Morgunblaðið - 16.11.1991, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. NÓVEMBER 1991
27
Minning:
Eggert Þórarinn
Teitsson, Þorkelshóli
Fæddur 10. maí 1899
Dáinn 6. nóvember 1991
Fimmtudaginn 6. þ.m. lést í
sjúkrahúsinu á Hvammstanga Egg-
ert Þ. Teitsson, lengst af bóndi á
Þorkelshóli í Víðidal. Hann var fædd-
ur 10. maí 1899, sonur hjónanna
Teits Teitssonar og Jóhönnu Bjöms-
dóttur í Víðidalstungu.
Eggert var kvæntur móðursystur
minni Herdísi Jóhannesdóttur frá
Auðunnarstöðum. Vegna skyldleika
við Herdísi, var ég svo lánsöm að
fá að vera í sumardvöl á Þorkels-
hóli sem barn og unglingur, og á
þaðan margar ljúfar minningar.
Heimilið á Þorkelshóli var með
sérstökum myndarbrag, þar var
þrifnaður og reglusemi á öllum svið-
um bæði utan húss og innan. A þeim
árum er ég dvaldi á Þorkelshóli, var
enn búið í stórum torfb'æ sem var
meira en 100 ára gamall. Ég hef
oft hugsað um það síðan hve erfitt
hefur verið að halda öllu svo hreinu
og snyrtilegu, þrátt fyrir að í bænum
væri hvorki rennandi vatn né frá-
rennsli og að sjálfsögðu ekki raf-
magn.
Sumrin á Þorkelshóli eru í hug-
anum einn samfelldur sólskinsdagur,
heyskapurinn er mér efstur í huga
- þar er Eggert við slátt með kaupa-
manni og síðar Teiti eldri syni sín-
um. Konur og krakkar raka í fiekki
og rifja, glaðværð ríkir við vinnuna
og allir eru ánægðir, en þreyttir að
loknum góðum þurrkdegi. Ég man
eftir Eggert í jarðabótum, smala-
mennsku, rúningi, mótöku og að
lagfæra hús og verkfæri. Aldrei virt-
ist hann vera að flýta sér, en afköst-
in voru mikil. Hann var einn af þess-
um dagfarsprúðu, athugulu mönn-
um, aldrei f|as eða óðagot en ákveðni
og iðjusemi. Hann byggði upp á
Þorkelshóli bæði íbúðar- og útihús
auk þess stóijók hann ræktað land
jarðarinnar.
Hjónaband þeirra Herdísar og
Eggerts var farsælt, þau voru sam-
hent og milli þeirra ríkti gagnkvæm
virðing.
Börn þeirra urðu fjögur: Teitur,
bóndi í Víðdalstungu II, Ingibjörg,
húsfreyja í Reykjavík, Jóhannes og
Jóhanna Ragna bændur á Þorkels-
hóli.
Árið 1963 brugðu þau Herdís og
Eggert búi og fluttu til Reykjavíkur
og tvö yngri böm þeirra skiptu með
sér jörðinni. Herdís var þá orðin
heilsulítil. Þau keyptu sér lítið hús
í Melgerði 4 í næsta nágrenni við
Ingibjörgu dóttur sína, en hún og
fjölskylda hennar aðstoðuðu þau á
allan hátt meðan þau bjuggu þar.
Herdís lést í ársbyijun 1981. Rúmum
tveimur árum síðar flutti Eggert til
Hvammstanga, og bjó þar til dauða-
dags.
Að leiðarlokum þakka ég Eggerti
fyrir þolimæðina við mig, frekan
kaupstaðarkrakkann og vináttu og
tryggð æ síðan. Frændsystkinum
mínum og fjölskyldum þeirra sendi
ég samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Eggerts Teitssonar.
Ingibjörg Kristín Jónsdóttír
Afi er dáinn. Eftir langa ævi hef-
ur hann fengið hvíld. Söknuður kem-
ur í huga manns, en jafnframt þakk-
læti fyrir það tækifæri að njóta sam-
verustunda með honum, ástríki hans
og hlýju.
Afi var hægur maður og tók hlut-
unum með æðruleysi og var þakklát-
ur fyrir allt sem gert var fyrir hann,
hversu lítið sem það var. Hann var
stoltur af sínu fólki og mat fjöl-
skyldu sína mikils. Það er gott dæmi
um það hve mikilvæg fjölskyldan var
honum, að hann hafði löngum orð á
því hve lánsamur hann hefði verið
í lífinu, að hafa eignast góða konU;
mannvænleg og heilbrigði börn. I
fjölskyldunni bjó hamingja hans.
Afi var barngóður maður, enda
er það mér minnisstætt úr bernsku
hve stórar þær stundir voru þegar
afi kom norður á sumrin. Það var
ekki bara það að hann hefði eitthvað
gott í pokahominu, sem hann hafði
raunar alltaf, heldur fyrst og fremst
að strax þá var hann manni félagi
og vinur. Hann hafði einstaklega
gott lag á að ná góðu sambandi við
böm, ekki með ærslum sem mörgum
hætti til, heldur með því að tala.
í seinni tíð veitti hann mér þá
gæfu að fá með honum að kynnast
lífí og starfí fólks frá liðinni tíð. Afi
var raunverulegt aldamótabam, sem
gekk í gegnum og tók þátt í þjóðfé-
lags- og tæknibreytingum sem orðið
hafa á þesasri öld.
Atgervi og dugnaður aldamóta-
barnanna er sá bakgrunnur sem
velferð þjóðarinnar byggir á. Þennan
bakgrunn gerði afí mér ljóslifandi
og er það ómetanlegt veganesti inn
í nýja öld.
Blessuð sé minning hans.
Júlíus Guðni Antonsson
Eggert Teitsson var fæddur í
Haga í Þingi 10. maí 1899. Foreldr-
ar hans voru hjónin Jóhanna Björns-
dóttir frá Marðanúpi í Vatnsdal og
Teitur Teitsson, ættaður af Vatns-
nesi. Þau hjón fluttu að Víði-
dalstungu árið 1904. Fyrstu árin
voru þau þar í leiguábúð en að
nokkmm ámm liðnum keyptu þau
þá jörð ásamt með fleiri jörðum sem
henni fylgdu og í daglegu tali er
nefnd Víðidalstungueign. Var þá
lokið margra alda búsetu Vídalíns-
ættar á þessu höfuðbóli.
í Víðidalstungu ólst Eggert upp
í stómm systkinahópi. Álls urðu
böm þeirra Jóhönnu og Teits 13 sem
flest komust til fullorðinsára. Ekki
mun Eggert hafa átt þess kost á
langri skólagöngu fram yfír þá barn-
afræðslu sem þá tíðkaðist í sveitum.
Á þessum ámm starfaði Alþýðuskól-
inn á Hvammstanga. Þar mun Eg-
gert hafa dvalið tvo vetur. En hugur-
inn stóð til búskapar. Árið 1922
kvæntist Eggert Herdísi Jóhannes-
dóttur frá Auðunnarstöðum. Þau
hófu búskap næsta ár í Stórhól í
sömu sveit. Stórhóll var ekkert
gæðabýli og heyskapur aðeins innan
um bithaga. En þeim hjónum búnað-
ist vel og að nokkmm ámm liðnum
var ein af bestu jörðum í sveitinni,
Þorkelshóll, til sölu. Þá var þröngt
í ári sökum verðfalls á afurðum
bænda og kreppa í algleymingi. En
stóð ekki í veg fyrir því að Eggert
keypti jörðina og bústofn með og
hæfí þar búskap. Það var árið 1934.
Á Þorkelshóli bjuggu þau hjón
með reisn og batnandi hag þar til
börnin voru uppkomin og tóku við
búskapnum. En sjálf fluttu þau hjón
til Reykjavíkur. Eignuðust þau þar
fremur lítið einbýlishús sem varð
þeirra heimili síðan á meðan bæði
lifðu.
Eftir að Eggert flutti suður réðist
hann til vinnu á trésmíðaverkstæði.
Sú vinna hentaði honum vel. Margir
frændur hans voru smiðir góðir og
eflaust hefði hann getað hugsað sér
trésmíði sem ævistarf.
Að Herdísi konu sinni látinni flutt-
ist Eggert aftur norður á æskustöðv-
ar. Síðustu árin dvaldi hann á elli-
heimilinu á Hvammstanga. Búskap-
urinn var höfuð áhugamál Eggerts
og nákvæmni í allri umgengni við
skepnur og jörðina sem hann sat
$PENþ/Aþ|W I
enda árangur eftir því.
Hlédrægur var hann og þess
vegna ekki gjarnt til að vera á oddi
um sveitarmálefni en öllum störfum
sem honum voru falin í þágu samfé-
lagsins sinnti hann af dugnaði og
alúð.
Börn þeirra Eggerts og Herdísar
eru Teitur, bóndi í Víðidalstungu II,
kvæntur Marí Pétursdóttur; Ingi-
björg, húsfreyja í Reykjavík, gift
Jóhanni Jónssyni húsasmíðameist-
ara; Jóhannes, bóndi á Þorkelskóli,
kvæntur Sigríði Sigvaldadóttur; og
Jóhanna, húsfreyja á Þorkelshóli,
gift Antoni Júlíussyni.
Eftir að þau hjón Eggert og Her-
dís fluttu í Þorkelshól voium við
nágrannar og samskipti mikil á milli
heimilanna. Óll voru þau samskipti
eins og best verður á kosið á milli
nágranna.
Oll þau samskipti vil ég þakka
af heilum hug. Nú er langri og far-
sælli starfsævi lokið. Þessum hæg-
láta og ágæta manni vil ég að lokum
þakka langa vináttu og samskipti.
Efast ég ekki um að hann á góða
heimvon handan móðunnar miklu.
Sigurður J. Líndal
Guðmundur Egilsson
bóksali - Minning
Fæddur 27. ágúst 1913
Dáinn 6. nóveinber 1991
Guðmundur Egilsson bóksali er í
dag kvaddur hinstu kveðju en hann
lést 6. þ.m. 78 ára að aldri.
Á sjöunda áratugnum setti Guð-
mundur á stofn fornbókaverslunina
Bókina, og fyrir starf sitt af bóksölu
í hartnær tvo áratugi varð hann vel
kynntur meðal bókvina um allt land.
Verslun hans var fyrsta stóra forn-
bókaverslunin hér á landi og þar var
ríkulegt framboð góðra rita. Það var
gott að koma til Guðmundar þegar
leitað var að fáséðum gripum úr
bókaheiminum og oft urðu fagnaðar-
fundir manns og bókar í verslun
hans. Hann var traustur og sann-
gjarn í viðskiptum. Þekking hans á
bókum og hverskonar prentuðu efni
var ótrúleg og víðkunn og í gegnum
þetta starf eignaðist hann marga
vini og kunningja.
Guðmundur var maður einarður í
skoðunum, jafnt varðandi stjórnmál
sem bókmenntir en hvorttveggja
voru á áhugasvið hans. Hann var
víðlesinn og eignaðist sjálfur fágætt
og fallegt bókasafn. Bækur sínar
batt hann sjálfur enda hagleiksmað-
ur, að hvetju sem hann gekk.
Guðmundur fór kornungur til
Kanada og dvaldist þar við ýmis
störf í sjö ár. Hann kom aftur til
íslands skömmu fyrir heimsstyijöld-
ina og aldrei mun hafa hvarflað að
honum að setjast að vestra.
Áður en hann tók til við bóksöl-
una fékkst hann við margskonar
störf. Hann var búfræðingur frá
Hvanneyri og vánn lengi við jarð-
ræktartilraunir, fyrst á vegum At-
vinnudeildar Háskólans, síðar sem
tilraunastjóri á Varmá og síðast við
tilraunastofnuna á Korpu en hætti
þar störfum og sneri sér að bóksölu
skömmu áður en Rannsóknarstofn-
un landbúnaðarins var stofnsett.
Hvarvetna gar hann sér hið besta
orð fyrir góða verkkunnáttu og ósér-
plægni. Hann var ákaflega óeigin-
gjarn maður. Afstaða hans til pen-
inga lýsir því vel. Fyrirtækið hans
skilaði góðum arði, en það var fjarri
honum að nýta þá fjármuni í oin-in^
þarfír. Hann gaf þá í þágu hugsjóna
sinna en lifði sjálfur fábreyttu og
hógværu lífi.
Eftir að Guðmundur missti heils-
una dvaldist hann síðustu sex árin
á vistheimilinu í Kumbaravogi og
þar leið honum vel. Þar fékk hann
vist þegar allar stofnanir Reykjavík-
urborgar voru honum lokaðar. Það
er full ástæða til að þakka forstöðu-
manni Kumbaravogs og starfsfólki
þar fyrir ágæta umönnun.
Guðmundur fæddist á Galtalæk í
Biskupstungum. Hann verður jarð-
settur í dag á æskustöðvunum sínum
í Bræðratungu.
• Eysteinn Þorvaldsson