Morgunblaðið - 10.07.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVyBLAÐlÐ
Þriðjudagur 10. júlí 1962
____ Alexander Fullerton ^
Guli Fordinn
miynd haít um, að þarna væri
nokkur maður. Ég varð hissa —
því að ef hann var bara að sækja
eitthvað^ hversvegna lokaði hann
Þá að sér? En þá heyrði ég
skröltið i ræsinum og svo suðið
i vélinni, og mér datt 1 hug:
Ha-nn ætlar að færa bílinn yfir
að herberginu sínu. Annaðhvort
vegna þess, að þau hafa ákveðið
að fara af stað strax, eins og ég
ætla að gera, eða þá vegna þess,
að hann gietur eikki sofið Og er
nú að búa sig undir að geta farið
af stað eldsnemma.
Það þótti mér skrítið, að hann
skytldi ekki kveikja á ljósunum.
Ég heyrði að bíllinn tók áð hreyf
asf, og ég bjóst við, að hann
mundi snarbeygja og aka upp að
húsinu. En þess í stað 6k hann
í stóran boga og út á veginn,
hæigt og hægt, og enn ljóslaus.
Nú varð ég alveg steinhissa —
ég vissi að Lessing var einn;
svo vel hafði ég séð til ferða
hans. Til hvers var hann að
leggja af stað einn og skilja Jane
eftir?
Líklega hefur það sem ég yar
þejjar búinn að hugsa mér af
efni skáldsöigunnar minnar, ýtt
undir ímyndunarafl mitt, því að
mér duttu samtímis í hug ýmsar
fáránlegar skýringar: að hann
hefði rifizt við Jane og ætlaði
nú að skilja hana eftjr og láta
hana _ bj a-rga sér eins og bezt
gengi — að hann hefði uppgötv-
að samband ok’.car Og ætlað nú
að losa sig við allt saman á sæmi
lega virðulagan hátt: skilja eftir
bréf þar sem hann óskaði oikkur
til hamingju. Eða, að hún hefði
sagt honum upp alla söguna og
hann gengið út í ölvímu til að
stytta sér aldur. Hann þurfti eikki
langt að fara til þess, því að
skammt þarna frá var djúpt gil
með háum hömrum, sem við höfð
um farið fram hjá í gær.. Allax
þessar skýringar voru nú nokkuð
langt sóttar..en þetta voru líka
undarlegar aðfarir hjá honum.
Þegar hann var kiominn að að-
alveginum, sneri hann til hægri.
Ég hljóp upp í minn bíl og elti
hann, í svo sem hundrað rnetra
fjarlægð. Ég kveikti efcki ljósin,
enda sá ég, þegar út á veginn
kom, að hægt var að komast af
með það litla tunglsljós sem var.
Ég sá því vel til hans og hvert
sem hann kynni að ætla, var það
ekki aftur til Njawa.
Eftir góða stund beyigði hann
út af veginuim til vinstri og ók
að því er virtist, inn í kjarrið.
Ég ók enn lítinn spöl áfram,
stanzaði síðan og stakk höfðinu
úf um gluggann og hlustaði. Ég
gat enn heyrt suðuna í Fordin-
um, en það smádró úr henni, svo
að ég gat af því ráðið, að hann
hefði ekki stanzað heldur væri að
aka eftir einhverjUm mjóum stíg.
Þó mundi ég ekki, að neinn slík-
ur væri merktur á kortið. Ég ók
áfram lötunhægt þar til ég var
kiominn svo sem fjörutíu metra
frá staðnum þar sem hann hafði
beygt þá stanzaði ég undir stór-
um trjám, sem skyggðu á mig.
Ég skreið út og lokaði á eftir
mér en gætti þess vel að láta
ek'ki hurðina skella í, svo gekk
ég með vegarbrúninni en alltaf
í skugganum af runnunium.
Trén urðu gisnari til vinstri
og nú sá ég staðinn þar sem
LeJsin-g hafði beygt út af vegin-
um. Þarna var efcki einu sinni
stígur, heldur aðeins rjóður milli
runnanna og jörðin þýfð, en þó
flöt. Ennþá hafði ég enga hug-
mynd um, hrvað hann gat verið
að vilja þa-rna, en var spenntur
að geta komizt nær honum og
að því. Ég stanzaði rétt áður en
kom út úr runnunum og horfði
inn í þá. En þar var ekfcert að
sjá, nema greinarflækjurnar und
ir tunglsbirtuna. Nú var dauða-
þögn og ekki nokkurrar hreyf-
ingar vart, svo að Lessing gæti
eins vel verið tvö hundruð metra
frá mér eins og tuttugu.
Ég leit á stíginn, ef stíg skyldi
kalla og gat mér til um í hvaða
átt hann lægi. Svo sn-eri ég mér
aftur inn í runnana og mjakaðist
varlega áfram. Ég var kominn
nokfcur skref, þegar þöginin var
allt í einu rofin, svo að ég hrökk
við og mér leið illa. Fyrst hafði
komið snöggt en sterkt hljóð úr
bílflautu. en þegar það þa-gnaði
heyrði ég Lessing kalla hátt, ein-
hversstaðar frá hægri. Ég heyrði
ekki nein orð, en það var enginn
vafi á, að það var hann, sem
h-afði kallað. í næsta vetfangi var
ég blindaður af sterkum, hvít-
um ljósum — bílljósum, sem
komu út úr runnun-um beint
fram undan mér og lýstu upp allt
svæðið þarna í kring. Ég fleygði
mér til jarðar eins og skotinn
héri og þóttist viss u-m, að Ijósið
kæmi frá bil Lessings, og eins
hitt, að annaðhvort hefði hann
séð mig og skellt á mi-g ljósun-
um, eða þá skellt þeim á og þá
séð mig áður en ég fleygði mér
niður, en þegár ég var laigztur
og lá þ-ama á jörðinni með ákaf-
an hjartslátt, á-ttaði ég mig á því,
að ljósið gat alls ekki komið frá
Lessings bíl, nema mér h-efði þá
algjörlega misheyrZt þegar hann
kallaði, því að það kall fannst
mér áreiðanleg-a koma frá hæ-gri,.
en hinsvegar hafði flautið komið
úr sömu átt og ljósin nú.
Frá hægri hlið heyrði ég nú
vélina í bíl fara í gang. Ég gat
heyrt bílinn hreyfast, en mjög
hæigt yfir ýfða jörðina. Ljósin
tfyrir framan mig slokfcnuðu, en
í þeirra stað komu tvö lítil. Ég
beið þar sem ég var kominn,
gratfkyrr með sáran verk í
vinstra hnénu, þar sem þyrnir
hafði rifið það ixm leið Og ég
datt. Þetta var eins og spjóts-
stunga.
Nú sá ég Ijósin á Lessings bíl,
en þó dauf, því að runnurinn
skyg-gði nokfcuð á þau, og nú
færðust þau nær hinum ljósun-
um. Þegar þau voru næstum kom
in saman, hurfu sjáltf Ijósin —
Lessings bíl — og é-g sá, að hann
hafði snúið þeirn undan og frá
mér. En svo kornu þau aftur með
fullum Érafti svo að ég fór að
verðá hræddur um mi-g, þax eð
runnarnir voru þarna mjög gisn-
ir og engin tré sem nokfcuð kvað
að.. En jafnframt lýstu þau upp
heljarstóran vörubíl með sama
nafninu á Og ég hatfði áðu-r séð
tvisvar. Það var nafnið á þessu
flutningafyrir,tæki, sem Jane
sagði mér, að Lessing héfði ný-
leg-a stofnað.
Lessing steig út úr bílnum sín-
um og ég heyrði hurðina skella,
en svo sá ég hann ganga fram
fyrir bílinn og það greinilega,
þegar hann gekk gegn um Ijósin
og áleiðis að vörubílnum. Öku-
maðurinn á honum kom nú líka
út og gekk til Lessings, og svo
stóðu þeir og töluðu saman í
bjarman-um frá Ijósinu. Loks
sneru þeir sér báðir í senn og
þriðji maðurinn kom til þeirra.
Enga hugmynd hef ég um, hvað-
an hann kom, hann birtis-t bara
allt í einu og hefði eins vel get-
að dottið úr tré. Hanh var í rifn-
um oig skítugum fötum og hafði
ei-tthvað í hendinni, sem líktist
ískyggilega riffli.
Þegar hér var komið var ég
kominn að þeirri niðurstöðu, áð
Lessing notaði þetta flutninga-
fyrirtæki sitt við einhversfconar
smygl. Það hlaut að vera talsvert
stórvaxið smygl, annars hefði
haifn ekki þurft að nota hús-
ga-gna-bíla til flutninganna, en ég
gat samt ekki almennilega skilið
hvaða erindi vopnaður maður
Játti þarna. Mig langaði að kom-
ast nær þeirn til þess að getá séð
hann og svo heyrt hvað þeir
voru að tal-a um, svo að ég fór að
sniglast eins og ormur í áttina
til þeirra, einu leiðina, sem hu-gs-
anleg var, því að annars hefði
ég fengið bílljósin beint í augun.
Ég skildi ekki, hvaða til-gang
Lessing hafði með því að láta
þau loga — en ég mundi va-fa-
laust komast að því, áður langt
um liði. En svo var líka önn-ur
spurning í hug-a mínum, sem var
mikiivægari, áleitnari og öl-l
stærri í sniðum: Vissi Jane uim
þetta? Var þetta etf til vill ástæð-
an til þess, að hún vildi hafa
mig í hæfilegri fjarlægð. Væri
svo, gæti allt, sem hún hafði
sagt mér, verið hauig-alygi og
undansláttur og þá vissi Lessing
mætavel að hún væri að blekkja
mig!
Ég var því alvaniur frá Bu-rma
að fara um flókið kjarr, en vi-t-
anlega var ég farinn að ryðga
atftur í þeirri íþrótt. Ég var nú
aðeins kominn hál-f-a leiðina og
Lessing var að tala við manninn
með riffilinn, því að bílstjórinn
hafði gengið að vagni sínum og
va-r horfinn sjónu-m mínum. Ein-
hver var að koma út úr skógin-
um handan við rjóðrið, inn í
bjarmann frá ljósunum. Ég lagð-
ist sem lægst og stuiddist framan
á olnbogana og horfði é.
Þessi m-aður, sem nú kom fram,
var innlendur. Hann var stór-
vaxinn og bar svipu í hendi —
hreinustu manndrápssrvipu, sem
þar í landi er kölluð sjamboik.
Hann stanzaði, er hann kom út
úr kjarrinu, horfði á mennina
við bílinn og lyfti svo armi með
svipuna í hendinni; það átti víst
að ver-a einskonar kveðja. M-aður
inn með riffilinn æpti eitthvað
til hans, sveiflaði hendi og benti
á flutningabílinn. Á méðan var
Lessing að kveikja í eirahverju,
sem ég hélt að væri vindlin-gur,
en þegar reykurinn ba-rst frá, sá
ég, að það var smávindill.
Stóri Afríkumaðurinn sneri sér
nú frá þeim Og í áttiraa, sem
hann hatfði komið úr og ætpti
einhverja skipun, sem mér heyrð
ist vera á Cwahiliméli. Siðan
kom hann inn á miðjan bjárta
blettinn og sveitflaði þar srvip-
unni eins og montpriki og horfði
á þá tvo, sem við bílinn stóðu.
Þegar ég segi f-rá þessu, kemur
yfir mig sami hryllingurinn og
þegar ég horfði á það. Ég lá
þarna með andlitið aðeins eitt
fet upp frá ryfcinu og horfði á
lest aí hlekkjuðum þrælum, sem
stauluðust út úr kjarrinu inn í
birtuna. Ljósið gerði þeim glýju
í augu og þei-r reyradu að bera
hendurnar fyrir til þess að hlífa
þeim, en um únliðina á þeim
voru járnkeðjur og eins um mitt-
ið, mjóar keðjur, sem voru fest-
ar í aðra digrari, sem lé eftir
endilangri tvöfaldri halarófunni,
milli kvennanna. Þetta voru allt
X- X- *
— Það er Tamik, horfni vísinda-
maðurinn frá Aspen.
Seinna....
GEISLI GEIMFARI
— . Reynið að muna, Tamik..
Hvað gerðist í gærkvöldi?
— Ég man það ekki, Geisli höfuðs-
maður. Það síðasta, sem ég man er
Xr X~ X-
að ég fór að sofa. Hvernig ég komst
út á götuna, þar sem þið funduð
mig.... Það get ég alls ekki munað.
konur, uragar stúlkiur, sem voru
fesfcar við keðj-una á víxl, þannig
að en-gar tvær gengu hiið við
hlið. Marigar þeirra virtust svo
uppgefnar, að það var því li'kara,
að keðjan drægi þær áfram en að
’þær gengju á fótunum: Ég heyrði
máske í þeim og sá hvernig svit-
inn perlaði á hönmdi þeirra í
sterkri birtu-nni. Hendurnar
igripu máttleysislega í keðjumar,
rétt eins og þær væru að reyna
að létta þunga þeirra af líkam-
anum.
Þama voru tveir verðir auk
þess, sem ég hafði þegar séð og
báðir með svipu í hendi. Þegar
sá fyrsti reiddi til höggs og
lamdi þrælana á bert hioldið, fór
stuna um allan hópinn, eikki fyrst
og fremst um þá, sem barin
hafði verið, því að hún virtist
helzit vera meðvitundarlaus. Less
ing stóð hinn rólegasti og reyk-ti
smévindilinn sinn og reyk-u-rinn
liðaðist upp í lof-tið. Þessar stun-
ur kvennanna höfðu reitt verð-
ina' til reiði og tvö svipuhögg
féllu í viðbót, og ég kipptist sjáltf
ur ti-1 og neyddist til að flýta
mér að líta undan.
Það leið ein mínúta og mér
fannst jörðin skjálfa og titra, en
svo kyrrðist hún aftur og ég gat
hert mi-g upp í að líta upp aftur.
Nú sá ég aðeins tvo öftustu þræl-
ana, sinn hvorum megin við keðj
una, því að hinir voru ^>egar
horfnir inn í vagninn, og höfðu
líklega verið reknir upp eftir
sfcábrettinu, sem ég sá aftur atf
honum. Lessing stóð þarraa enn
SHUtvarpiö
Þriðjudagur 10. júlí.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Tónl.
8.30 Fréttir. — 8.35 Tónl. .—
10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.00 „Við vinnuna“: Tónleiikar.
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir. tilkynn*
ingar og tónleikar. — 16.30 Vfr.
18.30 Harmonikulög. — 18.5Q Tilkynn*
ingar. — 19.20 Veðurf regnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Flautusónata í e-moll
eftir Bach (Jean-Pierre Hamp-
al leikur á flautu, Robert Veyr-
on-Lacroix á sembal og Jean
Huchot á selló).
20.15 Erindl: „Sendiherra Indlands'*
(Grétar Fells rithöfundur.
20.40 Tónleikar: Sinfónía í C-dúr
(Jenu-hljómkviðan) eftir Beet-
# hoven (Fílharmoníusveitin í
Leipzig leikur; Roif Kleinert
st j).
21.05 íslenzkt tónlistarkvöld: Baldyr
Andrésson talar um Inga T,
Lárusson og fleiri austfirzk tón-
skáld og kynnir verk þeirra. -
21.45 íþróttir og veðurfregnir.
22.10 Lög unga fólksins (Ólafur Vignir
Albertsson).
23.00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 11. júlí.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. -- 8.35
Tónleikar. — 10.10 Veðurfregnir)
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar.. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.00 „Við vinnuna“: TónleiRar.
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir og tillc.
.— Tónleikar. — 16.30 Veðurfr,
• Tónleikar. — 17.00 Fréttir. -•
Tónleikar.
18.30 Óperettulög.— 18.50 Tilkynning-
ar. — 19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Harmonikumúsik: Mogens Elle-
gaard leikur létt-klassísk lög.
20.20 Erindi: Flensborg í Hafnarfirði
(Stefán Júlíusson rithöcfundur).
20.45 Tónleikar: „L’Arlesinne", svíta
pr. 1 eftir Bizet (Konungl. fíl-
harmoníusveitin í Lundúnum
leikur; Sir Thomas Beecham
stjórnar).
21.05 „Fjölskylda Orra‘*. fimmtánda
mynd eftir Jónas Jónason,
— Leikendur: Guðbjörg I»or-
bjarnardóttir, Ævar R. Kvaran,
Halldór KarLsson, Guðrún Ás-
mundsdóttir, Richard Sigurbald-*
ursson og Valdimar Lárusson.
Höfundur stjómar flutningi.
21.30 Létt þýzk lög: Karl Glogowsky
. og karlakór syngja.
21.45 Ferðaþáttur frá Englandi: Einap
M. Jónsson skáld segir frú
gömlu konungshöllinni.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Bjartur Dagsson**,
eftir I>orsteín £>. Þorsteinsson;
IV. (Séra Sveinn iVíkingur).
22.30 Næturhljómleikar: Dr. Hallgrínt
ur Helgason kynnir hollenzka
nútímatónlist; 1. kvöld: Tvð
verk eftir Villem Pijper^ þ.«,
þ*e. Sinfónáskar stökur og Kon-
sert fyrir fiðlu og hljómsveit
(Concertgebouw hljómsveitin f
Amsterdam og holLenzka út«
va rpshlj ómsveitin í Amsterdam
leika. Stjórnendur; Eduarxf
van Beinum og Bernard Hai*
tinik. Einleikari á fiðlu: Tknem
Okxf).
23.10 Dagskrárlok.