Morgunblaðið - 21.02.1997, Side 6

6 B FÖSTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF
MÁLSNILLD og skopskyn munu
líklega alltaf eiga upp á pallborðið.
Hver man ekki eftir ævintýrinu um
Hans klaufa? Þá lét prinsessan þau
boð út ganga að þann mundi hún
kjósa sér að eiginmanni sem henni
þætti best koma fyrir sig orði. Marg-
ir biðlar lögðu leið sína til hallarinn-
ar og reyndu fyrir sér, en allt kom
fyrir ekki. í hvert skipti sem þeir
stóðu frammi fyrir henni stóð orð-
kringin í þeim og hún sagði: „Ekki
dugir hann. Burt með hann!“
Þar til Hans klaufí kom ríðandi
inn í stofuna á geithafri og hafði
svör á reiðum höndum við öllum
spumingum kóngsdótturinnar.
„Tama líkar mér,“ sagði hún þá,
„þú lætur ekki standa á svömm,
þú kannt að koma fyrir þig orði,
og þig kýs ég fyrir eiginmann."
Led Zeppelin-plöturnar
Orðræða er þegar allt kemur til
alls líklega best fallin til þess að
hrífa hitt kynið. Þegar fer að nálg-
ast lokun á öldurhúsum og menn
hafa drukkið í sig kjark er enda
viðbúið að setningar fari að heyrast
á borð við: „Má bjóða þér í glas?“
eða „Kemurðu oft hingað?“ í fram-
haldi af því: „Viltu koma heim og
hlusta á Led Zeppelin-plöturnar
mínar?“
Ekki em þó allir jafnandlausir í
þessum efnum. Með því að slá upp
„pick-up line“ á alnetinu fæst listi
yfír heimasíður með fjöldann allan
af setningum sem ætlað er að falla
í kramið á slíkum stundum. Setning-
ar á borð við:
„Ég týndi símanúmerinu mínu.
Geturðu lánað mér þitt?“
eða:
„Meiddirðu þig nokkuð?“
„Hvenær?“
„Þegar þú féllst af himnum ofan.“
Hver lætur ekki heillast af svona
mælsku? Áður en lengra er haldið
er rétt að leita að þýðingu á orða-
sambandinu „pick-up line“. „Að fara
á fjörurnar við einhvem" er full
þungt í vöfum. Enda geta margar
fleiri þýðingar komið til greina, svo
sem bólbeita, ísbrjótur, brókarlykill,
tökuorð eða rúmmál. Orðið bólbeita
féll einna best í kramið hjá viðmæl-
endum blaðamanns og verður það
orð notað hér á eftir.
Margt býr í þokunni
Bólbeitur koma ekki aðeins fyrir í
ævintýrum, á öldurhúsum og í rang-
hölum alnetsins. Þær er alls staðar
að fínna, líka í þjóðsögunum: „Einu
sinni var bóndadóttir á bæ. Hún
vakti um nótt í rúmi sínu, en aðrir
sváfu. Þá heyrði hún, að komið var
upp á gluggann yfír rúminu og sagt:
„Margt býr í þokunni,
þokaðu úr lokunni,
lindin mín ljúf og trú.“
Bóndadóttir svarar þegar:
„Fólkið mín saknar,
og faðir minn vaknar;
hann vakir svo vel sem þú.“
Við það hvarf huldumaðurinn burtu
og vitjaði hennar aldrei aftur.“
Rottubúr holdslns
Lýsingu á því þegar Panúrg
einsetti sér að komast yfir eina af
heldri dömum Parísar má fínna í
bókinni Gargantúa og Pantagrúl
eftir Rabelais. Þar segir að hann
hafí lagt til hliðar öll þau fírn af
löngum formálsorðum og
yfírlýsingum er raunamæddir og
djúpthugsandi elskhugar föstunnar,
sem ekkert séu að ijála við holdið,
ryðji yfirleitt úr sér, og sagt við
hana dag einn:
Frú, það myndi vera
gagnsamt fyrir allt lýðveldið,
ánægjulegt fyrir yður, heiður fyrir
„Allt er leyfílegt í ástum og stríði,“ segir málshátturínn. Ef það
er rétt, hvaða vopn eru þá öflugust í tilhugalífinu? Smekkur manna
í þeim efnum er sjálfsagt eins misjafn og mennimir eru ólíkir.
Pétur Blöndal komst að því að sumir falla fyrir útliti, aðrir gáfum,
enn aðrir peningum og svo mætti lengi telja. Engin töfralausn
virðist vera til. Eða hvað?
Morgunblaðið/Golli
FRÍMERKJASAFNIÐ getur komið I góðar þarfir á öldurhúsum borgarinnar.
GUNNLAUGUR telur röðina á Bæjarins bestu ekki hentuga
fyrir bólbeitur.
Færi í mitt fínasta
í afmælisriti Menntaskólans í
Reykjavfk sem út kom á síðasta
skólaári eru veitt „nokkur óbrigðul
ráð til þess að ná sér í rekkjunaut."
Þar á meðal:
• „Er pabbi þinn þjófur?“
Uh, nei.“
„Hver hefur þá stolið öllum
stjörnum himins og sett þær í
augu þín?“
• „Heyrðu ljúfati, ég á ekki pen-
ing í leigubíi. Má ég koma með
þér heim?“
• „Er ekki um að gera að drífa
sig áður en það myndast röð í
fatahenginu?“
• „Þú hefur dansað svo mikið að
þú ert orðin sveitt. Komdu, ég
skal fara með þér í sturtu.“
• „Heyrðu, var ég búinn að sofa
lyá þér?“
Einnig eru gefín ráð til að losna við
rekkjunaut næturinnar morguninn
eftir^
• „Ég held þér veiti ekkert af
því að hlaupa heim.“
• „Ahhhhhh (geisp)... þú ert
hérna ennþá, ha.“
• „Ég man það núna, ég er gift-
ur.“
• „Þú ert að missa af strætó."
• „Æ, endaði ég með þér í gter?“
• „Má ég lemja þig með goíf-
kylfu?“
• „Ekki heilsa mér í skólanum."
• „Er þetta falin myndavél?"
• „Hver hleypti þér inn?“
• „Neeiiiii... Ekki aftur!" ■
„EF ÉG væri að reyna við stúlku
myndi ég líklega ekki gera það
hérna,“ segir Gunnlaugur Sæv-
arsson og gæðir sér á pylsu fyrir
utan Bæjarins bestu. „Ætli ég
færi ekki í mitt fínasta og byði
henni í glas,“ segir hann. „Ef það
ætti við.“
„Hvernig myndirðu bregðast
við ef ungþokkagyðja kæmi að
þér hérna í röðinni á Bæjarins
bestu, horfði dreymandi á þig og
spyrði: „Kemurðu oft hingað?"
spyr blaðamaður. „Ætli ég myndi
ekki svara: „Já, gerir þú það ekki
líka?“ Síðan myndi ég biðja um
símanúmerið lyá henni.“
„Þú hefur ekki boðið kær-
ustunni þinni á fyrsta stefnumótið
hingað þegar þú fórst á fjörurnar
við hana,“ spyr blaðamaður. „Það
var nú reyndar hún sem náði í
mig,“ svarar hann og brosir.
ætt yðar, og mér nauðsyn, að þér
væruð yfírskyggð af mínu kyni; og
trúið mér, því reynslan mun sýna
yður fram á það.“
Daman hratt honum frá sér við
þessi orð, meira en sextíu mílur,
og sagði: — Vesæla fífl, fínnst yður
hlýða að ávarpa mig slíkum orðum?
Við hvern haldið þér að þér séuð
að tala? Snautið burt, látið mig
aldrei sjá yður framar, fyrir hvað
lítið sem er læt ég höggva af yður
hendur og fætur.
- En, sagði hann, mig varðar lítið
um það þótt ég týni höndum og
fótum, að því tilskildu að við, þér
og ég, eigum saman litla gleðistund,
pijónandi fótunum upp og niður; því
hérna er meistari Jón fímmtudagur
sem myndi láta yður valsa svo vel
að þér fyndið fyrir því inn í merg
og bein. Þetta er sprækur strákur
og kann vel, áður komið er að mergi
málsins, að fínna öll agnhöldin og
sætukoppana í rottubúri holdsins,
svo að á eftir honum þarf ekkert
nema að dusta af rykið.“
Sólbakaður saltflskur
Ekki þarf að fara alla leið til
Parísar til að finna andaktugar
lofrullur til handa kvenþjóðinni. í
bókinni Bréf til Láru kemst
Þórbergur Þórðarson svo að orði:
„Mín góða og skemmtilega vinkona!
Gegnumsýrður af heilögum
innblæstri sem blóðmörskeppur í
blásteinslegi, titrandi af hamstola
lyftingu, vaggandi af ómþýðum
englaröddum, er til mín hljóma
gegnum gengishrun og öreigaóp
vorrar vesölu jarðar, tvíhendi ég
pennastöngina þér til dýrðar, þér
til eilífrar dýrðar og vegsömunar,
andlegrar umturnunar, sáluhjálpar
og syndakvittunar, hvar af þú
ljómar og forklárast eins og
sólbakaður saltfiskur frammi fyrir
lambsins stól.“
Stattu við fyrlrheltið
Margar bólbeitur eru ennfremur
varðveittar í vísum sem lifa með
þjóðinni. í ljóðabók Þuru í Garði
segir frá því að hópur nemenda úr
Iðnskóla Ákureyrar hafi staðnæmst
að Garði. Tveir menn hafi gengið
heim að bænum og fært Þuru þessa
vísu:
Þura í Garði þraukar hér
þögul á vatnsins bakka.
Ef hún kynntist meira mér,
myndi hún eip krakka.
Hún svaraði að bragði:
Ekki þarftu’að efa það;
eg mun borga skeytið.
Nefndu, drengur! stund og stað
og stattu við fyrirheitið.
Óbyggðanámskelð í Síberíu
Ætli það sé ekki við hæfí að enda
umfjöllun um bólbeitur á samtali
Bonds, James Bonds, við íðilfagran
rússneskan njósnara í rómantískri
bátsferð. „Það kólnar,“ segir hún.
„Get ég hlýjað þér?“ spyr Bond
herramannslega.
„Hafðu ekki áhyggjur, Bond. Ég
fór á óbyggðanámskeið í Síberíu."
„Það er víst ekki ótítt meðal
samlanda þinna. Hvað lærðirðu?“
„Að jákvætt hugarfar væri
mikilvægt."
„Ekkert sem kemur að betri
notum?“
„Fæðan er einnig mjög
mikilvæg."
„Hvað annað?“
„Þegar nauðsyn krefur geta
einstaklingar yljað hvor öðrum.“
„Það líkar mér,“ segir Bond,
tekur utan um hana og kyssir hana.
„Gera þeir þetta virkilega í Síberíu?"
„Já,“ svarar hún. „En þeir fara
öðruvísi að,“ heldur hún áfram og
kyssir hann aftur. ■