Morgunblaðið - 26.01.1956, Side 14

14
MORGUNBL .4 ÐIB
Fimmtudagur 26. jen. 1956
11
f
SYSTURNAR ÞRJÁR
EFTÍR IRA LEMiN - Fyrsti hluti: DOROTHY
T_
Framhaldssagan 2 5
Ilún þagnaði og honum fannst
þögnin djúp og aiger, n&rn óþol
andi með öllu.
„Viltu helzt losna við þetta
allt, vera frjáls? Er það kannske
það, sem þú vilt?“
„Nei, það veit sá sern allt veit,
Dorrie. Þú mátt ekki tala ívona.'*
Qann greip um axiir henni og
dró hana þétt til sín. „Þu mátt
ekki tala svona“. 1
„Hvað er það þá. sem þu vilt
að við gerum? Við verðurn að
gifta okkur. Onnur ráð eru ekki
til.“ 1
„Jú, Dorrie“, svaraði hann
hægt og alvarlega — „önnur ráð
eru til“. j
Hann fann hvernig likami
íiennar stirnaði upp við hlið hans
í rúminu, við þessi orð hans
„Nei“, sagði hún loks lágt og
hristi höfuðið ákaft.
„Hlustaðu nú á mig, Dorrie", |
uagði hann biðjandi, um leið og !
Itendur hans gripu fast og krampa
kennt um axlir stúlkunnar. „Eg
á ekki við uppskurð eða neitt því
Jíkt.“
í ákafanum greip hann með
annarri hendinni um höku henn-
nr, svo að fingurnir grófust inn
í kinnar stúlkunnar og hún gat
tíkki hreyft höfuðið. — „Hlust-
aðu nú á mig. Það er náungi á
háskólanum, Hermy Godsen, aó
nafni. Frændi hans á lyfjabúð-
ina, sem stendur á horni Univer-
sity Aveny og 34 Street. Hermy
afgreiðir þarna í búð frænda
öíns. Hann gæti e. t. v. náð í ein-
hverjar pillur". Hann losaði tak-
ið á hökunni. Stúlkan mælti ekki
orð.
„Skilurðu það ekki, litla vina
mín? Við verðum að reyna það.
Við höfum svo mikið í hættu“.
Kún hrissti höfuðið, örvita og
utan við sig: „Guð hjálpi mér, ég
veit ekki, hvað ég á að taka til
bragðs", kveinaði hún.
Hann tók utan um grannan
iíkuma hennar og þrýsti henni
að sér: „Litla vina mín“, hvísl-
aði hann — „ég elska þig og ég
myndi áreiðanlega ekki láta þig
talra neitt það inn, sem gæti skað
að þig á einn eða annan hátt.“
Hún hneig niður og höfuð
hennar féll þungt á öxl hans:
„Ég veit það ekki .. Ég veit það
ekki....“
„Það yrði svo dásamlegt“, sagði
hann og hönd hans fór mjúklega
urn hana — „litla, skemmtílega
íb'.'ðin okkar .... og aldrei leng-
ur bið eftir því að þessi fjárans
veitingakona fari í kvikmynda-
hrsið. ..."
I.oks sagði hún hikandi: „En
hvmnig veiztu, að þær muni
vevka á mig? Hvernig færum við
að ef þær hefðu svo hreint engin
áh: if?“
Hann dió djúpt andann og end
urtók orð hennar: ,,Ef þær hefðu
engin áhrif“. — Hann kyssti hana
á ennið, vangann og munninn —
„Ef þær hafa engin áhrif. þá
giftum við okkur þegar í stað og
pabbi þiin, ásamt Kirship
Kobber hlutafélaginu, mega sigla
sinn sjó fyrir okkur. Þér er
óhmtt að trúa þessu. litla stúlkan
mín“.
Hann hafði orðið þess var. að
henni féll það vel. er hann kall-
aði hana „litlu stúlkuna" sína.
Þegar hann notaði þetta gælu-
nafn og hélt henni í örmum sér,
gat hann aigerlega haft vald yfir
orðum her nar og athöfnum.
Hann hélt áfram að kyssa hana
blíðlega o; segja h: :t ástarorð,
lágum, ástriðufullum rómi og
eftir stundarkorn var hún orðin
nokkurn vegin rólég og hafði lát-
ið seíast að mestu.
Þau skiptu einum vindlingl á
railli sin, sem Dorothy hélt fyrst j
að vörum hans og þar næst sín- ■
um, en bleikfölur bjarmi glóðar- I
endans lék um ljóst, dúnmjúkt
hár hennar og stóru, brúnu aug-
un.
Iíún starði í glóandi endann og
færði hann fram og aftur og í I
hringi, framan við augun á sér,;
svo að hann myndaði lýsandi:
hringi og gul strik i myrkrinu. j
„Eg er viss um, að það er hægt j
að dáleiða fólk með þessari að- !
ferð“, sagði hún og sveiflaði vindl i
ingnum fyrir framan augu hans.
„Þú ert þræll minn“, hvíslaði hún J
með varirnar fast við eyra pilts- j
ins. — „Þú er þræll minn og al- j
gerlega á mínu valdi. Þú verður
að hlíða hverri minnstu bend-
ingu handa minna".
Þegar vindlingurinn var brunn
inn upp, leit hann á lýsandi
skífu klukkunnar á borðinu og
tautaði lágt:
„Nú verðurðu að fara að klæða
þig, þvi klukkan er tuttugu mín-
útur yfir tíu og þú átt að vera
komiti inn klukkan ellefu “
2. kafli.
Hann var fæd.dur í Menasset, í
úthverfi Fall River í Massachu-
sett og var einkabarn föður síns,
smvrjara við eina vefstofuna í
Fall Páver og móður sinnar, sem
s+undum varð að sauma fvrir
fólkið, þegar harðnaði í búi og
fátt var um peninga.
Hann var af ensku bergi brot-
inn, en þegar tímar liðu. bland-
aðist ætt hans frönsku blóði og
fjölskyldan bjó í hverfi. sem
aðallega var heimkynni Portú-
gala.
Föður hans virtist ekkert við
það að athuga, en móðir hans
undi því aftur á móti mjög illa.
Hún var kona biturlynd og ó-
hamingjusöm, sem hafði ung
gifst, í þeirri von að eiginmaður
hennar yrði annað og meira en
umkomulítill og einskisvirtur
smyrjari, þegar tímar liðu
Snemma varð hann þess vís-
ari, að hartn var fríður útlits og
hinn föngúlegasti. Á sunnudög-
um komu gestir til foreldranna,
sem lofuðu óspart úlit drengsins,
fíngerða ljósgula hárið, skæru,
bláu augun o. s. frv.
En þegar faðir hans heyrði
þessa gullhamra, hristi hann
löngum höfuðið og oft deildu for
eldrar hans ákaft út af öllum
þeim tíma og öllum þeim pening-
um, sem móðir drengsins fórn-
aði honum.
Þar sem móðir hans hafði
aldrei hvatt hann til að leika sér
við hin börnin í hverfinu, þá urðu
hinir fyrstu skóladagar hans
þrungnir kvölum öryggisleysisins
og þjáningum óttans.
Margir skólabræðranna hædd-
ust að hinum snotra klæðnaði
hans og sumir hentu mjög gam-
an að öllum hinum árangurslitlu
tilraunum hans til að sneiða hjá
vatnspollunum í skólagarðinum.
Dag nokkurn, þegar stilling
hans var loks á þrotum, gekk
hann rakleitt til foringja ertnis-
seggjanna og hrækti á skóna
hans.
Bardaginn, sem á eftir fylgdi,
var stuttur en harður og loks
tókst honum að leggja forsprakk
ann á bakið, settist svo klofvega
á brjóst hans og barði höfði óvin
arins niður í jörðina, hvað eftir
annað.
Að síðustu kom einn kennar-
inn hlaupandi og stillti til frið-
ar.
Eftir þetta fór allt að ganga
betur og loks varð hann foringi
félaga sinna og kunningja.
í skólanum fékk hann hina
beztu vitnisburði, svo að móðir
hans jós á hann gengdarlausu
lofi og jafnvel faðir hans hrósaði
honum, þótt honum væri það
ekki ljúft eða að skapi á nokkurn
hátt.
Og enn betri urðu einkanirnar
hans nokkru síðar, þegar dugleg,
en ekki að sama skapi fríð stúlka
hlaut sæti við hlið hans.
Befa ðitBa
4.
„Ég er viss um, að Guð hefir ætlað að kenna barninu mínu
eitthvað með þessum draumi Að sönnu eru villidýr skóg-
arins hættuieg, til er það, sem er miklu hættulegra.
Hvað heldur þú að það sé?“
„Fyrirgefðu mér, elsku mamma,“ kjökraði Beta. „Ég skal
aldrei fra-mar vera óhlýðin.“
„Auðvitað fyrirgef ég þér, barnið mitt,“ sagði mamma
hennar og þrýsti barninu blítt u<pp að barmi sínum. „En
loforðið. sem þú gafst mér, verður ekki auðvelt að efna
hjálparlaust.
En Guð vill hjálpa þér. Ef þú vilt spenna greipar, þá
skulum við biðja saman. Biðja Hann að fyrirgefa þér og
hjálpa þér síðan daglega á hinu nýja ári, til þess að ganga
veg hlýðninnar. Það er vegur Guðs.“
„Já, mamma,“ hvíslaði Beta litla. „Og ég er svo glöð, svo
innilega glöð yfir því, að mamma er ekki veik lengur.“
S Ö G U L O K
Trésmiðir — Trésmiðir
Trésmíðafélag Reykjavíkur. heldur fund í Albýðuhúsinu
við Hverfisgötu, sunnudaginn 29. þ. m. kl. 2 c. h.
Fundarefni: Lagabreytíngar.
imiiiiiiiiuiuiipm
STJOKNIN
iinli»»m»»»n«mju
Flónels náttföt
Vatteruð náttföt
Vatteraðir náttjakkar
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 5
Ný sending
IMáttföt IMáttkjólar
Sérlega glæsilegt úrval
yfir 30 teg.
MARKAÐURINN
Mjólkurfélagshúsinu, Hafnarstræti 5
I
EIMSK BLUIMDUEFNI
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 5

Fydrliggjandl: -
GÓLFKLÚTAR
Afþurrkunarklútar
Þvotlapokar — Kaffipokar
Magnús Th. Blöndakl hf.
Sími: 2358.
>■■■■>■»>■■ ■«■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ ■■■■■■»■ • ■*■•■■■■■<■ »j»»