Morgunblaðið - 23.12.1962, Qupperneq 4

jjaui i3jaqjax[ jnfjous oaj
igjeq uubh ‘joj Au So
jeui uegoS uueq qqöj osja
giejig J uinueiiqqisnujjeii; v
•juapntjs gigjo go ejoqs
-nuijej j jziuioq Tjæg
uueq ge qas ‘qjjtjs uegoj
-JB jnejq uejjsijqo suejj
ge ‘jSiuoðurejj TAq qqoj
So punjsgunuoq e qpjag
‘suissnqqioj egojíiun
uoq tjoCjsjoj ssoq qne 3o
eutgjjq giA jnjjos jjeq
jba uios 'JsUTlOO '02
! .a..
— •efqjjfjs
go uueq efgifjs ge ‘uiqoQ
seugp jaq uies ‘jngeui
-ejtjqe nu sjoj nfguiuieq
jejjite IJi •ijeqddn j uo
‘nu nujqjeui jæu jjoqqe
jba uueq ge ‘nqq jie
jsaeA geq utnuoq jsuuej
juies •umuoqs uepun
ejjep ge ja^ ge Jiuuioq
jiujBjos go utjTjsjn bjoa
sueq uijojjeguiuwa^ 'jn
-qæjej gqftu go eje n nu
jba uejjsijqo subh qjXu
ejijqs ge i jn jngnejj
-9 iggej uueq ua ‘juun
-jjoqejfjq j jgeujeq gi
-jtjqiaq •sutssnqpjiisx egoj
-gunuoq xjj nujs ijijpueq
uueq ígeuqs umugn ign
-ueur umgixieq ge go uujjj
-dded jtjjí jneq uujuuod
-ejgef^ •eujgjagejrjjxjox
gtA epueq xbjjs jsjoq
ueijsijqo SJÆVH '6X
— •TgoiiH je
Jfjg uueq ge ‘umqqj um
-qjojs oas uueq diajg un
guqx isse<j •xjjqiiox gejtjqs
oqseui uueq xjæg ‘ijb
-suepxxsiieq ega jaeAguqs
‘ijeqiox gtgJO tiqjoAq
Xe3 uueq xsi-ÁS 'pxeqs
XSBJSg ge gBAqe uueq
ge ‘neq ngjn ‘jtj<Cj gjeA
eujeq uejxsxjqo suejx
uias ■umumeix&iegUTuueui
uiieq eij uijTiqjv 'ue
-uies Jeuuiieguoq 'uuaui
ejsix 80 pjieqis njzxaq xs»IJ
jsngnujqs jeq •euraq
jXiuiraq p sueq nuoq
go qoqqe-y; Jossojoad efq
goq 1 eutoq ge ueixsijqo
subh Joj ixAoi ejxoq unjq
„•iIiuitoq“ xseugio sqox
nu ejeq ge jijá inggeeue
uueq jba XTiiBS uo ‘qpxfj
uueq uios ‘ijsCo UJOAq
umuoq je JXJiq ubuoh
•ejoxsgioq sneiegignjg
joxs jba gigioqjOH
•leuupiegjoq njqg nxsn
-goiqæjej ejipe eura giA
ofq uies ‘ijmqqou nuoq
eifq jgæusnq go Jgæj
qplfj uueH •qjjCxsieifj um
-gojjegeue'Ui umxsqj um
-UJIOAS goui uueq nippnxs
iia«j • u joqe uu e uidne h
1 juia eiqqou xs'Bugio
uejxsjjqo subh TSjeq gj
uioq jba J?q HVOad. 81I
-- "JgJAS
JA^ e eqiojijjoeq ejqijui
ejeq uueq xsjpuÁoj jqiqa
ua ‘uxeuqioj epunxs ge
uueq ioj e«j •gexsnuuiA
umssoq e JxqjJ uios ‘gejq
eujiuqfx gtA hntseiS in ddn gnejj nqfiH
ega ‘inxje euieq geAq
XXja XsjgjXaiH juunqumix
1 guqs ‘umq ‘uijq ‘uin-g;
•Jos gaui jAjiea Jgesgnq
,,‘gegueq joj ga uo in
-ge ‘eunqumix e gjxjjOAS
jejs go ge jzoq jo ge<j“
iinjjn jqsuueq geq jba
ieujujqfx gjA jigiu euieq
nguijÁoiq e geAiqxxjo
jqiqo jba 'ojx ego eujoxs
gjA ijeq jujCsj 1 injjn igeej
jqqa ge ‘urn gjs essjAjjnj
ge jjx JJXX? Jejje 1 uueq
jgjjoq jaiqs XJS-Aq g[A
•egaiJBA go XHæq goCui
ioj jAjiba ’urajg jjioAq
e nguns jjuiejgnj go
pjoAq xmHej jba ejjoq;
•uuigoíjs
uexxaq J XP JegjoAejin
e gejs je uuraie jgSei So
‘eunssAqnjoj go uuijiuq
‘euijgqiflieueq ‘gigiOAS
‘eunqurnix qoj ‘J/CjieA
jgeieAs „‘inppæjqq jo
go ge ‘joq euXs jeqs ga“
•jpuegjaumjæ jiæA ejxoq
ge ‘gjA xsnej jqqa um
-jsæu jba ge<j 'jguei jn
ppq s-euof qqog bujb<j
„juexje TOAS
‘ep •jnppæiq as jAjiba
ge pfs eieq nu XSjqiÆq gg;
uuiqs xxjs egra jnjijeifs B|Ui
J^XTBA" •sieuoj* tQejeAS
„•jjjíCJ ioq eiqqeq ‘rajst“ í
..'STÍXoqs 3o uniAo
egja ge efgæu joui exeij go
giuujqs J?q ejog gf jeqs
go seuop ‘goui npuioH iie
gjOAiejjn e eiej ge edpjs
eqjj jxxæ gjuiOAH“ 'JjtqeA
jgeieAS *„ppæjq egojue
gjaie mgJOA unq ‘joH“
*„e xjuoq go jujejg
e gjjos jxæg unjj 'Jaq
goui suejeieiu inxxfP nixq;
eqex ge eq ijxxæ n<j
„•uinuoqi
e nujuuiqs jn ddn xse
-IJiCq giqjCj ge oas ‘uuj
-fin uto[ gf giujaAq ‘jefsi
jOAqujo ge ‘eijoq JjqAq)
jfH 'ueuies jtaAj um
„;jnppæiq as JXjjeA Rv ‘efs eieq nu xsiq Cq 8q»
ZX
vNMVisrava aoasaa
vNNVNava agasaa
oz
*
4
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
29
„Já,“ sagði hann,
„hvers vegna skyldum
við ekki geta sofið í gripa
húsi? Margar nætur svaf
Davíð ættfaðir okkar í
hellum og fjárhúsum,
þegar hann flúði undan
Sál konungi.“
í hellinum voru mang-
ar jötur lausar, og þau
völdu sér þá, sem var
hreinlegust. Tirza fann
sóp og sópaði jötuna, svo
hún varð hrein eins og
fínasta rúm. Elí stráði
nýjum og hreinum hálmi
í bana og fór síðan að
sækja vatn í lækinn, svo
að ferðafólkið gæti fenig-
ið þá hnessingu, sem svali
vatnsins veitir. Ekki
gleymdi bann heldur að
gefa asnanum þeirra gras
og brynna honum.
„Það er verst, sagði
Tirza, að nú dimmir óð-
um og við höfum emgan
lampa með okkur.“
„Svo eruð þið sjá'lfsagt
svöng,“ sagði ETí. „Eif þið
viljið, þá skal ég hlaupa
heim og sækja hunangs-
feökuna, sem ferðamaður
gaf mér, fyrir að söðla
asnann hans.“
„Þakika ykkur fyrir,“
sagði smiðurinn, en við
þörfniumst ekki lampa,
þvi að stjörnur himinsiins
munu lýsa okikur og enn-
þá eigum við ofurlítinn
mataribita eftir í malnum
okkar.“
„Góða nótt, og sofið þið
vel,“ sgðu börnin.
TJnga, þreytta konan
hafði nú lagt sig út af í
háimimi og rétti þeim
höndina um leið og hún
sagði: „Guð mun heyra
þessa bæn mína, sem ég
nú bið fyrir ykkiur. Þið
„Góöa nótt og sofið þið
sem hafið lfknað hinum
þreyttu og skotið skjóls-
húisi yfir þá vegalausu
skuluð aldrei vera heim-
iTislaus eða vinalaus. Og
ef yfckur hungrar eða
þyrstir, þá sfcal það vera
húngur og þorsti eftir
réttlætinu og því að gera
vilja guðs.“
Undrandi gengu börn-
in út úr heliinum og hug
leiddu merkingu þessara
orða. En skyndiiega hróp
aði Tirza: „Nei, sjáðu Elí,
sjáðu!“
Á himninum uppi yfir
þeim skein stór, blikandi
stjama, sem ekki hafði
verið þar, þegar þau
komu. Nóttin hafði fallið
á. Við sjóndeiTdarhring
var svarta mynrkur svo
langt, sem augað eygði,
en hérna uppi yfir hellin
um var bjart eins og af
degL ^
vel,“ sögðu börnin.
AWar þær þúsundir þús
unda stjarna, sem blijk-
uðu á döklkum nætur-
himninum, voru ekki síð-
ur furðu slegnar en Elí
og Tirza. — „Hvað boðar
þessi undarlegi þjarrni?"
sagði Regulus við niá-
granna sína, hinar þrjár
konunglegu stj’örnur i
merki Orions. Og þær
svöruðu: „Nú kemur hið
mikla, undursamlega,
sem veröldin hefur beðið
eftir frá upphafi. En hvað
það er, veit ennþá eng-
inn.“
Sjöstirnið sagði við
Karlsvagninn: „Ég sé
þrjá vitringa halda frá
hinum fjarlœigu Austur-
löndum í átt tiil þessarar
nýju, björtu stjörnu".
Og Stóri-björninn sagði
við Sporðdrekann: „Og
ég sé Heródes kionung
David Severn:
Við hurfum inn
í framtíðina
Hann virtist stirðna
upp og leit þannjjg á mig
að mér fannst hann krefj-
ast skýringar. Ég flýtti
mér að segja, að það væri
tómstundaivinna mín að
setja saman eftixlíkingar
af járnbrautarlestum.
Hann fletti í flýti í gegn
um verðlistann, eins og
hann gæti ekiki staðist
freistinguna, þótt það
væri gegn betri vitund,
bagglaði síðan beftið sam
an, hljóp að arninum og
kastaði því í eldinn. Hann
hélt áfram að skara í glæð
urnar, þar til hann hafði
fullvissað sig um, að ailt
var brunnið.
„Hvers vegna í ósköp-
unurn.....“ hóf ég mális
en harrn greip fram í.
„Þetta verður að hverfa
Þeir mundu hvort sem
er áreiðanlega taka það
af þér. Hina hlutina
máttu hafa.“
Hann sópaði öliTu dót-
inu saman og lagði það
niður í skúff'U í borðinu.
Svo læsti hann og rétti
mér lykilinn.
„Ertu tiltoúinn? Ég er
kominn til að fyiigja þér
1 Félagshöllina."
Ég hikaði og spurði
bvort systir hans væri
komin aftur. Hafði nokk-
uð frétzt af vini mínium?
„Nei, ebki ennþá, en
bíddu bara rólegur. Ef
hann er í Ondin m/un
Wanda áreiðanlega finna
hann.“
Hann togaði í hand-
legginn á mér og leiddi
mig út úr herberginu.
Félaigáböllin var stór
bygging með illa upplýst
um sai, þax sem fjöldi
manna sat yfir bjórkoll-
um og ræddist við í á-
katfa. Loftið var þykkt
af reyk. Við Harry kom-
um in gegnum bakdyr,
sem iágu inn á upphækk-
að svið. Allt samtal þagn
aði strax í salnium og
aillra augu beindiuist að
xkkur. Það var allt ann
að en þægilegt. Ég svip-
aðist um í sainum og sá,
að þar voru þó að
þar voru þó að minsta
kosti ekiki neinir af hin-
um kuflklæddu ofsaekj-
endum mínum. Harry
leiddi mig upp að heið-
urssætinu og þax stóð ég
frammi fyrir einum þeim
glæsilegasta manni, sem
ég hafði nokkru sinni
séð. Hávaxinn og herða-
breiður var hann með
hroklkið rauðleitt skegg
og þykkt hár, sem féll
niður á axlir. Hann var
ríkmanmlega kilæddur í
skarlatsrauðan kyrtii sett
an 'gullsnúrum. Um leið
og hann rétti fram hönd-
ina og strauk mér yfiir
hnakikann, kleip hann
mig góðlátleiga í eyrað
og sagði eitthvað hlægj-
andi við Harry. Rödd
hans var djúp og þægi-
leg.
Ennþá á ég erfitt með
að átta mig á því, sem
næst skeði. Sterkar hend
ur gripu mi'g og lyfbu
mér upp á borð. Mann-
fjöldinn heilisaði mér
með faignaðarópum. öl-
kolla var rétt til mín og
mér 'boðið að direkka. Þar
sem mér fannst þetta allt
saman líkast sjónleik,
lyfti éig krúsinni oig drakk
nofekra teyga af þessum
sætbeizka vöfeva. Auð-
vitað var ég mijög svang-
ur, ég hafði enga máil-
tíð etið síðasta sólar-
hringinn og ölið tók
skjótt að sví'fa á mig.
„Ég er þó vonandi ekki
veikur —, klukkan er
orðin tólf og ég er ekkert
skammarstrik farinn atf
gera af mér ennþá?. __