Morgunblaðið - 10.07.1951, Page 10

10
MORGUnBLAÐIÐ
Þriðjudagur 10. júlí 1951.
iiimunninniinnimn
Fiamhcudssagan 8
iiiiiiiitiiiiiiiiiiiiimiiititiniiiiniiiiiiiiiiiitiiiiiiititiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiitiiiiiiiiiininin
STÚLKAN 0G DAUBINN
.tiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiniiiniiiinniiiM'iiiiiiiiiiH
Skdldsaga eftir Quentin Patrick
„Það er sjálfstagt ekkert al-
yarlegt", sagði jeg. En jeg trúði
því ekki sjálf. „Finnst þjer að
jeg eigi að tala við Penelope,
Jerry?“.
„Já, gerðu það. Lee. Við. . ..“.
Hann þagnaði og sleppti hönd
minni. Hann horfði yfir öxl mína
til dyranna.
„Góðan daginn, Norma“.
Jeg sneri mjer við. Norma
Sayler stóð í dyrunum, há og
grönn í nýrri drakt. Hún sveif
jnn og að rúminu.
„Góðan daginn, Jerry“, sagfiii
hún blíðlega og eins og hún ætti
hvert bein í Jerry. „Jeg á ekki
að fara í tíma fyrr en klukkan
tólf svo jeg ætla að fara á hár-
greiðslustofu og láta lagfæra á
mjer hárið. Jeg kom bara með
síðasta heftið af tímaritinu okk-
ar“.
Hún hjelt ó „Wentswort Clar-
jon“ undir handleggnum og
fleygði því á rúmið. Svo niður-
lægði hún sig loks til að taka
eftir mjer.
„Fallega gert að koma við hjá
Jerry og lífga hann upp eins og
jeg bað þig um að gera“.
Og svo ljet hún eins og hún
sæi mig ekki lengur. Sama var
ekki hægt að segja um Jerry.
Þegar jeg fór út, fann jeg, mjer
til mikillar ánægju, að hann
horfði á eftir mjer .... og að
hún sá það.
4.
Eftir heimsókn mína á sjúkra-
húsið, var jeg enn áhyggjufyllri
yegna Grace. Hún hafði ekki
gert Jerry að trúnaðarmanni
sínum og hún hafðí ekki minnst
á sjóliðsforingjann við hann. —
Hún hafði ekkert minnst á það,
að hún ætlaði burt. Og hún var
farin án þess að skila mjer aftuv
loðkápunni. Því meira sem jeg
hugsaði um það, því órólegri
varð jeg.
Jeg gekk þungum þönkum yfir
völlinn og þá kom jeg auga á
Elaine. Hún kom hlaupandi á
móti mjer. Augu hennar ljómuðu
undir þjetthrokkna hárinu
„Lee, jeg hef leitað að þjer um
allt“, sagði hún. „Hvílík nótt.
Hvílík nótt. Jeg man ekki eftir
neinu. Nick Dodd sagði mjer áð-!
an að Steve hefði komið heim!
um .leið og mjólkurbíllinn í morg
un....“. Hún þagnaði til að draga
andann. „Þú veist auðvitað að
Grace kom ekki heim í nótt. —
Penelope var uppi hjá okkur.
Hún var eins og þrumugnýr og
nú vill hún tala við þig strax. Þú
átt að fara td hennar. Það er úti
um okkur. Nú kemst allt upp....
jíomdu þjer upp í bílinn og svo
skal jeg aka þjer... .“.
Hún settist við stýrið, en steig
út strax aftur. „Fjandinn hirði
Normu. Hún tekur alltaf lykilinn
með sjer. Og fjandinn hirði
Grace. Og fjandinn hirði þetta
allt saman".
Jeg hafði ekki tíma til að
hlusta á skammirnar lengur. Jeg
reyndi að berja niður óttann,
sem var að gagntaka mig og
flýtti mjer yfir í kennarahúsið.
Penelope sat inni á móttöku-
herbergi sínu. Hún stóð við glugg
ann og reykti sígarettu af ákafa.
Við hlið hennar stóð hávaxinn,
ungur maður. Jeg þekkti hann
ekki. Hann var í gráum fötum
og dumbrauðri skyrtu.
Penelope leit ekki á mig. Hún
slökkti í sígarettunni í ösku-
bakkanum og sagði:
„Þjer vitið að Grace Hough
kom ekki heim í nótt?“.
„Já“, sagði jeg.
Penelope kinkaði kolli í átt-
ina til unga mannsins. „Þetta er
Tránt, lögreglufulltrúi". Svo
í>bætti hún við hægt og með á-
fherslu: „Frá leynilögreglunni í
'New York“.
| Jeg hrökk við.
I Penelope sneri sjer að mjer.
„Þetta er leiðinlegt mál. Við
verðum að reyna að taka þessu
með ró. Trant, lögreglufulltrúi,
hefur fengið tilkynningu frá
Greyville .... það er smáþorp
um það bil þrjátíu kílómetra
hjeðan í áttina til Albany. Það
hefur fundist lík ungrar stúlku
í ánni þar. ...“.
Jeg hlýt að hafa riðað á fót-
unum, því að Trent, lögreglu-
fulltrúi, flýtti sjer til mín og tók
um handlegg minn til að styðja
mig.
„Á fötunum hennar fundust
merki frá þvottahúsinu hjerna“,
sagði Penelope. „Við getum auð-
vitað ekki verið viss um að þetta
sje Grace, en lögreglufulltrúinn
vill fá einhvern með sjer til Grey
ville til að sjá hvort svo er“.
Jeg sá Penelope ekki lengur.
Þjett þoka lá fyrir augunum á
mjer qg hún hyarf mjer sjónum.
„Eins og þjer vitið, Lee, á
Grace enga aðra ættingja en bróð
ur sinn, og Baker, læknir, segir
að það sje ómögulegt að flytja
Jerry frá sjúkrahúsinu eins og
e.r. Þjer þurfið auðvitað ekki að
fara. Það er engin skylda. Jeg
eða einhver af kennurunum
gæti farið. En þar sem þjer voruð
með Grace í gærkvöldi og þar
sem þjer voruð besta vinkona
hennar....“.
„Jeg skal fara“.
Mjer fannst jeg varla þekkja
mína eigin rödd. Það var eins og
hún kæmi einhversstaðar neðan
úr hyldýpi. Að minnsta kosti var
það ekki eins og hún kæmi frá
mjer. Jeg sneri mjer hægt að
Trant, lögreglufulltrúa.
„Hvers vegna haldið þjer að
það sje Grace?“.
„Hvernig var vinkona yðar
klædd í gærkvöldi?“.
„Hún var í ljósum silkikjól og
í brúnni loðkápu“.
„Og hafði hún lítið hálsmen
með demöntum?“.
Jeg mundi eftir því að jeg
hafði horft á Grace setja á sig
menið .... einasta skartgripinn,
sem hún átti eftir .... mjer
fannst jeg sjá hana fyrir mjer.
„Hafði hún drukknað?“, spurði
jeg.
Trant, lögreglufulltrúi, leit
snöggvast á Penelope. Svo sneri
hann sjer að mjer og horfði rann-
sakandi á mig eins og læknir
horfir á sjúkling til að yita hvað
má bjóða honum.
„Það er eins gott að þjer fáið
að vita það strax“, sagði hann.
„Nei. Hún drukknaði ekki. Hún
dó af höfuðhöggi á hnakkann“.
„Það er þá ekki .... það er þá
ekki sjálfsmorð?“.
„Það held jeg varla, ungfrú
Lovering. Við getum víst sagt
með nokkurri vissu að hún hefur
verið .... myrt“.
j Áður en Trant og jeg lögðum
jaf stað í þessa sorglegu förð til
Greyville, vissi jeg að þetta
mundi vera Grace Hough, sem
hafði fundist i ánni. Það var ekki
aðeins spurning leynilögreglu-
fulltrúans um menið, sem full-
vissaði mig. Það var eitthvað, sem
stakk dýpra. Undir niðri hlaut
jeg að hafa vitað, að þannig hlaut
endirinn að verða á þessari und-
arlegu hegðun Grace kvöldið
áður.
Trant, lögreglufulltrúi, sagði
lítið. Hann virtist hafa allan hug-
an við aksturinn. Þegar hann
spurði um Grace, talaði hann
kæruleysislega, eins og þetta
væri um að ræða hverja aðra
unga stúlku .... sem ennþá væri
á lífi.
Jeg sagði honum eitt og annað
um Hough-fjölskylduna. Að þau
höfðu verið með rikasta fólkinu
í Newhampton og höfðu allt í
einu misst allar eigur sínar. —
Hough hafði verið forstjóri í
stóru lífstryggingarfyrirtæki. En
hann hafði bráskað með fje, sem
honum hafði verið trúað fyrir og
framið sjálfsmorð þegar auðsætt
I J0HN LINDSAY I
Austurstræti 14, Reykjavík.
LOKAÐ 11. TIL 20. JÚLÍ.
Ljósmyndastofan lokuð
vegna sumarleyfa til 23. þ. m.
Sigurður Guðmundsson.
3
S
Lokað
vegna sumarleyfa frá 16.—30. jú!í.
(dj^naíaucýin oCindin h.j.
Skúlagötu 51. — Hafnarstræti 18.
BMí *JI» *0 Jl JULB ■ ■.* ■ ■■■■•»
■ ■■■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■■or*Va^«4jK«XMJÍ
Síldarstúlkur
sem ráðnar eru til Óskars Halldórssonar h.f., Raufarhöfn,
er ákveðið fari með flugvjel Flugfjelags íslands frá flug-
vellinum kl. 18 n. k. fimmtudag. Farmiðar verða afhentir
stúlkunum í Ingólfsstræti 21, þriðjudag og miðvikudag.
■ ■■■vnraBD
■MimrNijihna
smrtrmncm
UPPREISN I AFH1E17
EFTIR J. BOSTOCK
11
Merrill náfölnaði.
-*rr* Þeir hafa þá vjelbyssu meðferðis. Þeir skjóta okkur í mauk,
nema jeg.....Heyrðu Magambo, talaðu við mig.
Magambo, uppáhalds Housa-hermaðurinn hans skreið til
I.ans og Merrill hvíslaði að honum, hvernig hann hugsaði sjer
að þagga niður í vjelbyssunni. Magambo hlustaði þögull á,
kinnkaði kolli til merkis um að hann skildi, hvað við væri átt
og læddist síðan út í myrkrið.
— Jeg veit ekki, hvaða ráðagerðir þú ert með á prjónunum,
sagði Alexander, trúboði. — En get jeg ekki hjálpað þjer á ein-
bvern hátt við það.
— Þakka þjer fyrir, svaraði Merrill. — Jeg veit, að jeg get
alveg treyst þjer. En jeg vona að við Magambo getum í samein
ingu þaggað niður í vjelbyssunni.
— En við nánari umhugsun sje jeg þó, að þú getur orðið til
mikillar hjálpar. Mjer sýnis á þjer, að enda þótt þú hafir valið
þjer trúbaðastarfið, þá hefðirðu orðið góður hefmaður og nú
ætla jeg að reyna það, sagði Merrill. — Við Magambo förum
nú yfir fljótið til þess að reyna að þagga niður í vjelbyssunni. En
þó okkur takist það þár erum við samt í hættu staddir, því að
hinir myndu bráðlega komast að því að ekki væri allt með felldu
og koma yfir okkur með ofurefli liðs. Þessvegna skulum við
rkipuleggja þetta, hlustaðu nú á.
— Ef ókkur tekst að þagga niður í vjelbyssunni og allt gengur
vel, þá blæs jeg þrisvar í flautuna. Og það á þá að vera merki
þess að þú stýrir hermönnunum yfir fljótið og lætur þá gera
gagnárás, bjarga okkur og svo tökum við vjelbyssuna yfir fljótið
aftur.
— Já jeg skil, hvað þú átt við, sagði trúboðinn og var spenntur.
— Jeg vona að þetta gangi allt vel hjá ykkur Magambo.
— Jeg sje þig vonandi aftur, sagði Merrill.
Þeir tókust í hendur. Merrill sneri sjer við og skömmu seinna
hvarf hann út í myrkrið.
Hann skreið gegnum hávaxið grasið, fram með árbakkanum,
þar til hann var beint andspænis vjelbyssuhreiðrinu. Hann sá
að vísu ekki vjelbyssuna, en hann heyrði á byssutifinu að þar
myndi hún vera. Svo lagðist hann niður í grasið og beið rólegur.
SkriðsSoSustarl
Ungur maður með próf frá Verslunarskóla íslands og
sem starfað hefir undanfarin sjö ár, sem bókhaldari og
gjaldkeri við útgerðar-, verðslunar- og iðnfyrirtæki,
óskar eftir góðri atvinnu. Tilboð merkt: „Reglusamur —
562“ óskast sent Mbl. fyrir 20. þ. m.
SKÓR
VIÐ YÐAR
HÆFI
Fallegir í útliti, þægilegir á fæti
og klæða vel. Óviðjafnanlegir að
gæðum. Framleiddir í Northamp-
tonshire, miðstöð skóframleiðslu
Bretlands. Það er hluti
margra gerða, sem fram-
leiddar eru í 8 nýtísku
verksmiðjum, sem allar
hafa yfir að ráða full-
komnustu vjelum og
verkmönnum.
FRAMLEITT I
ENGLANDI