Morgunblaðið - 24.12.1964, Blaðsíða 11

-suueur[.rex ja Bjjaq"
•„tunppjegosis u§a8 igjaq
-gjBA b gtJ3A i'[03 8a ge
buoa 8a ua ‘ejjaq ‘tajq“
„itjjejs tA(í
v J[iap Jnqiqou njzjajj"
•„qpjndtuo e eunuutA
tun etqæs ge jo 83;“
•jngeut jnjtajdeqs
‘jngtajqegjoq tgjnds
„ÍJ0<Í gtqsg sjsaH“
•SUJJBgjeA
-jegoqs njojsjtjqs e ddn
Tgepunqs 80 goqjtj tpue
-jsiajj ejjoq jsuuej Xoy
•std/Caqp jgaej 3o jgnueut
e jeje[[op gejpunq ujoa
utuneo ’jgæAsgjBA sueq
e epjojegoqs jtj jstæs jo
‘jjBAge ejag go nui[jeCj
e jdd-n jsja jujnjstufs
-jn j gtA jsejeq ge jjje
uujjnjgeutnjzæQ ‘jgejpq
-jjoepuojjpv J nRJdðjwö
e ejjejsn[zæ8 [tj jgejueA
uueui ge ‘eq es So nuutA
-jeutns ge jta[ j euue
-egejq eijjepeSuiSiíjSne
se[ uueH •tgæ8[0<{ 80
tuXsjjeCq je gáæuS jjoui
e jnjje ua ‘tuuts níCra
j Jtjjo eJB[Lop njj etuau
jqqa Aoy; jjje nutjpjd
-sjuopnjs nujjoj gy
•[[tA jnjjeCs uueq geAq ‘gj
-utoq jAp Jjpun jsatu pq ja
jsejjo ua ‘ungjpAqe bjjbj
ge ssoq [tj uutjuopnjs jb
-ujngæjsiunSuijq egutAq
utnpunjs -jAq Jn jgJOA
jjoqjfa ge gtA jjæq ra
sjeuue ‘meue[p5[iseq [eqs
eC[OA jjOAq ‘egoAqe ge
jngjoA JeuutAæ uinjpui
-euitj utjaq e 80 tjpjd
-suapnjs qnej uueq jb
-8aq ‘eje ueCjrCas jba Æoy;
•nSpjje Je8utuad Jj[5[tux
njOA J5[i[a ge ‘jjas 8tuueq
jngjui jAq JBA Uep[rÍ5[S
-[gfj puey 1 jn ef88o[
ge jgejjæ uueq utas
•geq 80 uteu jjýp
80 j8ue[ ujeC egæj
ge ja utn je8aq eSaj
-5[ejsjps 'e[p5[seq j e3ue3
ge eguruad Jejsosf geq
•jgæjj8p5[s j jeunjuuoui
-e[05[seq jps eHe uueq
tp[jA jnp[aq ‘jngeuisjjejs
jngjæjo bjoa ge isjsjo
jps jge[jæ 80 jjeq gt5[jeui
tjjas uueH •gtjt[jtjjo
-egpqs gjA jngeiusjaeJs
jsejaS ge njgA[e nj[[nj
j uueq Jgfjq nu ua ‘ju
-getugjaA ego Jngeuinjos
-uta ej3A ge utn jtuAPjp
uueq tgjeq Jngy ‘uue
-5(j9[nj3A gtA itúæJtues
BJtatu j ngj.C sueq jtpuAui
-8nq 80 uiBJj ngt[ Jtpunjs
Jjpq ‘J5[5[3 jstjjÁajq sueq
ungjoA5(e tssaq ■iun8o5[S
n8o[euetuut9 80 njæsgtjj
uinutq ‘tunun8p5[S j tuuts
jAæ egAo ge ungjOA5[ie
eq uueq 5[oj ‘j[etue8 eje
njj gjeA uueq Je3öcj 'Jps
jtjja jsjAj tpunui uueq
jAq ejj eue8o5[s utn juæA
jjpq jgjeq QNVH AOH
„•n^jntliuo b BunutiiA tun efqaes ge ja 83«
uinujpuj)S|ie[i
e uuungjOA
S a X ial I
:uaIIV *d »“-*aMI
_ . „ . jæA ittiC jjeq nsw stnsni
,-jt.qqo itpnSjqfq ntxq 9o s«Bq TtBd.AS ^ w E5ut
•ipuBjn tun<líltt|s gtA gB Bqsjecl ge lunuoq ja geq“ rgjeq uueH 'gt5[0[ gtJ»A
e8a[joC[j sueq ujoa tgjoq
jjsoq tunJgp ge ‘utnusp
e 8ts gejoj [9A jAq je3 80
tuo5[seppe3 e Jo[[Oj, jba
nckutuieq jbjjjb [tj, -3is
Utn3utJ5[ J JUUtXO B[JJ3AS
ge jAq gaui jstgjeA uueq
ua ‘jegt[q JB[[e e uueq
np8utJ5[uin Jtaq •jojjjjjo
njoq 80 Jn jn 8ts jjjs[5[ou
n5[pj ‘eutuuatuejjpfj nes
jjaq 80 t5[jejjepue euies
e ua ‘uinuts utnSpipj
ngjæs uinutq e Jps egæ3
ge jtujej[n ujoa ‘gtA jst
-nq jgjeq J3[[Oi 30 sutH
•jn jsigjAaq
uutjnSuos utas ‘jje eq
j uutjjaJds >[oj 80 J5[eje
n88ous gout uttaq je uejo
juunute uueq jgejseq ue
-gjS ’puoq Jj8æq 1 eujxo
djo.i8 3io juije jjjsuja p
e ddn tnnu3uaip tjjA[
uueH 'Jn8ue[ tspja joa
OAS UUJ83A UJOAqUta |
jba j[[e ua 'BJJtaq jtppej |
jgjiCoq uueH 'eSnjjgo
gu jsgn8[eu Jtujjuuaj\[
•jeuujje8ut
-juæAjo jjje ‘jjjojq um
-CKu jSngpjs uueq jppæS
uejjæq 30 suja JeA ‘jjaiCj
gjgjo jgjeq uueq uios ‘ut
-[sgjaut jijA'j jjejq utnue
-jjo[j e uinunj[n jsbCjoa
So ednejq ge uiejje j[pq
80 Jps ge jbjsbj equua
sutage utnu8u3jp jjpq
uueq uH 'gj8uaj jgjeq
uueq utas ‘Jjes njpC.[ jn
euiiCajjs gjgojq ecs ge tAq
e 8ts jgegjnj 3o eijnes
-jes S[jqjut [jj j5(5(9 uuej
uueH 'eujjxo uegou
jijAj jjpj ‘sueq 889[pueq
jj8æq 1 jsæ[ JeA utnuupj
gé uueq uuej e89[jpuiC5[s
tAq ‘sueq ([SA'qje jgAæ[s
5[ejjepue jjjg uies
‘uinue5[iseq Jn unSJoCq
jj89[uejuæA jtjiC uujjngn
-u8oj geq jba uja i(i ja
•sueq [tj gj9[ e tundne[q
egjeq e nJOA uu9ut
ejje ega x9s 80 uinuoq
Btqaj ígjeq g(5[[pj
egJaj ge es uueH euuej[n
„•jxp ixBssaq fi9ui Btrjians
-gnjoq jput e |5[5[9 ngeioui ‘umuæq euuegnS
VZ
VNNVNHVH HOHSHH
VNNVNHVH NOHSHH
U
28
LESBÓK BARNANNA
,4»ú ert ekki svo vit-
að skilja svona við þig, en
við verðuoi að komast
undan og getum ekki
hætt á, að þú kjatftir of
fljótit frá því, sem þú
veizt. Bf allt gengur a’ð
óskum, get ég máski séð
til þess, að þér berist
hjá l.p eftir tvo eða þrjá
daga. Ég stkil hérna eftir
hjá þér á gólfinu fat með
vatni og eitt'hvað matar-
snarl. Þú ættir að geta
nartað í það, svo þú sveLt
ir ekki í hel.“
Tveir, þrír dagar, ef til
vill vika, sem hann ætti
að vera hér bundinn,
með örlítinn mat og vatn
á gólfinu, skriðandi um
til að glefsa í það eins oig
huridur! f>að var ekki
skemmtileg tilhugsun.
Máiski fyndist hann alls
ekiki fyrr en um seinan.
Honum lá við að ósika, að
iuuui hefði stokkið ofan
úr 'turninum niður á
klebtana, eins og hann
hafði fyrst hugsað sér.
,.Jæja, þá skulum við
leggja af stað“, sagði
foringi þorparanna til
hinna. „Þið vitið, hver við
eiigum að fara“.
Þegjandi tóku þeir hina
dýrmætu poka sína upp
og gengu út í myrkrið.
En þá heyrðist skyndi-
lega fótataik margra
manna, högg og nokkrir
skothvellir. Yaldsmann-
leg rödd spurði:
„Eruð þið búnir að
koma járnunum á þá,
piltar? Nokkur meiddur?
Gott! En hvar skyldi
Rand nú vera?“
„Hérna,” hrópaði Roy,
„hérna inni“.
Geislunum frá tveimur
sterkum vasaljósum var
beint inn um dyrnar.
Ma’ður, sem bar einkennis
búning Kigreglu'foringja,
snaraðist inn og skar
böndin af Roy.
„Þarna eru kúntiingjar
þínir,“ sagði hann og
benti út, þar sem ræn-
ingjarnir stóðu í röð hand
járnaðir og gœtt af hópi
lögreglumianna. „Þann,
sem á vantar, tókmm við
niðri í þorpinu.
Við fengum miðann þinn
Ég dáist að þér. Það var
sannarlega snjöl'l hug-
mynd að ganga frá
vekjaraklukkunni, eins
og þú gei'ðir. Það vildi
þannig til, að ég var í
búðinni, þegar náunginn
kom til að skila bauna-
dósinni. Afgreiðsiumaðuir
inn setti klukkuna upp á
hillu, og skömmu síð
ar heyrðist skerandi
hringing. Við skildum
ekki neitt í neinu
fyrr en við grófum nið-
ur í baunirnar og fund-
um litlu vekjarafclukk-
una í kakódósinni. Og
undir henni lá miðinn.
Eitthvert snjallasta bragð
sem ég befi nokkru sinni
heyrt um. Þa‘ð mætti
segja mér, að þú fengir
laglegan skilding í verð-
laun frá bankanum.“
Roy fékk vissulega góð
an skilding í sinn hlut að
launum fyrir afrek sitt.
Og þegar skógarvörðurinn
frétti, hvað gerzt hafði,
kom hann því svo fyjir,
að Roy var boðin ókeypis
skólavist við háskóla, þar
sem hann gat stundað
það nám í skógfræðumi,
sem hann hafði óSkað sér.
Hann er þar einmi'tt
núnau
LESBÓK BARNANNA
5
var fallegt hérna uppi i
Víðihlíð.
„Hver heldur þú að
hafi þúið til ölL þessi
blóm?“, spurði afi.
„Þau hafa sjálf vaxið
upp úr jörðinni", svaraði
Karl Jóhann.
„Já, en hvernig litu
þau út, áður en þau uxu
upp?“
„Þá voru þau bara lít-
il fræ niðri í moldinni."
„Hver var það þá, sem
gaf litla fræinu líf og
vaxtarmátt? Hver vökv-
aði það með regndrop-
um, yljaði það sól og
hjálpaði því til að vaxa
upp og verða svona fall-
egt blóm?“
Karl Jóhann þagði.
„Það gerði guð, Karl
Jóhann“, sagði afi, „og
það getur enginn annar
en guð gert. Hinn lærð-
asti prófessor getur það
ekki með allri þekkingu
sinni og hinn snjallasti
uppfinningamaður getur
ekki heldur búið til eitt
einasta blómblað, sem
lifir og ilmar. Þeir geta
rannsakað það og reynt
að gera eitthvað í lík-
ingu við það, en lífið,
sjálft lífið getur guð
einn gefið.“
Fiðrildi flögraði um
nrtilli blómanna.
„Eða líttu til dæmis á
fiðrildið þarna,“ hélt afi
áfram, „sérðu litlu rauð-
brúnu hringana og mynstr
in á vængjunum á því?
Þeir eru eins og fegursta
skreyting. Sjáðu til, Karl
Jóhann, ennþá hefur sá
maður ekki fæðst, sem
hefur getað búið til
svona dúnlétta, lifandi
og mjúka fiðrildisvængi.
Það getur guð einn.“
Þau héldu áfram för-
inni. Eftir stundarkorn
stóðu þau efst uppi á Há
degishnjúk.
Sólin var rétt að ganga
undir við sjóndeildar-
hring eins og stór, gullin
kringla. Hve útsýnið héð
an var dýrlegt! Akrar
og engi blöstu við, skóg-
ar og kjarr, þorp og
bóndabæir, vötn og lækir
og í móðu fjarskans lágir,
ávalir ásar. Og yfir alla
þessa fjöl'breyttu náttúru
fegurð sló gullnu bliki
frá síðustu geislum sól-
arinnar.
„Ó, afi! Sjáðu!“, hróp-
aði Kristín. Annað gat
hún ekki sagt, því hún
átti ekki orð til yfir alla
þá fegurð, sem við blasti.
Þvílíkt sólarlag hafði hún
aldrei áður séð.
„Já, Karl Jóhann,"
sagði afi, „ef þú værir
málari, mikill og frægur
málari þá ættir þú að
setja þig niður og mála,
það sem þú nú sérð. Síð-
an ættir þú að sýna fólk-
inu málverkið, og það
mundi hrósa þér og gefa
þér gull og græna skóga
og kalla þig mikinn lista-
mann. En sjálfur ættir þú
að líta á málverkið og
segja: „Nei, þessi mynd
gefur litla hugmynd um
alla þá fegurð, sem ég
sá ofan af hnúknum. Það
er ekki á færi mannleigs
máttar að festa í liti og
form það, sem ég sá.
Sjáðu til, Karl Jó-
hann, blómin, skógurinn,
fjallið, vötnin, slétturnar,
sólin, sem lýsir á daginn
og máninn, sem skín á
nóttunni, allt er þetta að
eins örlítið brot af hinni
óendanlegu dýrð guðs.“
VATIMSTUNIMAN
Tveir menn
stóðu hjá
vatnstunnu
og horfðu nið
ur í hana.
Annar sagði,
að tunnan
væri meira
en hálffull af
vatni, en
hinn sagði,
að bún vœri
tæplega hálf
Hvernig er
auðveldlega hægt að þess að nota vog eða miál?
skera úr um, hvor þeirra
hafi rútt fyrir sér, án (Ráðning í næsta blaði.)