Morgunblaðið - 09.01.1993, Síða 3

2 B
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JANÚAR 1993
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JANÚAR 1993
B 3
ORÐ, ORÐMYND,
MYNDORÐ, MYND
Ian Hamilton Finlay er fæddur
árið 1925. Hann kom fyrst fram
sem listamaður á árum seinni
heimsstyrjaldarinnar og þá sem ljóð-
skáld. A næstu tuttugu árum vann
hann öll möguleg störf, allt frá því
að vera fjárhirðir til þess að skrifa
smásögur fyrir Glasgow Heráld. Á
sjöunda áratugnum fór hann að ein-
beita sér að þeirri sérstæðu aðferð
að blanda saman orðlist og mynd-
list, aðferð sem seinna fékk heitið
„konkret ljóðlist,“ og í framhaldi af
því hélt hann sína fyrstu einkasýn-
ingu í Axion Gallery í Lundúnum,
árið 1968. Næstu árin þróaði hann
aðferð sína og vann ljóð og ljóðlín-
ur, spakmæli og hugrenningar (sem
fela í sér harða ádeilu) í stein,
keramik, neonljós og í jarðveg, eins
og sjá má þegar búgarður hans, sem
ber heitið „Litla Sparta,“ er skoðað-
ur.
Finlay þykir hinn mesti sérvitring-
ur. Hann ferðast aldrei, fer reyndar
aldrei út fyrir garðinn sinn og rekur
öll sín mál frá heimilinu. Hann á í
stöðugum málaferlum út um allan
heim og hefur meðal annars staðið
í málaferlum við Frakka vegna lista-
verksins sem hann hannaði í tilefni
af afmæli frönsku byltingarinnar.
Frakkar voru ekki hrifnir af því að
útlendingur væri fenginn til að vinna
verkið og mögnuðu upp andstöðu
við hugmyndina, þatinig að á endan-
um var verkið ekki sett upp. Til að
kynda undir málstað sinn lýstu and-
stæðingar Finlays því yfir að hann
væri nasisti. Þeir bentu á að í verk-
um hans mætti víða finna SS með
leturgerð stormsveitanna og haka-
krossinn, en þau tákn hefur Finlay
notað þegar í ádeiluverkum og þá
sem ógnun við hið fagra og hreina.
Verk hans var aldrei reist í París
og Finlay fór í mál við Frakka.
Umboðsmaður hans, Craeme
Murray, sem rekur „FruitMarket“-
Galleríið í Edinborg, er staddur hér
á landi til að fylgjast með uppsetn-
ingu sýningarinnar og sem dæmi
um fagurfræðilega baráttu Finlays
við skosk listyfirvöld segir hann eft-
irfarandi sögu: „Skoska listaráðið
(Scottish Arts Council) keypti einu
sinni mynd eftir Finlay, en þeim
datt ekki til hugar að sýna það al-
menningi, heldur lokuðu það niðri í
kjallara. Það er nefnilega svo að í
þessu ráði situr ekki fólk sem hefur
áhuga á myndlist, heldur fólk sem
hefur áhuga á að sitja á skrifstofum
og reynir að stjórna allri listsköpun
þaðan. Þegar Finlay var ljóst að
ekki stóð til að sýna verkið, hringdi
hann í þýska vinkonu sína og bað
hana að fara í galleríið, þar sem það
var geymt, sem hún og gerði. Hún
mætti þar með tvo risastóra og mikla
lífverði og óskaði eftir því að fá að
sjá þetta tiltekna verk. Það var far-
ið með þau þijú niður í kjallara,
opnaður þar skápur og þeim sýnt
verkið. Lífverðimir stigu fram, lyftu
myndinni upp og lögðu af stað með
hana út. Mönnum varð fljótlega ljóst
hvað var að gerast og hringdu á
lögregluna. Þegar hún mætti og
spurði hvað væri um að vera, svar-
aði sú þýska: „Þetta er uppákoma
(happening),“ lögreglan yppti öxlum
og yfirgaf svæðið.“ Það hefur ekki
spurst til myndarinnar síðan.“
Þótt kalla megi list Finlays kons-
eptlist og flokka hana undir nýklass-
ík, er ljóst að efnivið sinn sækir
hann víða. Hann sækir í klassíkina
og notar náttúruöflin, eld, loft og
vatn, til að tengja samtímann við
forna menningu. Loftið er sterkt
tákn í verkum hans og hann leiðir
það að myndinni af Appollon, sem
tákn við villta náttúru og eðli. Hann
leggur ríka áherslu á þjóðemi og
skipamyndir hans em víðfrægar.
Þær em hugmyndafræðileg barátta
gegn yfírgangi Englendinga við
Skota. I verkum Finlays er stöðugt
varpað fram áleitnum spurningum,
þar sem svarið verður augljóst, en
þegar gengist er inn á hugmynda-
Efri mynd; „Marat myrtur,“ unnin í samvinnu við Gary Hincks árið
1986. Neðri mynd; „Töluð orð...“ unnin í samvinnu við Nicholas Sloan
árið 1985. Verkin tengjast vinnu Ians Hamilton Finlay vegna tveggja
aldar afmælis frönsku byltingarinnar.
fræði hans, krefst verkið þess að
áhorfandinn hugsi sig um. Þær
verða því einskonar hugsunaráreiti
en krefjast í rauninni ekki svars.
Hugsunin verður leikur þar sem
gamán og alvara takast á, skop og
ógnun em jafn raunveruleg.
Finlay vinnur ekki aðeins með
FJORAR SONÖTUR
MARGRÉT Kristjánsdóttir fiðluleikari og
Nína Margrét Grímsdóttir píanóleikari halda
sónötutónleika í Islensku óperunni í dag laug-
ardag. Þetta eru debút-tónleikar þeirrar fyrr-
nefndu. Á efnisskránni er Sónata í e-moll k.
304 eftir Wolfgang Amadeus Mozart, Sónata
nr. 2 í A-dúr, óp. 100 eftir Johannes Brahms,
Sónata eftir Jón Nordal og Sónata í c-moll,
óp. 30, nr. 2 eftir Ludwig van Beethoven.
„Allar eru þær stólpaverk," segir Nína Mar-
grét aðspurð um sónöturnar, „og má segja
að yfirbragð tónleikanna sé dramatískt með
ljóðrænum innskotum. Þannig er verk Moz-
arts tregablandið og verk Beethovens ákaf-
Iega dramatískt, en sónata Brahms býr yfir
ljóðrænni eðliskostum. Sónata Jóns kryddar
síðan efnisskrána, enda frábrugðinn eldri
meisturunum að miklu leyti hvað varðar efnis-
tök.“
Nína Margrét Grímsdóttir og Margrét Kristjánsdóttir.
Morgunblaðið/RAX
hefðbundin efni myndlistarinnar og
skúlptúrsins, heldur hefur hann
heillast af neonljósatækninni og í
austursal Kjarvalsstaða má líta „ne-
on-skúlptúra“ hans. Enn leikur hann
sér að setningum, ljóðum, fyrirboð-
um, tengir heimspekilega hugsun
við raunverulega atburði úr sögunni
og gefur þeim nýja merkingu. Það
er samhengi hlutanna sem gerir þá
að listaverki og neonljósin lýsa u'pp
afstöðu Finlays sem birtist í orða-
leikjunum. Einfaldleiki, hreinleiki og
fegurð er krafa hans.
Ferli Finlays má skipta í tvo hluta:
Á árunum 1958 til 1967 skrifaði
hann ljóð, leikrit og smásögur og
hefur síðan unnið við skúlptúra. Eru
verk hans oftast myndskreytt. Á
skúlptúrana grefur hann texta sem
vísa út fyrir verkið og gefur því
aðra merkingu og bækur hans eru
myndskreyttar. Hann tengir saman
orðhugsun og myndhugsun sem
geyma þó sömu þemu; hafið, heimil-
islega hluti og klassíska goðafræði.
Ekkert er honum þó óviðkomandi.
Þegar Finlay var yngri hafði hann
að vísu heitið því að skrifa um Víet-
namstríðið. „En maður þroskast,"
segir hann, „listin á ekki að vera
vélræn viðbrögð, heldur afhjúpandi
þróun. Ég ákvað að takast á við hið
tragíska og áttaði mig svo á því að
ég var komin inn á „tabúsvæði“. Á
Viktoríutímanum var kynferði
ágreiningsefni. Okkar „tabú“ er
stríð, vald og dauði. Og rétt eins og
nakinn kvenlíkami getur verið hóra
eða gyðja, er það eins með stríð,
orustuskip og SS-ljósmerki; merk-
ingin sem listamaðurinn gefur innri
gerð verksins er það sem máli skipt-
ir.“
Hugmyndafræði og listaverk
Finlays verða aldrei útskýrð í lítilli
grein. Heimur hans er hlaðinn tilvís-
unum og skírskotunum út og suður,
þótt hann sé ein heild. Því miður
vitum við ekki margt hér á landi
um þennan sérstæða listamann, en
fyrir þá sem vilja kynna sér verk
hans frekar mun Greame Murray
halda fyrirlestur um Ian Hamilton
Finlay sunnudaginn 10. janúar
klukkan 13.30.
Margrét og Nína Margrét eru
ekki ókunnar verki Jóns,
því þær léku sónötuna á
skólatónleikum í New York þar sem
þær stunda framhaldsnám. „Verk
Jóns ber með sér frísklegan blæ og
vakti mikla athygli í New York,“
segir Nína Margrét. Hún segir að
þær stallsystur hafi töluvert leikið
saman, og spili auk þess í tríói þar
ytra með kanadískum tónlistar-
manni. „Enn fremur höfum við feng-
ið leiðsögn hjá hvors annars kenn-
ara, sem hjálpar okkur til að fá fleiri
sjónarhorn á sömu vérkin er útilokar
einn allsheijar sannleika, sem er allt-
af hættulegur í listrænu starfi." Nína
Margrét segir pínaóið og fiðluna eiga •
afbragðs vel saman tónrænt séð,
því„píanóið leggur til hljómstuðning-
inn og fiðlan laglínuna". Hún segir
að efnisskráin sé uppbyggð með
stórum einleiksköflum fyrir píanó og
fíðlu, þannig að bæði fái þær að
njóta sín í samleik og einleik. „Oft
kaupir fiðluleikari þjónustu píanó-
leikara svo að hann verðuf hálfgerð-
ur undirleikari," segir Margrét
Kristjánsdóttir, „en vegna þess að
við völdum verkin með tilliti til þess
að fiðlan væri ekki í forgrunni og
píanóið í bakgrunni eða öfugt, ríkir
mikið jafnræði með okkur. Þetta eru
tónleikar okkar beggja. Við njótum
þess einnig að öll bestu tónskáld
sögunnar hafa skrifað verk fýrir
þessa samsetningu og úr ótal mörgu
er að velja“.
Margrét Kristjánsdóttir lauk burt-
fararprófi frá Tónlistarskólanum í
Reykjavík árið 1988, en Nína Mar-
grét lauk einleikaraprófi frá sama
skóla 1985. Margrét hlaut styrk til
framhaldsnáms við Mannes Collage
of Music, lauk þaðan BM-prófi 1991
og Mastersprófi í fyrravor. Nína
Margrét hlaut styrk til framhalds-
náms í Englandi og Bandaríkjunum
og lauk LGSM perf.-prófi frá Guild-
hall Scholl of Music and Drama í
Lundúnum árið 1988 og Masters-
prófi frá City University þar í borg
Við völdum verkin
með tilliti til þess að
fiðlan væri ekki í for-
grunni og píanóið í
bakgrunni eða öfugt,
og því ríkir mikið
jafnræði með okkur.
1989. Þær leggja báðar stund á sk.
„Professional Studies" nám við fyrr-
nefndan Mannes College of Music,
og lýkur Nína Margrét því námi nú
í vor.
En af hvaða hvötum ráðast ungir
tónlistarmenn í tónleikahald, nægja
þeim ekki skólatónleikar eða að spila
með hljómsveitum? „Á skólatónleik-
um er alltaf verið að spila fyrir sama
fólkið, þeir ganga sinn vanagang,"
segir Margrét Kristjánsdóttir, „en
þegar ég er búin að vera í framhalds-
námi í fjögur og hálft ár og enginn
hefur heyrt í mér hér heima á með-
an, er spennandi að sýna hvaða fram-
farir hafa orðið. Ég lagði út í stremb-
ið fiðlunám og ætla að hafa lifibrauð
af tónlistinni, og þá lokar maður sig
ekki inni í æfingarherbergi og lætur
engan heyra í sér, heldur vill sýna
árangur erfiðisins." Nína Margrét
tekur í sama streng. „Það er bráð-
nauðsynlegt fyrir ungt tónlistarfólk
að sýna á tónleikum hvað er að getj-
ast með þeim,“ segir hún, „og þrátt
fyrir að heilmikil vinna felist í að
standa í öllu umstanginu sjálfur, er
fyrirhöfnin og áreynslan sem við
leggjum á okkur augljós sönnun þess
hversu mikijvægt við teljum tónleika-
hald vera. Á þann hátt eru tónleikar
prófsteinn á hvort tveggja vilja og
getu.“
UM MYRKRIÐ í HJARTANU
VJÐ erum stödd í Fagradal á Fjöllum. ■■■■■■■■■■■■■■■■■■ missti föður sinn fjögurra ára gamall og móðirín giftist síðan
Árið er 1862. í baðstofunni situr tví- |j_. Irvæði manni sem sýndi skáldinu litla ástúð. Frá tólf ára aldri var
tugUr piltur og les í bók. Fyrir utan Kristján sem vinnumaður á nokkrum bæjum en sautján ára
hylur suddakennd þoka austfirsk fjöll. Krictiánc Jnnccnnar er hann skráður heimilismaður hjá skyldmennum sínum í
Hægt en örugglega breytist þokan í myrk- ■vr|S'janS JOnSSOnar móðurætt
ur og eitt af öðru hverfur fólkið á bænum FÍallaskáStJs
inn í heim draumsins og einhver slekkur *
síðasta ljósið. Klukkutíma síðar sækir pilt-
urinn falda glóð og kveikir á kerti, og í flöktandi kertaljósinu hripar
hann orð niður á blað, orð sem hann rífur úr bijóstinu:
Hvað er líf og hvað er heimur?
Klæddur þoku draumageimur,
þar sem ótal ieiftur Ijóma,
er.lifna, deyja - og blika um skeið.
Hvað er frægð og hreysti manna?
Hvað er snilli spekinganna?
Það er af vindi vakin alda,
sem verður til og deyr um leið.
Pilturinn er Kristján Jónsson, kallaður Fjallaskáld. Og um það leyti
seni kertið brennur út, lýkur skáldið við síðasta erindið:
Áfram geysar aldastraumur;
allt er lífið myrkur draumur
sælublöndnum sollinn hörmum,
qónhverfing og leiðsla hál.
Allt, sem hefur upphaf, þrýtur;
allt, sem lifír, deyja hlýtur.
Vonin lífs er vemdarengill,
von, sem þó er aðeins tál.
Kristján Jónsson er líkast til eitt bölsýnasta skáld sem við höfum
eignast. Hann fæddist fyrir 150 árum, 21. júlí 1842, í Kelduhverfi í
Norður-Þingeyjarsýslu, og dó á skemmulofti í Vopnafirði níunda apríl
1869. Saddur lífdaga.
Myrkrið í víninu
Hvað olli bölsýni Kristjáns Fjallaskálds? Sjálfur benti hann á að
„enginn skilur hjartað“. En æska skáldsins var gleðisnauð; Kristján
Til eru sögur um stúlku sem á að hafa svikið skáldið. „Þú
varst ástarengill, friðarboði", orti Kristján í Bálför garnuls
unnustubréfs.
Ég efast ekki um að erfið æska og ástarsorg hafi átt þátt í bölsýni
skáldsins, en aðrir hafa átt erfiða æsku og beðið skipbrot í ástarlífinu
án þess að missa lífslöngunina. Og við vitum ekki hversu þungbær
ástarsorgin var í raun og veru; ekki er hægt að sjá „töfrasmíði
svikafullrar sálar“ bregða fyrir í þeim kvæðum sem Kristján yrkir
síðustu þijú til fimm árin sín. Ástarsorgin virðist ekki hafa fylgt honum
í gröfina.
En eitt stærsta vandamál Kristjáns var vínið; hann var ákaflega
drykkfelldur. Vorið 1868 er Kristján búinn að drekka sig úr
Latínuskólanum og sögur herma að hann hafi verið ofurölvi síðustu
stundinar á skemmuloftinu fyrir austan. Hér áður fyrr héldu margir
því fram að Fjallaskáldið hafi drukkið vegna vansælu sinnar, að myrkrið
hafi rétt honum flöskuna. Nú er hins vegar vinsælt að segja að myrkrið
hafi verið í flöskunni, í víninu. Ég hef tilhneigingu til að fara milliveginn
og segja sem svo að bölsýni Kristjáns hafi verið eðlislægt þunglyndi
en óheft drykkjan veikt mótstöðuafl hans gagnvart myrkrinu. Eða
eins og Matthías Viðar Sæmundsson sagði á sinn ábúðarmikla hátt í
formála að ljóðmælum Fjallaskáldsins: „Bölsýni og sjálfseyðingarhneigð
Kristjáns hafa átt upptök sín innra með honumn sjálfum, verið ályktun
af tilvist, viðbragð við lífi.“
Kvöl og gáski
Dagar Kristjáns Fjallaskálds voru ekki bara myrkur og kvöl; hann
kunni líka að brosa. Matthías Viðar álítur að hann hafi verið „bölsýnn
gleðimaður, félagslyndur einfari." Til eru margar vísur sem bera gáska
Kristjáns vitni og á skólaárum sínum var hann áberandi í félagslífi
skólapilta. Kvæðin sýna okkur tilfinningaríkt skáld og það er eðli slíkra
að vera áberandi á mannamótum. Andstæðurnar hafa því togast í
Kristjáni; gleðimaðurinn og sá bölsýni barist um yfirráðin. í Hart á
móti hörðu er engu líkara en þeir hafi tekið höndum saman:
Þegar dynur harmaliregg
og hylur ljósið bjarta
þegar sorga eituregg
er þér lagt að hjarta
lát þá, vinur, áfengt öl
örva hjartadreyra.
Svo skal maður bæta böl,
að bíða annað meira.
Kristján þráði félagsskap, mannamót, skemmtanir. Hann hefur
eflaust viljað taka undir með Jónasi og segja „Hvað er svo glatt á
góðra vina fundum“. Hann vildi ljúka námi en myrkrið og vínið sugu
úr honum allan mátt; á góðra vina fundum tóku þessir bölvaldar um
kverkar skáldsins og kæfðu hláturinn. Loks þoldi Kristján ekki við,
hann gafst upp og flúði í fásinni Vopnafjarðar - til að deyja.
Kristján var vinsælt skáld þegar hann lést. Þremur árum eftir lát
hans, eða 1872, voru Ijóðmæli hans gefín út og seldust upp á fáeinum
árum. íslendingar heilluðust af dapurlegum skáldskap Kristjáns. Og
líf hans og dauði hafa orðið öðrum skáldum að yrkisefni. Hannes
Pétursson orti til dæmis ljóð umhverfís myndina frægu af skáldinu
þar sem þa.ð situr undir vegg í drykkjuheimi sínum, með flösku í
hægri hendi og staup milli fingra vinstri handar. Og Þorsteinn frá
Hamri yrkir í Bréfi til Kristjáns: „Um myrkrið í hjartanu/ hefur margur
freistazt að kveða“. Enn dragast skáld og ljóðaunnendur sterklega að
kvæðum og örlögum Kristjáns. Menn undrast myrkrið, sumir hneykslast
á gengdarlausri bölsýninni, en öll hrífumst við af æðruleysinu sem
gerir sorgina svo harmræna.
Raunir Werthers unga nefnist fræg skáldsaga eftir Goethe. Werther,
sem varð fyrirmynd ótal ungmenna í Evrópu undir lok 18. aldar og f
byijun þeirrar nítjándu, var tilfínninganæmt ungmenni sem gafst upp
fyrir mótlæti heimsins og skaut sig. Áður hafði hann vafrað um
náttúruna og lendar skáldskaparins í leit að hugfróun. Kristján og
Werther eiga harm lífsins sameiginlegan, en í augum þeirra íslendinga
sem drukku tilsvör Skarphéðins í sig voru hárómantískir sveimhugar
eins og Werther einfaldlega of grátgjarnir; þá skorti ekki bara
æðruleysið heldur skopskynið. Kunnu ekki þá list að gera grín að sjálfum
sér
„Horfin sumars blíða“
Flest skáld rómantísku stefnunnar gátu flúið í faðm náttúrunnar
þegar vonska heimsins var illbærileg. Jónas Hallgrímsson orti um
fífilbrekku og blómálfa, Steingrímur Thorsteinsson heyrði svanasöng
á heiði og gleymdi öllu öðru. Kristján gat eða kunni ekki að flýja á
vit náttúrunnar og gleyma þar sorgum sínum. Fyrsta kvæðið sem birtist
eftir hann á prenti er Dettifoss. Máttug fegurð fossins fær skáldið
ekki til að gleyma sér, heldur minnir þvert á móti á myrkur og dauða:
Blunda vil ég i bárum þínum,
þá bleikur loksins hníg ég nár,
þar sem enginn yfir mínu
önduðu líki fellir tár.
Þögnin í moldinni
Trúin hefur líknað mörgum. Árið 1866 orti Kristján kvæðið Við lát
vinar míns og játar þar óvissu sfna um hvað taki við. „En er þín sála
sigri kætt/ og sæla búin þér?/ Ég veit það ekki! - sofðu sætt/ - en
sömu leið ég fer.“ Tveimur árum síðar varð til gullfallegt erfíljóð um
stúlkubam sem vinur skáldsins missti. Þar kemur fram efalaus vissa
um guðlegt skjól handan grafar. Auðvitað hefði ekki verið við hæfi
að tala um „eilífan vetur“ í erfiljóði, en kvæðið er svo einlægt að útilokað
er annað en skáldið hafi hálfvegis trúað á guðlega forsjá. En sú trú
var völt; sama ár orti hann tvö „grafarkvæði"; Gröfina og Grafarsöng.
í síðamefnda kvæðinu hamast skáldið tryllt í kirkjugarði með járnkarl
og skóflu á lofti, og er engu líkara en það vilji sannfæra sig á
grimmilegan hátt um að maðurinn sé ormafæða, ekkert annað. „Þar
sem bláfögur/ brostu augu“, em nú holar augnatóftir — og
dimmgrimmt/ dauðamyrkur". Kvæðinu lýkur með algerri afneitun á
himneskri sælu:
Gröfum og gröfum,
götu ryðjum
helstirðum líkum
að hinsta beði.
Gröfum og gröfum,
Glamrar i beinum.
Hingað og hingað,
en hvergi lengra!
í Gröfinni sér skáldið hvergi „hvíld og mæðufró“, nema í hinni djúpri
dauðu gröf. Kristján hafði áður ákallað dauðann, en þó aldrei eins
sterkt og eins ljóst og hér:
' Þú griðastaður mæðumanns,
ó, myrka, þögla gröf,
þú ert hið eina hæli hans
og himins náðargjöf.
En er ekki mótsögn í erindinu; gröfin er myrk og þögul en samt
himins náðargjöf? í Grafarsöng afneitar Fjallaskáldið himneskri sælu.
í Gröfinni er eins og hann hiki, leyfí sér að vona að gröfín sé ekki
„dimmgrimmt/ dauðamyrkur", heldur náðargjöf himinsins, náðargjöf
guðs.
Kristján Jónsson Fjallaskáld var ekki orðinn trúmaður þegar hann
lét aftur augun í hinsta sinn. Lífsskoðun hans var á reiki; hann vildi
trúa á náðargjafir himinsins, vildi trúa á sumarið en losnaði aldrei við
efann um að ekkert líf væri að loknu þessu lífí. Hann átti allt eins von
á að ekkert tæki við nema þögnin í moldinni.
Texti: Jón Stefánsson
MENNING
/LISTIR
í NÆSTU VIKU
MYNDLIST
Kjarvalsstaðir
Sýning á verkum skoska myndlist-
armannsins, Ians Hamiltons Finlay,
opnuð lau. 9. jan. stendur til 7. feb.
Geysishúsið, Vesturgötu
Sýning á verkum 26 skoskra grafík-
listamanna, opnuð lau. 9. jan.
Nýlistasafnið, Vatnsstíg
Sýning opnuð lau. 9. jan. í tilefni af
15 ára afmæli listasafnsins.
Hulduhólar, Mosfelissveit
Keramikverkstæði Steinunnar Mar-
teinsdóttur, opið kl. 14-19 daglega,
nema fím. og fös. kl. 17-22.
Gallerí Hlaðvarpinn, Vesturgötu
Sýning á myndteppum Heidi Krist-
iansen, opnuð lau. 9. jan. stendur til
24. jan.
Mokkakaffi, Skólavörðustíg
Sýning á hefðbundnum japönskum
tréristum frá 19. og 20. öld.
SPRON, Álfabakka
Sýning á verkum Helga Gíslasonar,
myndhöggvara, stendurtil 12. feb.’93.
Listasafn Sigurjóns Ólafssonar,
Laugamesi
Sýning á verkum frá tímabilinu
1934-82. í efri sal, valdar trémyndir.
Sýningarsalur Önnur hæð, Lauga-
vegi
Sýning á verkum Dans Flavins stend-
ur fram í miðjan janúar. Opið mið-
vikud. kl. 2-6.
Gallerí Slunkariki, ísafirði
Sýning á verkum Hörpu Bjömsdóttur,
opnuð lau. 9. jan.
Laugardagur 9. jan.
íslenska óperan kí. 14.30:Margrét
Kristjánsdóttir, fíðluleikari og Nína
Margrét Grímsdóttir með tónleika.
Sunnudagur 10. jan.
íslenska óperan kl. 20.00:Lucia di
Lammermoor.
Mánudagur 11. jan.
Á vegum Tónlistarfélags Akraness,
Akranesi kl. 20.30: Pólskir tónleikar:
fiðluleikarinn, Krzysztof Smietana og
pianóleikarinn Jerzy Tosik-Warszaw-
iak.
Þriðjudagur 12. jan.
Logaland, Borgarfirði kl. 21.00:
Pólskur samleikur á fiðlu og píanó.
Fimmtudagur 14. jan.
Háskólabió kl. 20.00:Sinfóníuhljóm-
sveit íslands: Vínartónleikar. Ein-
söngvari: Milena Rudiferia. Hljóm-
sveitarstjóri: Páll P. Pálsson.
Laugardagur 16. jan.
Iláskólabió kl. 17.00:Vínartónleikar
Sinfóníuhljómsveitar íslands
LEIKLIST
Þjóðleikhús
Stóra sviðið kl. 20.00:
My Fair Lady eftir Alan Jay Lerner
og Frederick Loewe: Fim. 14. jan.
fös. 15. jan. lau. 16. jan.
Hafíð eftir Ólaf Hauk Símonarson:
Lau. 9. jan. mið. 13. jan.
Dýrin í Hálsaskógi eftir Thorbjörn
Egner: Lau. 9. jan. kl. 14, sun. 10.
jan. kl. 14 og 17.
Litla sviðið kl. 20.30:
Rita gengur menntaveginn: Lau. 9.
jan. fím. 14. jan. lau. 16. jan.
Smiðaverkstæðið kl. 20.00:
Stræti eftir Jim Cartwright: Lau. 9.
jan. sun. 10. jan. mið. 13. jan. fím.
14. jan.
Drög að svínasteik eftir Raymond
Cousse kl. 20.30: Fös. 15. jan. lau.
16. jan.
Borgarleikhúsið
Stóra svið:
Ronja ræningjadóttir eftir sögu Astrid
Lindgren. Tónlist: Sebastian: Sun. 10.
jan. kl. 14 og 17.
Heima hjá ömmu kl. 20.00: Lau. 9.
jan. lau. 16. jan.
Litla svið:
Sögur úr sveitinni: Kl. 17.00: Platanov
eftir Anton Tsjékov: Lau. 9. jan. lau.
16. jan. Kl. 20.00: Vanja frændi eftir
Anton Tsjékov: Lau. 9. jan. lau. 16.
jan.
Leikfélag Akureyrar
Útlendingurinn, gaman- og spennu-
leikur eftir Larry Shue kl. 20.30: Lau.
9. jan.
Alþýðuleikhúsið, Hafnarhúsinu
Hraáðileg hamingja eftir Lars Norén
kl. 20.30: Lau. 9. jan.
Til umsjónarmanna listastofnana
og sýningarsala
Upplýsingar um listviðburði sem óskað
er eftir að birtar verði í þessum dálki
verða að hafa borist bréflega fyrir
kl. 16 á miðvikudögum. Merkt: Morg-
unblaðið, menning/listir, Hverfísgötu
4, 101 Rvk. Myndsendir 91-691294.