Morgunblaðið - 06.11.1959, Síða 16

16
MORCUNBLAÐIÐ
Fðstudagur 6. nóv. 1959
^J^rotL
nin

c^ecýn vilfct
óinum
En hún var svo ringluð og mið
ur sín, að hún hrasaði. í því
hún datt, gripu tveir sterkir arm
ar um hana og Rupert þrýsti
henni fast að sér.
Hún sá frítt andlit hans, svo
annarlega fölt í tunglskininu.
Augun voru dökk og biðjandi,
en hún ýtti honum frá sér með
hendinni, áður en hann gæti
kysst hana. Það mátti ekki ske,
því að hún var viss um, að einn
’koss myndi segja honum hið
sanna.
Þess vegna streittist hún á
móti.
— Hver eruð þér? stundi hún.
— Hvað eruð þér að gera hér?
Hann linaði takið ofurlítið og
starði á hana.
— Gloría sagði hann í bænar-
róm, en hún greip fram í. Hún
strauk sér um ennið eins og hún
væri utan við sig. Henni hafði
komið ráð í hug — ráð, sem
gæti gert henni fært að leyna
því, hver hún var.
— Þetta nafn segja allir,
stamaði hún. — Þeir segja, að
ég sé Gloría, svo ég hlýt víst að
vera það. En ég get ekki mun-
að —
Hann stóð enn og starði á hana
með vaxandi ugg í augum. Hann
þrýsti henni fast að sér aftur, og
hún veitti ekki viðnám.
— Geturðu í raun og veru
ekki munað eftir mér, ástin mín?
hvíslaði hann.
— Ég get ekki munað neitt,
viðurkenndi hún sljórri röddu,
og hún lék hlutverk sitt betur
en hana hafði nokkru sinni grun
að, að hún gæti. — Þau segja
mér, að bráðlega muni ég — að
ég sé að ná mér — og smám sam
an skýrist ýmislegt fyrir mér,
eins og þoku sé að létta.
— En hvað hefur komið fyrir?
— Ég hef verið veik, er mér
sagt, ég get ekki munað það.
Hún hörfaði aftur á bak og
ýtti honum frá sér.
— Nú verð ég að fara, sagði
hún einbeitt. — Ég hefði alls
ekki átt að fara út, en þetta er
svo yndisleg nótt. Þegar mér
batnar, getið þér komið og heim-
sótt mig — hver sem þér annars
eruð.
Við þessi orð hrópaði hann
upp og reyndi að taka utan um
hana aftur, en Janet hörfaði frá.
— Nú verð ég að fara inn,
endurtók hún.
— En Gloría, ég elska þig, þú
elskar mig —
— Þér verðið að afsaka, sagði
hún stillilega. — Verið svo vænn
að sýna mér þolinmæði —
— Ég get það ekki — vil það
ekki, byrjaði hann ákafur.
— Þá neyðist ég til að kalla
á hjálp, og það vil ég ógjarnan
gera, sagði hún. En henni var
ljóst, að svona framkoma dugði
ekki við þennan mann. öll mót-
staða gerði hann aðeins ennþá
hættulegri, og hún minntist orða
greifafrúarinnar, að hann léti
ekkert hræða sig.
— Verið góður! sagði hún blítt
og biðjandi. — í svipinn eruð
þér mér ókunnur maður. Það
eru allir, jafnvel mitt eigið barn.
En þau segja mér, að minnið
muni koma aftur jafnskyndilega
og það hvarf, en þá —, henni
tókst að brosa ofurlítið. — Þá
neyðist ég kannski ekki til að
vísa yður burt. En hjálpið mér
nú, látið mig fá ró, svo ég geti
náð mér til fulls. Það gerir mig
svo hrædda að vera svona. Ég
óska bara, að ég hefði ekki hitt
yður, því ég vil ekki, að fólk
fái neitt að vita um þetta.
Rödd hennar dó út, og hún
beið hrædd og eftirvæntingar-
full. Hún skildi, að það voru
/\migimsiJíguR so\
N ý 11
HANDKLÆÐI mikið úrval
SMABARNASKÓK
KJÓLAPOPLIN
BORÐDÓKAR
SVARTIR KVENSOKKAR
SNYRTIVÖRUR í miklu úrvali
SKÓFATN AÐU R
VINNUFÖT — RITFÖNG
LEIKFÖNG
VEFNAÐARVARA allskonar
Ilækjarbiíði
EFTIR
RITA
HARDINGE
ekki aðeins hennar eigin örlög,
sem hér var teflt um, heldur
einnig Androvíu og allrar þjóð-
arinnar. Ef henni aðeins tækist
að fá Rupert til að þegja um
þennan fund þeirra, og komast
jafnframt hjá að ljósta upp við
hann, að Gloría væri dáin og hún
aðeins svikakvendi.
Henni fannst langur tími líða.
Svo greip hann allt í einu um
hönd hennar og bar hana upp að
vörum sér.
— Vesalings litla elskan min,
auðvitað geri ég allt, sem þú ferð
fram á, lofaði hann. — En þú
verður að flýta þér að verða
frísk. Færðu sómasamlega lækn-
ishjálp?
— Já, auðvitað.
— Ég efast nú um það, því
ég treysti ekki Michael. Hann
hugsar ekki um aðra en sjálfan
sig, og hann hefur aldrei kunnað
að meta þann drottningargim-
stein, sem hann kom með frá
Englandi. Þú verður að flýta þér
að verða frísk aftur, Gloría, því
ég þarfnast þín svo mjög. Og
Androvía þarfnast þín! Aðeins
við, ég og þú í sameiningu, get-
um bjargað þessu ógæfusama
landi frá Michael og fylgjend-
um hans og sníkjudýrum.
Hann þagnaði og ofstækis-
glampinn hvarf úr augum hans.
— Ó, elskan mín, þú skilur
auðvitað ekki, um hvað ég tala,
sagði hann blítt og ástúðlega.
En nú skaltu ekki hrukka fallega
ennið þitt. Farðu inn og hvíldu
þig. Gleymdu öllu nema því, að
þú verður að hressast vegna
nýju Androvíu og —, það glamp-
aði á tennur hans í brosi — og
vegna þess hræðilega manns,
Svarta Ruperts!
Hann kyssti hana blitt á hönd
ina, og eitt andartak sá hún
hann uppi á múmum eins og
svartan skugga, og svo var hún
ein.
Þegar hún var komin inn,
starði hún sem snöggvast með
angurværum svip á sjálfa sig i
spegli. í fyrsta sinn á ævinni hat
aðist hún við hina miklu líkingu
þeirra systranna. Hefði það ekki
verið þannig, myndi hún aldrei
hafa verið neydd út í þetta und-
arlega líf, sem ekki var annað en
lygi og svik.
— Ég á ekki heima I slíkri
tilveru, hugsaði hún gröm. Ég
vil að allt sé hreint og beint, án
alls undirferlis. Þau verða að
tilkynna fólkinu, að Gloría sé
dáin, og leyfa mér svo að fara
heim aftur.
En svo komu henni í hug orð
greifafrúarinnar: „Þegar þér
hugsið til alls, sem systir yðar
unni — einnig barnsins hennar,
viljið þér þá ekki bjarga Andro-
víu frá hörmungum borgarastyrj
aldar?“
Hún truflaðist í hugleiðingum
sínum, því að það var drepið
létt á dyr, og svo kom greifafrú
in inn.
— Mét datt í hug, að yður
myndi veitast örðugt að finna
hvíld, sagði hún vingjarnlega. —
Nú verðið þér að fara í rúmið.'
Ég skal gefa yður dálítið, svo'
þér sofnið vel.
En Janet hristi höfuðið.
— Ég get ekki lagzt til svefns.
Ég verð að hugsa, sagð: hún og .
fór að ganga fram og aftur um '
góifið. ;
— Ég hefði aldrei átt að koma ’
hingað. Ég varð svo utan við
mig, þegar ég frétti, að Gloría
væri dáin, að ég vissi naumast,
hvað ég gerði. En nú er mér orð-
ið ljóst, hversu ómögulegt þetta
er allt saman. Þér getið ekki
breytt mér í systur mina.
Greifafrúin brosti sefandi.
— Lítið bara á sjálfa yður í
spegli, og svo á þessa mynd,
sagði hún.
— Já, ég veit vel að ég er lík
Gloríu.
— Og þér talið eins og hún
og hugsið eins og hún. Hafið
þið ekki alltaf sagt, að þið væruð
eins og ein manneskja í tveim
líkömum?
Janet andvarpaði. Þegar hún
var í návist þessarar stoltu,
gömlu og fölu konu, var sem
allt viðnám hennar yrði að engu.
En hún neitaði að hátta og full-
yrti, að ekki kæmi til mála, að
hún gæti sofnað.
— Verið hérna og talið við
mig, bað hún. — Segið mér —
segið mér eitthvað um Rupert
prins.
Greifafr.ún varð undrandi á
svip, en sagði elskulega:
— Ég hef þegar sagt yður frá
honum. Hann er hálfbróðir kon-
ungs, og hann er eins dökkur og
Michael er ljós, jafnvondur og
konungurinn er góður. Hann hef
ur alltaf öfundað Michael, og nú
reynir hann næstum opinskátt að
koma honum frá völdum. Hann
á marga áhangendur, einkum
meðal hinna yngri, sem hafa lát
ið tælast af glæsilegu útliti hans
og heillandi fasi. En hann er
versta ógnun við framtíð Andro-
víu. Hann lætur sig ekki fyrr en
hásætinu hefur verið velt og hér
er enginn konungur framar. Og
hann er jafn samvizkulaus og
hann er falskur. Ég veit, að hann
myndi ekki hika við að láta ráða
bróður sinn af dögum, og Pál
litla prins líka. Fyrir skömmu
stóð hann að samsæri til að ræna
litla prinsinum. Það er ekki ein-
asta háraliturinn, sem veldur
því, að hann er kallaður Svarti
Rupert.
Það fór hrollur um Janet, er
henni varð hugsað til, hversu
blíður og ástúðlegur sá maður
hafði verið, er hún hitti í garð-
inum, og ástríðuþungans í rödd
hans. Hún forðaðist að líta í
augu gömlu konunnar, er hún
spurði: — Kemur hann nofckurn
tíma í höllina?
— Já, auðvitað. Hann er hálf-
bróðir konungs og út í frá verð-
ur að líta svo út sem þeir séu
mestu mátar.
— Þá á ég líka eftir að hitta
hann?
— Já, vitanlega.
— Hvað — hvað fannst Gloríu
systur minni um hann?
Greifafrúin leit á hana sting-
andi augnaráði, og gamalt and-
litið varð eins og köld gríma.
— Ég skal vera alveg hrein-
skilin við yður, sagði.hún loks.
— í fyrstu var drottningin alveg
heilluð af Rupert prins, slíkt
vald hefur hann yfir konum.
Hún hélt hann væri góður mað-
ur, en við gátum opnað augu
hennar. Opinberlega var hún til-
neydd að umgangast hann af
kurteisi, en hún hataði hann, eins
og við gerum öll.
Depill litli er hræddur við
þrumugnýinn og reynir nú að
ílnna Anda.
Hann treður sér inn á milli I hánn inn fyrir.
steinanna, sem hafa hlaðizt fyr- [ Þegar hann þykist nú öruggur
ir hellismunnan — og loks kemst fyrir storminum, hringar hann
sig á steinhellu til þess að hvíla
lúin bein — en Andi heldur
áfram að reyna að komast út.
— Ó, ég skil, muldraði Janet,
á meðan hún hugsaði beizklega
til þess, hvernig systir hennar
hafði gabbað þau öll.
— Þetta er svo örðugt allt sam
an, sagði Janet, og furðulegt
áform tók að bæra á sér í huga
hennar. — Það er svo margt,
sem ég verð að vita — hvernig
ég eigi að koma fram. Það getur
tekið mánuði, eða jafnvel ár,
að læra það allt! Og fólkið tekur
að gruna hið sanna, ef drottning-
in lætur ekki brátt sjá sig. Ég
held þið reynið að framkvæma
hið ómögulega.
Greifafrúin hrukkaði ennið.
— Við reynum ekki það
ómögulega — við gerum það, ef
nauðsyn krefur, sagði hún hörku
lega, og Janet skildi, at Rupert
prins var ekki sá eini, sem eins-
kis sveifst. Hún var umkringd
miskunnarlausum samsærismönn
um, sem ekkert létu stöðva sig,
og húr* gerði sér skyndilega
ljóst, að það var eittlhvað í fari
greifafrúarinnar, sem henni féll
ekki. Henni fannst, að þessi
gamla, slóttuga kona væri alger-
lega tilfinningalaus. Hún hugs-
að einungis um völd og áhrif.
.......áparió yðuj hia.up
á miili margr a vcrzlana1-
óöRUdOL
iM
MWM!
Austurstrseti
aiíltvarpiö
Föstudagur 6. nóvember
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttlr
og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — 16.00
Fréttir og veðurfr.).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Mannkynssaga barnanna: ..Oli
skyggnist aftur í aldir“, eftir Com
elius Moe. í þýðingu Margrétar
Jónsdóttur skáldkonu; I. kafli
(Stefán Sigurðsson kennari).
18.55 Framburðarkennsla í spænsku.
19.00 Tónleikar. — 19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Gísla saga
Súrssonar; I. (Oskar Halldórsson
cand. mag).
b) Utvarpshljómsveitin leikur
syrpu af alþýðulögum undir
stjórn I>órarins Guðmundssonar.
Einsöngvari: Kristinn Hallsson.
c) Vísnaþáttur (Sigurður. Jónsson
frá Haukagili) d) Sjóhrakningar á
Isafjarðardjúpi (Bjarni Sigurðs*
son bóndi í Vigur og Ragnar Jó«
hannesson ræðast við.)
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Ferðasögubrot frá Perú (Bolll
Gústavsson stud. theol.).
22.35 Islenzkar danshljómsveitir: KK-
sextettinn leikur. Söngvarar: Ellý
Vilhjálms og Oðinn Valdimarsson.
23.05 Dagskrárlok.
Laugardagur 7. nóvember
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleik-
ar. — 9.10 Veðurfregnir. — 9.20
Tónleikar.
12.00—13.15 Hádegisútvarp. — (16.25
Ffréttir og tilkynningar).
13.00 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-_
urjónsdóttir).
14.00 Raddir frá Norðurlöndum: Ingolf
Rogde les kvæði eftir Ivar Aasen
og Johan Herman Wessel.
14.20 Laugardagslögin. — (16.00 Fréttir
og veðurfregnir).
17.00 Bridgeþáttur (Eiríkur Baldvins-
son).
17.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
18.00 Tómstundaþáttur barna og ungl-
inga (Jón Pálsson).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Utvarpssaga barnanna: „Siskó á
flækingi“ eftir Estrid Ott; III.
lestur (Pétur Sumarliðason kenn-
ari).
19.55 Frægir söngvarar: John Mc Cor-
mack syngur.
19.00 Tónleikar. — 19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Leikrit: „Rakari greifans“, eftir
Gúnther Eich, samið með hlið-
sjón af sögu eftir Nikolaj Ljes-
kov. Þýðandi: Bjarni Benedikts-
son frá Hofteigi. — Leikstjóri:
Þorsteinn O. Stephensen. Leik-
endur: Haraldur Björnsson, Ró-
bert Arnfinnsson, Valdemar Helga
son, Gestur Pálsson, Ami Tryggva
son, Baldvin Halldórsson, Klem-
ens Jónsson, Valur Gíslason, Stein
dór Hjörleifsson, Lárus Ingólfsson
Brynjólfur Jóhannesson, Jón Að-
ils, Lárus Pálsson, Gísli Halldórs
son, Þorgrímur Einarsson, Mar-
grét Guðmundsdóttir, Guðbjörg
Þorbjarnardóttir, Inga Þórðardótt
ir, Nína Sveinsdóttir, Anna Guð-
mundsdóttir og Arndís Björns-
dóttir.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok.