Morgunblaðið - 23.12.1962, Blaðsíða 6

JM rptiss 3o nraiSaoqjois
j buSoa ipukui uinuoq
SiujOAq ‘jijíCj BSoqgjAJj
JBq sueq JJB9H 'jnSæjj
EgJOA go JBUJBqGUUEUI
-dnex TÍJ JSBUioq ge jos
rgBjjæ uubh 'jujsu BJiCaq
iqqo UBijsijqQ subh
ijjbui gB< U0 ‘iSui[jæj
Bjsqsgæjq utos gB umuoq
Bxuoq ‘Bunguiuuoj Ji'ije
‘ipjiA suBq HIGtOM SI
-- 'J0S BjagjTJifj
gB gnS gsq go jbuuis
‘lUJiSBUiioSsq uuBq JsjgB
Jgl Bq go ‘SUISJSOJd gJO B
Bjsrqq gB uusq qo; sqo-q
dnfjs go ‘BuoqBjjOAq uias
i;n BUUIA gB gJBA SUBq
JlgOUI gB uvq ‘jnjjBfs gis
um Bfs gB njSOUI gB gJBA
uuungusjQ unjjB suBq
JlgOXU JSTJJlg JBgTS UIIUB
uinBj go ‘uuis Jngoj uuuq
ijssiui ‘bjb njaqa jba ubi
-jsijqo subh HVDaq VI
-- '9UT
sqtsi ijioq go buubuosjsíI
UJOU BS0[ gB JAq g0UI SUT3
-gB ‘umuBgnq t grjijqraj
H[B qoj go Buireq jxiöj
jBjg uusq jbs B-q go piofds
*gB JSOfOq gBUUB JJ3
-qqe gB ‘BUgqs um Bsgnq
gB J UUHpflOSJTVglU OAS
JBA uuBq go ‘gijjognfqjiq
ddn qqog uusq jBgaq
‘uiioq J giqiui igBqsjq
gB<J 'oqs tpUBBfjg ‘Bfyfu
uuBq qqaj iuuiAæ b ijdiqs
bjsjiCj j go BgnjBs susq
Jngoj jb qjn jn ddn gi
-joa fgjBq jngBUinBS uias
‘BqqEJj uusq jsjppæjq
b<j •jnpuuaj igjif uusq
gB ‘jAq gB im grai gB<j
'SUEq ipiaddn jb
gijjj jos ijdiqs uuijigBj
Bnjoq jnjjn rssotf b<I jba
gnq gB oas“ ‘ipuBfgæjq SBUOf iggBS ,,‘ljiuiuia Bf“
t btjb; gB igBjjae JÆjiba
uios ‘uuBq gBíf jba iBUjsq
jnj[n issaq jba gB>q gB
OAS“ ‘UUBq IggBS ,,‘íjjiui
-ui0 ‘Bf“ •mnuoq b um
-uBgBui b Jngju go ddn
igBddoq giqaqjngai gB
oas 9iq go 9iq uuBq go
Bfæjq gB SBUgf JgJ B,tj
•J^JJBA IgB
-UTSAq ,,‘BgUBp [IJ giui
gijiq Jnjaq uusq ‘Bujoq
J9 uuBq ‘jaq gB ngBQ“
„•jjn nuiau
g0S g"0 J0g T5jqO“ ‘SBUgf
igjnds ‘„ijnjjn BgBAH“
•ddn gtunjs
jBg uusq uias ‘uigJO nura
njoA gB<f 2o ‘jAjjba i;dæ
,,‘uuijnjjni ‘uujjnjjH“
„iBgajsgoqjo buoas
pq JEjqso nfjðAq jb“
‘sBugp igjnds ‘„ijg/vas
b J3 gBAH“ 'Jnjæj b
Xj[BA IgBdjEfq go gBguBd[
dpfjq SBuof •jBuunjjiCui
jij juruiBajs jba B'pua
‘uidojBgiCau sBuof igJiCaq
nfgutuiBq JBJJJB JTJJ
i •JIJ BUippOJ
igjBq uuBq go suis igB
ggfjq 3o i;dæ J.Cjjba 3o
•uinuoq b nuijijpuB jb jgB
-snuq go suBq B.unfiCsj<j
t tgBsjajg ‘Æjjba b giqEq b
ubjo UuBq igBddoq nsiA
gV 'snBjuioui BgajnfuaAo
gaAjB jba jnjjn issacj iqqa
nu gBq ja juiæjs oas go
IAq ‘UOA BJJB BSSIUI JUIBS
njjBqs iqqa ug; 'igBqs
jnjpfj rjæA gBq go 'gi
-3joj uinjAjutAæ suBq uin
jjo go Xjjba um as ijn ge
jgBSjjBfs jnpjaq n<j ;gui
jjaqs go ugg jqijiAq ‘q
* * • uinuoq p
gpjBq B ddn qqojs uuijn
-jjn go uæA jngnsp uias
uuEq bj JBcj 'njnq jjj<£
jnjBjjijjiCq jjB'P uuBq go
umdnBjq nuguagsigæ um
ssa<f B jnjJoqsBjgJ umuoq
gjBA sqoq; 'uinudoA uin
-jgo go nssÁqnjoj ‘nuts
TgjaAS iunuBjJ9jj b jas bjj
uuBq tgBjsBq njjo ’Buiajs
go bjjjjojs jijiC 'jnsq go
tgjcCaq au bjjba bs uueq
‘umqojJBfjaq uuBq gidtjg
nu TgjBq UBjsgæJH 'uin
•umuBjjoij e jas bjj uuBq igBjsBq nno
II
VNKVNHva xgasaa
VNNVNHva NQasaa
6
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
27
Æskuár cevintýraskáldsinj
H. C. Andersen
1. MESTA ævintýra-
skáid Danmerkur — og
ef til vill alls heimsins —,
fæddist í fátækt í litlu
húsi í Óðinsvéum hinn 2.
april árið 1805.
Faðir hans var sikósmið
ur og verkstæðið var í
öðrum endanum á þeirri
einu stofu, sem fjölskyld-
an hafði til umráða.
Skósmiðnum þótti gam
an að lesa, og meðan kona
hans lá á sæng eftir
barnsburðinn, sat hann
oft á rúmstokknusm og
las upphátt.
Nýfæddi snáðinn öskr-
aði af öllum kröftum, og
sagan segir, að faðirinn
hafi þá sagt: „Viltu nú
gera svo vel að sofna,
eða hlusta stilltur á mi,g
að öðrum kosti!“
2. LITLI maðurinn grét
annars injög mikið, og
þegar bann var skírður
í kirkjunni og hlaut nafn
ið Hans Christian, þá
keyrði svo úr hófi, að
eftir messuna varð prest-
inum að orði: „Hann
væld-i eins og kvalinn
köttur!"
Mamrna Haras Christi-
ans þykktist við þessi
orð, en fátækur franskur
innflytjandi, sem var
skírnarvottur, huggaði
hana og sagði: „Því hærra
sem hann öskrar meðan
hann er ldtill, því fegurra
mun hann syngja, þegar
hann verður stór.“
.3 í BÓKINNI „Ævin-
týri lífs míns“ hefur H.
C. Andersen lýst því,
hvernig umhorfs var i
stofunni heima hjá pabba
hans og mömimu. Auk
verkstæðisins, rúmsins
og þeirrar hvílu, sem
drengurinn svaf í og að-
eins var dregin fram yfir
nóttina, var þar drag-
kista. Ofan á henni stóðu
fallegir bollar, glös og
ýmsir smámunir til
skrauts. Frammi við
gluggann var hilla með
bðkum í, og á veggjun-
eftir og þú getur,“ kall-
aði hann um öxl til Jóns.
„Halltu svo í annan fót-
inn á mér um leið og þú
rekur stafinn niður í ís-
inn og spyrnir í hann. Við
hjálpumst að við að draga
hann upp úr.“
„Heldurðu að það tak-
izt?“
„Það verður að takast."
„Áfram var haldið,
þumlung eftir þumlung.
ísinn skalf eins og hann
væri að bresta. Árni
greip andann á lofti, var
úti um þá? En nei! Hann
hélt, þetta var ótrúlega
seigur ís, Þótt hann gengi
í byigjum.
Hana nú! Þarna náði
hann takinu. Hann náði
föstu taki um handlegg-
ina á drengnum og togaði
af öllum kröftum.
Það sama gerði Jón,
þar sem hann lá lengra
uppi á ísnum. En hvern-
ig sem þeir streittust við,
tókst þeim ekki að draga
drenginn upp úr vökinni.
Hann var þungur eins og
blýklumpur í höndum
Árna. Ef ann hefði að-
eins getað hjálpað eitt-
hvað til sjálfur, hefði allt
verið miklu auðveldara.
„Snúðu honum á bakið
sagði Jón másandi, máski
verður hægara að draga
hann upp þannig.“
Árni reyndi, en hann
varð að gefast pup.
„Ég hefi ekki krafta til
þess.“
„Jæja, þá reynum við
að rykkja honum upp úr.
Ég, skal telja — einn,
tveir og þrír!“
Árangurinn varð betri,
en þeir höfðu þorað að
vona. Þeim tókst að draga
hann næstum hálfan upp
úr. i
„Gott! Þá reynum við
aftur.“
„Einn — tveir og þrír!“
„Hana, þar tókst það!“
Allir drengirnir þrír lágu
nú í röð á ísnum. Tveir
voru að springa af mæði
— Þeir drógu andann í
snöggum sogum. Sá þriðji
virtist aftur á móti tæp-
ast draga andann lengur.
Andlit hans var náfölt.
fsinn brast ekiki, for-
sjónin virtist ætla að
halda verndarhendi sinni
yfir þeim.
Eftir þetta gekk allt
eins og í sögu. Eeina
hratt og þeir gótu, drógu
þeir drenginn á bakinu
eftir ísnum, þar til þeir
voru komnir á öruggan
ís. Það var tekið að fær-
ast meim líf í hann, svo
að hann virtist ekki vera
í bráðri hættu. Fimmtíu
metra frá landi mættu
þeir hjálparsveitinni með
sjúkrabörur og hvers
konar björgunartæki.
Ævintýrið var úti.
Louis De Greer.
SNJÓRINN
Næst, þegar snjó-
■ ar, ættuð þið að
Iskristallar reyna að láta eina
ílygsuna falla á
dökkan vettling og
skoða hana dálítið.
Snjókornin eru
örlitlir vatnsdrop-
ar, sem hafa fros-
ið og orðið að ís-
kristöllum, sex-
hyrndium að lögun
með löngum ísnái-
um.
Á leiðinni friá
skýinu til jarðar
rekast snjóflyksurn
ar hver á aðra og
þá verða þessar sex
tii. Þær eru svo
hyrndiu ísstjornur
litlar, að nauðsyn-
legt er að hafa
stækkunargler, sem
stækka tífallt til að
si4 bær greinilega