út, þegar jeg lokaði þá þar inni, og jeg
þóttist viss um, að þar væri einhver útgangur, sem jeg ekki
vissi um.
Þegar Mary heyrði að jeg ætlaði í rannsóknarferð, bað
hún mig um leyfi til að fá að koma með. Hún var ennþá
hrædd um að villimennirnir kæmu til baka, svo að hún
vildi ógjarna vera ein. Hún var alltaf vopnuð hnífi og tveim
skammbyssum, sem hún var búin að læra að nota. í byrjun
var hún auðvitað allóstyrk, en þegar hún var búin að full-
vissa sig um það, að kúlan fór fram á við, en ekki aftur á
bak, gekk henni vel að læra að skjóta.
Við tókum með okkur sitt skipsljóskerið hvort og mikiö
af vopnum og lögðum af stað. Hellirinn náði langt inn í
fjallið.
★
Ljet sjcr ekki segjast.
Frænkan: „Þegar jeg var lítil, var
mjer sagt, að ef jeg gretti mig svona,
myndi jeg verða þannig þegar jeg
stækkaði."
Palla litla: „Jæja, þú getur að
minnsta kosti ekki sagt, að þú hafir
ekki verið aðvöruð."
★
Huggun.
Foreldrar lítils drengs höfðu verið
í heimsókn hjá nágrönnunum kvöld
nokkurt, og þegar bjallan hjá þeim
hringdi snemma næsta morguns og
drengurinn stóð fyrir utan, hjeldu |
nágrannarnir auðvitað að gestirnir
hefðu gleymt einhverju.
„Afsakið, frú,“ sagði drengurinn,
„má jeg líta á gólfteppið í setustoí-
unni hjá yður?“
„Já, gerðu svo vel, góði, sagði kori-
an undrandi. „Komdu inn“.
Drengurinn horfði á teppið i nokkr
ar mínútur. Síðan sneri hann sjer að
eiganda þess. „Mjer finnst það ekki
það hryllilegasta, sem jeg hefi sjeð“
sagði hann.
★
Járnbrautarlestin nam svo skyndi-
lega staðar, að farþegar hennar kippi
ust harkalega til.
„Hvað hefir komið fyrir?“ hrópaði
taugaóstyrk gömul kona.
„Við ókum yfir kvi“, svaraði lest-
arvörðurínn.
„Var hvm á járnbrautarteinunum?“
„Nei, nei,“ svaraði hinn hneykslaði
lestarvörður, „við eltum hana hinn í
fjós“.
★
Lestarvörður: „Mjer þykir mjög
| leitt að þurfa að segja yður það, frú
j en bærinn, sem þjer ætluðuð til, er
jbrunninn niður til ösku.“
Konan: „Það er allt í lagi. Það
[ verður áreiðanlega búið að byggja
hann upp aftur, þegar lestin kemur
þangað."
★
„Viltu giftast mjer, ástin mín?“
„Ætlarðu alltaf að leyfa mjer að
gera það sem mjer sýníst?"
„Auðvitað".
„Má mamma búa hjá okkur?“
„Já, það er sjálfsagt elskan."
,Ætlarðu að hætta í spilaklúbbnuns
og alltaf að íáta mig fá peninga,
þegar jeg bið um þá?“
„Með ánægju, vina min.“
„Því miður, jeg gæti aldrei gifst
svona rolu.“
★
„Jeg býst við, að þú hafir heyrt
sögusagnir um það, að jeg sje trú-
lofaður Peggy."
„Já, og ef það er satt, óska jeg þjer
til hamingju, en ef það er ekki satt,
óska jeg henni til hamingju."
Sendibílastöðin h.f.
fnsrnlf«Htr»-ti II. — Sími 5113
6F LOF7VH GKTIJR ÞAH EKKi
ÞÁ UVER?