Morgunblaðið - 08.12.1951, Síða 14

Hf fymwrrjpijy W yww
■)W|
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 8. des. 1951. H
abxv* ggg||
Vi- -r »; *Í'V:
W ííSiX
MæÍASÖlfe ~
. !.í '.
XOfi
ÖSflii , .....
rt*x«
•»!»>*« * '
«a» AUÍWMMm
-«» 'jíWJÍtl* .
>»» tAtöHllt
-w> »**«?!
•-«* «>!«
•** fiiktíR
*** mtÍMmw
s*r« ; -s.
S*U5« -' =
SMláíBÍÍö
!£&3<
SÍÍOS ;íg:|
ÍYKÍIÍÍ
mm***
Dansað uppi og niðri. — Ljósabrcytingar uppi.
Aðgöngumiðar seldir frá kl. 5—7.
S. V. G.
í KVÖLD KL. 9.
2) ci n ó Lá
ur
I TJARNARCAFE I KVOLD
Dansleikuf
Hljómsvcit Magnúsar Randrup
Aðgöngumiðar á kr. 20,00 seldir ■
í anddyri hússins jj
eftir kl. 8,30. | r 1
’ m
m'
■ [ * 1 ; 1
___ ■ ‘ 5
a)uíi¥«»nmrar ramnimm«m»
NYTT!
NYTT!
mmó
ílak Láómó í
uómoóunnnar
m
m
m
m
m
mvtm
' HBhGAiÍH
WitU
itn r«
mm0m
- . *.i
I Jðí ?■
♦uöt r**t
«€X .
Ómissancii á bverju lieimiii
Framhaldssagan 17
flerbergið á annari hæð
Skdldsaga eftir MILDRID DAVIS
við hlið hennar. „Hún er orðin
skotin í þér“.
Bíllinn rann út á götuna. „Hvar
viltu borða?“ Hann virtist hafa
allan hugann við fótgangandi
fólk, sem var á harðahlaupum yf-
ir götuna.
„Heyi;ðir þú ekki hvað ég
sagði? Ég held að Hilda Corwith
sé skotin í þér. Það er ekki sem
verst af venjulegum bílstjóra".
Hún gaut augunum á hann.
Swendsen brosti uppgerðar-
lega. „Eitt er þá víst, og það er
að Dora systir hennar er ekki á
sama máli“.
„Hún er alltaf svona. Merkileg
eins og ég veit ekki hvað“.
„Þú hefur ekki sagt hvert þú
vilt fara“.
„Ég valdi myndina“, sagði
Patricia. „Það er bezt að þú velj-
ir hitt“.
Hann snéri upp Broadway.
„Var hún ekki dásamleg?"
„Hver?“
„Myndin sem við sáum. Ó,.hvað
hann var orðinn ljótur þegar búið
var að skera hann allan í framan.
Ég skil ekki hvernig stúlkan gat
gifst honum. Ekki vildi ég koma
nálægt svona Ijótum manni.“
„Ekki þótt þú elskaðir hann?“
„Hvernig gæti ég elskað ef
hann væri svona. En ég get svo
sem orðið ástfangin af öðrum.
Hefur þú nokurn tímann verið
ástfanginn?“
Swendsen beygði inn á 51.
götu. „Ég fekk einu sinni tvö
„nei“ frá stúlku á Staten Island“.
„Sagði hún nokurn tímann
já?“
„Loksins kom að því“.
„En hvers vegna giftust þið þá
ekki?“
Hann stöðvaði bílinn fyrir
framan veitingahúsið „Mayan“
við 51. götu. „Það var aldrei tal-
-að neitt um það“. Hann tók lykl-
ana og steig út og gekk kringum
bílinn til að opna fyrir henni.
Þau settust við borð í einu horn-
inu. Patricia velti fyrir sér mat-
seðlinum í tíu mínútur og ákvað
loks að fá nautasteik og Brandy
Alexander. Swendsen bað um
wisky og vatn með nautasteik-
inni.
„Þetta er fallegur kjóll, sem þú
ert í“, sagði hann þegar þjónninn
var farinn. „Corwith hlýtur að
borga- vel“.
„O, jú, það er nú þess vegna
sem ég er kyrr þar. Þegar mað-
ur fær fæði og húsnæði með, þá
munar það ekki svo litlu. Ekki
svo að skilja að mér sé ekki sama
þótt þau séu að fara“.
„Hvers vegna segir þú það“.
„Mér hafa boðizt margar góðar
stöður aðrar en Við húshjálp. En
Þjónninn kom með diskana
og hún þagnaði þangað til hann
var farinn aftur. „Ég er orðin leið
á að vera stofustúlka. Hún leit
í kringum sig. „Ég er að hugsa
um að fá stöðu á veitingahúsi, og
vita hvað ég hef upp úr því. Ætl-
ar þú að vera bílstjóri áfram“.
„Já. Ég hélt að þú ætlaðir
kannske að segja að þér væri
sama þó að þau færu, af því að
þú hefði eitthvað út á þau að
setja“.
„Nei, nei. Þau eru eins og hver
annar. Og það er auðvitað upp-
hefð áð því hvað hann er mikill
maður. Alltaf verið að tala um
hann í blöðunum og þess háttar.
Og peninga hefur hann eins og
skít. Þú ættir að sjá húsið sem
þau eiga í Pawling". Hún saup
á glasinu.
„Það hlýtur að vera eríitt að
vinna fyrir fjölskyldu þar sem
bæði er sjúklingur og strákur á
versta aldri".
„Strákurinn kemur bara heim
frá skólanum um helgar, og þú
átt við Kitten .... Það var miklu
:meiri fyrirhöfn af henni áður.
Ilún var vön að láta eins og ég
. væri hennar persónulega þjón-
ustustúlka. Það var alltaf: —
Patricia, gerðu þetta, Patricia,
gcrðu hitt, og Pati icia, J-yálpaðp
íiér í kjólinn, og Patriciá saum-
aðu þetta. Hún er ráðríkasta
manneskjan sem ég hef nokkurn
tímann kynnst. Og Weymuller
lætur okkur vanda allt sérstak-
lega sem fyrir hana er gért. Hann
lætur eins og hún sé drottning
eða ég veit ekki hvað. Ég veit
að þú trúir því ekki, en stundum
held ég að hann sé ástfanginn af
henni. Hefurðu vitað hlægi-
legra?“
Swendsen gaf þjóninum merki
um að hella aftur í glösin og
pantaði raúðvínsflösku með kjöt-
réttinum.
„Og það sem hún getur fundið
upp á að gera“, hélt Patricia
áfram. „Ekki dytti mér í hug að
leyfa henni að læsa sig svona inni
og láta færa sér allt upp, ef ég
réði nokkru. En það er húsbónd-
anum að kenna. Hann lætur allt
undan henni. Og hún er svo sem
enginn krakki, .... hærri en
hann. Það var hann sem gnf
henni þetta kjánalega nafn. Ég
hef aldrei heyrt....“.
Hún þagnaði þegar þjónninn
! kom með glösin og setti þau á
borðið. „Pantaðir þú þetta?“
Hmn'kinkaði kolli.
„Eg veit ekki hvort ég á að
vera að drekka meira“. Hún fliss
aði; „Það svífur svo fljótt á mig“,
„Ekki af þessu .. saklaust eins
og vatn. Hvað kom fyrir hana?“
„Hverja? Jú, Kitten. Hvað var
ég að segja. Ó, já, ég hef aldrei
heyrt hana kallaða annað en..“.
„Hvað er að henni?“
„Hún lenti í bílslysi. Það vita
allir“.
» „En hvers vegna lokar hún sig
inni í herberginu sínu fyrir það?“
„Hún meiddist eitthvað í and-
liti. Höfuðið á henni fór í gegn
um framrúðuna." Patricia gat'
ekki að því gert að viprur fóru
um munn hennar. „Það er sagt að
það sé ósköp að sjá hana“.
Þjónninn kom með kjötið og
vínflöskuna. Patricia gaf honum’
ekki lengur gaum, en fór að skera
kjötið á diskinum hjá sér, og-
hélt áfram að tala. „Ekki svo að
skilja að hún hafi verið sérstak-
lega falleg. Ég skil ekki hvernig
stóð á þessum látum alltaf í kring
um hana. Hún var allt of vöðva-
mikil, fannst mér og mér finnst
ekki ung stúlka .... Já, mér
finnst hún hefði átt að vera kven-
legri. Hvað finnst þér?“ Hann
kinkaði kolli. „Og þú ættir að sjá
hvernig hún gengur hnarreist.
Það er engu líkara en sópskafti
hafi verið stungið niður með
hryggnum á henni. Þú veizt
hvernig sumar stúlkur ganga“.
Patricia þagnaði og leit niður á
diskinn eins og hún sæi hann nú
í fyrsta sinn. „En hún átti öll
ósköp af aðdáendum", hélt hún
áfram. „Húsið var alltaf fullt af
ungu fólki, áður en slysið varð“.
„Komu engir til að hitta hin-
ar systurnar tvær?“
Patricia saup á víninu. „Hinar
systurnar. Láttu mig ekki hlæja.
Sástu ekki Chris Gledhill með
Hildu í kvöld......Þennan háa
myndarlega. Hann er einn af að-
dáendum Kitten. En nú úr því
hann fær ekki að sjá hana, þá
fer hann út með Hildu“.
Swendsen hellti í glasið henn-
ar og leit um leið á Patriciu.
„Fær hann heldur ekki að sjá
Kitten?“.
Patricia horfði á hann hella í
glasið og svaraði ekki strax. „Þú
ert sannarlega laus á peningana
þína“, sagði hún loks. „Maður
skyldi halda að þú værir að reyna
að láta mig verða kennda svo
þú gætir reynt að koma mér til“.
Hún saup aftur á glasinu og hló
kjánalega.
„Fær Chris að sjá hana?“
„Hverja?“
„Kitten".
„Nei, biddu fyrir þér. Hún læt-
ur engan sjá sig svona eins og
hún er.“
„Hefur þú aldrei séð hana“.
Patricia hrissti höfuðið. ..Ekki
svo að skilja að mig dauðlangi
ekki til þess“. Hún leit snögglega
á Swendsen. „Ég á við .... það
’r ekki nema eðlilegt að maður
;é forvitinn“.
„En að geta setið þarna uppi
lag út og dag inn og sjá aldrei
neinn. Ég mundi verða vitlaus“.
rt .................
ARNALESBOK
Æviratýri IVIikka II:
Andánn á turninum
Eítir Andrew Gladwin
16.
— En hvar er skipstjórinn? spurði Mikki, þegar þeir höfðu
um stund gengið fram og aftur um skipið.
) — Þú ert sjálfur skipstjórinn, prins minn, svaraði Kaspar
— Og þú munt reynast mesti sjómaður, sem nokkurntíma
hefur siglt öldur haísins.
j Aftur gengu þeir á land og andinn gekk á undan og upp
að kastalanum.
I — Mér kom nokkuð í hug, þú hjartprúði sveinn, sagði and-
inn og fjarrænu gliti brá fyrir í augum hans. — Við skulum
sigla saman, ég og þú, til hinna dýrðlegu austurlanda. Þar
skal ég stofna þér ríki og gera þig jafnvel voldugri en sjálfan
Ósrek prins af Gur. Voldugri en Ósrek, sem á alla rauðu
stríðsvagnana.
| Já, þannig skal það verða. Þú skalt verða geysi voldugur,
ungi prins og frelsari minn. En áður en við leggjum af stað
skulum við halda hátíð. Þjónar þínir hafa þegar undirbúið
hátíðina. Kom þú. Við skulum seðja hungur okkar með
hundrað gómsætum réttum.
j — Ja, það er ekki svo vitlaust, sagði Mikki hugsi. — Ég
er vissulega orðinn glorhungraður, en ég er samt enn svo
áhyggjufullur út af vesalings lögregluþjónunum. Finnst þér
þeir ekki vera búnir að dúsa nógu lengi niðri í andstyggi-
legu svartholinu.
I — Sannarlega ertu miskunnsamur höfðingi, ó, þú Mikki
prins. En þúsund árin, sem þeir skulu dveljast í fangelsinu
eru ekki enn liðin og ég get ekki breytt svo fyrri ákvörðun
minni.
Mikki fann ekkert svar við jþessu. Satt að segja var hann
farinn að skilja, að þrátt íýrir það, að Kaspar var voldugur