Morgunblaðið - 24.12.1964, Blaðsíða 12

“Jhs uin Suij>( i iiraixo eijpAs $v, ia«I gaai jsipjKA
#®II®X w ‘«S!I1 «1!« * fí npSujj5|iun jiiunjid
j(íun3Í7ni|uin (ij tuiij,
u*pun (Subi jo ijaeq geq
ua Jnge gaaj b jba bujb<|
ui»s ‘giqjoj giA ipuequies
BU gB JBA BJJI9C( UOASJIJ
BUia gB ‘B UJBJJ BtS JSI
-jjoi} uubh iiuuaq i iuui
nj*A uuaui gB ‘euruS gB
eq gec( ijjb giujaAq ‘uin
-usj b BunuiB jaes gBc( JJ94
•SUBq IS»A B BgJ3A gB {IJ
jba Bgaejse uigua ja Bgsj
-jjejsjas ‘ctoqBjjn uinjgjs
Bfq Bgiaus bCjia jnuiajj
gBC( ipUÁUI ‘gBUdOAO Bgaj
-luuas uaeA giqjoj uias jb<
gB ‘Snq 1 gnBjj uinuon
•ijpja Bga Jæu jng'uaj
jsigjaej glgoCjq jJOAq
‘lAq B gis gejjB iqqa JBg
ua JJB5JB igejsnjq uubh
'Bjsaq go buubui ejgjeui
jjeiejpj egajiuiajg igjAaq
So umusi ge Jngiu gejAa
ig@ej ‘uoa ijjXu uuidijg
jba nu uias ‘janox
‘nuipjOAijJBjjaA
njjifjj 1 jaejjs go uuiajq
‘euuegijqsjjBj HJiui Jgeuio
-jnpua uueq ‘ejjiajqjXjs
ge xg go jaeu jsigjaej
uuijnguos 'gejeuijBs
b jzjaq Buuia tjuuiui
gec} ‘guos jb go suia
jnuio jsjeq BJJiac( jjx
iBjjac} jba gBAq ug
•sj9<j esBAndin
1 igBujBq ueddoj uia
ec(uua go jnjjXejjnBSJBs
jsigjAaq jsæu ia<j 'Bun
-jij uin uui jas nggifauis
jiddej JæAj go ijjn ngaj
-JBpUIUIIjg gaUI gBJBAS
BJBgq jba sueq unej
-jij uessa<í 'jn jsefgæg go
uigauC uinjgo ddn gjjijjo
luunuie bjjAj ge e ijjæq
UUBq gB OAS 'BJJ JUIUIBJJS
BJ3A JSIJJIA uilacf BJJ
UUIgBABH 'BUIS Bgejaj
ngjæs euiq e JsigBj nu
ngjaq ‘ejsjocjggjq je jjgo
‘jTUJBJjn ge ‘juiCj gej
igjag jajioi 'BUBjjne 1 gijo
-gueds go gijjag go uijjjÍ
jsngjæj ideqs buibs ge
ua ‘uinunsejB b ajq Bgaj
-ipuXíJS gJBA b<j ‘bjsjXj
ns go jjeq buibs b jb
gjjaA ngjoq JBuggoq uias
‘SJ94 uinsoAndjn 1 jnddoj
-sjjn xas Bga uiuitj ngej
jjojq ttofiq uuijnjsaq
ge Jijja punjsmjjjnj^
'UOA
bjjb ddn Bjag ge uuiuio^
JACf gB JBA UUBq go UUIS
jjaAq 1 nutjBjs uueq t
igeddejs uias ‘suisguajp
ejaAjæu suiage jba
ge<j UUISl gJA JBJSBJ JB
-ujnxnq nsruj ‘snejjBgut
jXajq iguai jba uueq uias
‘uuis jjaAq 1 go jes uueq
uias jecf ‘uupsj e njoq
bjjijoas jjæaq JgjBq sueq
BUIB3JJJ BJJ UUIJJH 'sueq
jjbuijbujba jqjaA go ja
-IJOi gBUIBJ UBUIBS UIBUIS
!8Jsti uu!Ptn>l ua BjgajJjij
jjaqqa Ja ‘jij giuiojf iqqa
igjaq egnep go jij e ddn
njjejeq ngngojs jBJBssacj
ijjjajisæ ja jipun ddn
gis Bqaj ge ssa^ ue jnjjaj
-ddn gigejs jBg J94 ua
‘uinusi e efjis ge ijj UUBq
jsippXau ssacj jjne go
uujjnguajp go inppæjij
BgajXjq suia JJjsja jba
uujjigBi 'uinunsejB je
njaj ega jsnjjXajcf jajpjB
uias ‘ujjXpBgueo giA njje
Jeq ngngojs jjessacj 1 njje
jiujeggaj uias ‘jjpunjs
ngajigæjq jæq punjjegnq
1 jnqqX jjag gijag gi<í
ngjaA
ubjo ge BUBq e gtdnejq go
go ddn gjjjqojs ‘juuiq
ua iuuæij jba uias ‘uuijn
-jjn uuja nu jgjeq ‘Jnge
go suia Bueq b jsgau bjX
ge ssacf gejs 1 uin jijX
‘ajOA So bSotjs ‘npfj
JIJÍ M'A es nmspp ivn^ijpiaq y jiuXsjn jqqiA^
ge uuBq ijjb ‘uinujgqijs
jn ddn sjXaj Bfggaj jegejs
jnjpjou uueq jæs go
‘bjjba ge Xojj IJJB IgæAS
-spuBj nssacf njjo jijj^
•njjnq 1 Jnjiui ofs ua jæu
juibs jba Bjjjacf jjaqija
ua ‘gegueq go geguiq
uinungggXq j uispfj ngn
-qijq uinunjjpu b go ‘jjb
-jngjou 1 BqsjBfj 1 jsguaj
jEajjuoj^ eujnj e ejjqg
gas uueq jeg' ‘giA jjaj Jeq
Buijps go jjæj jba gtjjoj
je.ua< 'suisujBAngojs uib
-jauiBqQ Jnjojj JngggXqs
‘jojs ijjsne 1 go uinujgA
go uib gaui Jjjep njoA
ijjiui b uui ua ‘jngpsjs Jn
->jj[Xc} geq jba jjXaj njsaui
gV 'uinujpA go jpuej
jb BJija Jipunsnq go
go gnjpunq gas ‘uuBqne
-upfs uin ugag ‘Áojj jeg
lUujDpp uin>ijjgiaq y i!uXs
-jn jipjiAq hO etjé bjjjb
JJJ UASjn gOUI gJJAJJSgJBA
jjjeis jba njsja ijjiaq e
go ‘jgjaqjaqujaAS njsæu
ijjiaq e ‘snqpja gijtjjnjo
jba gæq njsgau y 'su!
-sjjBfj iputj Bjsæq B Jddn
gpjs go eq ejaj ngnjjnj
‘guiggXqjEjs gnpuXui
-guijq jba uias ‘uinui
-ujnjgjBA uinjjefs 1 pfq
uubh 'jpgjXj nuijjBjs uias
‘geunqjn uesuiX uueq
jgjBq ejjjaq qne ua ugja
-Bijuja sueq njóA Jijnjq Jj
-ssa< 'ijjjtj umjjaj go jaA
-epuXui ‘mjijnjqBjBfjjaA
‘uinqgq uinuiaej ‘BgjojJB
-jbui JBgeueui sjjeq juibsb
ijjajndiuo b uuiUJnjgjBA
1 ddn uuiuioq Xojj jba
uigjj jba bjjia ua Jngy
„■gijjBjs uin jaq ejiau ge
jij ngæjse euiau gas iqjja
ga jag ‘sjjb jij jnuiaq jjjb
jBgacj 'BgajnssjA nuijeiu
jijXajq gB< iuiajgsjjBjs
jbtjijo 1 buuia gB uin
esgnq ge jja nq ge OAS'1
•jjsojq uuiJngjpAJBaóqs
geq uinuoq ipges Xójj
•BgajUJBfg
-uta uueq Tgjnds ‘„iegjaA
ge Jaq ngjBjjæ gBAH"
'jBfj jas
bjjb ge jnguajp jnqæj
-BJ gIJ3A E3JJJ UUBq IgJBq
UUIS JJT3 IAq ‘dlAS B is&nq
gJEA UUIjngJOAJBgOJJS
uueq igges ‘„epjeq ge
uinunguiuad uinjjo e jjeq,
Sa“ 'g!enJPq ijsijq Xojj
•„uinun
-unej Bjiap go BunuujA giA
e jsBjdijjs gnpuXui gi<
Bgajijn gajijuiuiaqs í|j
suia SJgJO Bjjaq ijæg e<j“
B ddn uueq qqejs „iJaq
gaui bjej gB jij jjpje um
-uiq e Bgejaj iJjija jaq nq
gjæj eugaA sj3ah“ 'bjba j
JSIJJIA UUIJngJOAJBgpJiS
'„BUBIU
-uia egjaA iqqa unui
ga“ ‘Xojj igges ‘„BUBgpqs
uin juæx Jiqxq jaj<“
•„ijsnBq
ge jnjje jnuiasj nq ua
jjXj BJgB Buieu efs Jqqa
nq junui uinpuiJjij uin
-jjo ge ‘uuj ga J5J uinuuis
mjojs go ‘jBfuXsgneu So
jijsia gaui uueui giA uin
-puas ignueui 1 jbasiaí
'Bunjojsjtjqs b geguiq
suiage jnggij uueq ‘jb
-unjuiuiaqs jij jaq uueq
bjou ge gjæj nq,
ua 'juiis jeq ja nsiA gv
•jjpu au gep iqjOAq ‘eujq
gojsgjBA BjagjjjX ge
jij JjXaj iqqa Jnjaq nq So
jæu gggiXqBuueui uiaug
'uinuigoqs 1 juut jnjiui ots
ja uigojs 'uueuiij ubjjb
jn BjaA ge jij jzua Jnjaq
uias ‘UUBUI buuij ge jzjjjaj
uepjefs Jnjaq jpM uuia
bjua ge giA J3A Jiuumj nq
Buiau ‘Stq gJA jb jn jjjag
uuiqtajBueuiuia ua 'gl
-jja iqqa Ja jjEfs ueuuijg
'uutui jnguajp ‘ijjaA
II
VNNvwava itoasan
VNNVNava itoasa'i
cÆ
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
27
Hjálmar H. Boyesen:
Bardaginn
úlfana
Þór var ekki tjamall, þegar hann bjó til litla kúta
ineð verkfærum., sem faðir hans gaf honum.
TOLLEF Kolstað var
smiður að atvinnu og
þótti mjög fær í sinni
iðn. Sonur hans hét Þór
og var ekki orðinn hár í
loftinu, þegar þessi saga
gerðist. En Þór var alveg
jafn hrifinn af föður sín-
um, eins og faðir hans
var af honum. Öllu
sem Tollef sagði eða
gerði, líkti Þór eftir eins
vandlega og hann gat.
Væri Tollef í slæmu
skapi og kastaði spýtu-
kuWb að hundinum.
sem kom til þeirra inn í
smiðahúsið, fannst Þór.
að hann yrði að sýna af
séi samkonar manns-
bragð og kastaði öðrum
ku'bbi að vesalings Hekt-
or, sem flýði ýlfrandi út
um dyrnar.
Það segir sig sjálft, að
Þór var ekki gamall,
þegar hann fékk skot út
af fyrir siig í smíðahús-
inu. Með verkfærum, sem
faðir hans hafði búið sér-
btaklega til handa hon-
um, smíðaði hann litla
kúta, bala og keröld,
sem hann seldi drengj-
unum í nágrenninu fyrir
íáeinar krónur. Pening-
ana, sem hann fékk fyrir
smíðisgripina, setti hann
í sparibauk iikan trumbu
í iaginu, og hann lét
r/iömmu síná alltaf geyma
lykilinn að honum. Hann
efaðist ekki um, að þeg-
CXl hann væri orðinn stór,
myndi hann verða ríkur
maður.
í Noregi eru síðustu
vikurnar fyrir jólin allt-
af mesti annatími ársins.
Bóndinn þarf að fá hest-
ana járnaða, svo að hann
geti ekið í bjöllusleðan-
um til kirkjunnar með
konu sína og börn. Hann
þarf að fá brauð og kök-
ur hjá bakaranum, nægi-
lega mikið til að endist
alla hátíðina, svo hann
geti haldið fólki sínu og
gestum veizlu. En um-
fram allt annað, þarf
hann á stórum ámum og
keröldum að halda,
smíðuðum úr völdum
beykistöfum, til þess að
geyma mjöðinn og jóla-
ölið. Hver gestur og
gangandi, sem ber að
dyrum um jólin, fær ails
ekki að sleppa við að
sannfærst um ágæti hins
dásamiega jóiaöis.
Hjá miðanum setti hann vekjaraklukkuna og stilltl
hringinguna á hálf sex.
Hann varð að halda á-
fram því, sem hann
iþurfti að gera.
Gætilega læddist hann
um eins og vofa og tók
ofan af hillu allstóra
blikkdós, sem var næst-
um full af þurkuðum
baunum, hvolfdi tveim-
ur þriðju úr dósinni á
borðið og jafnaði það,
eem eftir var í henni.
Ofan á þa'ð setti hann svo
tóma kakódós. Hann dró
nú upp vasabókina sína
og blýant og skrifaði eft-
irfarandi orðsendinigu:
„Mennirnir þrír, sem
rændu Lake Placid bank-
ann, eru hérna í turnin-
um á Gnípufelli með alla
peningana. Þeir munu
fara héðan með dimmu,
dreifa sér, og hver um
sig reyna að komast til-.
einihverrar járnbrautar-
stöðvar. Maðurinn, sem
hefur komið með birgðir
til mín, er í félagi vi'ð þé,
og hann ætlar sér að
komast undan í nótt, ef
þið takið hann ekki fast-
an. Símalínurnar eru
skiomar sundur, og ég er
fangi í turninum.
Roy Rand
Þennan miða setti hann
í litlu dósina, sem var
innan í þeirri stærri og
hjá miðanum setti hann
vekjarakluikkuna. Áður
haíði hann dregið hana
upp og stillt hringinguna
á hálf sex síðdegis. Roy
brosti örlítið, þegar hann
setti iokið á kakódósina
og gróf hana vanidlega
með baununum, sem hann
sópaði ofan af borðinu
niður i stóru dósina.
Hann hlustaði, hvort
nokikuð heyrðist í klukik-
unni, setti síðan lokið á
stóru dósina og lét hana
upp á hilluna, sýnilega
ánægður með árangurinn
af verki sínu. Þremur
mínútum síðar var hann
heilu og höldnu kominn
upp í turninn.
„Hefurðu til'búna
skrána yfir þa'ð, sem
senda á þér í næstu ferð“
spurði birgaflutningamað
urinn, þegar hann klukiku
stund síðar kom inn í
turninn.
Roy lét blaðið detta nið-
ur til mannsins, sem leit
hvasst á það til að ganga
úr skugga um, að á því
stæði ekki nein leyni-
leg skilaiboð. Því næst
stakk hann bla'ðinu í vas-
ann.
„Ég þarf að biðja þig
að skila aftur dósinni
með baununum, sem ka-up
maðurinn sendi mér í
staðinn fyrir poppkornið,
sem ég bað um“, kallaði
Roy niður til hans.
„Ég nenni ekki að vera
að snúast í þvi,“ sag'ði
maðurinn niöilidurslega.
„Farðu með það,“ skip-
aði foringinn, „bezt að
framkvæma allt eins og
venjulega, það iítur eðii-
legast út.“
„Jæja, þá það. Hvar er
dósin?“
Roy sagði honum, hvar
hún stæði í hillunni, og
hann hélt ni'ðri í sér and-
anum af spenningi með-
an maðurinn tók hana nið
ur og kom henni fyrir í
bakpoka sínum. Hann
grunaði sýnilega ekki
neitt, og brátt lagði hann
af stað.
Rökkrið var tekið að
leggjast yfir niðri í skóg-
ardölunum, þegar for-
inginn skipaði Roy að
koma ni'ður. Um leið og
drengurinn kom inn í eld
húsið var hann gripinn,
bundinn rammlega á
höndum og fótum og iagð
ur flötum beinum á gólf-
ið.
,,Þú ert ekiki svo viitlau*
strákur“, sagði foringinn,
þa.r sem hann stóð yfir
Roy í dimmunni. „Mér
þyikir fyrir því að þuría