Morgunblaðið - 14.06.1973, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JÚNl 1973
Koibrún Inga
Karisdóttir
FanSd 12. júlí 1934.
Dáin 4. júní 1973.
1 dag er tii mokksr borki írá
Hafnarfjarðarkirkju kl. 2 eítir
hádegi, Kolbrún Inga Karlsdóttir.
Ilún lézt á gjörgæziudeild
Borgarsjúkrahássins hiirn 4. þjn.
eftir höfuðhögg sém hún hiaut
á uppstiigningardag.
Það fer oft svo að manni er
orðvant þegar svo afdrifartkir
atburðir gerast að klippt er á
lífsþráð kohíu á bezta aldri og
móðir látilla bama er horfin.
í»að má um Koibrúnu segja að
líf hennar hafi sjaldniast verið
dans á rósum, en henni hafi
laarzt að taka hiutunum eins og
þá bar að hverju sinni og
fjargviðrast ekki yfir litlu.
Skaphöfn hennar var þannig
að fæstir mundu hafa vitað hvað
innst í huga bjó og minnist ég
orða séra Braga Friðrikssomar er
hann beindi orðum sánum tál
hennar við jarðarför manns
hennar fyrir 4 árum og sagði:
„hún er kona sem ekki ber til-
finniingar sínar á torg út". 1
þessum orðum fimnst mér fel-
ast mikil og rétt lýsimg á henni.
Kolbrún var dóttir hjónanna
Margrétar Ingimundardóttur og
Karis Guðmundssonar. Hún var
elzt þriiggja systkina er ólust upp
hjá foreldrum sátnum í Reykja-
vík. Haustið 1955 fluttist hún til
Siglufjarðar og setti saman
— Minning
heimili með manmi sínum Gunn-
ari Sveinbjörnssyni. Fyrir 11 ár
um fluttist hún til Hafnarfjarð-
ar. í»au eiignuðust sex indælar
dætur. Siðustu árin áttu þœr
mæðgur vistlegt og fallegt heim-
iii að Ásbúðartröð 3.
Þar eru tviburasysturnar Odd-
ný og Margrét, 17 ára, Sigurlaug,
16 ára, Svava, 13 ára, Koibrún
Inga, 8 ára og Sigríður Kristán,
7 ára.
Dætrurr, móður og tengdamóð-
ur votta ég mína dýpstu samúð
og bið góðan Guð að styrkja þær
og vernda. Og þér Kolbrún mán
þakka ég allar stundir sem við
áttum saman.
S.K.S.
— Minning
Kristín
Framhald a.f bls. 22.
ið ta hermar pg aðdragandinn
veilð ótviræður. Þannlg er maran
legt eðJi, þannig eru mannleg-
ar tflfinningar, sem 15f okkar
stjórnast af, þrátt fyrH- að radd
ir skynseminnar íeitist við að
búa okkur undir hið óumflýjan
lega.
ESn hin ágætasta manneskja,
sena ég hef borið gæfu til að
kynnast og þekkja náið um mörg
ámægjuleg ár, Kristín Ingimund
ardóttir, hárgreiðslumeistari, hef
ur nú horfið frá okkur eftir
langt og þungbært strið við of-
uraflið, sem við hljótum öll að
lúta að lokum. Hún er komin
heim, þangað sem leið okkar
alira liggur, allt frá þvf að okk-
ur er gefið líf.
Heimkoma hennar getur ekki
verið annað en góð og fögur, því
að þannig lifði hún og starfaði.
Síkra er sárt að sakna — en
Ijúft að minnast.
Koíiam, sem nú er komin heim,
Kristín Ingimundardóttir, lézt S
Heilsuvemdarstöðinnj í Reykja
vik hinn 6. þ.m. í fölskvalausri
sátt við Guð og menn, hvíld-
irani fegin.
Kristín var dóttír hjónanna
Imgveldar Einarsdóttur frá
Hæii og Ingimundar Benedikts-
sonar bónda í Kaldárholti. Hún
-ólst upp hjá foreldrum sinum í
hópi 7 mannvænlegra systkina
vi® leik og störf að þeirrar tíð-
ar hætti, umsvifasamar búskap
arannir við gott atlæti og góð
kjör. Systkini Kristinar voru
Steinunn, Benedikt, er lézt á
ungum aldri, Guðrún, einnig lát
3m, gift Eiriki Narfasvni, Jór-
unn, ekkja eftir Dagbjart Lýðs
son kaupmann, Ragnheiður,
ekkja eftir Hjálmar Blöndal hag
sýsiustjóra Reykjavíkurborgar,
Heiga, eiginkona Sveins Bene-
di.ktssonar útgerðarmanns, og
Einar bæjarfógeti í Hafnarfirði,
kvæntur Erlu Axelsdóttur.
Árið 1930 brugðu foreldrar
Kristínar búi og fluttist fjöl-
skyldan þá til Reykjavik-
ur. Skömmu siðar hóf Kristin
hárgreiðsiunám, sem hún full-
numaði sig í í Danmörku. Að
mámi loknu setti Kristín á stofn
hárgreiðsiustofu í Reykjavik, og
hafði fyrst í stað aðsetur við
Hafnarstræti, en síðan i Kirkju-
hvoli frá árinu 1939 og til dauða
dags.
Fljótt kom í Ijós að Kristin
var með afbrigðum hæf og far-
sæl í starfi sínu, og leið ekki
á löngu unz hún naut vinsælda
fjöim«ms hóps trvggra við-
skiptaviha, enda brást þeim
aldrei orðheldni hennar eða
ásérhBfni. Það var þvl sizt að
undra þó að ungar stúlkur, er
hugðust leggja fyrir sig hár
greiðslustörf, fýsti að komast í
iðranám til Kristínar. Ég hef að
visu ekki nákvæma tölu yfir
nema hennar, en ég býst ekki
við að miklu skeiki. þegar ég
gizka á að þeir muni ekki hafa
vetrið langt frá 40—50 alls. Á
stríðsárunum uraiu t.d. hjá
henni 10—12 stúlkur að jafn-
aði, þ.á.m. undirrituð, en þá hóf
ust kynni okkaar, sem þá þegar
urðu mjög alúðleg og innan
^kamms einlæg vinátta, er aldrei
bar skugga á. Sjálf hef ég ekki
getað hugsað mér betri og nær-
gætnari vinnuveitanda, og tel ég
mig óhikað einnig geta mælt fyr
ir munn þeirra annarra, er hjá
Kristinu unnu og ég átti
samleið með. Þó að Kristrn væri
að eðlisfari dul og því lítið gef-
in fyrir að sinna hégóma, þá tók
hún glensi okkar, sem yngri vor-
um, með skilningi og rósemi, og
átti það til að skipta við okkur
spaugsyrðum, enda vax hún
gædd yfiriætislausri khnnigáfu,
sem hún kunni vel að beita,
ekiki síður í önn dagsins heldur
en í glaðværum hópi yíir kaffi-
bolQa.
Sö<kum þess dugnaðar og
þeirrar samvizkusemi, sem
Kristínu var i blóð borin, hefði
það verið óréttlátt í meira lagi,
eí hún hefði ekki kramizt í góð
efni. Að þvi íeyti bæði fékk
hún og naut þess, sem hún hafði
uimið tö og verðskuldað, en
ekki heldur neitt þar frarn yf-
ir. Af því nutu og rraargir aðr-
ir. Um það var okkur, sem hjá
henni störfuðum mætavel kuran
ugt, þótt því fari hins vegar
fjarri, að sú vitneskja haii á
nokkum hátt verið fengin fyrir
tilverknað hennar sjálfrar eða
að hún hafi vitað að við vissum.
Að gleðja aðra og láta gott af
sér leiða, það voru eiginleikar,
sem henni voru eðlislægari en
hana sjálfa grunaði.
1 striðsbyrjun, eða þar um bíl,
festi Kristín kaup á húseignirani
Smáragötu 10, myndarlegu og að
laðandi húsi, þar sem hún bjó
með foreldrum sínum á meðan
þau iifðu, og systkinum, þar til
þau stofnuðu eigira heimili, svo
og systursyni, er þar ólst upp,
og gamalli konu, Þuríði að nafni,
sem fylgt hafði foreldrum henn
ar úr sveitinni, og systkinin
reyndust alla tíð sem beztu móð
ur.
Eftir að gamla fólkið dó og
systkinki höfðu flutzt a, heim-
an, urðu þær einar eftir Kristln
og Steínuran, systir henraar. Hjá
þeim var eindrægnin og gagn-
kvæm umhyggja stöðugt til
húsa, og til þeirra var gott að
koma, eftir sem áður; þó að veik
indin sæktu að, þá var
þar hlýtt og bjart i kriragum
þær.
Kristin hafði gengið und-
ir mikla skurðaðgerð fvrir all-
mörgum árum og gekk aldrei
heil til skógar eftir það. Síðan
dró að þvi, sem verða vildi, og
varð hún eran að gangast und-
ir skurðaðgerð fyrir um þremur
árum. 1 fyrstu virtist aðgerðin
hafa heppraast framar vonum,
en eigi að síður komst hún ekki
til fullrar heilsu upp frá því.
Á siðastliðnu hausti tók heilsu
Kristinar að hraka mjög ört, og
kom það þá í hlut Steinunnar
systur hennéir að aranast hana
og hjúkra, sem hún og gerði af
einstæðri alúð og þolinmæði
eins og af henrai var að værata.
Síðustu mánuðina, sem Kristin
lifði, skiptust systumar siðan á
um að vaka yfir herani og reyna
að haía ofan af fyrir henni eft-
ir beztu getu og aðstæðum. Gam
alt máltæki segir, að glöggt sé
gests augað, og leit ég alltaf svo
tfl, að á miHi þessara systkina
rikti sífellt dæmafár góðvilji og
einlægur samhugur 1 hyí-
vetna Þær Kristinu og Steira-
unni þekkti ég bezt, og á ég
bágt með að trúa, að milli systra
finnis* mörg dærani um iranilegra
samband tíl orðs eða æðis. Til
þeirra var alltaf gott að koma,
hjá þeim varð á alla lund not-
ið sérlegrar hjartahlýju og gest
risrai, þær voru samtaka um að
láta gestum sínum líða vel, tim-
iran stóð kyrr og oft var lengur
setið en ætlunin hafði verið.
Margs er því að miramast, sem
ekki verður fest á blað, enda
var þessum kveðjuorðum ekki
ætiað annað en að láta i ljós
þakklæti mitt til hiranar látraú
fyrir hugijúfa vinsemd og trygg
lyndi allt frá upphafi kyrana
okkar.
Kristínar Ingimimdardót t ur
mun ég lengstum minnast fyrir
að hún hugsaði það, seran
var satt, og faran það, sem var
gott, og gerði það, sem var rétt,
en í þvl tel ég að felist kjarrai
þess lífs, sem er heilbrigt. Slíka
minningu sigrar dauðinn ekki.
Útför hennar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavik i dag,
fimmtudaginn 14. júni 1973, og
hefst kl. 13,30.
Systkinum og öðrum vanda-
monnum votta ég samúð mina.
Elín .1. Þórðardóttir.
Elsku Kristín min, nú ert þú
horfira frá okkur. Ég vil kveðja
þig með nokkrum línum. Ég var
við nám og viranu hjá þér i 10
ár og betri vinnuveitanda hefði
ég ekki getað fengið. Oft var
mikið að gera en aldrei heyrð-
ist æðruorð frá þér. Þú gekkst
hljóð og prúð um, eiras og dömu
sæaradi. Þú sagðir okkur fyrir
verkum og vannst af Jííi og sál
að þíhu lífsstarfi. Þegar
þú þurftir að firana að við okk
ur þá sagðir þú, „Finndu mig
aðeiras fram í kompu". Þar sagð
ir þú þína meiningu með hóg-
værð og i fáum orðum Það voru
margir sem nutu góðvildar þirm
ar um dagana. Oft vorum við
siúlkumar sendar með peninga
gjafir hiragað og þangað, þar sem
einhver átti bágt og aldrei mátti
nefna naín þitt, og var aðeins
sagt að gjöfin væri frá N.N. Þeg
ar um óreghi var að ræða á heim
ilum þé sendir þú ekki pen-
inga heldur fórstu með fuilan
bíl af ýmis konar matvörum. Um
þessi góðverk hafðir þú ekki
hátt.
Þú ert búin að kenraa mörg-
um stúlkum, ætli það séu ekki
um 40 nemendur sem luku námi
hjá þér með sóma. Flestar þess-
ar stúlkur héldu áfram að vinna
hjá þér að námi loknu, þar til
þær giftust eða settu upp eigin
stofur. Við margar hefur þú
haldið tryggð aUa tíð og fylgzt
með gleði okkar og sorgum. Það
sem þú hefur gert fyrir mig og
mín böm fæ ég aldrei fuliþakk
að þér. Þú varst mér vanda-
laus ég hafði uranið hjá þér i 10
ár og við haldið tryggð hvor við
aðra og þegar sorgin barði að
dyrum hjá mér varst þú fljót
að koma og bjóða alla þá að-
stoð sem hægt var. Kristón mín,
ég man vel þegar þú komst og
færftir dóttur minni hennar
fvrsta hjól. Það var stór dag-
ur í hennar lSfi og þú varst svo
glöð að sjá gleðina sem skein
úr augum hennar. Þú fylgdist
vel með hvemig okkur leið
þessa erfiðu mánuði og rétt
ir okkur oft hjálparhönd og það
var þín mesta gieði i lífirau að
hjálpa öðrum. Ég man þegar við,
sfúlkurnar sem vorum við nám
hjá þér, vorum að fara í sumar-
friira okkar. Þá réttir þú að okk
ur aukapening til að við gætum
farið í smá ferðalög og sagðir að
okkur veitti ekki af tilbreyt-
ingu og kæmum svo endumærð-
ar til starfa að nýju.
Nú hefur þú lokið starfi þínu
hér. En við, sem nutum gæzku
þinnar og góðvildar minnumst
þín ávaBt með virðingu og þakk
læti, þakklæti fyrir allt sem þú
sagðir og gerðir okkur til góðs.
Við soknum vinar og velgerð-
armanns. Aðstandendum votta
ég innilega samúð.
Vér stöndum á bjargi, sero bifast
ei má,
hínn blessaði Frelsari lifir oss
hjá,
hans orð eru lif vort og athvarf
í nevð
hans ást er vor kraftur i Mfi og
í devð.
Markúsína Gnðnadóttir.
Mig langar til að minnast
elskulegrar frænku minnar með
nokkrum fáum og fátæklegum
orðum, þó hún ætti reyndar skil
ið, að ég gerði minningu hennar
betri skil.
Með þvi fvrsta, sem ég man
úr berrasku minni, ,eru ferðir
mínar á Smáragötuna með for-
eldrum mínum til að heimsækja
frænkur minar, Kristínu og
Steiraurani. Þangað var jafnarr
gott að koma. Þar rikti andblær
friðsældar og hjartahlýju og þar
var á boðstólum flest það, sem
bamshugurinn gimtist, ríkulega
í té látið. Síðar fækkaði þess-
um ferðum minum á heimili
þeirra góðu systra, og það
kannski um of, að þvi er mér
nú finrast, þegar öranur þeirra,
Kristín, hefir kvatt þennan
heim. En þó að ferðunum fækk
aði heim til hennar, vissi ég
samt, að hún fylgdist af áhuga
með hag mínum og annarra
systra og bróðurbama, og jafn-
an var hún reiðubúira að hjálpa,
ef eitthvað gekk úrskeiðis, þvi
að hjálpsemi heranar og um-
hyggjusemi voru Ktil takmörk
sett. Ég veit raunar nú, að hjálp-
semi heranar náði laragt út fyrir
hóp fræradiiðs heimar og vanda
mararaa, og velgjörða heranar
nutu íleiri era nokkur vissi nema
hún ein. Allt slíkt lét hún í té
hávaðalaust og sem mest i kvrr-
þev, en þó af ákveðni og öryggi.
Slík var húra og þess vegraa mun
henraar verða sárt saknað
af þeim, sem nutu umhyggju
hennar og margvíslegrar aðstoð
ar, og þá alltaf mest og hezt,
þegar mikið lá við.
Ég kveð hana með trega um
leið og ég þakka henni velgjörð
ir hennar i mirara garð og minraa
systkina, og verða hér látnar ó-
taldar. Og þó hún sé horfi;; á
braut eilífðar þá munum við,
miranast þessarar góðu og göf-
ugu frænku eins og húra var,
mannkosta heranar allra og þá
fyrst og fremst kærleika hennar
og gæzku. Guð blessi þig um aila
eilifð, góða frænka. Minnirag þín
mun lifa.
Ingimundur Einarsson.
„Deyr fé
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama,
en orðstir deyr aldreigi
hveim er sér góðan getur."
Þegar ég frétti lát Krist'mar
Ingimundardóttur fann ég að
einn af okkar sterku máttarstólp
um var horfinn úr félagsskap
okkar, en að flytja héðan er
sturadum ekki það versta þegar
heilsan er biluð, það er leiðin
okkar allra. Kristín Ingimundar-
dóttir var ættuð frá Kaldárholti
í Rangárvallasýslu. Hún var mik
il kona, traust, fáskptin og hlé
dræg en þó alltaf glöð og fyndin.
Hún bar með sér að hún var af
miklum og góðum stofni. Eraga
hefi ég þekkt í félagsskap okkar,
sem var meira metin af starfs-
fólki sínu, því mér er kunnuigt
um að aldrei kvartaði nein stúlka
sem vann hjá henni og öllum
þótti vænt um hana og báru
mikla virðiragu fyrir henni. Húin
naut mikiHa vinsælda þeirra,
sem henni kynntust. Þetta sýnir
bezt, hversu mikil mannkosta
kona Kristin var að geta í öll
þessi ár stjómað fjölda stúlkna
og unglinga árekstraiaust og öðl
ast viraóttu þeirra alilra. Slíkt
getur eragin meðalmanneskja. —
Eitt af því fyrsta, sem ég tók eft
ir I fari Kristinar var þegar stúlk
ur í stéttinni voru óánægðar með
kaup, þá kom aldrei kvörtura frá
stofu Kistínar Iragimundardótt-
ur, hún borgaði alltaf hæsta kaup
ið. Hún gladdi margan og gerði
mörg góðverk, era ekki iét hún á
því bera. Kr stin var vel geílra
og vei menntuð kona, en hugur
hennar hneigðist að handverki.
Fór hun þá að læra hárgreiðslu,
fyrst hér heima en fullnumaði sig
í Kaupmannahöfn. Þaðan kom
hún heim og vann nokkur ár
á stofu hér áður en hún stofnaði
sitt eig ð fyrirtæki, sem hún
gerði 1938, Hárgreiðslustoíu
Kristínar Ingimundar var þá
langstærsta stofa borgarinmar.
Kristin var geysilega fær hár
greiðslukona, kunni sitt fag fúB
komlega og vann öll verk af
kunnáttu og mikilli samvizku-
semi. Hárgreiðslustofa hennar
var rómuð um allt fyrir góða
vinnu. Það var mik'll ávinningur
fyrir stúikur að læra og virana
hjá góðum húsbónda, enda iíka
var stofa hennar eftirsótt og
sömu stúlkurnair unnu þar árum
saman. Kristín Ingimundar tók
virkan þátt í félagsstörfum okk
ar til að byrja með og var í próí
nefnd yfir 20 ár og leragst af for
maður prófnefndar eða frá 1947
til 1967. Hárgreiðslustoíu sína lán
aði hún al'ltaf þegar sveinspróf-
in voru tekin. Þar starfaði ég
með henni í mörg ár og dáðist
oft að hógværð hennar og ráð-
snilld, því þá var oft margt um
manniran og gaman var ef við
gátum setzt niður í litlu kaffistof
unni og fengið okkur kaffibolla.
Þá var Kristín oft glettin og gam
ansöm og þeirra stunda minnist
ég með hlýju og þakkiæti að
hafa fengið að kynraast henni of-
urlítið. Ég er viss um, að marg-
ar hárgreiðslukonur minnast
Kristínar með þakklæti fyrlr
mi'ldi hennar og velvild þegar
þær tóku sve'nspróf sín.
Kristín var sérstaklega dugleg
og afar handfljót við vinnu, era
alltaf vann hún samt öll störf af
vandvirkni og samvizkusemi.
Fyrir hönd okkar ailra i Hár-
greiðslumeistarafélagi Islands
þakka ég Kristínu Ingimundar
fyrir ö'll hennar störf i þágu fé-
lagsins og þó að hún sé okkrar
horfin muraum við alltaf minnast
hennar með virðingu og þakklæti
fyrir að hafa átt hana sem félags
systur,
Ég votta systrum hennar og
öðrum ættingjum mína dýpstu
samúð.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Árdís Pálsdóttir.