Morgunblaðið - 24.12.1964, Side 13

„•«1? ffe fiEAq
-jqa inqqo npuuij So ‘jnqMJS 'Sul fiaui jiddtq y“
gtq jrj/Cj jsnBiJBSutgj?<I
J3 'UUtjngBUI TfiSu®
‘„uutq uutitjjtj ejsajoiq
ge Jturiq utnja gTA“
'TT-ÍIJ
j uin jstgedtAS Aoy;
■„IacI
je Tqqa Ja<I njdi3{s“
■jn
utnejp iqqð siie jba ejjstl
fie ‘es nu utos ‘Aoh Tfi-iuds
•.ifil'I fiujs J!Cjoah“
•„BJ? gu gBAq
-JTT9 Jnqqo npuuu So“
*uueq Tgedtqs ‘„jnqejjs
St<í gaux Jtddei y"
'TTjoi e nssAquteqs
fiaui ejjtaq uuts ‘gtgjoq
-jaq i uut jtuutoq ujoa
uuaui jtjq So utnuoq
fie jutoq jba tsofi fie ‘geq
gtA eutjjou utn TgeuqeA
uueq aeSaq ‘euuíajp
ge tJasA Sts ge ‘Jigq uubh
•ssaq ttj gesSnqgtj gjeA
uinuoq ge ‘iac{ jsjjba Tqqa
uueq je§ jutes uo ‘giA jjo
-qqa uejequeq ejjaq Xoy;
utoq •egoiuejiA e tgggXqs
go Tiitut e ei TuejsneCj
jeqqe ia4 ‘inajndtuf) ejj
gegueq iqqa jses jutes
sjnjsaAgns nj uutggqs
uin ugsg jnijut uejutuitj
euiau bjjba ‘njjnq t jguej
goCut Tqqo jba ‘sutsqioj
eqjj jngejsjeieApjeuins
tgæjj uujq ‘ppe[<j; aqeq
■ •„uegaui e ‘næs
‘— njjnq t jo gs uegaut
e pA tgji Jop ge buoa
— gejtA jqqo Ja fieuuy
•auo[B]A[ um jjnq gtddois
tjeq Jtujejocq ge jnppq
ue[gsjgpq 'aj ngiaj t utn
-jnnop punsnq gejpunq
•qui'e fiqojs go jjou
eugtijsegts PToeiH aqeq
t gtuiejj jba uejequeq
— ‘jepuAaj ‘nf — qðN”
„iuinjjpjj
t guqqoH" tegainCuoA
go suta uueq tgjnds ‘ujoq
-jepunjs fieneCds ngjoq
Jtoq ge Jjjja §0 'cíoH
TgejBAS '„ejjoq ‘ef
•„uegaui e ipuaq e euj
-UJgCjs Jnjaq uueq ‘suie
-py ejjaq jij eq npgutjq
‘jijíCj jnutoq gBAqjjto
J3l‘‘ ’sjbuub tegoui uueq
tgges ‘„egep ejqqou t
ipueJOAjeCj nu gJOA ga“
•jbjjo utos uuijngjpAje
-goqs ipgutjq TpjpAqjsnge
tpuejæAS go njjÁq y
•uueqneupfs utn
ugog Tgeuitqs uueq jegaq
‘jeujnjjegtA jtj/C gJUiCs
-jn ua fieuue uuiuttaqutn
gtA puequies jjsqqa áoh
tgjeq npuqsuepun nssaq
ge ug; 'jas uepun e goq
ejsg ge ssaq ue utnuuts
uimpCj ega JBAStjq uut
jta[ uutjngjgAJegpqs go
JTJSTA jbCíCu gaui jngeui
uioq egaijegeueuisjieH
■uinue
-uits i tgjÁaq uueq ge ‘oas
ua ejguoi jajpie uueq joj
‘tpuejstajj nj®A uutgpqs
uin jigjajngupg jjpq utn
jseCqtAS ge tAq ge Xoh
uueq gpjs tajpiv 'uinui
-gjaA je t f ta jqTA uueq
ge ‘gaut jseCgitCj ge [ij
jegoAsutq go ‘jngajuæA
-uueut goCui jsuuej uin
-uoq uias ‘uueui egun ue
-uuaq giA puequies
ejeq ge [tj TJtCai naqqou
ge ‘nfjoAq njgo sueq qj
tpguuq uutjngJOAJegpqs
•ptojegoqs jejjeqsiijti
uin euuiCqiu ge uinuuTS
jbasiaj euiau tqqa TJjnq
uueq go juieseguiugij
jnuiajj jba tjjbjs nssaq
ipugog iCoh uegsjq
*UU3
-uits utn sutjegjeAjegpqs
njojsjuqs e jaeAge xbjjs
ejag go nuts nutjojqepuei
e jeg uueq go joa suta
glgæAseumq efjasgejs
•tnnusi bjj ddn jstjj.Ci unq oas ‘egjaAuejo euntue
t aotjq ‘Jiutq ua tuuæj jba uios ‘uuijnjjn uuig
utnjsæu joj go ujgaui utn
-jgo uinust bjj ddu JsrjjiCi
ugH "eunuie e uiseje
efgtjq uioq nssaq t JJ?H
„jAq jn egeqs uin
-gjoui bjjba Jtjag eutddpi
euia Jas je Jnjaq jssjui
uios ‘Jnjin. 'Bueq JfJiCj
uneigjsA iaq jtgtojg uuj
-jpfjsddsJH 'Eutq eundin
j ddpi ijes'saq npguijs“
qgges
go eunddoj nuggoqje joq
uueq TJJ3J uegts 'Jnpuns
eutddpi uueq pfq T8§oq
nuia gaui go uinuguajp
je eutxo jtajq JO[I°X 'sut
sguajp ndjn t gts njsæj je
-ujæjq 3ö uinujejsnuunj
je gTJOjq Tgjeq uueq
ui0S jeq ‘Tuunuie e gjjeg
utn uuj uioq eddoisjin.
•utnueseA j qqojseujXds
-pja joj jnjaq utas Tgjeq
uueq ‘njXdspja e efqtaAq
ge jas tjjá[j sueq JTgeq
•„J0ui e gjqeq
t jndtjg geAqjjT0“ ‘uut
-jsoi nguijjoqs ddn uueq
tgedojq ‘„iqqied ‘Q“
'uuis
jngoj i Tpieqegnep uueq
Jipq tuuipuaq tuutq gaui
ua ‘uujgOAqe go jnipj
‘euts eutxoegtuis um
uejn eujngutj ijddajq
jjtCqjejg jes uutjnguojp
TUT1 'TJJIjC ng0ngæjq
‘ngupi gaut qne[ se
je tuujes tjessaq bjjíCj giq
U0 ejeqj0js ‘ggoq ueuie
qqpj Jnjje go gt0i ejn
-uih ’Jngueje ueguo seje
tssaq Jeq TJiCa[ njgo ge
ua ‘uinust utnjjais JTJjo
jaj oa j ega jjja nuunJ
jjaq gjujaAq uuej uubh
•utn juuaq ejjaA ge TSueg
-[TJ uiTaq t eunute e uuj
-jnjjn uuja qqos nu iAq
‘íðII°X Tgeiieq ‘„jngngojs
epuejs ge npuA0H“
•jnqjiCuieioq
jba Tuunute t tuui euue
-qne t nu jsTgjæj bj^pthTa
ngo ejessaq jujiá go j[ao
•jeuunute pieqraui jeueu
egnqje ge qj JJJJ.Cq juies
nJOA Jijsajj ua uueq njp
ejjjaq JuqqoH -egnep go
jjl e ddn utnunjin uepun
nu dpfiq go utnuegais ejj
uesnei gjs ejt[s ge jsiqaj
Tgjeq uinuoH eSuijgp
jsnggæ[jefj SO umust
e npunp uiqojejpq gojq
‘euuejpj ITJ eqej uuun
-jsaq jsjjjta nuja t jqe ug;
•jas ejj TgJeq uueq jegaq
‘egnep So jij e ddn uimm
&Z
VNNVN-ava NOHSHH
VNNVNHVH NOHSHH
ox
26
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
7
um Roy, þegar hann
heyrði þetta.
N o k k r u síðar kom
birgðaflutningamaðurinn
upp í turninn til Roys.
„Gerðu skrá yfir það,
sem á að senda þér í
næsta skipti“, sagði
hann. „Ég fer niður eftir
um þrjú leytið.“
Ekki gaf hann neina
skýringu á vinfengi sínu
við ræningjana. Roy var
að velta því fyrir sér,
hvort maðurinn héldi, að
hann veeri sá asni að gera
sér enga grein fyrir,
hvað um væri að vera.
Hvað sem öðru leið,
ékvað Roy að láta sem
ekkert væri og lofaði að
hafa skrána tilbúna.
Maðurinn fór nú niður
aftur og skömmu síðar
heyrði Roy útidyrahurð-
inni skellt aftur og lykl-
inum snúið í skránni að
utanverðu. Þegar hann
leit út um gluggann, sá
hann þrjá mennina breiða
teppi og frakka á klett-
ana í forsælu turnsins.
Þeir voru þreyttir eftir
e r f i ð i næturinnar og
fleygðu sér niður. Por-
inginn hafði samt sýni-
lega kosið þægilegri
hvílu, því Roy heyrði
hann fara upp á aðra
hæð og brakið í rúminu,
þegar hann lagðist til
svefns. Síðan varð allt
hljótt.
Drengurinn sat kyrr og
hugsaði. Fremur en að
láta skilja sig eftir bund-
inn í turninum, ákvað
hann að stökkva niður á
klettana upp á von og
óvon. Eftir að hafa kom-
izt að þessari niðurstöðu
fannst honum allt verða
mjög hljótt, svo að tifið í
vekjaraklukkunni á hill-
unni bak við hann var
það eina, sem rauf þögn-
ina. Þetta var mjög lítil
klukka, sem hann hafði
keypt, "af því auðvelt
var að taka hana með
sér, hvert sem var. Hún
var lítið stærri um sig
en vasaúr, aðeins dálítið
þykkari. Tifið í henní
var ekki hávært, raunar
heyrðist það varla, nema
alger þögn væri, en væri
húii látin hringja ætlaði
hávaðinn allt um koll að
keyra.
Hugsanir Roys snerust
letilega um þessa klukku
og allt í einu datt honum
ráð í hug. Hann velti
því fyrir sér i tvær min-
útur eða svo, og gægðist
út til að fullvissa sig um,
að mennimir, sem þar
lágu, væru sofandi. Þá
læddist hann niður stig-
ann og leit inn í svefn-
herbergið. Foringi ræn-
ingjanna svaf eins og
hrútur og hraut hástöf-
um. Drengurinn sneri þá
við til að sækja klukk-
una, hélt henni fast að
sér og lagði aftur af stað
niður stigann, mjög hægt
og gætilega. Hann var
með öndina í hálsinum,
iþví hann vissi, að ef
maðurinn vaknaði, mátti
hann búast við að verða
skotinn. Hann komst
heilu og höldnu niður,
gekk á tánum fram hjá
rúminu án þess að hika,
því hann vissi, að hver
sekúnda gæti verið dýr-
mæt. Loks var hann
kominn niður á neðstu
hæð og allt hafði hingað
til gengið vel. Peninga-
pokarnir þrír lágu út-
troðnir af peningum á
borðinu, og hann langaði
mikið til að skoða í þá,
en stóðst freistinguna.
Tíminn var núna dýr-
mætari en peningar. —•
Foringi ræningjanna svaf eins og hrútui. Drengur-
inn hélt áíram niður stigann, hægt og gætilega.
skal berja þá og höggva þá, ef þeir koma.“
Það er því ofur skiljan-
legt, að Tollef hafði nóg
að gera fyrir jólin. Auk
þess að vera smiður, var
hann jafnframt einasti
beykirinn í allri sveit-
inni. Og þegar jólapant-
anirnar á keröldum og
mjaðarámum streymdu
að, er það engin furða,
þótt hann yrði síðbúinn
með sumt af því sem
ljúka þurfti fyrir hátíð-
ina. Því miður var .*>••
mitt þannig ástatt njá
Tollef, þegar þessi undar-
lega saga gerðist, sem ég
ætla nú að segja ykkur
frá.
Frá því eldsnemma um
marguninn hafði Tollef
verið að smíða afar stóra
ámu, sem ríkasti bónd-
inn í sveitinni, Grímur
Berglund, hafði beðið
um. Að kvöldi næsta
dags, sem var aðfanga-
dagur, ætlaði Grímur að
•halda sveitungum sín-
um oig vinum veizlu, og
Tollef hafði orðið að lofa
að koma til hans ámunni
eigi síðar en á Þorláks-
messukvöld. Þá ætlaði
bóndinn að hella miðin-
um í hana, svo að allt
væri tilbúið, þegar jóla-
helgin gengi í garð.
Klukkan var orðin tíu
um kvöldið, þegar Tollef
lagði siðustu smiðshönd
að verkinu og hin gríðar-
stóra áma var tilbúin.
Hann fékk lánaðan hest
og sleða hjá nágranna
sínum og var að búast af
stað, þegar kallað var á
bak við hann, mjórri
röddu:
„Pabbi, lofaðu mér að
fara með þér!“
„Það get ég ekki,
drengur minn. Máski eru
úlfarnir á ísnum úti á
vatninu og ætla sér að eta
litla drengi, sem eru
ekki í rúminu sínu, þeg-
ar komin er nótt“
„En ég er ekki hrædd-
ur við úlfana, pabbi. Ég
er með svipuna mína og
smíðaöxina og ég skal
berja þá og höggva þá,
ef þeir koma.“
ef þeir hættu sér í návígi
við hann.
„Jæja, komdu þá, litli
þrákálfur,“ sagði faðir
hans hlæjandi og ofur-
lítið hreykinn af hug-
rekki sonar síns.
„Það er nú ekki árpnni-
legt að ráðast á okkur,
þegar við stöndum sam-
an, er það Þór?“
„Sannarlega ekki
patobi“, sagði Þór og
kreppti smáan hnefann.
-- • — ■ “i------- * waív*. wj 1*1 oiin
sínum í kring um sig til ‘ upp, vafði gæruúlpur
að sýna, hvernig hann. sinni um hann og t
myndi fara með úlfana,1 hann í fangið, um leið