Morgunblaðið - 23.08.1957, Qupperneq 12

12
MORCVNBLAfílÐ
FBstudagur 23. ágúst 195T
!A
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
112 i
□-
Drengimir leíddu öbru um allt
húsið, — opnuðu skápa og komp-
ur, til þess að sýna henni vaska,
salemi og kertahjálma, sem enn
lágu í umbúðunum og biðu þess
að grotna í sundur. Alls staðar
var þefur af raka og blautum
pappír. Börnin læddust á tánum
og þau töluðu ekkert, af ótta við
bergmálið frá veggjum hins auða
húss.
Þegar þau voru aftur komin.
in*t í stóra salinn, litu tvíburarnir
á gest sinn. — „Lízt þér vel á stað
inn?“ spurði Aron í hálfum hljóð-
um, vegna bergmálsins.
„Ja-á“, viðurkenndi hún Hik-
andi.
„Við leikum okkur stundum
hérna“, sagði Cal borginmann-
lega. — „Þú getur komið hingað
og leikið þér við okkur, ef þig
langar til þess“.
„Ég á heima í Salinas", sagði
Abra í þeim tón, að þeir skildu,
að þeir stóðu andspænis æðri veru,
sem ekki hafði tíma til barnalegra
leika.
Öbru varð þegar Ijóst, að hún
hafði gert að engu þeirra dýr-
mætasta fjársjóð og enda þótt hún
þekkti veikleika karlmanna, þá
geðjaðist henni samt vel að þeim
og svo var hún líka hefðarkona.
— „Ég ætla stundum að koma,
þegar við ökum hérna framhjá, og
leika mér með ykkur", sagði hún
alúðlega og báðir drengirnir voru
henni þakklátir.
„Ég ætla að gefa þér kanínuna
mína“, sagði Cal alit í einu. —
„Ég ætlaði að gefa pabba hana,
en þú mátt eiga hana, ef þú vilt“.
„Hvaða kanínu?"
„Þessa sem við skutum í dag —
beint í gegnum hjartað, með ör.
Hún hreyfðist 'lTarla“.
Aron leit til hans gremjulega:
„Það var ég. .. .“
Cal greip fram í fyrir honum:
„Þú mátt fara með hana heim til
þín. Hún er afskaplega falleg".
„Hvað ætti ég svo sem að gera
við gamla, skítuga kanínu, alla
blóðuga?" sagði Abra.
Þýðing
Sverrn Haraldsson
□----------------------□
„Ég skal þvo hana alla, láta
hana í kassa og binda utan um
hann með snæri“, sagði Aron. —
„Og ef þú vilt ekki borða hana, þá
geturðu haldið jarðarför, einhvern
tíma þegar þú hefur tíma til þess
— í Salinas".
„Ég fer til reglulegra jarðar-
fara“, sagði Abra. — „Ég var við
eina í gær. Þar var blómahlaðinn
eins hár og húsið hérna".
„Viltu ekki eiga kanínuna okk-
ar?“ spurði Aron.
Abra horfði á gula hárið hans,
sem nú var úfið og hrokkið og
augun, sem virtust full af tárum
og hún fann iðandi löngun brenna
í barmi sér, sem er upphaf ástar.
Hana langaði jafnframt til að
snerta Aron og hún gerði það. —
Hún lagði hönd á arm hans og
fann hann titra undir fingrum
sér. — „Jú, ef þú setur hana í
kassa", sagði hún.
Sem hinn óumdeilanlegi sigur-
vegari, virti Abra nú fyrir sér
sigurvinninga sína. Hún var hafin
upp yfir allan hégómaskap, núna
þegar öll andspyrna var brotin
á bak aftur. Hún var þegar farin
að bera hlýjan hug til þessara
drengja. Hún tók eftir slitnu, út-
þvegnu fötunum þeirra, sem Lee
hafði bætt og stagað. „Vesalings
börn“, sagði hún með móðurlegri
umhyggju í rómnum. — „Er
pabbi ykkar vondur við ykkur?
Ber hann ykkur?"
Þeir hristu höfuðið. Þeir voru
áhugafullir, en ruglaðir.
„Eruð þið mjög fátækir?"
„Hvað áttu við?“ spurði Cal.
„Sitjið þið í öskunni og verðið
að sækja vatn og hrís?“ spurði
Abra, sem bersýnilega sótti allan
sinn vísdóm í ævintýrin, sem
henni höfðu verið sögð.
„Hvað er hrís?“ spurði Aron.
Hún kom sér hjá að svara
spurningunni með því að látast
ekki heyra hana. — „Aumingjarn
ir litlu", sagði hún og henni fanst
sjálfri hún halda á litlum töfra-
sprota með glampandi stjörnu, í
hendinni, eins og hinar góðu dísir
í ævintýrunum. — „Eigið þið
vonda stjúpmóður, sem vill drepa
ykkur?"
„Við eigum enga stjúpmóður",
sagði Cal.
„Við eigum hvorki móður né
stjúpmóður", sagði Aron. —
„Mamma okkar er dáin“.
Orð hans eyðilögðu söguna, sem
hún var þegar farin að semja í
huganum, en gáfu henni jafnframt
efni í aðra. Töfrasprotinn var
horfinn, en í þess stað hafði hún
nú stóran hatt með strútsfjöður
á höfðinu og hún hélt a stórri
körfu, fullri af dýrustu réttum.
„Aumingja móðurleysingjarn-
ir“, sagði húr. hrærð. — „Ég skal
ganga ykkur í móður stað. Ég skal
lialda á ykkur og rugga ykkur og
segja ykkur falleg ævintýri".
„Við erum of stórir", sagði
Cal. — „Þú getur ekki einu sinni
loftað okkur".
Abra sneri sér frá Cal og virti
ekki þennan hroka hans svars. —
Hún sá að ævintýrið hafði gripið
Aron sterkum tökum. Augu hans
Ijómuðu og það var því likast sem
hann lægi nú þegar í Örmum henn
ar og aftur fann hún til ástríkra
tilfinninga í hans garð. Hún
sagði vingjarnlega: — Segðu mér
eitt, Aron. Var útför móður ykk-
ar fjölsótt?"
„Við munum það ekki“, sagði
Aron. — „Við vorum svo litlir
þegar hún dó“.
„En hvar er hún grafin? Þið
gætuð sett blóm á leiðið hennar.
Við setjum alltaf blóm á leiði
þeirra ömmu rg Alberts frænda".
„Við vitum það ekki“, sagði
Aron.
Það var kominn einhver eftir-
væntingarsvipur á andlit Cals,
sem jafnvel gat virzt sigrihrós-
andi. Hann sagði sakleysislega:
„Ég skal spyrja pabba að því hvar
leiðið hennar sé og þá getum við
farið þangað með blórn".
„Ég skal koma með ykkur",
sagði Abra. — „Ég kann að búa
til krans. Á ég að sýna ykkur,
hvernig á að fara að því?“ Hún
tók eftir því að Aron hafði ekkert
sagt við þessu. „Langar þig ekki
ti; að búa til krans?“
„Jú", svaraði hann.
Hún varð að koma við hann aft-
ur. Hún klappaði honum á öxlina
og snerti kinn hans. — „Mömmu
þinni myndi þykja svo vænt um
það“, sagði hún. — „Fólk, sem er
dáið situr uppi í himninum og sér
allt sem hér gerist. Það hefur
pabbi sagt mér. Hann kann kvæði
um það“.
„Ég ætla að fara og búa um
kanínuna. Ég á ennþá öskjuna,
sem buxurnar minar komu í“. —
Hann hljóp ú4- úr gamla húsinu.
Cal horfði á eftir honum og brosti.
„Að hverju ertu að hlæja?“
spurði Abra.
„Oh, ekki neinu“, sagði hann,
og hafði ekki augun af henni.
Hún mætti augnaráði hans hik-
laust og reyndi að þvinga hann
til að líta undan, en tókst það
ekki. 1 fyrstu hafði hann fundið
til feimni og uppburðarleysis, en
nú var það úr sögunni og sigur-
gleðin yfir því, að hafa brotið
vald Öbru á hak aftur vakti hjá
honum hlátur. Hann vissi að hún
tók bróðurinn fram ýfir hann, en
slíkt var honum ekki nýtt fyrir-
bæri. Næstum allir mátu Aron
meira, en har.., — Aron með sitt
gyllta hár og hina opinskáu hrein-
skilni. Tiifinningar Cals leyndust
hinsvegar innst inni í hugarfylgsn
um hans og gægðust fram, reiðu-
I búnar að hörfa eða hef ja árás.
Hann var byrjaður að refsa Öbru
fyrir það að hún tók Aron frarn
yfir hann Of það var honum ekki
nýtt heldur. Hann hafði gert það
alveg frá því er hann í fyrsta
skipti uppgötvaði mátt sinn til
þess.
Munurinn á þeim bræðrum verð
ur kannske hezt dreginn fram á
eftirfarandi hátt: — Ef Aron
fann mauraþúfu í litlu rjóðri í
kjarrskóginum lagðist hann á
magann og athugaði hið flókna
líf mauranna. — Hann sá suma
þeirra flytja heim mat, eftir
maurastígunum, en aðra bera hvít
egg. Hann sá hvernig tveir íbúar
þúfunnar ráku saman fálmarana
og röbbuðu þannig saman, þegai'
þeir mættust á förnum vegi.
Klukkustundum saman gat hann
legið kyrr á sama stað og fylgzt
með þessu undarlega og athafna-
sama félagslífi.
Hefði hins vegar Cal rekizt á
þessa sömu mauraþúfu, þá hefði
hann sparkað henni um og troðið
hana undir fótum sér og fylgzt
með því af mixlum áhuga, hvernig
hinir dauðskelfdu maurar brugð-
ust við hættunni. Aron var ánægð
ur með það að fylgjast með tilver-
unni, eins og hún var, en Cal
varð að breyta henni.
Cal dró ekki þá staðrejmd í
efa, að fólki geðjaðist betur að
bróður hans, en hann hafði fundið
Skátar
Stúlkur piltar
Haustmót skátafélaganna í Árnessýslu verður
haldið 30. ágúst til 1. september.
Þátttaka tilkynnist í skátaheimilið milli kl. 8—10
fyrir 25. þ. m.
skátafélögin í reykjavík.
Kvenfélag Neskirkju
efnir til berjaferðar að Brúarhlöðum mánudag 26. ágúst-,
ef næg þátttaka fæst. Félagskonur eru vinsamlegast
beðnar að tilkynna þátttöku sem fyrst til Nönnu Hall-
grímsdóttur, sími 14560 og Maríu Heiðdal, sími 16093.
Farið verður frá Neskirkju kl. 10 f. h.
M A R K U S Eítir Éd Uodd
BUT
WHAT ?
CHEKRY, I KNOW
VOU DON'T WANT
TO TALK ABOUT
_ MARK BUT...
oh, NOTHING
... FOKGET IT/
YOU KNOW, SCOTTY, L,
T HAVE AN IDEA... IF
LOUISE LEEDS AND MARK
. ARE GOINS TO PUT A
A-COLT IN THE HORSE 41
3Ö£J\SHOW. WHV OON'T J
WE ENTER AND
fá&ir BEAT THEM -g
ífi/V SILLY ?
HEy
LOOK AT
THAT...
ISN'T
’ THAT
l CUTE?
1) — Heyrðu, þú vilt ekki tala
on Markús, — en. ...
2) — En, — hvað.
— Nei, það var annars ekkert,
sem ég ætlaði að segja.
3) — Sjáðu bara folaldið og
hvolpinn. Hvað þau eru íalleg .
— Mér var að detta svolítið í
hug. Ef þau Markús og Lovísa
ki'*A iicöt ix Ijoiitíiiviisýri-
ingunni, — hvi getum við þá ekki
líka tekið þátt í sýningunni og
sigrað þau.
upp ráð, eða aðferð, til þess að
láta það ekki i sig fá. Hann ráð-
gerði og beið þangað til hinn dáði
bróðir hans gaf einn eða annan
höggstað á sér og þá skeði eitt-
hvað og fórnardýrið vissi aldrei
hvernig eða hvers vegna. Af hefni
girni bruggaði Cal sér megindrykk
og sá máttur varð honurn að gleði
uppsprettu. Það var sterlcasta og
ómengaðasta tilfinningin í brjósti
hans. Honum var á engan hátt
illa við Aron. Honum var miklu
fiemur hlýtt til hans, vegna þess
að hann var venjulega orsök þess
að Cal leit á sig sem sigurvegara.
Hann hafði gleymt því — ef hann
hefur þá nokkurn tíma gert sér
það ljóst — að hann hefndi sín,
vegna þess að hann þráði að vera
elskaður og vinsæll eins og Aron.
Það hafði gengið svo langt að
hann tók hlutskipti sitt fram yfir
hlutskipti Arons.
Abra hafði vakið Cal til fram-
kvæmda með því að snerta Aron
og tala við hann með svo vin-
gjarnlegri röddu. Viðbrögð Cals
voru ósjálfráð. Hann fór strax
að leita að snöggum bletti á öbru
og svo glöggur var hann, að hann
fann óðar einn slíkan. Sum börn
vilja bara vera börn, önnur vilja
vera fullorðin. Fá eru ánægð með
aldur sinn. Abra vildi vera full-
orðin. Hún notaði orð hinna full-
orðnu og reyndi, eftir megni, að
likjast þeim i fasi og framkomu
sinni. Hún hafði skilið bernskuna
eftir, langt að baki sér og enn
skorti mikið á að hún gæti fyllt
hóp hinna fullorðnu, sem hún dáði
og öfundaði. Þetta skynjaði Cal
og það fékk honum í hendur tæki
til að rífa niður mauraþúfuna
hennar. — Hann vissi nokkurn
veginn hvað það myndi taka Aron
langan tíma að finna öskjuna.
Hann gat séð það fyrir sér hvað
myndi gerast. Aron myndi reyna
að þvo blóðið af kaninunni og það
tæki sinn tíma. Þó yrði hann leng
ur að finna snæri, en lengst þó að
bincTa það vandlega utan um
kassann. Á meðan vissi Cal að
hann myndi byrja að vinna. Hann
fann að sjálfsöryggi Öbru var
hvarflandi og hann vissi, að hann
myndi geta veikt það enn meira.
Að lokum leit Abra undan og
sagði: — „Hvers vegna glápirðu
svona á mig?“
Cal leit niður á fætur hennar
og lét svo augun hvarfla upp eftir
líkama hennar, hægt og næstum
hæðnisléga. Hann vissi, að slíkt
gat jafnvel gert fullorðnu fólki
órótt.
Abra stóðst þetta heldur ekld
lengi: — „Sérðu kannske eitthvað
hlægilegt?" spurði hún.
„Gengurðu í skóla?“ spurði Cal.
„Auðvitað geri ég það“.
„í hvaða bekk?“
„Fimmta".
„Hvað ertu gömul?“
„Á ellefta árinu“.
Cal hló.
3|ÍItvarpiö
Fösludagur 23. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
19.30 Létt lög (plötur). — 20,30
Um víða veröld (Ævar Kvaran).
20,55 íslenzk tónlist: Lög eftir Ás-
kel Snorrason og Inga T. Lárus-
son. 21,20 Þýtt og endursagt: —
„Hvíta hindin*', eftir James Thur-
Hgr (Málfríður Einarsdóttir). —
21,45 Tónleika (plötur). — 22,10
Kvöldsagan: „ívar hlújárn" eftir
Walter Scott, XXXVII (Þorsteinn
Hannesson flytur). 22,30 Harmon
ikulög. a) Die Picos leika. b) Sig-
urd Ágren og harmonikuhljóm-
sveit hans leika. 23.00 Dagskrár-
lok. —
Laugardagur 24. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Öskalög sjúklinga (Bryndis
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 19,30 Tónleikar (pl.).
20.30 Tónleikar (plötur). 21,00
Úr gömlum blöðum: Hildur Kal-
man sér um dagskrána. 22,10
Danslög (plötur). 24,00 Dagskrár-
lok. —