Morgunblaðið - 07.04.1970, Blaðsíða 23

MOnGUNlBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. APRÍL 1070
23
ÖUuim tók hún innilega og
gladdist irueð glöðuim og þútt
sönigurinn þagnaði ekfci fyrr en
uindir morgun, virtist hún aðeinfl
hafa af því gleði eina.
Þau hjónin Iíngibjörg og Jón,
urðu aldrei rík að veraldargæð-
um, en koimust þó yel af, þótt
afflt væri gert til þess að „éta
þau út á gaddinn“, því engín
vogaði sér að bjóða þessu fólíki
greiðslu fyrir gistingu eða mat.
Það lá einhvem veginn í loftiniu,
að slíkt væri móðgun og enginn
vildi móðga þau.
Ingibjörg andaðist í svefni og
hlaut því hægt andlát. Rannski
hefir góðum Guði verið þótt nóg
komið. Mennimir segja að vegir
hans séu órannsakanlegir og mun
það satt vera, því að enginn get-
ur skilið þann guðdóm, sem okfc-
ur er bennt að láta engan spör-
fugl falla til jarðar án síns vilja,
en lætur börn sín á jörðu niðri,
sejn til engra refsinga hafa unn-
ið, þjást árum og áratugum sam-
an og eiga ekki einu sinni von-
ina, sem flestum er þó dýrust
eiginleika.
Trúin segir okkur að þessu
fóld verði umbunað í eilífðinni,
en hvað þá um hina heilbrigðu,
sem ef til vill hafa gengið til
góðs, götuna fram eftir veg, alla
aevi? Eiga þeir skilið að vera
settir á hinn óæðri bekk? Og
hvað þá um hina, sem af edgin-
girni strá um sig ógæfu til
beggja handa? Sagði efcfci Jeaú
við ræningjann á krossinum: „f
dag Skaltu vera með mér í Para-
dís“.
Þetta er orðið nofckuð flófcið
dæmi, og við skuluim afgreiða
það með því að vegir Guðs séu
órannsakanlegir. En eitt er víst,
að það eru ekki þjáningar Ingi-
bjargar á Yelli, sem skipa henni
á hinn æðri sess, heldur mann-
kostir hennar, góðmennska og
óumræðilegt umburðarlyndi.
Að geta glaðzt með glöðum, án
þeas að vera þess miegnugur að
geta tekið þátt í gleðinni að
hætti heilbrigðs fólks, ber vott
um mieiri sálargöfgi en flest ann
að.
Afrekasfcrá Ingibjargar í lífs-
starfi hennar er með svipuðum
hætti og þúsunda íslenzkra al-
þýðukvenna um þúsund ár. Þrot
laust starf og fómfýsi, oft við
erfið fcjör; ómetanlegt framlag
þeirra við mótun nýrra kynslóða
á dkilið fleiri fálfcaorður en
innisetumannia, eem setja nöfn
sín undir skjöl, er aðrir hafa
undirbúið og samið.
Rangárvallasýsla er fagurt
hérað, hérað eldis og ísa, fræg-
ustu sögustaða þjóðarinnar. „Við
norður rísa Heklutindar háir“.
Ingibjörg hafði þá fyrir augum,
sem barn, á uppvaxtarárunum,
manndómsárum sínum og eftir
að hún gat litla björg sér veitt.
Eftir að hún varð að flytjast á
sjúkrahús syðra, þráði hún
alltaf heim og ekki mun það
hafa létt henni sjúikdómsbölið.
Þetta heitir að vera til; vera
manneskja af sjálfum sér og með
þeim orðum, sendi ég manni
hennar og dætrum, tengda-
sonum og barnabörnum innileg-
ustu samúðarkveðjur, en þau
hjón áttu tvær dætur, Svölu og
Jónínu, sem voru móður sinni
svo góðar dætur að með ólikind-
um er.
P. F.
Jóhanna Eggerts-
dóttir — Minning
Fædd 27. sept. 1924
Dáin 12. marz 1970
ÞANN 12. marz sl. andaðist á
sjúfcrahúsinu á Patreksfirði frú
Jóhanna Eggertsdóttir ó 46.
aldursári.
Fyrir um það bil tveimur ár-
um kenndi hún fyrst þess meins,
er varð henni að aldurtila. Hún
þurf'ti á þessu tímabili oft að
dvelja á sjúkrahúsum og- undir
lækniishendi, en þess á milli
var hún heiima og huigisaði um
heimili sitt og böm. Þegar séð
var að efckert frekar var hægt
að gera, fór hún heim til
Patraksfjarðar og hennar síðasta
ósfc var að fá að vera heima,
eins lengi og frekast var kostur.
Það varð, því hún lá ekki nema
fáa daga á sjúkrahúsinu, þar til
yfir lauk. í sínu langa sjúkdóms-
stríði lét hún aldrei á sér finna
bilbug og mælti aldrei æðruorð.
Hún var óvenju sterfcur persónu
l'eiki, sem maður ber óblandna
virðingu fyrir.
Jóhanna Eggertsdóttir var
fædd 27. september 1924 á Þórs
höfn á Langanesi. Fbreldrar
hennar eru hjónin Magnea Jóns-
dóttir, hafmsögumanns í Stykkis
hólmi og Eggert Ólafur Einars-
son, læknir, sem þá var læknir
í Þistilfjarðarhéraði. Hún ólst
upp hjá foreldrum sínum í stór-
um systkinahóp, en þau eru sex
sysfkini hennar og öll á lífi.
Þegar Jóhanna var á 16. ári
fluttu foreldrar hennar til Borg
arness, er Eggert faðir hennar
var skipaður héraðslæfcnir í
Borgarneslæknishéraði. Jóhianna
lauk gagnfræðaprófi og fór því
næst á Húsmæðraskóla Akureyr
ar. Árin 1947 til 1948 var hún
við framhaldsnám í Kaupmanna-
höfn.
iHún giftist 5. marz 1949, Boga
Þórðarsyni framkvæmdastjóra
og eiga þau fjögur börn: Hróð-
ný, 16 ára, Jóhanna, 15 ára, Þórð
ur, 12 ára og Eggert Ólafur 9
ára. Heimili þeirra hjóna var
fyrst í Borgaruesi, en í ágúst
1950 flytja þau til Patreksfjarð-
ar og þar bjuggu þau síðan.
Við Bogi kynntuimist fyrir all-
mörgum árum og höfum haft
náið samstarf á sviði félagsmála
og þegar ég kom til Patreksfjarð
ar koim ég alltaf á heimili þeirra
hjóna og tókust með oklkur Jó-
hönnu góð fcynni. í fyrsta sfcipti,
eem ég sá þessa konu, fannst
mér hún fremur fáskiptin. Ég
var þá að ræða við mann hennar
um okkar áhugamál og hún bar
okkur mat, en lagði Mtið til mála.
En eftir því, seim þessir sam-
fundir urðu fleiri og kynni ofck-
ar rneiri, þá vildi Jóhanna
gjarna leggja til þeirra mála, sem
um var rætt. Hún hafði gaman
af röfcræðum og var ákveðin í
afstöðu til þeirra mála, sem hún
þekkt.i, og var ófeimin að benda
á, það sem miður fór og leggja
gott til um hvernig laga skyldi
vankanta. Það fór heldur efcfci
fram hjá henmd, sem var að ger-
ast hverju sinni, í atvinnumálun
um og þó einkum er laut að út-
gerð og fiskvinmslu. Með þeim
málum fylgdist hún af áhuga og
kunni á þeim óvenju góð skil.
Jóhanna Eggertsdóttir var
greirnd kona, þróttmikil, virðu-
leg og traustvekjandi. Hún gerði
ekki fólfc að virnum sínum í
fyrsta skipti, sem það sást. Hún
vissi að sönn vinátta byggist á
kynnum, sem óneitanlega þurfa
aðdraganda. En þegar hún batt
vináttu og tryggð við einhvem,
þá var það gert af heilindum og
drengskap. Heimili hennar og
allur viðurgjörningur var til fyr
irmyndar og þamgað var alltaf
gott að fcoma og vera.
Jóhanma tófc nofckurn þátt í
félagsmálum og var dugleg og
skyldurækin við hvert það verk-
efni, sem hún tók að sér að
vinna.
Jóhanna var af góðu og mynd-
arlegu fólfci komin. Ég kom
einu sinni á heimili foreldra
hennar í Borgarnesi, nofckrum
árum áður en Eggert faðir henn-
ar lét af héraðslæfcnisstörfum
þar, og gisti um nótt. Ég gleymi
eklki hvað gaman mér þótti að
koima á þetta fallega og gestrisna
hei/miili og kynnast þessu fólki. f
raun og veru gat Jóhanna ekki
annað en komið frá góðu menn-
ingarheimili. Þannig sýndist hún
vera og á þann hátt var hún í
reynd.
Nú er þessi svipmiifcla sæmdar-
kona horfin sjónum okkar. Hún
verður okkur, sem þekfctum
hana, eftirminnileg, þó ár og
dagar líði. Fraimfcoma hennar
öll, hvort sem var í blíðu eða
stríðu, sýndi að hún var stór-
brotin kona, sam kunni sér hóf
og gat gengið hinn grýtta veg
ekki síður en sléttar grundir, án
þess að breyta á nokkurn hátt
því, sem hún sjálf bafðd ætlað
sér og ákveðið að gera. Það er
hverjuim manni gagnlegt og
þrosfcandi að kynnast slíkri
konu.
Bogi befur misst mikið við
fráfall elskulegrar konu sinnar
og börnin sjá á bak ástrikri móð-
ur, sem vakti yfir velferð
þeirra. Það bezta, sem þau öll
geta gert fyrir minningu hennar
er að vera sterk og ákveðin á
lífsbraut sinni. Það mun Jóhön-nu
Eggertsdóttur líka bezt.
Ég sendi Boga, börnunum, for-
eldruim hennar, syistkinum og
öðru vandafólki innilegar sam-
úðarfcveðjur. Hen-ni þakka ég
góð fcynni og bið Guð að blessa
minningu hennar.
Matthías Bjarnason.
Bjarni
Bjarnason
— Kveðja
Fæddur 1. nóvember 1894
Dáinn 26. marz 1970
Kveðja frá barnabörnum.
Sólargeisli sortnað hefur.
Sviðið autt og myrkvað er.
Sá, sem allt hið góða gefur
geyimir hann í dýrð hjá sér.
Huggar þá, er syrgja og sakna
sólbjört mynd þín, heið og tær.
Liðnar stundir vaka og vafcna.
Við í hjarta geymium þær.
Tregt er dkkur um að hafa
orðin mörg, því lund er klökk.
Til hvíldar fylgir kærum afa
kveðjia, minning, bæn og þökk.
Baldur Marsveins-
son — Minning
Fæddur 19. okt. 1933
Dáinn 31. marz 1970
KVEÐJA
FRA FORELDRUM
Ljósaninia faðir af lílkiniaemd þig
leiði
líf Okkar til þess að fylla með
yi,
hver stuind, var með þér, lýst af
góðvild oig gleði
sem Guðlegri handlefðslu vitni
bezt ber.
Þú vildir okkur til yndiis flest
gjöra
mieð alúð þú ræk-tir þín daglegu
störf,
þú hjálpaðir lífsins byrðar
að bera
til boðia stcð h(, nd þín hva” sem
var þört.
Því er það myndiin þin blíða
og bjarta
frá berniskiuniniar leifc fram á
fullorðinis ár
mæta, sem gieyma við rnunurn
í hjarta
meðan við lifum þótt treginn
sé sár.
Við þökkiuim allt vinur, þig
Guðíaðir gey-mi
og gæti um eilífð í ljósi h/jó
sér,
við biðjurn að í hans
a lmæ ttis/heimi
aftur vifi fáum að dvelja-st með
þér.
Sigurunn Konráðsdóttir.
HARMAFREGNIN um lát ást-
vinar svíður sárt; þá leita upp í
buiganin margar minninigar Einis
var þagiar okkur va-r sagt, að
Baldur hiefði látizt snögglaga að
heiimili sínu þamn 3il. marz. Við
eiigum svo bágt með að trúa, að
hann sé svo fljótt fró ofcfcur tefc-
inin. Elsl.cu vínur. við eigum svo
miamgar fagrar enidurmiinniinigar
um þig, við, siern höfum fylgzt
með þér á uppvaxtarárum þín-um
og baróttu þinini fyrir lífinu, þú,
sem varst okkiar huigrafclkastiur og
áttir viB srvo mikið heilsuleysi að
stríða. Mikið hefur þú kennt
okkur, á-sitkæri vinur, þ-ú, sem
aldrei kvartaðir, æðrulaus og
bjartsýnn á lífið, þrátt fyrir
ómældar þjáninigar þíniar.
Þegar ynigsta systir þín lét
hedta í böfuðið á þér, sáum við
hvað það gladdi þiig. Þú hefur
ef til vill }n iigsaö mieira en þú
lézt uppi.
Astkæri vi-n-ur, þú byggðir upp
þalð ómögulega með G-uðs hjólp,
þú hief-ur verið okbuir hin-um ó-af-
vitaindi leiðiarljós, þú máttir efcfci
vamm þitt vita í neiniu, reiglu-
semin var þér gef in í ríkuim mæli
og aldrei hallaðir 'þú réttu móli.
Það sýnir kannsfci bezt h-vern
mann þú hiafðir að geyma þegar
þú varst að igefa kinduinum þín-
um og öð-r-uim dýrum. Þá komu
þau á móiti þ-ér, ef þau genigu
frjóls. Þú liaðaðlir all-a að þér,
hvort sem þ-aö voru menn eða
málleysingjar. Sárastur er sökn-
uðuirinin hjá foreldrum þínum,
sem vöktu yfir hverj-u þínu fót-
máli, en mamm-a, sem var þér
srvo mikið, þakkar hverj-a stund
í lífi þínu ,því þær stundir ver'ða
aldrei fullþakkaðar frá hennar
hienidi. Þið voru svo samhent. í
öliu, að unun var að fylgjast
með.
Við kveðjum þig, ástkæri bróð-
ir, mágur og frændi, í þeirri trú,
að þér líði nú vel. Þó við sökn-
um þín öll mikið, þó er sá sökn-
uðúr eiginigjarn á móti því, að
Guð hefuir tekið þig í faðm sinn
og leyst þig frá hinu veraldleiga
lífi, því lífið hér í mann-heiímum
er áfaragi til hiinis betra lífs hjá
Gulði.
Guð bletssi minnimgu þína,
Systkin og venzlafólk.
í DAG er til moldar borinn ung-
ur viniur minn. Ég ge-t ekki látið
það hjá líða að mánniast þessa
góða og dagfarsprúðia vinar miíns.
Ég átti því láni að fagna að kynn
ast Baldri h-eitnum mjög náið.
Maugt hefði ég af honuim getað
lært, þótt fátt eitt ég gerði og
því er verr. Baldur heitinn var
haldinn þekn sjúfcdómi sem lækn
ar kalla „bláböm“. Þessi sjúk-
dómur ' háði honuim all-a ævi.
Aldrei kvartaði Baldur heitinn;
hann bar ekki þjónimgar -sínar á
torg. Hanin var hietja. B-aldur var
duluir í skapi, en ekki einræn-n.
Þeir, sem þekktu h-ann bezt,
vissiu, að hann gat gl-aðzt með
glöðum. Hanin hafði smemma
gaiman að tónlist og átti góðar
ptötur. Vagna Veikin-da siinna vair
öll vinnia bonuim uim megn er
krafðist mikillar áreyn-slu þá
reynidi h-ann að vinna sér til
gamiamis og þarfa. Sjálfsbjargar-
viðleitni ihans var alltaf meiri en
getan. Hann hafði yndi af dýr-
um. Kin-duir og hæmisni hafði
harnn ag stumdiaöi af svo mikilli
kostgæfnd, að slífc ■ eru fá dæmi.
Allt veitti þetta honum gleði og
sjálfstrauist.
Þegar ég nú kveð þanmian góða
drenig hinztu kveði-u. get eg ekki
anmað en minnzt foreldra bainis.
Þau góðu hjón Sólveig o? Mar-
sveinn, hafa reynzt símum veika
drenig vel, stuitrt hamn í allri haras
baráttu fyrir lífinu. Ég persónu-
lega á þeirn ágæ-tu hjónum svo
margt að þakka, en seint kemiur
boirgum.
Baldur heitinn var fæddur 19.
ofctóber 1933 1 Hafnarfirði. For-
eldrar hans eru sæmdarhjónin
Sólveig Guðsteinsdóttir og Mar-
sveinm Jónsson. Þegar ég kveð
þig hinztu kveðju, Baldur miinn.
þakka ég þér aóð? kynnimgu, sem
geymist i hug mér. Ég sendi öll-
um, foreldrum, systkimum oig
öðruim vandaimömnium samúðar-
kveðjur.
Baldur minn, haf þökk fyrir
fagurt miannlíf.
Hans A. Clausen.
MANNLEGT líf er margbreyti-
legt, surnir komast í sviðsljósið,
ýmissa orsaka vegna, aðrir
hverfa í fjöldamn. En það sem
mest er um vert, er að ganga
götuna til góðis fram eftir veg.
U-m það mó svo aftur deila hvort
einn eða annar hafi gert það. Það
er fátítt að hægt sé að segja með
sanni, eins og sagt verður um
Baldur Marsveinsson, að engan
átti hann óvildarmann og enginn
átti hann að óvild-armanni. Uim
það verður ekki deilt og segir
það raunar allt um manninn.
Baldur var sjötta barn af sjö,
hjónanna Sólveigar Guðsteinfl-
dóttur og Marsveins Jónssonar,
að Álfaskeiði 28 í Hafnarfirði og
hjá þeim var hann til heimilis
alla tíð. Baldur átti við mikla
vanheilsu að stríða í bernisku og
fram eftir æsku. Verð-ur því ekki
orða bundizt að geta um hið
mikla framiag móður hans, er
varð að sinna honum, þegar hann
Framhald á bls. 21