Morgunblaðið - 10.07.1954, Blaðsíða 10

10
MORGVHBLABIB
Laugardagur 10. júlí 1954
i Þýiku hermanna-
:j grafimar
PAÐ var á árunum 1942—44 að
ég leyfði að þýzkir hermenn sem
fórust hér á landi, væru grafnir
í reit út frá kirkjugarðinum í
Brautarholti. Síðan hefur kirkju
garðurinn verið færður út og er
reitur hermannanna nú inni í
garðinum. Aðeins lítillega hefur
verið um það rætt, að flytja jarð-
nerskar leifar þriggja hermanna
austan af landi í kirkjugarðinn í
Brautarholti. Engir samningar
eru um það byrjaðir. Nú er það
sóknarnefndin og söfnuðurinn,
' sem verður að samþykkja slíka
málaleitan. Vegna umræðna í
blöðum um þetta mál, vil ég að
þetta sjónarmið komi fram.
neskar leyfar þriggja hermanna
IVfinning
Hvert helzt sem lífsins bára ber
er bátnum hingað rennt,
í sínum stafni situr hver,
og sjá! þeir hafa lent.
Einn út í lengstu legur fór,
| leitaði annar skammt.
Hvers hlutur er lítill, hvers er stór
þeir hvíla báðir jafnt.
G'r. Th.
í dag hylur jörðin í skauti sínu
likama Ingimundar Ögmunds-
sonar, Hverfisgötu 23 í Hafnar-
firði. Það er, hún tekur á móti
því, sem henni ber.
Ingimundur var fæddur 5. des.
Davíð Jensson
PATREKSFIRÐI
Fæddur 16. júní 1943.
Dáinn 26. apríl 1954.
HINZTA KVEJÐA TIL
MÖMMU OG SYSTRA
í nafni Guðs föður á friðsælu lönd
ég fer héðan lífsins á morgni. — ,
Mér blasir við eilífðar alsælu strönd
og englar í gullskrúða rétta mér hönd.
Því hryggðar- og harma-tár þorni.
Þau heilla, þau seiða, hin ljósfögru lönd
sem ljómandi stjarnblik um nætur. —
Ég kallaður er — og þá bresta öll bönd —
er beðinn að mæta, hvar þekkjast ei grönd.
En, mamma mín góða, þú grætur. —
Æ, gráttu’ ekki, mamma, þótt gangi ég braut
— eg geng inn í dýrðlegri heima.
Æ, gráttu’ ekki, mamma, því gleði ég hlaut.
Æ, gráttu’ ekki, mamma. — Við Frelsarans skaut
ég minningu mömmu skal geyma.
Og ég verð hjá Honum, sem börnin öll blíð
æ blessar og verndar og styður,
í al-sælu dýrð og um eilífa tíð^ —
í örmum Hans vafinn ég fagnandi bíð.
Hann heyrir hvers barnið Hans biður.
Ég þakka nú Guði að gaf Hann mér þig
að gleðja mig, verma og hugga,
að hugsa um mig, leiða mig lífsins á stig,
að léztu þér annt um mig, uppfræddir mig
og hraktir burt hörmungar skugga.
Og alla stund varstu mér ástrík og góð,
þú unnir mér, hlúðir og skýldir. —
þá ómálga barn ég nær einmana stóð,
þín ástúð mig leiddi, svo helveg ei tróð. —
Við brjóstin þín barst mig og hvíldir.
Þú kenndir mér blessaða, barnslega trú
að biðja og treysta á Drottin. —
Þú sagðir: „Það ljær öllum ljósgeislabrú
til lífsins — frá dauðanum". — Fullvissan sú
um hug þinn og hjarta ber vottinn.
Og nú flyzt ég glaður á lífsherrans lönd
af ljósvængjum himneskum borinn.
Hjá pabba ég bíð þín á blíðfagri strönd,
þar burtfluttir ástvinir rétta þér hönd. —
Og þá verða éi þunggengin sporin. —
L. , LL
Og systurnar ástkæru, saknið ei mín —
því sælunnar stund er ei búin. —
Við finnumst hjá Guði, hvar farsældin skín
og fögnuður dýrlegur aldrei-i dvín.
Og þar hvílist þreyttur og lúinn.
Svo algóðum Drottni nú ykkur ég fel
— og alla, sem mér voru góðir. —
Ilann blessi’ ykkur lífið, Hann biessi’ ykkur hel,
Hann blessi’ ykkur, styrki’ ykkur, gæti’ ykkar vel. —
Þess biður nú elskandi bróðir.
Sig. Fr. Einarsson.
w w
Ogmundsson i
Í880 að Öxnalæk í Ölfusi og óíst
þar upp. Bjuggu þar foreidrar
hans, Guðrún Ingimundardóttir
frá Króki í Grafningi, (af Reykja
kotsætt), og Ögmundur Ögmunds
son, ættaður frá Bíldsfelli. Áttu
þau stóran hóp barna, mun nú
aðeins eitt þeirra á lífi, Jón Ög-
mundsson, lengi bóndi á Vorsabæ
í Ölfusi, nú í Hveragerði.
í Ölfusinu voru því lífsrætur
Ingimundar, bar hann og jafnan
hlýjan hug til þeirrar sveitar.
Er Ingimundur fór úr foreldra-
húsum gerðist hann lausamaður
og vinnumaður um nokkur ár.
Því næst gerðist hann bóndi og
hóf búskap á Breiðabólstöðum í
Ölfusi. Bjó hann þar fá ár með
systur sinni, Sigurlínu. En sökum
þess að hún missti heilsu, hættu
þau búskap í sveit og fluttu til
Hafnarfjarðar. Það mun hafa ver-
ið 1919.
Keypti Ingimundur þá bráð-
lega húsið Hverfisgötu 23 og bjó
þar æ síðan til dauðadags. „Lífs-
báran“ hafði því ekki borið hann
víða vegu. — Sigurlína lézt 1927,
hafði Ingimundur reynst henni
sannur og góður bróðir og syrgði
hana mjög.
Árið 1935 kvongaðist Ingimund
ur Margréti Jónsdóttur, ættaðri
úr Mýrasýslu, var það lífsgæfa
hans hin efri árin, því Margrét
reyndist honum traustur og ást-
ríkur förunautur. Voru þau mjög
samhent og samhuga í öllum
gréinum. Var sambúð þeirra
mjög hlý og innileg, enda var
Ingimundur stakur geðprýðis-
maður.
Síðustu árin þurfti Ingimund-
ur á hlýrri hönd og umönnun að
halda. Var heilsa hans þá biluð.
Fyrir þrem árum mun hann hafa
fengið væga heilablæðingu og
var eftir það mjög miður sín, og
siðasta misserið barn í annað
sinn.
í þessum aðstæðum sýndi Mar-
grét fyrst verulega hver einstak-
ur förunautur hún var. Þegar
þess er og gætt að á þessum ár-
um varð hún að annast móður
sína háaldraða og búa henni síð-
ustu hvíluna. Hún dó 16. jan.
1953.
Fáir, sem ekki þekkja því bet-
ur slíkar aðstæður, munu gera
sér grein fyrir hvílík þrekraun
slíkt starf er. Þetta afrek vann
Margrét með þvílíkri prýði að til
fyrirmyndar er. Nú, að unnum
sigri, blessar hún minningu þessa
horfnu ástvina sinna, en fagn-
ar jafnframt lausn þeirra.
Ég ætla ekki að þylja langan
lestur um manninn Ingimund
Ögmundsson. Mærð eða mælgi
var ekki að hans skapi. Orðvar-
ari og gætnari mann hef ég ekki
þekkt. Hnýsni og hlutsemi um
annarra hag var fjarri geði hans,
mun og hafa kosið að vera laus
við það af annarra hendi.
Hann var sérlega grandvar
maður, umtalsfróður og óhlut-
deilinn. Þrætur og þras eða létt-
uðugt hjal mátti hann ekki heyra.
Jafnvel blaðadeilur og stjórn-
málaerjur geðjuðust honum ekki.
Þó gat hann verið skemmtinn og
gamansamur í viðræðu. Trygg-
lyndur var hann og vinfastur.
Að upplagi og eðlisfari var Ingi-
Björgvin Hermannsson
frésmíðameistari 70 ára
í DAG er einn af merkustu iðn-
aðarmönnum í Reykjavík 70 ára
að aldri. Þetta er Björgvin Her-
mannsson trésmiður á Óðinsgötu
5. — Björgvin er fæddur í Fremra
Seli í Hróarstungu í Norður-
Múlasýslu 10. júlí 1884. Foreldrar
hnns voru Hermann Stefánsson
og Guðný Sigfúsdóttir. Hermann
var sonur Stefáns í Hallfreðar-
staðahjáleigu Einarssonar frá
Syðrivík í Vopnafirði Ólafssonar.
Eru það Vopnfirskar bændaættir
langt í liðu fram, sem að Her-
manni stóðu. Móðir Einars í Syðri
vík var Guðrún, kölluð góða,
dóttir Jóns Ingimundarsonar á
Vakursstöðum, en áður hef ég
greint frá þessum ættum í
greinum um Valdemar i Teigi og
Björn á Svínabökkum. Guðný
móðir Björgvins var laundóttir
Sigfúsar í Sunnudal og því hálf-
systir Vigfúsar ,,borgara“, hótel-
eiganda á Akureyri. En systir
Sigfúsar í Sunnudal var Þórey,
móðir Sigfúsar Eymundssonar
bóksala í Reykjavík. Stóðu að
Sigfúsi í Sunnudal hinar_merk-
ustu ættir eins og Hoíteigsætt frá
séra Sigfúsi Tómassyni, Skjöld-
ólfsætt frá Jóni ættfræðingi
Gunnlaugssyni, Hafráfellstungu
ætt frá Runólfi Einarssyni prests
galdrameistara Nikulásarsonar o.
fl.
Björgvin ólst upp hjá Jósef Sig-
fússyni, móðurbróður sínum, en
hann drukknaði í Lagarfljóti árið
1894 er Björgvin var 10 ára
gamall. Eftir það dvaldi Björg-
vin með foreldrum sínum á Völl-
um og í Skriðdal unz hann fór
17 ára gamall til Vigfúsar Þórð-
arsonar, er þá bjó á Eyjólfsstöð-
um og með honum fluttist hann
að Hjaltastað er Vigfús gerðist
prestur þar. — Tvítugur að aldri
árið 1904, réðst Björgvin til tré-
smíðanáms til Eyvindar Árna-
sonar í Reykjavík og tók sveins-
próf 4 árum síðar. Næstu 3 árin
vann hann í Reykjavík að smíð-
um, en fór þá til ísafjarðar og
veitti forstöðu trésmíðaverkstæði
Jóns Snorra í þrjú ár. Árið 1914
kom Björgvin aftur til Reykja-
víkur og hefur dvalið þar óslitið
síðan, eða nú í 40 ár. Næstu 8
árin vann Björgvin á verkstæði
Jóns Halldórssonar, en þá stofn-
aði hann sitt eigið verkstæði sem
hann hefur rekið síðan og lengst
af á Óðinsgötu 2. Vinnur hann
þar enn dag hvern og er svo ern
maður að öllu fari, að engan ó-
kunnugan mann gæti grunað að
hér væri um 70. mann að ræða.
Hinn 4. nóv. 1911 kvæntist
Björgvin Sigurrósu Böðvarsdótt-
ur Guðmundssonar frá Skarði í
Haukadal, en hún hafði alist upp
hjá merkisbóndanum Einari
Skúlasyni á Tannstaðabakka í
Hrútafirði. Varð þeim 7 barna
auðið er öll eru á lífi, en þau eru.
Gunnar verkamaður í Reykjavík,
kvæntur Kristínu Stefánsdóttur
frá Eskifirði, Jósefína Guðný gift
Sigurði Gíslasyni kaupmanni á
Óðinsgötu 5, Brynhildur gift
Snorra Guðlaugssyni, ættuðum úr
Húnaþingi, Hermann brunavörð-
ur í Reykjavík, kvæntur Fjólu
Þorbergsdóttur, Hulda gift Hall-
grími Péturssyni í Hafnarfirði,
Sigurbjörg ógift í Reykjavík og
Marteinn Böðvar húsgagnasmið-
ur í Reykjavík kvæntur Ástu
Guðlaugsdóttur.
I----------------------------------
mundur „sveitamaður“ í beztu
| merkingu þess orðs. Átti og lengst
nokkrar kindur og kú. Þessar
skepnur voru vinir hans og hann
þeirra. Blettirnir, sem hann
ræktaði báru honum vitni fyrir
eljusemi og trúmennsku. Yfir-
skrift lífs hans var: trúmennska
og grandvarleiki. Ávarpsorðin,
sem þeirra biða, er svo hafa lif-
að þekkjum við öll.
' ' Guðl. E.
Er hér miklu dagsverki skilað,
enda er Sigurrós kona Björgvins
hin mesta ágætiskona og honum
samhent í öllum hlutum. Hefur
heimili þeirra í Reykjavík verið
opið öllum, einkum Austfirðing-
um, enda er vandfundinn maður
er betur ræki kynni og minn-
ingar, en Björgvin og á hér við
það sem. Grímur kvað: „Varla
er hægt í neinni borg að finna,
þó að bæði lengi og vel sé leitað,
lundræknari mann til vina sinna“.
Fer Björgvini allt jafnvel, frá-
bær artarsemi í frænda og vina
garð, þakklátssemi til allra er
við hann hafa kynnst, góðvilji í
allra garð, enda mun Björgvin
hvergi hafa troðið illsakir í
nokkurs manns garð. Fer honum
eins og fleirum, er til aldurs
komast, þvílíks sem hans, að það
skín best af sólu frá æskudög-
unum og í því skini lifir Björg-
vin fagra elli, síungur í anda,
glaður, hlýr og góður. Það er
svo talið að það styrki andann að
ferðast langt í minningum, og
það er svo'fyrir að þakka að
þessar minningaleiðir eru ekki
lagðar á neinu landakorti. Þær
verða lengstar inn í söguna og
mannlífið, inn í hjarta samtíðar-
mannanna í samúð og skilningi.
Þessar leiðir á Björgvin langar
og þær munu endast honum í
ungdæmi enn um sinn.
Benedikt Gíslason,
frá Hofteigi.
- Kveiínasföa
Framh. af bls. 6
orðið erfitt að fá góðan fisk,
og sá fiskur sem fæst er oft
horaður og lítt árennilegur til
átu. Þess vegna er ágætt að
framreiða hann á einhvern
annarlegan liátt, eins og hér
að ofan er stungið upp á. —
En benda má húsmæðrum á
danskt máltæki sem segir að
engin ætti að kaupa þorsk í
þeim mánuðum, sem ekki hafa
bókstafinn „R“ í nafni sinu,
eða maí, júní, júlí og ágúst.
Þá er þorskurinn lioraður og
leiðinlegur hjá þeim, en þetta
á einnig við hér hjá okkur á
íslandi!
Þegar fiskurinn er „bakaður"
í ofninum heldur hann einnig
bezt næringargildi sínu, eða bet-
ur heldur en þegar hann er soð-
inn í potti. — Þá má einnig hafa
margs konar sósur með honum,
bökuðum í ofni, t. d. sítrónusósu,
falska hollenzka sósu o. m. fl. —
Ef einhverjar húsmæður eiga í
fórum sínum uppskriftir af sós-
um sem gott er að hafa með fiski,
yrði Kvennasíðan þeim þakklát
ef þær vildu láta henni þær í té.
— Einnig væri fróðlegt að vita
hvernig ykkur, húsmæður góðar,
tekst með bakaðan fisk í ofni og
yfirleitt með öflun matfanga fyr-
ir heimili ykkar. — Bréf til
kvennasíðunnar má senda til
Mbl.
— Verði ykkur að góðu!
A. Bj.