Morgunblaðið - 15.09.2000, Qupperneq 4

4 C FÖSTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
BÍÓBLAÐIÐ
.Gleðijjfí, raunir
nurduleikarans
Um næstu helgi veröurfrumsýnd hér á
landi nýjasta kvikmynd leikstjórans Paul
Verhoven, Huldumaöurinn (The Hollow
Man). Kevin Bacon fer meö aðalhlut-
verkið, vísindamanninn Sebastian, sem
finnur upp aöferö til aö gera sjálfan sig
ósýnilegan og breytist við það í skrímsli.
Ljóst var áöur en tökur hófust aö þetta
yröi einhver óvenjulegasta mynd sem
Kevirt Bacon heföi unnið við og honum
var ráðlegt aö halda dagbók til aö varö-
veita þessa sérstöku reynslu. Bíóblaö-
inu bauðst aö glugga í hana.
Með leikstjóranum: Verhoeven útskýrirsýn sína á Huldumanninn.
**COLR*
Sem sagt, þetta byrjaði allt saman er
ég hitti Paul Verhoven á hóteli í New
York. Þegar ég rifja upp þann fund
geri ég mér grein fyrir að hann var á
sinn kurteislega máta að reyna að
segja mér að yrði ég valinn í hlutverk-
ið ætti ég í vændum upplifun sem
væri ólík öllu öðru sem ég hefði geng-
ið í gegnum á mínum rúmlega tuttugu
ára leikferli. Núna eru tvær til þrjár
vikur uns tökur hefjast og spámann-
sleg orð hans hafa þegar reynst rétt
Ég hafði aldrei hitt Paul áður en
þekkti myndirnar hans og hlakkaði til
fundarins. Ég hafði lesið handritið og
var spenntur yfir að fá tækifæri til að
vinna með honum og leika þennan
óvenjulega karakter. Ég meina,
hversu oft býðst manni að verða
ósýnilegur? En það sem meira var um
vert þá var það nýlunda fyrir mig að
breytast úr manneskju í skrímsli.
Vissulega hef ég leikið marga óþokka
um dagana en það voru allt dauðlegir
menn með sínar hversdagslegu takm-
arkanir. Þessi óþokki hafði hins veg-
ar, eins og Paul sagði, „sérgáfu".
Á fundinum reyndi Kevin að sann-
færa Paul um að hann væri fær um að
taka að sér hlutverkið og vísaði til
margra mynda sem hefðu verið erfíð-
ar í vinnslu, s.s. Murder in the First,
Apollo 13 og Rivér Wild. Verhoven
virtist ekki uppveðraður yfír fyrri af-
rekum Kevins og talaði um að þetta
yrði miklu erfíðara, margar óþægileg-
ar senur ísérstökum búningum, lang-
ur tökutími og tæknilega afar krefj-
andi. Nokkrir mánuðir liðu áður en
Kevin heyrði aftur í Paul, hann notaði
tímann við upptöku annarrar breið-
skífu með bróðursínum, sem vargott,
en hafði áhyggjur af hlutverkinu sem
Robert Downey jr. var einnig sterk-
lega orðaður við sem var miður - en
svo er hann skyndilega beðinn um að
mæta til Los Angeles að hitta bún-
• Með Elizabeth Shue: Leikari breytist í huldumann.
ingahönnuði og tölvusérfræðinga. í
flugvélinni las ég nýjustu útgáfu
handritsins og fór að hugsa um
hvernig yrði að leika þennan náunga.
Ég verð ósýnilegur tvo þriðju hluta
myndarinnar. Og ég hugsa: Hey,
þetta eru fljótteknir peningar. Það er
nóg að hljóðrita rödd mína og svo get
ég bara farið heim að spila á gítarinn.
Nei, segir Paul. Þótt þú sjáist ekki
verðurðu að vera á staðnum. Þetta
byggist allt á tæknibrellum.
Fyrst fór ég til sjóntækjafræðings
að máta linsur. Af hverju þarf ég lins-
ur? Ég kemst að því síðar. Veggir
skrifstofunnar eru þaktir myndum af
kvikmyndastjörnum sem hafa þurft
að nota linsur í myndum sínum. I öll-
um mögulegum greinum er að finna í
Los Angeles fyrirtæki sem sérhæfa
sig í þjónustu við stjömurnar. Hársn-
yrting fyrii- stjörnurnar, pípulagnir
fyrir stjörnunar, lögfræðiþjónusta
fyrir stjörnurnar... Linsurnar sem ég
máta eru mjúkar og eins stórar og
kóktappar. Þær þekja allt augað og
verða litaðar bláar eða grænar eða
svartar - seinna fæ ég að vita af
hverju...
Þetta tók ekki nema hálftíma og
næst liggur leiðin til Amalgamated
Dynamics þar sem Tom Woodruff jr.
og Alec Gillis ráða ríkjum. Þeir eru í
tæknibrellunum. Þeir smíða vélmenni
og skrímsli, hættuleg dýr og hvað-
eina. Þeir kynna mig fyrir mönnum
sem eiga að búa til afsteypu af mér ...
Ég er látinn klæðast svörtum leikfim-
isamfestingi, stillt upp milli tveggja
stólpa sem ég gríp um með útréttum
höndum. Svo byrja þeir að maka va-
selíni á samfelluna, ofan frá og niður.
Þegar kemur að kynfærunum spyr
annar þeirra háttvís hvort ég vilji
smyrja þau sjálfur. Ég segist treysta
því að hann sé fagmaður, haltu bara
áfram. í því hringir gemsinn, það er
konan mín að spyrja hvernig gangi.
„Nú,“ segi ég. „Ég stend hér í svört-
um ballettbúningi, fyrir framan mig
krýpur maður og hann er að maka va-
selíni á jafnaldrann minn.“ Hún virð-
ist ekkert hissa.
Svo er blautum gifsrenningum
skellt á bolinn en við afsteypu tanna,
hand- og fótleggja er ekki notað gifs
heldur svokölluð algablanda, duft
sem verður að gúmmífrauði er það
vöknar og þornar aftur...
Það versta kemur síðast. Það hafa
áður verið gerðar afsteypur af höfði
mínu. Það er aldrei gaman. Ég skil
ekki af hverju það er ekki hægt að
nota sömu afsteypuna aftur og aftur.
Hefur hausinn á mér breyst svona
rosalega mikið? Skallahetta yfir hár-
ið, ruslapoki límdur á brjóst og axlir.
Vaselín á augnabrúnir og augnahár-
svo þau rifni ekki af þegar mótið
verður fjarlægt. Algablandan yfir
allt höfuðið og inn í eyrun, ég heyri
minna og minna. Aðeins nasirnar
sleppa, svo ég geti andað. Öðru lagi
er dembt á og ég sé ekki neitt og
heyri mjög illa. Nú er um að gera að
hugsa eitthvað fallegt. Ég fæ snert
af innilokunarkennd og þarf að taka
á honum stóra mínum til að fríka
ekki út. Ef ég geri það þarf bara að
endurtaka allt. Þeir höfðu sagt mér
að Jack Nicholson notaði alltaf af-
steypuna sem gerð var af höfði hans
fyrir Wolf og að Sylvester Stallone
sendi alltaf tvífara sinn í þetta - og
þegar þeir bæta nú við enn einu lagi,
úr gifsi, og þyngslin á hálsi og öxlum
eru að sliga mig og ég sé ekki neitt
og heyri ekki neitt læðist að mér í
myrkrinu þessar hugsanir: „Hvern
djöfulinn er ég að gera hérna? Hvað
ef þessir gaurar eru geggjaðir? Ég
þekki þá ekki neitt, þeir gætu verið
að spá í að drepa mig!“ Þetta virðist
taka marga klukkutíma en þegar
þeir losa höfuðið úr prísundinni voru
það bará tuttugu mínútur.
Ég býst til að fara heim á hótel en
þá segjast þeir þurfa að gera smá-
vægilega húðprufu á mér. Einhver
makar blárri málningu á handarbak
mitt og reynir síðan að fjarlægja
hana með bamaolíu. Eitthvert óljóst
tal um málun líkamans og hvernig
síðan á að hreinsa hana af og mér
skilst að ég verði heilmikið málaður í
þessari mynd. Hvers vegna málning
og af hverju allar þessar afsteypur
hafa verið gerðar af mér - ég hef enn
enga hugmynd um það.
Um kvöldið ætlar Paul Verhoven
að snæða með mér á hótelinu. í ljós
kemur að við eigum ekki pantað
borð og skellum okkur í staðinn á
barinn, förum að ræða um myndina
af miklu kappi. Ég er að springa úr
spenningi og spurningum. Þetta er
annar fundur okkar og allt öðruvísi
en sá fyrri. Við eram að hefja sam-
starfið. Tölum og tölum. En ég þarf
að fara snemma á fætur daginn eftir
- þá verð ég skannaður í þrívídd inn
á tölvu, hvað sem það er!
Næsti dagur hefst á því að ég er
sendur í að máta föt hjá Ellen Miroj-
nik og herra Ho, fatahönnuði stjarn-
anna... Mér til mikillar furðu á ég að
máta græn föt. Allt er grænt: höfuð-
hetta, allur fatnaður, hanskar, sokk-
ar, skór. Og allt níðþröngt. Mér er
sagt að græni liturinn sé fyrir tölv-
urnar þegar á að klippa mig út og
setja inn nýjan bakgrunn. Eg verð
ósýnilegur mestalla myndina og þarf
því ýmist að klæðast grænum, blá-
um eða svörtum fötum, allt eftir því
hvað verður í umhverfinu ... Svo er
ég mældur í bak og fyrir og teknar
milljón polaroid-myndir...
Þá er komið að tölvuskönnuninni.
Hún fer fram með leysigeislum sem
beint er að mér úr fjórum áttum
samtímis, ofan frá og niður, og tekin
þrívíð tölvumynd af öllum líkama
mínum sem síðan er hægt að skoða
MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUpAGUR 15. SEPTEMBER 2000 C 5
BÍÓBLAÐIÐ
Frumsýning /Kringlubíó, Laugarásbíó, Nýja bíó Akureyri
og Nýja bíó Keflavík frumsýna gamanmyndina Road Trip.
Ferðaiag til bjargar ástinni
Gamanmyndin Road Trip: Félagarnir fjórirsem halda þvert yfir Bandaríkin.
frá öllum hliðum. Ég er nakinn á með-
an og Fred Gaines, lögfræðingur
minn, er ekki laus við áhyggjur. Ég
segist vona að verði eitthvað ósiðlegt
gert við þessa tölvumynd af mér muni
þeir styrkja ákveðna þætti í líka-
msbyggingu minni. Ég er þá að hugsa
um Tommy Lee - ég myndi aldrei
fara fram á að líkjast Dirk Digler í
Boogie Nights.
í skönnuninni má ekkert svart vera
á líkamanum, tölvan getur ekki skráð
slík svæði. Ég er því látinn setja upp
hvíta skallahettu og augnabrúnirnar
málaðar hvítar. Þegar leysigeislarnar
hafa leikið um mig rétta þeir mér
baðslopp og bjóða mér yfir að skjá að
skoða útkomuna. Og þarna er ég! Frá
öllum hliðum! En það vantar eitthvað
heyrist mér á tölvusérfræðingunum
sem hvíslast á og benda á milli fóta
mér, tölvunni hefur ekki tekist að
skrá nógu miklar upplýsingar frá
þessu svæði. Niðurlægingin er algjör
- ég stend þama allsber, að drepast
úr kulda, með asnalega hettu á hausn-
um, hvítmálaðar augnabrúnir og lík-
ist helst statista í George Michael-
myndbandi - og einhverjir tölvunörd-
ar segja að það sé of lítið af
upplýsingum milli fóta mér fyrir tölv-
una! „Hvað var ég að hugsa árið 1971
þegar ég ákvað að helga líf mitt leikl-
istinni?“ Þá kemur skýringin og mér
léttir, ástæðan eru punghárin, þau
eru of dökk fyrir tölvuna. Er þetta
vandamál, strákar? spyr ég. Já, segja
þeir. Og það er aðeins eitt til bjargar.
Streaks & Tips. Það er eins mikilvægt
á tökustað og myndvélar og hljóðupp-
tökugræjur. Getur bjargað milljón og
einum hlut. Ég hef þó aldrei séð það
notað til að lita punghár hvít. Þeir
rétta mér staukinn, ég hristi hann
nokkrum sinnum hraustlega og kald-
ur úðinn leikur um besta vininn.
Eftir þetta sérstök höfuðskönnun, í
annarri vél. Bara höfuð og andlit í
smáatriðum, ég er beðinn um að sýna
ýmis svipbrigði. Ótta. Reiði. Gleði ...
Og gefa frá mér ýmis hljóð. Aaa. Eee.
Ooo. Og ég er skyndilega gripinn
þeirri andstyggilegu tilfinningu sem
leikari fær annað slagið, að maður sé
bara strengjabrúða, tæki - og stað-
reyndin er því miður sú að innan
nokkurra ára þurfa leikarar ekkert
lengur að mæta á staðinn. Skönnuð-
um í þrívídd verður þeim bara att
hverjum gegn öðrum eins og í hverj-
um öðrum tölvuleik.
11. apríl mætir Kevin aftur til LA,
búinn að kveðja konuna og börnin tvö
í New York, sex mánaða tökutímabil-
ið að hefjast. Það reyndist hins vegar
tæpir níu mánuðir áður en yfír lauk,
tafir bæði vegna hversu tæknilega
erfíð framkvæmdin var og svo varð
tvisvar að gera hlé vegna þess að að-
alleikkonan Elizabcth Shue slasaðist,
í fyrra skiptið slitnaði hásin, í seinna
skiptið fór hún úr axlarlið. Og Kevin
Bacon þurfti að leika 2/3 myndarinn-
ar í þessum sérstöku búningum svo
hægt væri að stroka hann út úr atrið-
unum eftir á, það var galdurinn við að
ná fram viðbrögðum hinna leikaranna
við Huldumanninum. Tilfínningar
hans til þessa eru mjög blendnar,
honum fínnst hann ekkert vera að
leika en hrífst líka af útkomunni þeg-
ar honum er sýnt hvemig tæknibrell-
urnar virka í myndinni.
28. aiiril
Vandamálið við alla þessa tækni er að
það er eins og enginn gefi leiknum
gaum eða persónunni; hvernig líður
henni? Mér finnst það vera mitt hlut-
verk að minna sjálfan mig og Paul á
að án persónuleikans verða tækni-
brellurnar bara brellur. I dag er ég
Svarti maðurinn. Ég á að skvetta vatni
framan í mig og af einhverjum ástæð-
um vilja þeir frekar að ég sé svartur en
grænn út af vatninu. Ég er allur svart-
ur, fötin, húðin, tennurnar, augun.
Þetta er einfalt en mjög áhrifaríkt at-
riði. Dyrnar á baðherberginu opnast,
ljósið kveikt, það er skrúfað frá kran-
anum í vaskinum og vatnið streymir í
hann. Ég bregð svörtum lófunum eins
og bolla undir bununa, það mun líta út
eins og vatnið safnist saman í lausu
lofti - og þegar ég lyfti höndunum upp
og skvetti framan í mig koma útlínur
andlits Huldumannsins andartak í
ljós.
Eitt það erfiðasta fyrir Kevin er lat-
exgríma sem unnin er eftir höfuðaf-
steypunni þannig að hún líkist honum
dálítið en hann getur ekki andað með
nefínu, lyktin af grímunni er megn,
minnir á úldið kjöt og þetta er honum
uppálagt að bera 13 tíma á dag. En
virðing hans fyrir Paul Verhoven er
djúp og vex dag frá degi.
27. inai
Það er merkilegt að fylgjast með því
hvernig Paul vinnur. Hvert skot er
fyrirfram ákveðið í minnstu smáatrið-
um og hveraig það tengist því næsta.
Það eru nánast engin aukaskot eins og
í hefðbundnum tökum. Ekkert vítt,
ekkert milli, ekkert nálægt. Klippa-
rinn getur bara valið það besta úr ná-
kvæmlega eins skotum. Paul hefur
þaulskipulagt alla myndina í hugan-
um, teiknað tökuhandrit og ef það
virkar ekki hefur hann úr engu öðru að
moða. En svona vinnur hann, við tök-
um hvert atriði í smábitum, ein til
tvær setningar í senn, stundum erum
við fjóra daga að skjóta samtal upp á
eina og hálfa blaðsíðu.
Þannig líða dagarnir, vikurnar,
mánuðirnir. Kevin fær að vísu frí inn á
milli til að heimsækja fjölskylduna í
New York en þegar tökum er um það
bil að Ijúka er hann orðinn mjög
þreyttur. Þetta er það erfíðasta sem
hann hefur gert á ferlinum. Mun allt
erfíðið bera tilætlaðan árangur?
16. deiictmber
Mun einhver koma að sjá myndina?
Ég vona það. Verður þetta góð mynd?
Ég held það. Verð ég góður í henni? í
hreinskilni sagt: ég veit það ekki. Ég
hef tapað öllum áttum, veit ekkert
lengur í minn haus en hvernig svo sem
útkoman verður mun ég aldrei iðrast
þess að hafa verið Huldumaðurinn ...
i». Januar 2000
Það er yfirstaðið. í raun og veru. Síð-
asta takan með mér var í sundlauginni
að kyrkja William Devane. Þegar hún
lá í kassanum kastaði Paul Verhoven
sér í öllum fötunum út í til mín og
faðmlag okkar var miklu innilegra en
þetta dæmigerða „Hollywood-faðm-
lag“. Ég kyssti allar stelpurnar bless,
strákana líka, þvoði meikið af mér,
hringdi í konuna mína og sagði: „Sæl
elskan, gettu hver ég er ekki!“ - og
hún sagði: „Hulduleikarinn." Og núna
sit ég hér með dagbókina mína, kökk-
ur í hálsi, rauðir hvarmar. Auðvitað
bíður mín allt kynningarstarfið fyrir
myndina en það kemur seinna. Núna
líður mér eins og ég sé bara ég sjálfur.
Mér líður eins og ég sé nýhættur með
stelpu sem ég hef verið með allt of
lengi. Ég ætla að bæta á mig nokkrum
kílóum, fara á hestbak, kyssa börnin
mín, spila á gítarinn og einhvern dag-
inn fer ég aftur að vinna - en núna,
einmitt núna, þetta er frábært.
Það sem kom fyrir Josh (Breckin
Meyer) var þetta: Hann hélt framhjá
kærustunni sinni og atburðurinn var
tekinn upp á myndband en fyrir
slysni sendi einhver það til kærust-
unnar hans.
Þegar Josh kemst að mistökunum
fær hann tvo vini sína í háskólanum í
lið með sér og þriðja aðilann, sem er
ekkert svo ferðaglaður en vill svo til
að á fararskjótann, í 2.500 kílómetra
ferðalag frá New York til Texas til
þess að bjarga ástarsambandinu.
Þannig er sagan í bandarísku gam-
anmyndinni Road Tripeða Ferðalag-
inu sem frumsýnd verður í fjórum
kvikmyndahúsum í dag. Með aðal-
hlutverkin fara Breckin Meyer, Sean
William Scott, Amy Smart, Paulo
Constanzo og Fred Ward. Leikstjóri
er Todd PhiUips en einn af framleið-
endum myndarinnar er Ivan Reit-
man, sem áður framleiddi skólamynd
allra skólamynda, National
Lampoon’s Animal House.
,Allt frá því við gerðum Anirnal
House,“ er haft eftir Reitman, „hefur
mér fundist að hægt væri að gera
fyndna mynd um einskonar skóla-
ferðalag." Það var þó ekki fyrr en á
kvikmyndahátíð Roberts Redfords í
Sundance þegar Reitman sá heimild-
armynd Todd Phillips, Frat House,
sem hann fann rétta manninn til þess
að láta hugmyndina verða að veru-
leika.
Leikstjórinn var reiðubúinn í
verkefnið. „Ég hef alltaf litið svo á að
myndin mín, Frat House, væri
heimildamyndaútgáfa af Animal
House,“segir hann. „Þegar ég hitti
Reitman á Sundance-hátíðinni ræddi
hann við mig um þessa hugmynd sem
hann hafði og varð á endanum að
Road Trip. Mér fannst þetta spenn-
andi frá upphafi því ég ólst upp við
gamanmyndir Reitmans og þær eru
ennþá með mínum uppáhaldsmynd-
um.“
Phillips skrifaði handritið ásamt
Road Trip
Lelkarar:_______________________
Breckin Meyer, Seann William
Scott, Amy Smart, Paulo
Constanzo og Fred Ward.
Leikstjóri:_____________________
Todd Phillips (Frat Flouse).
Scott Armstrong. „Það sem við
hugsuðum okkur var að búa til
nokkra skemmtilega karaktera og
senda þá í ferðalag. Þegar við höfð-
um fundið upp góða ástæðu fyrir þá
að fara í ferðalagið gátum við eigin-
lega gert það sem okkur sýndist. Það
er óendanlega margt sem getur kom-
ið fyrir á ferðalagi eins og þessu.“
Breckin Meyer fer með aðalhlut-
verkið en hann hefur áður leikið í
myndum eins og Go, Clueless og 54.
Hann lítur á myndina sem þroska-
sögu. „Josh er svona náungi sem hef-
ur verið í öruggu sambandi síðan
hann var fimm ára eða svo,“ segir
leikarinn um persónu sína í mynd-
inni. „Honum verður á að taka hlið-
arspor og flýtir sér að reyna að bæta
fyrir það en á leiðinni koma fyrir
hlutir sem fá hann til þess að hugsa
stöðu sína upp á nýtt.“