Morgunblaðið - 13.02.1998, Side 6

6 B FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 1998
MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF
FULLT tungl að kvöldi til í Suzhou.
Að dansa
á réttum stöðum
Sumir vilja vita af eigin raun hvernig heimurinn lítur út. Vilja
mynda sér skoðanir í ljósi eigin reynslu og vera þannig með í
lífínu, eins og gjarnan er sagt. Hanna Katrín Friðriksen spjallaði
við Unni Guðjónsdóttur, stofnanda Kínaklúbbs Unnar, um
ferðalög á fjarlægar slóðir en líka um dans og menningarfélag
í sænskri íbúðargötu.
LAUFSKÁLI í Forboðnu borginni f Beijing. Kletturinn er „hand-
gerður“, steinarnir voru límdir saman með hrísgijónavellingi á 15.
öld. I laufskálanum dvöldu keisararnir löngum við Ijóðalestur eða í
heimspekilegum hugleiðingum.
HÚN kemur hingað
nokkrum sinnum á ári og
stoppar þá gjarnan
nokkrar vikur, jafnvel
mánuði. En hún býr í Svíþjóð og
hefur haldið þar heimili í rúmlega
þrjá áratugi. Pegar hún er á íslandi
er hún að undirbúa ferðir til Kína
og þegar hún er í Svíþjóð flytur hún
fyrirlestra um ísland og Kína, eða
önnur fjarlæg lönd. Þess á milli
semur hún dansa og stjómar menn-
ingarsamkomum í götunni sinni í
Stokkhólmi.
Unnur hefur búið í Stokkhólmi
frá árinu 1963. Hún hefur undanfar-
in ár verið með annan fótinn á ís-
landi og stofnaði hér Kínaklúbb
Unnar árið 1992. Fyrsta ferðin með
Islendinga til Kína var svo í maí það
ár. Unnur hafði þá
sjálf farið tvisvar til
Kína, árið 1983 og aft-
ur árið 1991.
„Ég fór fyrst til
Kína af því að ég hafði
lært kínverska leik-
fími, Tai-chi-juan, og
hafði alltaf langað til
þess að gera hann á
réttum stað, meðal
Kínverja,“ segir Unn-
ur. Hún fór með lest frá Helsinki til
Moskvu og þaðan með Síberíulest-
inni í sjö daga ferð til Bejing.
Hvarf í fjöldann
í þessari fyrstu ferð sinni til fyr-
irheitna landsins dvaldi Unnur í
þrjá mánuði, ferðaðist víða og gerði
sitt Tai-ehi-juan meðal innfæddra,
fyrir utan að kynnast landi og þjóð.
„Mér leið strax vel í Kina. Það hafði
gengið á ýmsu áður en ég komst
þangað, enda var það ekkert einfalt
mál árið 1983 að fólk færi þangað á
eigin vegum. Yfirleitt voru bara
ferðamannahópar með leiðsögn
heimamanna boðnir velkomnir. Eg
vildi hins vegar fara ein og hafði
reynt lengi að fá leyfi frá Stokk-
hólmi, en án árangurs. Ég var svo
stödd á Islandi sumarið 1983 og
ákvað að reyna héðan. Einhverra
hluta vegna gekk það strax upp. Ég
gaf upp nákvæma ferðatilhögun og
fór eftir öllum fyrirmælum allt þar
til á lestarstöðina í Bejing kom. Þar
átti að taka á móti mér leiðsögu-
maður eða vörður en þegar ég steig
út úr lestinni var engan slíkan að
sjá. Ég lét mig þá bara hverfa í
fjöldann og lét aldrei vita af mér
þessa þrjá mánuði. Þeir Kínverjar
sem ég átti samskipti við, vor-
kenndu mér heil ósköp að vera
svona ein á ferð og hugsuðu vel um
mig.“
Unnur fékk tækifæri til þess að
fara aftur til Kína 1991 og þá aftur í
þriggja mánaða ferð.
Tilgangurinn var að
læra kínverska þjóð-
dansa.
í þessari síðari
Kínaferð fékk Unnur
bakteríuna fyrir al-
vöru en ferðalög sem
þessi eru dýr og því
þurfti hún að leggja
höfuðið í bleyti og
finna leið til þess að
komast aftur. Og þá stofnaði hún
Kínaklúbbinn. „Eg hafði áður feng-
ið smjörþefinn af því að vera leið-
sögumaður með fólk í útlöndum og
hef þar að auki gaman af því að
skipuleggja hlutina. Ég ákvað því
að taka annað fólk með mér til Kína
í skipulagðar ferðir.“
Ferill Unnar sem fararstjóra
hófst í Mexíkó. Eitt sinn var hún
stödd í fríi í Mexíkóborg þegar hún
bauðst til að aðstoða hóp fullorð-
inna Svia sem voru í einhverjum
vandræðum. Fararstjóri Svíanna
bauð henni þá að gerast fararstjóri
með hópi sem ferðaskrifstofan átti
von á út eftir þrjár vikur. Unnur
tók boðinu, fór heim til Svíþjóðar
Ég lót mig þá bara
hverfa í fjöldann
og lót aldrei vita
af mór þessa
þrjá mánuði
og svo aftur út með
þrjátíu manna hóp.
„Það er þjónustulund í
mér,“ segir hún giott-
andi og bætir svo við:
„Mér þykir svona
stúss skemmtilegt, en
þetta er líka hörku-
vinna. Hjá Kína-
klúbbnum stend ég
líka í ýmsu sem
kannski er ekki vaninn
að sé gert hjá ferða-
skrifstofum."
Unnur rifjar upp
ferð á ströndina úr síð-
ustu ferðinni til Ví-
etnam, þar sem ágeng-
ir sölumenn gerðu
hópnum lífið leitt. Hún
lofaði að koma í veg
fyrir að sama sagan
endurtæki sig og
kvartaði við hótel-
starfsmenn um kvöldið
enda umrædd strönd á
lóð hótelsins. Þar sögð-
ust menn ekkert geta
gert, helst væri að
leigja verði en íyrirvar-
inn væri of skammur.
Góð ráð voru nú dýr,
Unnur búin að lofa fólkinu að sjá
um þetta og daginn eftir brá hún
sér sjálf í hlutverk varðar, stóð og
hindraði sölumennina í að nálgast
hópinn.
Framan af fór Unnur einu sinni
á ári með hóp til Kína, en nú eru
árlegar ferðir Kínaklúbbsins orðn-
ar tvær, önnur til Kína en hin á
ókunnar slóðir, til dæmis til ríkja
Suður-Ameríku, Ástralíu, Balí,
Singapúr, Brasilíu, Perú og Ví-
etnam. „Nú orðið fer ég í ferðir,
tvisvar á ári, mér til upplyftingar
og skemmtunar - og þeim sem vilja
fara með mér. Margir hafa farið í
meira en eina ferð, sumir allt að
fjórum sinnum.“
Morgunblaðið/Þorkell
Fallegir búningar frá
fjarlægum slóðum
UNNUR Guðjónsdóttir hefur safnað að sér fjölda fallegra búninga
frá ferðum sínum á fjarlægar slóðir. Hér er hún i bláum embættis-
mannabúningi af kínverskum karlmannisem hún keypti reyndar á
uppboði í Lond • Stokkhólmi, enda búningar sem þessir frásíðustu
öld orðnir safngripir í Kína. Höfuðfatið við búninginn er frá Tíbet
og heitirJangsha, kollurinn er úr silki og börðin úr skinni. Rauði
búningurinn er líka safngripur sem Unnur náigaðist á uppboði í
London, en silfurhöfúðbúnaðurinn er frá héraðinu Yunnan f Kína,
frá ættbálknum Miao, og er notaður þar enn í dag.