Morgunblaðið - 25.10.1952, Síða 14

14
MOK.iwUNO-LA.Sl9
Laugardagur 25. okt. 1952
ADELAÍDE
Skáldsaga eítir MARGERY SHARP
Framhaldssagan 44
í Britannia Mews. Henni fanr.st
gaman að hugsa til þess að hami
skyldi vera sá fyrsti. Þau töluðu
um veSrið. Báðum var eir.kenní-
leg fróun í að tala um svo hvers-
dagslegt efni. En með sjálfri ser
var Adelaide að ráða það við sig
hvernig hún ætti að komnst að
því að tala um mál, sem vav her.ri
mjög mikilsvert. Hálftíma síðar,
þegar tepotturinn var orðmn tóm
ur, tók hún ákvörðunina.
„Mér heyrðist þú segja að þú
hefðir lesið lögfræði. Getur þú
gefið mér lögfræðilega ráðlegg-
ingu?“ En áður en hann svaraði
því hún sá að hann leit undrandi
á haria, bætti hún við. „Ég get
eins sagt það strax, en það er ekki
fyrir mig sjálfa, heldur fyrir vin-
konu mína....“.
Herra Lauderdale brosti.
„Ég skal gefa þér allar þær ráð-
leggingar sem ég get. Hver eru
vandræði vinkonu þinnar?“
! „Hún hefur lent í klónum á af-
brotakvendi .... sem hefur út úr
henni peninga." Adelaide þagn-
aði. Hún bæði undraðist og gladd
ist, þegar hún sá að orð hennar
höfðu ekki sýnileg áhrif á hann
„Það getur auðvitað komið fyrir
hvern sem er“.
„Já. Og sérstaklega fyrir
óreynda stúlku, eins og vinkona
þin er sjálfsagt".
„Hún var ung og óreynd og
óttalegur heimskingi“, sagði Ade •
laude. „Hún giftist ljtilmenni og
gat sjálfri sér um kenrit. Maður-
inn henr.ar drakk eins og svín.
Hún, þessi heimskingi, hélt að
hún gæti bætt hann og gert hann
að manni. Auðvitað gat hún það
ekki. Samkomulagið fór síversn-
andi á milli þeirra. Eitt sinn er
þau urðu ósammála, þá varð
henni á að ýta við honum. Það
var allt og sumt. Gallinn var bara
sá að þau stóðu efst í tröppunum.
Hann datt niður og dó. Og þetta
sá manneskja“.
Enn virtust orð hennar ekki
hafa hin minnstu áhrif á herra
Lauderdale.
„Hvenær skeði þetta?"
„Fyrir nokkrum árum“.
„Það hlýtur að hafa farið fram
rannsókn í málinu. Hver var úr-
skurðurinn?“
„Að hann hefði dáið af slys-
förum“.
„Þá þarf vinkona þín ekki að
óttast neitt“.
„Ég hef ekki sagt allt. Aðal-
vitnið við yfirheyrsluna var þessi
manneskja. Hún var falsvitni
sjálf. Hún sagði að hann hefði
dottið. Annars veit ég ekki hver
úrskurðurinn hefði orðið. Allir
vissu að samkomulagið vfar ekki
upp á það bezta. En á eftir kom
þessi manneskja og heimtaði
peninga. Vinkona mín heíur látið
hana hafa af sér fé alltaf síðan.“
Adelaide studdi olnbogunum
fram á borðið með hendur undir
kinn. Hún lyfti annarri hendinni
fyrir augun. Endurminningin um
dauða Henry Lambert vakti ekki
neina sektartilfinningu með
henni. Og heldur ekki neinn sökn
uð. Hún gat sagt frá þessu án
þess að láta sér bregða hið
minnsta. Einasta tilfínningin sem
gagntók hana nú, var gagnger
þreyta. Og hrein örvænting þeg-
ar hún horfðist í auau við fram-
tíð sína. Um leið og hún þagnaði
spurði hún sjálfa sig hvers vegna
hún hefði sagt bláókunnugum
manni frá þessu. Hún gat varla
búist við nokkurri hjáln frá hor'-
um. Hún óskaði þess að hún hefði
þagað og að hann mundi fara.
En herra Lauderdale datt auð-
sjáanlega ekkert misiafnt í huc.
Ráðlegging hans var skýr og stutt
orð.
„Segðþ kerlicgar/æksnipu gð
fara firfjandanS“.
Adelaide greip andann á lofti.
Hún starði á hann stórum augum.
„Já þú fyrirgefur, en það er
eina ráðið, sem nokkurt vit er í“.
„En þá fer hún til lögreglunn-
ar“.
„Hún um það. Orð þín eru
þyngri á metaskálunum en henn-
ar“.
Adelaide greip aftur andar.n á
lofti. „En ég sagði þér að þetta
væri vinkor.a mín“.
„Já, ég veit“ ,sagði herra
Lauderdale. „Þegar kona biður
um ráð fyrir vinkonu sem hefur
lent í höndunum á íjársvikara, þá
talar hún alltaf fyrir sjálfa sig.
Ég lofaði þér bara að halda áfram
vegna þess að það var auðveld-
ara fyrir þig. Ég geri ráð fyrir
að fjársvikarinn sé kerlingin sem
við sáum áðan?“ Adelaide kink-
aði kolli. „Þér er bara ekki ljóst
að það varðar við lög að hafa fé
út úr fólki á þennan hátt. Hún
mundi aldrei þora að fara til lög
reglunnar. Hún hefur leikið á
þig. Og auk þess held ég að það
hefði ekki skipt neinu máli hvað
hún sagði við yfirheyrsluna. Það
hefði ekki breytt dómnum, vegna
þess að hann var sanngjarn “
Adeiaide hallaði sér aftur á bak
í stólnum. Hún var máttlaus af
einskærri gleði. Hún trúði hverju
orði hans. Ekki aðeins fyrir það
hve áktfeðin þau voru, heldur
hvernig hann sagði þau. Hann
þekkti lögin og ætlaðist réttilega
til þess að hún treysti honum.
Hann Vissi hvað hann var að tala
um. Hún fór að hlæja.
„Að hugsa sér . . öll þessi ár
.. tvö ár hef ég borgað henni“.
„Hvað mikið?"
„Tíu shillinga á viku“.
„Svo mikið“. (Hún hló þegar
hún sá að honum fannst næstum
eins mikið um upphæðina og frú
Mounsey). „Þú mátt ekki borga
henni eyri framar. Rektu hana
tafarlaust út ef hún kemur aftur.
Þú átt ekki að virða hana við-
lits“. »
Adelaide hætti að hlæja. Hug-
rekki hennar dvein þegar hún sá
að hún mundi af eigin rammleiV:
verða að losa sig við ,.Svínið“.
Enda þótt hún styrktist mikið við
Slysavarnsdeildin Hraunprýði
Gömlu dansiurmir
í Cóðtemplarahúsinu í Hafnarfirði í kvöld kl. 9.
Simi 9273.
vitneskjuna um að vera réttum
megin við lögin, þá þurfti þó
meira til að sigra hræðsluna.
„Ég veit ekki hvort ég get það
sagði hún hikandi.
„Vitleysa. Víst getur þú það og
það ætti ekki að taka þig nema
fimm mínútur".
„Þú þekkir hana ekki. Hún er
vond kona. Og ég borgaði henni
ekki bara vegna þess að hún sagð
ist ætla að fara til lögreglunnar.
Hún sapfSi að hún mundi elta mig
heim. Það var það versta ..
Það fór hrollur um Adelaide.,
„Það er hreinasta martröð að
hugsa um hana. Hún skal alltaf
vera á ræstu grösum, þó að mað-
ur siái hana ekki. Allir í Britann-
ia Mews eru hræddir við haná.
Ég hef þó a’drei látið alveg und-
an henni. Ég skipa henni líka
fvrir og nota hana í sendiferðir.
En ég er hrædd við hana“.
Herra Lauderdale horfði rann-
sakandi á Adelaide og leit svo
i'rdan aftur. Það '»arð stutt þöen
áður en hann sarði: „Væri það
, betra ef ég væri viðstaddur þegar
þú talar við bennan k're',mann“.
„Já,“ saeði Adelaide st’-ax.
Þetta boð hanS kom hpnnj ekki
eiru sinni á óvprt. Allt Þ'á því
samtal þeirra hófst, hafði hún
óbeinlíris gefið í skvn að hún
þyrfti á aðstoð hans að halda.
„Þú ert mér ákaflega góður. Ég
veit ekki hvernig ég á að fara að
því að þakka þér. Getur þú komið
aftur á morgun?“
„Já, ég skal koma á morgun“.
Hann stóð upp og bjóst til að
fara. Það var komið fram að mið- ! •
nætti. Þegar þau gengu fram að j
dyrunum, datt Adelaide nokkuð í
hug.
„Hvert ferðu?“ spurði hún.
H-mn hugsaði sig um.
„Ég kemst varla inn á gististað
úr þessu, en ég veit um ágætt sæti
við Blackfriars brúna og þar hef
ég fullan rétt að að vera eins og
hver annar“.
„Áttu við .. áttu við að þú eigir
engan fastan samastað?"
„Ekki eins og er. Húseigendur
eru afskaplega þröngsvnir yfir-
leitt hvað peningamál snertir.
Það eru afar fáir sem kunna að
Hrói höttur
snýr aftur
eftir John O. Ericsson
36.
— Áður en þú gazt tæmt staupið, fórstu skemmstu leið
.... til dyra. Það eru þokkalegir bölvaðir lubbar, sem ég
hef í þjónustu minni. Annars mundi ég vilja tala fáein orð
við dónann, sem diríðist að fitja upp á trýnið í þorpskránni,
sem ég á sjálfur. Sástu ekki hvert þrjóturinn tór?
— Jafnskjótt og hann hafði skellt hurðinni á eftir sér,
stökk ég á bak og reið aftur til hallarinnar eins hratt og ég
gat. En áður en ég komst burt, kom hengilmænan, flónið
hann Willi, haltrandi út og bað mig að íirtast ekki þó að
ókunni maðurinn hefði viljað hjálpa sér til þess að fá borgun
fyrir ölið. Hann sagði, að sér væri það mikill heiður, að Guy
og menn hans vildu koma við og við og slökkva þorstanum
í hinum fátæklegu húsakynnum hans.
| Guv hló og sagði, að þetta héti nú að kunna vel til vígs.
i — Ég skipaði honum áð halda sér saman á meðan kostur
væri, sagði hinn kloflangi slöttólfur enn fremur, og gleið-
gosalegt bros færðist yfir hið ljóta andlit hans. Ef hann
gerði það ekki, sagði ég. gæti svo farið, að hann fengi gist-
ingu hjá rottunum í turninum í nótt.
— Þú svei mér kannt að koma íyrir þig orði, skálkurinn
þinn, sagði riddarinn ánægður og hló. Jæja, hvernig fór það?
Langaði hann inn í gestaherbergið okkar?
i — Nei, síður en svo. Will varð fölur í framan eins og
engill. Hann hafði ekki gleymt nóttinni þeirri, þegar við
fórum heldur ómjúkum höndum um smettið á honum. Það
kom þá í Ijós, að hann hafði grafið niður Eúrgundarvínið,
sem hann hafði keypt í Nottingham.
. ,-r-r Heldur þú, að þetta ragmenni hafi fallizt á að svíkja
! velgjorðkrnía’rin sinn?
Góð músik. — Aðgangur 15 krónur.
NEFNDIN
'&iámíáíuJjíMfMÍ.
Gömlu- og uýju
dansarnir
Hljómsveit Magnúsar Randrup,
Aðgöngumiðar á kr. 20,00 seldir eftir kl. 8,
IJAKWARCAFÉ
Dansleikur í kvöld kl. 9 (upm).
Góð hljómsveit.
Aðgöngumiðasala frá klukkan 6.
S. F.
Barnaverndardafpirinn \
er í dag
Til ágóða fyrir Barnaverndarstarfið verða merki Z
seld á götunum og barnabókin
„Sólhvörf 1952“ =
■
FORELDRAR! Leyfið börnunum að selja bókina ■
m
og merkin. — Lát:»5 þau koma í Listamanna- Z
m
skálann eða anddyri Holts-Apóteks.
■
■
Reykvíkingar! j
■
Styðjið barnaverndarstarfið.
■
Stjórn Barnaverndarfélags Reykjavíkur. 5
AÐALFUNDU
v
Flugfélaris Islaeitds h.f.
verður haldinn í Kaupþingssalnum í Reykjavík
föstudaginn 28. nóvember 1952, kl. 14 stundvíslega.
Venjuleg aðalfundarstörf.
Önnur mál.
Afhending atkvæða- og aðgöngumíða að fundinum
fer fram í skrifstofu félagsins, Lækjargötu 4, dagana
26. og 27. nóvember.
STJÓRNIN
Fiamhaldsaðalfundur í Skipanaust h.f.
verður haldinn að Félagsheimilí verzlunarmanna,
Vonarstræti 4, mánudaginn 27. þ. m. kl. 5 e. h.
STJÓRNIN
|j Verzlunarmaður
* —
! Areiðanlegur, lipur og menntaður verslunarmað-
■
ur óskast í heildverzlun til alhliða starfa.
• Umsóknir með upplýsingum um menntun og fyrri
■
l : störf sendist til Mbl., merktar: „Nóvember —986“,
innan viku.