Morgunblaðið - 21.02.1997, Side 7

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1997 B 7
EFTIR að hafa farið leynt með tilfinningar sínar árum saman
fór Ned loks á fjörurnar við yfirbókasafnsvörðinn.
Morgunblaðið/Golli
VINKONURNAR Guðrún og Ingibjörg rifja upp bólbeitur.
Sakleysið uppmálað
„NEI, við erum svo saklausar,“ segir
Ingibjörg Þórðardóttir þegar blaða-
maður spyr hvort hann megi ræða
við hana og Guðrúnu Kaldal, vinkonu
hennar, um bólbeitur. „Hlærðu að
því,“ heldur hún svo áfram. „Þetta
eru bara blákaldar staðreyndir."
Guðrún brosir að duttlungunum í
vinkonu sinni og segir ólíkindalega:
„Ef maður hugsar langt aftur í tím-
ann . . .“ Þær sitja í makindum sínum
á veitingastaðnum Horninu og
glettnin skín úr andlitum þeirra þeg-
ar þær byija að rifja upp setningar
á borð við „Viltu í glas?“ eða „Rosa-
lega ertu með falleg augu.“
„Hvað ertu að gera?“ spyr Ingi-
björg allt í einu og verður hvumsa
þegar blaðamaður skoðar miðann
aftan í hálsmáli hennar. „Ég var
bara að athuga hvort það stæði
„Made in Heaven," svarar blaðamað-
ur og reynir að bera sig karlmann-
lega. „Æi, greyið,“ segir Ingibjörg
full af samúð. „Hann myndi ekki
komast svona langt hjá mér,“ segir
Guðrún. „Eg væri löngu búin að
kýla hann.“ ■
DAGLEGT LÍF
Lyklar að
Rollsinum
ÞEGAR slegið er upp orðasam-
bandinu „pick-up line“ á alnetinu
kemur upp listi með ógrynni af
skjölum. Blaðamaður fletti upp í
nokkrum þeirra og fann fáeinar
bragðmiklar bólbeitur.
• „Ertu grísk?“
„Nei,“
„Nú, ég hélt að allar gyðjur
væru grískar.“
• „Fyrirgefðu, geturðu nokkuð
hjálpað mér að finna lyklana
að nýja Rollsinum mínum?“
• „Ég sakna bangsa. Vilt þú
sofa hjá mér?“
• „Geturðu lánað mér tíkall?“
„Af hveiju?“
„Ég ætla að hringja í mömmu
og segja henni að ég hafi hitt
draumastúlkuna mína.“
• „Geturðu nokkuð leiðbeint
mér?“
„Hvert?“
„Að hjarta þínu?“
• „Fyrirgefðu, hvaða bólbeita
virkar best á þig?“
• „Það hlýtur að vera eitthvað
að augunum í mér. Ég get ekki
litið af þér.“
• „Bond. James Bond.“
• „Þetta er happadagurinn
þinn. Það vill svo vel til að ég
er á lausu.“ ■
EIN AF tíu bestu bólbeitum á
strandverði er samkvæmt
David Letterman: „Ef þú
leggur eyrað upp að skýlunni
minni heyrirðu sjávarniðinn.“
Morgunblaðið/Golli
ELÍSABET og Stella hafa aldrei safnað frímerkjum.
Allt er
hægtef
viljinn er
fyrir hendi
„ VILTU koma heim og skoða frí-
merkjasafnið mitt,“ svarar Elísa-
bet Óladóttir glettin þegar hún
er spurð hvort hún hafi orðið fórn-
arlamb bólbeita. „Já, það er sígild
setning," segir vinkona hennar,
Stella Steinþórsdóttir.
„Ég man eftir einum sem vafr-
aði vandræðalega í kringum mig
þangað til hann herti upp hugann
og spurði: „Hvar áttu heima?"
Þegar ég svaraði: „Á íslandi" var
hann fljótur að láta sig hverfa."
Þá var gengið að Elísabetu eft-
ir ball og spurt: „Áttu plötuspil-
ara?“ „Já, en hann er bilaður,"
sagði hún. Ekki gafst strákur upp
við það heldur hélt ótrauður
áfram: „En útvarp eða eitthvað?"
Aðspurðar um það hvort þær
hafi sjálfar notað bólbeitur fara
þær að hlæja. „Einu sinni,“ segir
Stella. „Ég stóð við hliðina á pilti
eftir ball, hnykkti til höfðinu og
sagði: „Hæ, hvað segirðu?" Hún
leikur þetta með tilþrifum, brosir
svo hæversklega og bætir við:
„Hann tók því nú bara vel.“
Boðið upp á kaffi á kaff ihúsi
Blaðamanni finnst nú tími til
kominn að taka upp hanskann
fyrir karlmenn og spyr: „Trúið
þið á ást við fyrstu sýn?“ Það
kemur hik á stúlkurnar sem hann
notfærir sér og bætir við: „Eða á
ég að koma aftur?“ „Þetta er nú
svolítið gamalt," segir Elísabet og
andvarpar. Stella tekur undir það.
Hvernig eiga karlmemi þá að
bera sig að á kaffihúsum. „Um
daginn var mér boðið upp á kaffi,“
segir Stella. „Ég sagðist ekki
drekka kaffi.“ Eftir stundarþögn
brosir hún og bætir við: „Ef viþ'inn
hefði verið fyrir hendi hefði maður
nú kannski látið sig hafa það.“ ■
MEÐ AUGUM LANDANS
í leikhúsi
María Elínborg Ingvadóttir gegnir
vJ, starfi viðskiptafulltrúa Útflutn-
ingsráðs Islands í Moskvu.
>FRAMLÖG stjórn-
valda til menningar og
lista hafa líklega óvíða
verið það mikil, að um
I A þau hafi ríkt almenn
ánægja og það jafnvel
i \ i svo, að virkað hafi sem
hvatning til enn frek-
ari dáða.
T T A Hér í Moskvu hafa
(I 1 leikhús og listasöfn
T fengið að finna fyrir
Ovelbrýndum niður-
skurðarhnífnum eins
og aðrir. Þegar Nína
vinkona mín, frúin
hans Júrí sendiherra
úr Neðra, bauð mér á
hátíðarsýningu, sem
hún reyndar tók þátt
í, í sínu gamla leik-
húsi, setti íjárskortur
mark sitt á sýninguna.
Sýningin sjálf var stórglæsileg
og listamennirnar léku á als oddi,
en á þessum merku tímamótum,
þar sem verið var að fagna 75
ára afmæli leikhússins, var ekki
vitað hvort unnt yrði að halda
starfinu áfram. Það voru ekki
aðeins leikarar og aðrir starfs-
menn leikhússins sem viknuðu
undir ræðu aðal leikstjórans, ég
held næstum, að ef helsti bjarg-
vættur borgarinnar, Lúskov borg-
arstjóri, hefði verið viðstaddur,
hefði hann gefið fögur loforð.
Þetta leikhús, Molodjúsní, eða
Leikhús æskunnar, stendur
vinstra megin við Bolsoi-leikhús-
ið, eða Stóra leikhúsið, en hægra
megin er svo Mali-leikhúsið, eða
Litla-leikhúsið. Gegnt þessari
myndarlegu þrenningu stendur
Karl Marx, mikilúðlegur og til
alls vís, eftir svipnum að dæma.
Vonandi auðnast stjórnendum
leikhússins að finna fjársjóði, ef
til vill með stuðningi stórra fyrir-
tækja, sem virðast ekki vita aura
sinna tal, þegar litið er til upp-
byggingar og umsvifa.
Annað leikhús, Helikon-Ieik-
húsið, stendur við gamla Gertz-
ena-stræti, sem nú heitir Bols-
haya Nikitskaya-stræti og er í
fallegri gamalli byggingu, rétt við
Tsjaikovskíj-konservatoríið. Þar
starfa ungir, stórkostlegir lista-
menn og fara ekki alveg troðnar
slóðir. Það er þröngt setinn bekk-
urinn, þegar um 250 manns hafa
safnast saman í sérstaklega fal-
legum sal þessa litla leikhúss.
Fyrir framan sviðið og að fremstu
röð áhorfenda situr hljómsveitin,
en hún er skipuð bæði ungum og
eldri hljóðfæraleikurum. Sviðið
er ekki stórt, en furðulega dijúgt,
enda aftrar það ekki ungum ofur-
hugum að glíma við stórkostleg-
ustu verk tónbókmenntanna. Nú
sýna þau Carmen nútímans,
meðalaldur flytjenda líklega um
30 ár, tónlistin er auðvitað Biz-
ets, en sviðið er skuggahverfi
borgarinnar, dökkur múrveggur
í bakgrunni, ástarhreiður Carm-
enar er framhluti bílskrjóðs, ru-
slagámur og bíldekk falla vel inn
í umhverfið og veggjakrotið er á
sínum stað, Nirvana fær nafnið
sitt krotað.
Töffararnir eru í svörtum
leðuijökkum, með sjóræningja-
klúta ýmist um háls eða höfuð
og stúlkurnar í þröngum pínupils-
um. Carmen er í svörtum sokkum,
nokkuð efnislitlum svörtum stutt-
buxum og ekki alltaf hlýlega
klædd að ofan, frekar en hinar
dömurnar. Nautabaninn er sá eini
sem er nokkuð hefðbundinn í
klæðaburði. Hér er ekkert verið
að dunda við yfirborðslegt daður,
heldur er þarna á ferðinni óþving-
að ungt fólk, sem óhikað lætur
berast með ólgandi fljóti tilfinn-
inga og ástarfuna.
Mér verður hugsað til Maríu
Callas, vonandi hefði hún haft
umburðarlyndi og víðsýni til að
meta og virða starf þessa unga
fólks, en það eru ekki allir sem
njóta stundarinnar. Að færa boð-
skapinn í það umhverfi sem hann
á heima í í dag, getur verið óþægi-
iegt, þannig er sannleikurinn
stundum. Auðvitað er það undar-
leg tilfinning og óvenjuleg að
heyra þessar fallegu aríur fluttar
svo glæsilega í þessu dapurlega
umhverfi, en þetta er umhverfið
þar sem vandamál samtímans fá
að blómstra, skuggahliðar mann-
lífsins skjóta rótum og tekist er á.
Nýstárlegar sýningar Helikon-
leikhússins gefa efnilegu lista-
fólki tækifæri til að giíma við
verðug verkefni, velþekkt og vin-
sæl stórverk. Farið er út fyrir
hefðbundið munstur umgjarðar-
innar, hvergi slegið slöku við við
flutning tónlistar, en sýningin
verður sterkari og eftirminnilegri.
Það er ánægjulegt að sjá,
hveiju ungt fólk fær áorkað þeg-
ar það fær tækifæri til, hugmynd-
ir og lífsgleði kemst á flug, hæfi-
leikarnir blómstra og valin er leið
sem ögrar því hefðbundna, það
er tekin áhætta, en þegar vel er
til vandað, er uppskeran góð.
í sýningarskránni kemur fram
að leikhúsið nýtur stuðnings eins
stærsta banka borgarinnar. Von-
andi sjá fleiri fyrirtæki, að með
stuðningi við listir og menningu
er verið að sá frækornum fram-
tíðarinnar, framtíðarmarkaðar-
ins.
Menning og listir blómstra við
hlið öflugs viðskiptalífs - og hvers
virði er velgengni í viðskiptum ef
ekki má auðga andann? ■
ÓPERUUNNENDUR í Moskvu.