Morgunblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 12

12
jf«»rf'Ywr 4 » f b
ÞrJðlnrlagur 1. júlí 1958
502IF WONCr
^kALPí>-AC-A EP'TI^ RlCHARÞ MM»N
prentpappírspokann með melónu-
steinunum. „Vilt þú einn?“
„Já, en ég kann alls ekki að
opna þá“, sagði ég. „Þú verður
að kenna mér það“.
„Reyndu fyrst“.
Ég reyndi við nokkra, en stein-
arnir klofnuðu milli tannanna og
kjarnarnir krömdust. Klaufaskap
ur minn vakti mikla kátínu hjá
stúlkunni. Hún veltist um af
hlátri og hristi höfuðið, svo að
1. KAFLI.
Hún kom inn um hliðið og
blandaðist hópnum, sem beið
íerjunnar: konum í síðum baðm-
uilarbuxum og gulltenntum karl-
mönnum í flókaskóm. Hárið bar
hún bundið í tagl í hnakkanum,
og hún var í verkamannabuxum
— grænum, hnjásíðum nankins-
buxum.
Þetta er skrítið, hugsaði ég.
Kínversk stúlka klædd nankins-
buxum! Hver skyldi vera skýr-
ingin á því?
Ég virti hana fyrir mér, meðan
hún lagði skilding í lófa mang-
ara eins, sem húkti á hækjum
sínum og bauð vörur sínar. Mang-
arinn bjó til kramarhús úr kín-
versku dagblaði, fyllti það mel-
ónusteinum og fékk stúlkunni.
Hún sneri frá honum, hrærði í
steinunum með rauðmáluðum
nöglunum, eins og annars hugar,
nam síðan staðar skammt frá
mér.
Hún er eflaust dóttir einhvers
auðugs embættismanns, hugsaði
ég. Eða háskólanemandi. Eða ef
til vill búðarstúlka — það var
erfitt að geta sér til um slíkt,
þegar Kínverjar áttu í hlut.
Hún stakk upp í sig steini og
klauf hann með hvítum, smáum
tönnunum. Rétt um leið varð
henni litið á mig. Vi{5 horfðumst
í augu um stund, síðan sagði ég.
„Ég vildi óska, að ég gæti þetta“.
„Hvað?“
„Brotið melónustein á þennan
hátt — mér hefur aldrei tekizt
það“.
„Tala ekki!“
Hún sneri sér undan með þótta-
svip og horfði yfir girðinguna,
sem aðskildi okkur frá farþegum
annars farrýmis, verkamönnum
í tötrulegum bláum buxum og
fiskikonum í svörtum, snjáðum
fötum, með stráhatta á höfði.
Hún hélt áfram að tyggja, undir-
furðuleg á svip.
Ég reyndi að láta sem ekkert
hefði í skorizt. Ég hef aldrei haft
lag á að kynnast stúlkum með
þessum hætti, hugsaði ég. Ég er
ekki nógu frakkur.
En allt í einu virtist hún ....
já, hún var raunar að blíðkast.
Hún gaf mér auga í laumi. Hún
var eflaust að brjóta heilann um,
hvort hún hefði dæmt mig of
hart.
Hún leit snöggt undan, en
skotraði síðan augum til mín á
ný. Síðan sagði hún varfærnis-
lega.
„Ertu sjómaður?"
„Ég sjómaður? Nei því fer
fjarri!“
Henni virtist hughægra. „Þú
•rt viss um það?“
„Alveg viss“.
„Jæja, við getum þá talað sam-
an ef þú vilt“.
„Það gleður mig“, sagði ég og
gat ekki varizt hlátri. „Hvað hef
w þú út á sjómenn að setja?“
„Ekki ég — heldur faðir minn“.
„Þú átt við, að föður þínum
sé ekki um sjómenn gefið?“
„Já. Hann segir sjómenn eiga
of margar kærustur, koma þeim
í vandræði“.
„Og þess vegna vill hann ekki
leyfa þér að tala við þá?“
„Já. Hann segir: Ef þú talar við
sjómenn, lem ég þig“.
„Þetta er eflaust mjög vitur-
legt af honum“.
„Já — viturlegt".
Ferjan lagðist að, og fólkið
ruddist u mborð. Við bárumst
með straumnum upp landgöngu-
brúna og náðum okkur í sæti á
bekk á efsta þilfari. Við náðum
rétt að koma okkur fyrir í sæt-
unum, áður en vélaskröltið hófst
á ný og ferjan hélt af stað. Við
sigldum framhjá bryggjum
Kowloon, framhjá kaupskipum,
sem lágu við akkeri, framhjá
þyrpingum kínverskra segl-
skútna. Fyrir stafni, á eyjunni
hinum megin sundsins, blasti
Hong Kong við. Borgin stóð á
nokkur hundruð metra breiðri
strandlengju. Á henni miðri
gnæfðu nokkrir skýjakljúfar og
beggja vegna þeirra húsaraðir og
byggingar eftir endilangri strönd
inni. Kínverskar seglskútur og
fiskiskip bar við húsaraðirnar hér
og þar, og að baki alls þessa reis
brött brekka upp að Tindinum.
Uppi á honum blöstu við hvítar
byggingar og stórhýsi auðkýfing-
anna.
Við sveigðum fyrir odda Kow-
loon-skagans og tókum stefnu á
Wanchai, þéttbýlasta hverfið á
eystri álmu Hong Kong. Ég leit
á stúlkuna við hlið mér. Andlit
hennar var ávalt og slétt, augun
stór, svört og möndlulaga og
augnabrúnirnar svo fagurlega
bogadregnar, að þær sýndust
teiknaðar — en voru í rauninni
aðeins örlítið lengdar með blý-
anti. Kinnbeinin voru há og gáfu
til kynna hið austurlenzka þjóð-
erni hennar.
„Ert þú ekki frá Norður-Kína?“
spurði ég.
„Jú, Shanghai“.
„En þú átt nú heima í Hong
Kong?“
„í North Point“.
„Það er ágætt hverfi". Þarna
kom skýringin á því, að hún ferð-
aðist með ferjunni. North Point
var nokkru utar en Wanchai, sem
var næsti ákvörðunarstaður ferj-
unnar.
„Já. En þó þykir mér enn betra
í Repulse Bay. Húsið er skemmti-
legra".
„Áttu þá heimili á tveim stöð-
um?“
„Fjórum".
„Fjórum?" Mér var kunnugt
um, að ekki var fátítt, að kín-
verskir auðmenn ættu hús á
tveim stöðum, en það hlaut að
heyra til undantekninga, að þeir
ættu fjögur. „Áttu við, að þau
séu öll í Hong Kong?“
„Já, Hong Kong. Faðir minn er
mjög ríkur“ Svipur hennar lýsti
barnslegu stolti.
„Ég þykist skilja, að svo sé.
Hvar eru þá hin húsin?“
Hún taldi tvö hin fyrrnefndu
á fingrum sér og hélt siðan
áfram.
„Þriðja húsið er við Conduit-
stræti. Fjórða er á Tindinum.
Það fimmta —“
„Ekki þó fimm!“
„Jú, ég gleymdi því áðan —
það fimmta er í Happy Valley.
En það er bara lítið, þú skilur
— bara tíu herbergi".
dökkt hárið flaksaðist til. Síðan
tók hún einn stein, fletti utan af
honum, og fékk mér kjarnann
óskemmdan.
„Svona fór ég líka að því“,
sagði ég. „Það hlýtur að hafa
verið sérlega auðvelt að eiga við
þennan“.
„Nei, þeir eru allir eins“.
„Þá gefst ég upp. Hvað heit-
irðu?“
„Wong Mee-ling“.
„Mee-ling — það er fallegt
nafn“.
„En þú?“
„Robert Lomax — eða Lomax

„Það er svo sem ekki neitt",
sagði ég brosandi. „En hvað þá
um bíla? Hvað skyldi faðir pinn
eiga þá marga?“ Kínverskir auð-
menn leggja sig jafnvel enn
meira fram við söfnun bifreiða
en húsa.
„Bíla? Ég verð að hugsa .... “
Hún hrukkaði ennið, taldi aftur
á fingrum sér en gafst síðan upp.
„Ó, ég man ekki hvað marga
bíla“.
„Þú átt ef til vill bíl sjálf?“
„Nei, ég þori ekki að aka bíl.
En ég hef ekkert á móti sport-
vögnum — mér þykir gaman að
aka í þeim“. Hún rétti mér
Robert a yxitar máli“.
„Lobert".
„Nei, Robert".
„Robert. Hvar áttu heima?“
„í rauninni . . . .“
„Á Tindinum?"
„Ja, ekki beinlínis .... í miðri
hlíðinni. Ég bý í matsöluhúsi ..
Sunset Lodge.“ Þetta nálgaðist
það að vera sannleikanum sam-
kvæmt — ég hafði búið í Sunset
Lodge, þangað til ég flutti til
Wanchai, þar sem ég hafði búið
í nokkra daga. Ég treysti mér
ekki til að skýra henni frá dvöl
minni í Nam Kok — að minnsta
kosti ekki fyrr en ég var fárinn
að kynnast henni betur.
„Vinnur þú hjá stjórninni? Eða
banka?“
„Nei, hvorugt. Ég fékkst við
gúmmírækt, en hætti við það fyr-
ir nokkrum mánuðum til þess að
fara að mála“.
„Mála?“
„Myndir". Ég bjóst til að sýna
henni teiknibók mína, en minnt-
ist þess þá allt í einu, að allar
myndirnar voru frá Nam Kok,
og hætti við það.
„Ég skil — listamaður“.
„Ja, enn, sem komið er, hef ég
ekki kallað mig því nafni“. Þar
sem við vorum orðin svo kunn-
ugleg hvort við annað, spurði ég
hana, hvort hún vildi snæða með
mér kvöldverð einhvern timann
á næstunni, en hún hafnaði því
eindregið.
„En hádegisverð?" sagði ég.
„Nei“. Hún hristi höíuðið
ákveðin.
„Mér þætti mjög vænt um að
mega hitta þig einhvern tíman
aftur, Mee-ling. Getum við ekki
mælt okkur mót?“
„Nei“.
„Hvers vegna ekki?“
„Ég gifti mig bráðum“. Hún
skýrði mér frá því, að foreldrar
hennar hefðu þegar ákveðið gift-
ingu hennar í samræmi við kín-
verskar venjur, hún hefði enn
ekki hitt eiginmanninn tiivon-
andi. Hún kvaðst hins vegar hafa
séð mynd af honum, og sér hefði
litizt mjög vel á hann. Hann
væri einnig mjög ríkur. Hún
sagði ennfremur, að þótt ekki
hefði verið um neina giftingu að
ræða, myndi hún aldrei hafa feng
ið leyfi til að hitta mig aftur,
þar sem kínverskar stúlkur nytu
ekki sama frjálsræðis og þær
ensku. Henni var svo sem fullvel
ljóst, að enskar stúlkur gætu átt
vingott við karlmenn — já meira
að segja veitt kunningjum sínum
réttindi eiginmanns — án þess að
hjúskaparhorfum þeirra væri
stofnað í nokkra verulega hættu.
Hún hafði heyrt getið um eina
enska stúlku af tignum ættum,
sem hafði átt fjóra elskhuga á
fjórum árum, en þrátt fyrir það
hafði hún gifzt háttsettum em-
bættismanni, og hjónavígslan
hafði farið fram i dómkirkjunni
í Hong Kong með mikilli við-
höfn.
SUÍltvarpiö
Þriðjudagur 1. júlí:
Fastir liðir eins og venjulega.
20.00 Fréttir. 20.30 Erindi: Sið-
gæði Fjallræðunnar og lögmál
lífsins, fyrra erindi (Séra Jóhann
Hannesson á Þingvöllum). 21.00
Kórsöngur: Aalesunds Mands-
sangforening syngur. Edvin Sol-
em stjórnar. — Einsöngvari: P.
Schjell-Jacobsen. Fritz Weiss-
happel aðstoðar á píano. (Hljóð-
ritað á tónleikum í Austurbæj-
arbíói 16. júní sl.). 21,30 Útvarps
sagan: „Sunnufell“ eftir Peter
Freuchen, X. (Sverrir Kristjáns-
son sagnfræðingur). 22.00 Fréttir
og veðurfregnir. 22.10 Kvöldsag-
an: „Næiurvörður" eítir John
Dickson Carr I. (Sveinn Skorri
Höskuldsson). 22,30 Hjördís
Sævar og Haukur Hauxsoon
kynna lög unga fóiksins. 23.20
Dagskrárlok.
W
a
r
L
ú
á
1—2) „Þú átt við, ef vond
snjóflóð eða skriðuföll gerast
hættuleg á núverandi vegi?“
sagði Tryggvi, „að þá verði fallist
á að vegur verði lagðúr um
Týndu skóga“. — „Já, ég skal
ræða málið við vegamálastjórn-
ina, en lofa ekki neinu“. — 3)
„Pabbi, mér þykir svo leiðinlegt,
þegar þú ert að heiman. Fæ ég
aldrei að fara með þér?“, sagði
Tommi. — „Við sjáum nú til,
Tommi, kannski einhvemtíma.
En nú held ég að bezt sé fyrir þig
að fara að hátta“.
Miðvikudagur 2. júlí
i’astir lioir ems og venjulega.
19.30 Tónleikar: Óperulög (plöt-
ur). 20,30 Tónleikar: Lög úr
óperettunni „Maritza greifafrú"
eftir Kálman. 20,50 Erindi: Minn-
ing Magnúsar Helgasonar (Frí-
mann Jónasson skólastjóri. —
Frá kennaraþingi). 21,10 Tónleik-
ar: Íslenzk-ameríski kvartettinn
leikur kvartett í F-dúr op. 16
eftir Dvorak. 21,35 Kímnisaga vik
unnar: „Græna flugan" eftir Kal-
mann Mikszath í þýðingu Boga
Ólafssonar (Ævar Kvaran leik-
ari). 22,15 Kvöldsagan: „Nætur-
vörður" eftir John Dickson Carr;
II. (Sveinn Skorri Höskuldsson).
22.30 Jazzþáttur (Guðbjörg Jóns-
dóttir. 23.00 Dagskrárlok.