Morgunblaðið - 29.04.1951, Qupperneq 10

MORGUJSBLAÐIÐ
Sunnudagur 29. apríl 1951.
10 *
Fiamhaldssagan 18
!
imiiMiiiiimimiiiiitidiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiidiiiiiiiiiiiiiiiiio iiiiiiiimiimmmiiiiiiit"£
ÁST í MEllNiUM
L
immmmmmmmmmiM
SKALDSAGA EFTIR LOIS EDWARDS
1111111111111111111111111
„Georgia ætlar að synda í tiörn
inni í dag“, sagði Guy.
„En við erum búin að gera all-
ar ráðstafanir fyrir að fara til
Tours“, sagði Anette. Það er ekki
hægt að breyta því“.
„Við þurfum ekki að tala meira
um það“, sagði Guy. „Þið gerið
eins og þið hafið ákveðið. Við
Georgia ætlum að synda“.
Auðvitað endaði það með því
að enginn fór til Tours en allir
ætluðu að vera heima og synda.
Jég held að það hafi verið sund
kunnátta mín sem gerði það að
hatur Helen á mjer blossaði upp.
Það var auðsjeð að jeg kunni bet
ur að synda en þau höfðu haldið
og þó að Giséle reyndi að tala
niðurlægjandi um sund, eins og
það væri mesti ósiður, þá gat hún
þó ekki dulið aðdáun sína. Það
hafði legið illa á mjer en mjer
leið strax betur þegar jeg kom í
vatnið. Jeg gleymdi öllum áhyggj
um og jeg varð jafnvel varla vör
við gróðurinn og slíið á botninum.
Gay varaði mig við því þegar jeg
synti af stað áleiðis út að pramm-
anum.
„Gættu þín, Georgia“, kallaði
hann. „Slíið er svo þjett þarna
á vinstri hönd.“
Jeg veifaði hendinni til að láta
liann sjá að jeg hafði heyrt til
hans. Það var ekki langt út að
prammanum og þegar jeg var
kominn upp á hann leit jeg til
lands. Hin stóðu öll á bakkanum
og jeg sá að þau voru að ráðgast
um eitthvað. Guy var kominn
hálfa leið til prammans. Þegar
hann var kominn^alla leið greip
liann um handrioið og leit upp
til mín.
„Þú ert einsr og vatnadís“ sagði
hann, „jeg hef aídrei fyrr sjeð
konu sem er falleg með renn-
blautt hárið.“
Mjer fjell illa að nota sund-
hettu og hárið á mjer var orðið
rennblautt og lá aftur á hnakka.
Það gat ekki verið að jeg væri
falleg en það var eitthvað í aug
um hans sem jeg hafði aldrei
sjeð áður. Ekki einu sinni hjá
Julian.
„Komdu út í aftur, Georgia, og
syntu með mjer“, sagði hann.
Jeg stakk mjer í vatnið og kom
upp við hlið ,har.s. Við syntum
hægt af stað í svölu vatninu. Jeg
snjeri mjer á bakíð og þá sá jeg
lítinn bát sem róið var yfir að
prammanum. Jeg gat ekki varist
hlátri. ,Sjáðu, Guy, þau eru að
koma á bátnum".
Hann leit við. „Þau geta ekki
synt svona langt. Við erum ekkr
ert sundfólk hjer á Longuevil’e.
Jeg vona að Lafitte hafi gert við
bátinn. Iíanrr var.ekki í góðu
ástandi .... slitinn Og a'f sjer
genginn eins og annað hjerna."
Það var auðheyrt að honurp
fannst ekkert undarlegt við þaö
þó að þau eltu okkur út á pramm
ann.
lítilli. leikni og reyndi að komast
lítilli leikni og syndi að komast
hjá því að reka árarnar í fæturna
á Dickie sem teygði úi sjer í
miðjum bátnum. Frú Bradford og
Giséle sátu í skutnum.
„Eruð þið kcmin til að fá
kennslu í sundi?“ kallaði Guy.
„Hvaða vitleysa. Það er tóm
vitleysa að synda í þessu veðri.
Það er alls ekki nógu heitt. Við
ætlum að liggja í sóibaði á
prammanum. Þjer væri riettara
að koma upp úr áður en Georgia
þarf að bjarga þmr frá drukkn-
un.“ Það var auðheyrt á rödd
Giséle að hún var gröm. Þau
klifruðu öll' upp á prammann,
nema Henri. Hann sat eftir í bátn
um.
mjer í sólinni og kastaði mæðinni.
„Sjáið þið bara“, sagði frú Brad
'ord. „Jafnvel Georgiu er kalt“.
lún sagði þetta i hæðnistón, eins
>g jeg væri eitthvað sjávardýr
;em ætti livergi heima nema í
/atni.
Þau litu öll upp. Guy rjetti
njer handklæði. „Flýttu þjer að
'purrka þjer“, sagði hann.
„Mjer er ekkert kalt“, sagði
jeg. „Jeg er vön kaldara vatni en
....“ Jeg þaenaði þegar jeg sá
lugnatillit Dickie. Það var engum
/afa undirorpið hvað mátti lesa
úr augum hans. Jeg fann að jeg
oðnaði. Giséle leit snöggt á hann
og skugga brá yfir andlit hennar.
„Já, hún er ljómandi vel vaxin.
Finnst þjer það ekki Dickie?“
„A-ha“.
„Og svo er hún auðsjáanlega
baulæfð sundkona", hjelt hún*
áfram. „Hefur þú nokkurn tím-
iim haft það fyrir starf, Georg-
a?“
„Nei“.
„Ekki það?“
„Jeg kenndi einu sinni blind-
um börnum að synda í Florida“
sagði jeg. ,En það var ekki fast
starf og jeg fjekk enga borgun
fyrir það“.
Ef jeg hafði vonað að hún
mundi skammast sín fyrir hvað
hún hafði sagt, þá skjátlaðist
mjer. „Ilvílikt góðverk", sagði
hún.
Guy stóð upp og lagði hand-
legginn yfir öxl mjer. „Komdu,
við skulum synda til baka“ sagði
hann. „Mje? er líka að verða
kalt“.
Jeg sá það í svip hans, að ekk-
ert hafði farið fram hjá honum,
og hann var mín megin. Við vor
um saman. Jeg tók snöggvast und
ir handlegg hans og þrýsti hann.
Svo stakk jeg mjer út í án þess
að líta við.
Jeg synti hægt og beið eftir
honum. Þegar hann náði mjer,
sagði jeg: „Þakka þjer fyrir,
Guy.“
„Þú verður að fyrirgefa Gis-
éle“ sagði hann. „Hún er afbrýðis
söm“. Hann synti dálítið fram
fyrir mig og hjelt áfram: „En við
skulum ekki fyrirgefa Dickie. Jeg
skal tala við hann, en þangað til
verður þú að vera varkár og forð
ast að vera ein með honum. Hef-
ur hann nokkurn timann . ... “
Jeg hafði aldrei áður heyrt að
Gey vefðist tunga um tönn og
mjer fannst það svo gaman að
mig langaði til að hlæja. „Sýnt
mjer ástleitni? Áttu við það? Nei,
aldrei. Og auk þess er jeg ekki
hrædd við hann“.
„Það er ágætt, en þú verður
að gæta þín“.
Helen, Anette og Bradford sátu
á bakkanum.
„Hvers vegna komuð þið ekki
að synda“, kallaði Guy til þeirra.
„Það má segja að þú kunnir að
synda“, sagði Bradford við mig
þegar við komum upp á bakkann.
„Það var sjón að sjá þig þegar
þú syntir út. Jeg vildi óska að
jeg kynni eins vel að synda“.
Guy settist niður við hliðina á
Helen. Þegar hann t.glaði við hana
fjekk rödd hans aíltaf einhvern
bróðurlegan hreim, sem henni
hlaut að vera mjög illa við. Hann
spurði hana hvers vegna hún
hefði ekki komið með.
„Jeg kann ekki að synda“ sagði
hún hljómlausri rödd.
„Georgia gæti kennt þjer og
Anette“.
„Jeg kæri mig kannske ekki
um að læra það“, sagði hún. Hún
stóð á fætur og gekk upp stíginn.
Það hlýnaði æ í veðri þegar
leið á vikuna. Lífið í Longueville
gekk sinn vanagang. Daginn sem
hátíðahöldin áttu að fara fram,
var hitinn næstum óþolandi.
Jeg vaknaði við hamarshögg úti
íyrir og leit út urn gluggann.'
Vinnumennirnir í Longueville
ásamt fleirum sem höfðu komið
frá þorpinu, voru að slá upp litl
um húsum uppi á grasflötinni og
skreyttu þau með blómum og
krönsum. Jeg stóð við gluggann
og horfði á þá, þangað til bjöll-
unni var hringt til morgunverðar
Jeg flýtti mjer að klæða mig,
en þó var jeg sein fyrir. Hin voru
öll komin niður á undan mjer og
sátu við borðstofuborðið. Mjer
fannst Giséle fallegri en nokkru
sinni fyrr. Hún var í rósóttum
bómullarkjól með hvíta svuntu
ffákon Kákonarson
110.
Báturinn var ekki fyrr kominn að landi en ör þaut inn í hóp-
inn. Einn ræningjanna lá kveinandi eftir, en hinir þutu af stað í
áttina, sem örin hafði komið úr.
En það var ekki auðvelt að eiga við Sterka hákarl hjerna í
skóginum. Hvað eftir annað sendi hann þeim örvar, en hann gætti
þess alltaf, að þeir kæmu ekki suga á hann. Þannig tældi hann
þá lengra og lengra inn á eyna og kom þeim á stíg, sem lá yfir
á hina hliðina. Hann sendi þeim ennþá eina ör á íöngu færi. Eitt
andartak Ijet hann sjá sig á stígnum, svo hentist hann inn í skóg-
inn og flýtti sjer til baka til Mary.
„Yfir í hellinn," hvíslaði hann.
„Eiga við að taka flekann?“
. „Nei, við förum í sjónum.“
„En jeg kann ekki að synda. Og hugsaðu um alla hákarlana.“
„Sterki hákarl er ekki hræddur. Hann syndír með Hvíta blóm.“
Og höfðingínn synti með Mary á bakinu yfir sundið og að
leynilega innganginum. Þaðan gátu þau sjeð sjóræningjana koma
aftur frá Apaey.
Þegar þau voru orðin alveg viss um, að allir ræningjarnir væru
komnir til Skjaldbökueyjar, skriðu þau inn í hellinn. Það var
crfitt að komast áfram, því að þau höfðu ekkert Ijós með sjer og
urðu að þreífa sig áfram í myrkrinu.
Allt í einu heyrðu þau einhvern tala, og þegar þau komu nær,
þekkti Mary aftur raddir Jens og bátsmannsins. Svo varð allt
„Hún hefur kannske á rjettu
að standa“, sagði Guy og brosti
til mín. „Jeg er enginn afburða
sundmaður". Hann snjeri sjer við
og fór upp á prammann til hinna,
en jeg synti lengra út.
Þegar jeg kom upp á pramm-
ann aftur, fann jeg að jeg var
líka þreytt. Jeg liristi hárið á
kyrrt aftur.
Þau biðu lítið eitt ennþá og skriðu svo lengra. Þá sáu þau tvo
menn, sem lágu á gólfinu. Voru þetta vinir eða fjandmenn? Voru
rokkrir aðrir nálægt?
Höfðinginn gaf frá sjer hljóð eins og slanga. Jeg hjelt að það
væri í raun og veru slanga og það fór kaldur hrollur um mig.
Jens, ssra var miklu hugrakkari en jeg, fannst það líka vera
ohugnanlegt og reyndi að rísa á fætur.
DANSARIHIR
í KVÖLD KL. 9.
Stjórnandi Númi Þorbergsson.
Hljómsveit Magnúsar Randrup.
Aðgöngumioar á kr. 10.00,
seldir við innganginn.
GOMLU
/7-HLIBUSin
ÍSLANIPS
skeniiitSfhmdur
í Þórscafe annað kvöld kl. 8,30.
Hljómsveit leikur.
Erindi og plötur: Svavar Gests.
Nýjar plötur: Kristj. Kristjánsson.
Getraun: Verðlaun veitt.
Myndirnar frá hausthljómleikunum tilbúnar. •—
Myndirnar frá síðustu hljómleikum til sýnis og
pöntunar á fundinum.
Fjelagar sýni skírteini við innganginn. — Nýir fjelagar
geta gcngið inn á fundinum. Stjórnin.
ATH.
VETKARGARÐURINN
VETRARGARÐURINN
Almennur dansleikur
í KVÖLD KL. 9.
NY SKEMMTIATRIÐI
Hljómsveit undir stjórn Jan Moravek.
Aðgöngumiðar seldir frá kl. 8. Sími G710.
S.H.
Gömlii dansarnir
í BREIÐFIRÐINCABÚÐ KL. 9.
Aðgöngumiðar seldir eftir kl. 8. Verð 15 kr.
N.S.V.Í.
Nemendamöí
Nemendasambands Verslunarskóla íslands
verlur haldið að IIÓTEL BORG, annað kvöld og hefst
með borðhaldi klukkan 6 síðdegis.
Þeir, sem ekki hafa tekið aðgöngumi’ða, vitji þeirra
að Hótel Borg (suðurdyr) á morgun kl. 12,30—2.
STJÓRNIN
KLÆÐSiiERI
óskar eftir atvinnu. — Góð meðmæli fyrir liendi.
Tilboð óskast send afgr. Mbl. merkt: „Vanur klæð-
skeri — 531.“