Morgunblaðið - 29.07.1954, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 29. júlí 1954 ]
p— ; i N I C O L E Skáldsaga eítir Katherine Gasin _ J

Framhaldssagan 4
yfir höfði sér. Hv'ellt hljóð kvað
við úr saxafóninum, eins og í
ögrunarskyni við hin hljóðfærin
i hljómsveitinni. Þannig var óm-
íuinn frá hljómsveitinni, lang-
(íi eginn og mærðarlegur. Síðan
varð þogn. Þeir sem höfðu verið
a3 dansa gengu hægt til sæta
AÍíina. Og ljósin í salnum voru
s'ökkt. Þá var hringmynduðu
kastljósi beint að salargólfinu
aniðju og tveir menn renndu litlu
og léttu píanói frá einu horni
: alarins út á hinn upplýsta depil
; largólfsins. Og skyndilega
beindist athygli allra að dyrum
vig enda salsins. Þar kom inn í
f; 'linn kona klædd aðskornum,
fiilfurslegnum samkvæmiskjól.
Allir þekktu hana og hún átti
sýnilega vinsældum að fagna, því
henni var heilsað með dynjandi
iófaklappi.
Nicole varð yfir sig undrandi,
en sagði ekkert. í geislaflóði kast
"ljóssins sá hún að konan var eng-
in önnur en Gredda og aldrei
Uafði hún séð hana svona vel
hlædda. Þó fannst henni á sama
''Ugnabhki að aldrei fyrr hefði
Gredda iagzt svo lágt.
Það var orðin þögn í salnum
þegar Gredda settist niður til að
ieika. Fingur Nicole krepptust
utan um fellingu í tjaldinu, er
hún hlustaði. Gredda hafði enn
sömu hljómlistargáfuna og áður,
en samt hafði hún breytt mjög
um leikaðferð. Gestirnir vildu
lieyra óskalög sín leikin á þann
liátt að píanóleikarinn yki á
mikilleik þeirra. Það gat Gredda
veitt þeim og þess vegna dáðu
hana allir. Nicole heyrði að
Danny blístraði lágt er Gredda
iineigði sig í síðasta sinn fyrir
-lúbbgestunum. Ljósin vorú
tendruð og hljómsveitin tók að
'ieika á ný. Þrengsli urðu á dans-
'gólfinu. Nicole, sleppti tjaldinu
og gekk frá því. Danny var sýni-
i.ega forvitinn, hann starði á hana
með fagnandi svip. Hún leit
Jsnögglega á hann og síðan til
’dyranna. Þar birtist Gredda,
„Nicole!“ sagði hún kuldalega.
;„Hvað ert þú að gera hér?“
„Ég varð að finna þig.“
Gredda horfði á hana, hálf
’vandræðaleg. „Er nokkuð að?“
„Nei, það er ekkert að. Mig
langaði bara til að tala við þig.“
Gredda tók um hándlegg henn
ar. „Við getum ekki talað saman
Jiér.“ Síðan sneri hún sér að
ÍDanny, sem hallaði sér upp að
; \(eggnum og hlustaði á það, sem
eim fór á milli. „Ef Lucky vill
Jtala við mig, viltu þá segja hon-
|um að ég verði í skrifstoíunni?“
„Sjálfsagt Gredda, að sjálf-
forviða. „Hvers konar virma er
það?“
„Það er skrifstofustarf?“
„Þú getur ekki unnið á skrif-
stofu. Þú kar.nt ekkert til slíkra
starfa.“
„Fyrirtækið vill kosta mig til
sex mánaða námskeiðs á verzl-
unarháskóla. Þeir hringdu í skól-
ann og spurcu, hvort hægt væri
að fá nokkrar stúlkur þar, og
systir Mary Heland hélt kannski
að þú vildir lofa mér að taka
boðinu. Þeir viija fá svar um
það í fyrramálið. Þess vegna kom
ég í kvöld.“
„Nicole, þú ert svo mikill
kjáni. Þú bjóst þó ekki við að ég
myndi láta þig kasta á glæ öllu
því, sem þú hefur lært, aðeins til
þess að þú verðir bundinn yfir
ritvél frá morgni til kvölds. All-
ir, sem eru það vel gefnir, að
geta lært stafrófið myndu taka
þessu starfi. En þú, Nicole, þú
ert þó ekki að hugsa um það?“
„En einhvern tíma verð ég að
fara að vinna. Eg er orðin 17 ára
og ég get ekki verið í skóla mikið
lengur.“
Gredda svaraði ekki þegar í
stað. Hún varð hugsandi á svip
og leit í gaupnir sér. An þess að
líta upp, sagði hún hægt: „Mynd-
urðu vilja fara í háskóla næsta
haust, Nicole?“
Nicole leit snöggt á hana. „Há-
skóla? Ég? Ég skil þig ekki.“
„Það er ekkert að skilja. Það
er ákaflega auðvelt.“
„Jú, mér íinnst nú ýmislegt,
sem þarf að skilja í því sam-
bandi“, sagði Nicole og var hvöss.
„Hvað um fjármálahliðina? Það
kostar peninga að vera í háskóla.
Það þarf að greiða skólagjald,
kaupa fæði og bækur og föt. Það
getur verið að þú hafir vel laun-
að starf hér, en ef þú hefðir pen-
inga sem nægja til háskólanáms
hefðir þú fyrir löngu verið flutt
til Brooklyn.“
„Segðu mér, Nicole. Hver sagði
þér að ég ynni hér?“
„Frú Burnley og O’Neal lög-
reglumaður. Það virðist svo sem
að allir íbúar götunnar viti það.“
Gredda tók eftir beiskjunni í
rödd dóttur sinnar. Hún leit
hvasst á hana. „Þú ert snob,
Nicole“, sagði hún með semingi.
„Það var að búast við því; Rain-
ard-ættin var yfirstéttarfólk.
Eg býst við ag þú sækir meira
til þess en til mín. Faðir þinn
sagði mér einu sinni, að blátt
blóð rynni í æðum 'ættmenna
sinna. Ef til vill var það svo, og
ef til vill er þitt blóð þá einnig
blátt. En þú verður að gleyma
því að svo sér. Þú verður að
skilja það, að þú kemst ekki
áfram ef þú gengur með höfuðið
upp í skýjunum. Þú verður að
horfast í augu við hlutina eins
og þeir eru. Þessi mikilmannlega
framkoma þín verður þér að falli,
ekki síður en föður þínum. Hann
gat aldrei gleymt því að hann
hafði numið í Eton og lokig há-
skólaprófi frá Oxford. Hann vildi
heldur ekki að aðrir gleymdu
því. Ég á ekki við að hann hafi
alltaf verið að tala um þetta. Það
gerði hann ekki. Hann minntist
eiginlega aldrei á England. En
það var framkoma hans. Hann
var stoltur, eins stoltur og Eng-
lendingar einir geta verið. Slíku
getur þú brugðið fyrir þig þegar
þú hefur efni á því. En við höf-
um ekki ráð á því núna. Vesa-
lings Stephen. Hann gerði aldrei
neinum neitt, hann var alltaf
heiðarlegur. Og oft áttum við
ekki fyrir mat ofan í okkur,“
Gredda hallaði sér aftur á bak
í stólnum og horfði upp í loftið.
„Það er alveg augljóst að þú
hefur erft alla þessa fyrirmann-
legu framkomu frá föður þínum,
Nicole. Og það er kominn tími
til að ég reyni að innleiða hjá
þér eitthvað af mínu lítillæti; þú
kemst lengra með því.“
Varir Nicole herptust saman.
Hún beið þess, að móðir sín héldi
áfram.
„Það er þá fyrst“, sagði Gredda
„að þú ferð í háskóla, og þú skalt
engar áhyggjur hafa af fjármál-
um. Peningarnir koma úr þeim
4
aupaniaðtirinra
k
1
sögðu“, muldraði hann en hafði
' ekki augun af Nicole.
Þegar hún hafði iokað hurð-
finni á skrifstofu Luckys á eftir
’þeim, fékk Gredda sér sæti og
igaf Nicole bendingu um að setj-
ast andspænis sér. En Nicole
vildi ekki setjast. Hún hallaði
jSér upp að fagurlega gerðu skrif-
,| borðinu og leit um herbergið. Það
'jVar vel húsgögnum búið og snyrti
ílegt, að hennar dómi, en ekki

hlýlegt; það var eins og einhver
; aðkomumaður hefði ákveðið
hvað þar átti inni að vera, en
ekki sá, sem þar átti að starfa.
Mæðgurnar litlu hvor á aðra.
„Hvað er að, elskan mín?“ sagði
Gredda móðurlegri rödd. „Þeir
hefðu aldrei látið þig fara heim
4 úr skólanum að ástæðulausu.
' Hvað kom fyrir?“
1 Nicole vætti þurrar varir sínar.
að er út af ákveðnu starfi“,
sagði hún hálf vandræðaleg.
„Út af starfi?.“ Gredda varð
Þar sá hann ógrynni af orfum og hrífum. og Ijáabunka
stóran. Furðaði hann sig á þessu, og þótti konan ekki vera
í á hjarni með amboð.
j Á föstudagskvöldið fór hann að sofa, eins og hann var
vanur. Dreymdi hann þá um nóttina, að álfkonan, sú sem
gaf honum ljáinn, kæmi til hans, og segði:
„Mikil Ijá er nú orðin hjá þér, en eigi mun konan, hús-
móðir þín, verða lengi að skara henni saman, og þá rekur
hún þig burt, ef hún getur náð þér á morgun. Þú skalt því
ganga í smiðjuna, ef þú heldur að ljáin ætli að þrjóta, og
taka svo mörg orf, sem þér lízt, og binda ljái í þau, og bera
þau út í teiginn, og reyna hvernig þá fer.“
Þegar álikonan hafði þetta mælt, fór hún burt, en kaupa-
maður vaknaði og reis á fætur. Fór hann þá að slá.
Um miðjan morgun kemur konan út, og hefur hún þá
fimm hrífur með sér. Hún segir:
„Mikil er ljáin orðin, og meiri en ég hugsaði.“ Lagði hún
þá hrífurnar til og frá í teiginn og fór að raka.
Það sá kaupamaður, að mikið rakaði konan, en eigi rökuðu
hrífurnar minna, og sá hann þó engan. — Þegar leið fram
að miðjum degi, sá hann, að ljáin ætlaði að þrjóta. Gekk
hann þá í smiðjuna, tók þar orf nokkur og batt í ljái. Síðan
fór hann aftur út á völlinn, og stráði orfunum til og frá
með óslægjunni.
Fóru þau þá öll að slá, og stækkaði þá bletturinn óðum.
Gekk þetta allan daginn til kvölds, og þraut ekki Ijáin. En
j þegar kvöld var komið, gekk konan heim, og tók hrifur
sínar. I
á bómullar-
Afiar anikið úrval á
mjög ðágu verði.
Laugavegi 116 — Austurstræti 6
úlihiarðiz1 f
til sölu.
Mjölnisholti 10 — Sími 2001
a'
I
■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■