Morgunblaðið - 31.01.1957, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐ1Ð
Fimmtudagur 31. jan. 1957
Stofuskápar
klæðaskápar, kommóður, sængurfataskápar,
í fjölbreyttu úrvali.
Húsgagnaverzlun,
Guðmundar Guðmundssonar,
Laugavegi 166.
GSæsiiegf úr<val af
Barnaskóm
Oft er vandkvæðum bundið að velja rétta stærð,
þegar skór eru keyptir handa börnum.
AHar verzlanir okkar hafa því sérstök mælitæki til
að auðvelda viðskiptin við börnin.
( Aðalstr. 8, Laug. 20. Laug. 38. Snorrabr. 38. Garðastr. 6.
I
I
Sorfin heiðurskona:
>ór«iit<n HannesdóStir
frá Blönduósi
F. 15. 8. 1873. — D. 22. 1. 1957.
Margt er það og margt er það,
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
D. S.
JÁ, það er margt, sem minning-
arnar vekur, er ég nú minnist
vinkonu minnar, Þórunnar Hann-
esdóttur.
Það er sagt um okkur gamla
fólkið, að við tölum oft um það,
að þetta eða hitt, hafi verið svo
gott í gamla daga, en það var
einmitt á hinum góðu, gömlu
dögum, sem ég kynntist Þórunni
fyrst, eða fyrir rúmlega hálfri
öld. Þá voru þau Þórunn og Frið-
finnur Jónsson, trésmiður, mað-
ur hennar, nýflutt til Blöndu-
óss og höfðu keypt þar hús, er
alla tíð síðan hefur borið nafnið
„Finnshús".
Hjónin leigðu út eina stofu í
húsi sínu til skólahalds. Varð
að ganga í gegnum eldhús ungu
konunnar, til að komast inn í
skólastofuna, og má því nærri
geta, að ónæðissamt hefur verið
í eldhúsinu. Ég þar á þrettánda
ári og nemandi í skóla þessum.
Ekki vorum við mörg skólabörn-
in, líklega 10—15, en nægilega
mörg til að ærslast og valda
hávaða. Kennarinn áminnti okk-
ur um góða hegðun, en á því vildi
verða nokkur misbrestur. Við
ruddumst um fast. er við fórum
Fást í flestum
bifreiðavöruverzlunum
og kaupfélögum.

Aurhlífar
Brettahlífar
Sólskermar
Speglar
Ljóskastarar
StýrisáklœSi
Loftnetsstengur
Krómlistar á hjól
Felgulyklar
Kertalyklar
Rafgeymar
Klukkur
SNJÓKEÐJUR
560x15
550x16
640x15
og keðjuhlekkir
[PSteJánsson df\
Hva.Yfisgalu 103 ~ sími. 3^50
Húseigendur
athugið!
Málari óskar eftir lítilli
íbúð, með vorinu, standsetn-
ing á íbúð gæti komið til
greina. Tilboð óskast send
til afgr. blaðsins merkt: —
„Tvö í heimili — 7674“.
inn og úr skólanum. Aldrei sagði
Þórunn neitt við þessum ólátum
okkar, heldur brosti hún við okk-
ur hlýtt og milt. En þessi hóg-
værð og hlýja varð fljótlega til
þess, að þegjandi samkomulag
varð um það hjá okkur börnun-
um, að ganga* hljóðlega um eld-
húsið og þurrka af fótum okkar.
Þessi voru mín fyrstu kynni
af Þórunni Hannesdóttur og heim
ili hennar, kynni, sem breyttust
í gagnkvæma vináttu, sem haldizt
hefur æ síðan.
Það var því líkast, sem „Finns-
hús“ væri byggt yfir þjóðbraut
þvera, því að um áratugi var þar
svo mikill gestagangur, dag og
nótt, að ótrúlegt mátti heita, að
nokkurt heimili skyldi þola slík-
an átroðning. En þeim hjónum
tókst snilldarvel að koma öllu
heilu í höfn. Það dylst þó eng-
um, að erfitt hefur þetta verið,
ekki sízt fyrir húsfreyjuna, sem
varð að leggja nótt með degi, í
sífelldri þjónustu við aðra, en
hún vana störf sín með hógværð
og hjartahlýju. Hún var mjög
heimakær, og þar var hún hin
milda, góða drottning, sem lét
friðarfána sinn blakta við hún,
öðrum til blessunar. Ég hef held-
ur aldrei séð jafnnáið samband
innan fjölskyldu og á þessu heim-
ili.
En þó Þórunn væri heimakær
þá fylgdist hún samt vel með hag
nágranna sinna í þessu litla
sveitaþorpi við Blönduós.
Ef hún vissi, að í einhverj-
um litla bænum væri þörf fyrir
mjólk eða annað, þá annað hvort
sendi hún eða fór sjálf þangað
til að bæta úr sárustu þörfum,
en svo hógvær var hún og hlé-
dræg, að hún vildi helzt ekki að
vinstri höndin vissi af því, sem
hin hægri gaf. En söm voru kær-
leiksverkin fyrir því.
Hafi nokkur lifað eftir þeirri
kenningu Jesú Krists: „Að það,
sem þér viljið að mennirnir geri
yður, það skuluð þér og þeim
gera“, þá hefur Þórunn Hannes-
dóttir gert það. Um það vitnaði
öll hennar framkoma, sem var
fáguð og kærleiksrík.
Þeir voru margir sjúklingarnir
er hún tók inn á sitt heimili til
lengri eða skemmri dvalar, og
þá fór hún um húsið eins og líkn-
arengill, til að lina þjáningar og
græða meinin. Ekki var þetta þó
gert til að auka tekjur heimil-
isins, því mér er kunnugt um að
gjaldið var aukaatriði, hitt aðal-
atriði, að hjálpa öðrum. Það ligg-
ur í augum uppi, að samhent
hafa hjónin verið í þessu, sem
öðru, þó að meira mæddi á hús
freyjunni með líknarstörfin.
Þær voru miklar vinkonur,
Þórunn og móðir mín, og sú vin-
átta hefur gengið í arf til okkar
barnanna þeirra.
Ég minnist þess með þakklát-
um huga, hve oft Þórunn kom
til móður minnar, sérstaklega eft-
ir að hún varð fyrir þeirri þung-
bæru reynslu að missa sjónina.
Þegar Þórunn . kom til móður
minnar, settist hún á rúmstokk-
inn hjá henni eða á stól við rúm-
ið, tók svo hendi hennar í sína
og hlýir straumar innilegrar vin-
áttu og kærleika fyllti hjörtu
þeirra. Á þennan fagra hátt, flutti
Þórunn sólskin inn til móður
minnar.
Árið 1947 fluttust hjónin til
Reykjavíkur. Þeirra var sárt sakn
að á Blönduósi og víðar um Húna
þing.Minning þessara mætu hjóna
munu lengi lifa norður þar.
Þess má geta hér, að Hulda,
yngsta dóttir hjónanna, var alla
tíð með foheldrum sínum heima
á Blönduósi og fluttist með þeim
suður. Hún annaðist þau til síð-
ustu stundar af svo mikilli ná-
kvæmni og fórnfýsi ,að þess eru
fá dæmi.
Þó að aldurinn og þreytan væru
nú farin að segja til sín, undu
þau hjónin. Þórunn og Friðfinn-
ur, hag sínuin vel hér í Reykja-
vík í skjóli þriggja dætra sinna
á Gunnarsbraut 34.
En enginn gengur ævibraut
öllum skuggum fjarri
Sigurinn er að sjá í þraut
sólskinsbletti stærri.
Þ. Erl.
Á langri ævi hljóta að skiptast
á skin og skuggar, og svo mun
líka hafa verið hjá þeim góðu
hjónum er ég hefi minnzt hér.
En lifandi trú á mátt þess góða,
fagra og bjarta, sigraði alla
skugga.
En oft dregur fljótt skugga fyr-
ir lífsins sól og svo var það árið
1954, að þungur skuggi féll yfir
heimilið á Gunnarsbraut 34, er
þau hjónin misstu ástkæra dóttur
sína Gunnhildi. Mikilhæfa ágætis
konu. Og fyrir Þórunni «fór nú
að verða stutt á milli stórra
skugga, því árið 1955 missti hún
mann sirin og nú í vetur, systur
sína, Jónínu, húsfreyju á Auð-
ólfsstöðum. En Þórunn var enn
hin sterka eik, sem bognaði en
brast ekki, undan þungum lífs-
ins stormi — og þó — þrekið fór
ört þverrandi og nú hefur þessi
heiðurskona hlotið hvíld og er
horfin inn í eilífðina, til ástvina
sinna þar.
Dætur hennar, Hulda og Sig-
ríður, áttu því láni að fagna, að
geta annazt hana til síðustu stund
ar, og gerðu það með svo miklu
ástríki og umhyggju, að lengra
verður tæplega komizt á því
sviði.
Skafti bróðir þeirra, sem býr í
Keflavík, kom oft til að finna
elsku mömmu, því hann er ást-
ríkur og góður sonur.
Ég enda svo þessar fátæklegu
línur, með hjartans innilegu
þakklæti til Þórunnar, fyrir alla
tryggð og vináttu við okkur hjón-
in og systkini mín á Blönduósi,
um leið og ég flyt börnum hennar
og tengdabörnum, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þeirra huggun verður, að þau
syrgja góða móður.
Því hvað er ástar- og hróðrardís
og hvað er engill úr Paradís,
hjá góðri og göfugri móður?
Svo kvað M. J. og ég tek undir
það af alhug.
Árni Ólafsson
Eden heils-
ast illa
LUNDÚNUM. — Þær fregnir
berast af líðan Edens, fyrrum
forsætisráðherra Breta, að
honum heilsist ekki sem bezt.
Eins og kunnugt er, þá er Ed-
en á leið til Nýja-Sjálands á-
samt konu sinni. Voru þau boð
in þangað af stjórn landsins.
Fréttamenn segja, að Eden
sé verri til heilsunnar en ætlað
var í fyrstu. Hann hafi þjáðst
talsvert af innanmeini, en auk
þess hafi hann misst minnið í
lengri eða skemmri tíma.