Tíminn - 18.12.1965, Blaðsíða 11

Tíminn - 18.12.1965, Blaðsíða 11
LAUGARDAGUR 18. desember 1965 TÍSVIINN 27 Vistaskortur var mikill í borginni. Vistabirgðir voru á þrot- um, og bæjarmenn sultu og nú höfðu bætzt við um tvö þúsund arabískir hermenn og tyrkneskir fangar. Borgin var í rústum, skothríð brezku og frönsku herskipanna hafði séð fyrir því, senditæki væru engin í bænum, því var ekki hægt að biðja um birgðir frá Egyptalandi með fjarskipta- tækjum. Því var ekki um annað að ræða, en Lawrence færi sjálfur ríðandi á úlfalda til Suez til þess að fá vistir sendar með skipi, þetta var hundrað og fimmtíu mílna leið yfir eyðimörk. Þetta voru mögur laun fyrir undan- gengið erfiði. Það var ekki um annað að ræða, úr því sem komið var, tuttugu þúsund pundin, sem þeir höfðu flutt með sér frá Wejh, voru eydd og engir peningar til, sem nota mátti til þess að múta hermönnunum með til að þeir yrðu kyrrir. Ef hann fengi hvorki gull né vistir, myndu Bedúínarnir hverfa smám saman út í eyðimörkina, og hann myndi að lokum sjá þannig af öllum hernum, og þar með hefði hann aftur tapað bænum, sem hann hafði haft #vo mikið fyrir að vinna og auk þess væri þá loku skotið fyrir frekari herferðir norður á bóginn. Áður 'en Lawrence lagði af stað var ákveðið að Auda sk.vldi halda til Guweira til þess að tryggja varnir land- leiðarinnar til Akaba, einnig skyldi hann skipa setuliði í Petra, sem var gömul höfuðborg Nabata, tuttugu mílum fyrir norðan Akaba, hann skyldi skipa tvo aðra staði setu- liði. Nasir átti að hressa upp á varnarvirki borgarinnar og gæta fanganna, sem voru að verða uppreisnargjarnir vegna matvælaskortsins. Lawrence hélt nú af stað ásamt átta Howeitatmönnum í það ferðalag, sem mátti teljast til mestu afreka hans, hann var úrvinda af þreytu strax í upphafi ferðarinnar. Hann hafði venjulega lagt upp í ferðir nokkurn veginn úthvíldur, en því var ekki fyrir að fara nú. Þrátt fyrir þetta tókst honum að fara þessar hundrað og fimmtíu mílur á fjöru- tíu og níu tímum og aðeins hvílzt einu sinni. Lawrence náði brezku stöðinni Shatt, Asíumegin við Suezskurðinn beint á móti Suez, en stöðin var yfirgefin. Hann fann tíma eftir nokkra leit og bað um aðalstöðvarn- ar i Suez til þess að biðja um að bátur yrði sendur eftir þeim yfir skurðinn. Skrifstofumaður svaraði og sagði að hann hefði ekki umboð til þess að senda bát, Shatt hefði verið yfirgefinn sökum farsóttarhættu og honum var bent á aðra skrifstofu. Þar var svarað að enginn bátur væri til- tækur eins og væri. Þeir skyldu sjá til á morgun. Það var níðangurslegt að verða að hanga í þessu pestarbæli aðeins vegna þess að nokkrir skrifárar settu sig á háan hest og röfluðu um reglur og fyrirmæli, hann hafði hugsað sér að fá sér gott bað og hrein föt eftir fjögurra mánaða ferð um auðnirnar, og þegar hann sá hilla undir þessi frum- stæðustu þægindi varð hann að hanga þarna vegna stirð- busaháttar nokkurra skrifstofumanna. Hann varð fjúkandi vondur. Hann reyndi víðar og loksins kom símamaðurinn honum í sambandi við liðsforingja í aðalstöðvunum sem reyndist vera gamall vinur Lawrence úr hernum. Lawrence tók lestina til Ismalía í Suez, meðan hann beið þar eftir sambandi við Kairó, hitti hann Wemyss aðmírál, sem var á leiðinni til Súez ásamt fleiri fyrirmönnum. Þarna fékk hann tækifærið til þess að tryggja það að vistirnar, sem hann hafði beðið um í Súez urðu örugglega sendar til Akaba. En það var annað að sjá aðmírálinn eða ná tali af honum eins og útlit Lawrence var, þrátt, fyrir baðið, leit hann út eins og betlari, í snjáðum Arabaklæðum og á il- skóm minnsta kosti í augum aðstoðarmanna Wemyss. „Ekki troða sér,“ sagði sveittur hávaxinn liðsforingi á hryllilegri arabísku. Þegar Lawrence mótmælti á ensku, svaraði hann. „Hver ertu? Ertu ræningi frá Montenegró? Lawrence svaraði: „Herráðsforingi í her Hússeins af Mekka,“ þetta svar vakti almennan hlátur. „Aldrei heyrt um þann her,“ svaraði sá sveitti. „Þér munuð frétta af honum bráðlega,“ svaraði Lawrence lágt. Nú snéri Wemyss sér við og sá gestinn,: Hann .minntist þess þegar hann neitaði brezkum liðsforíngja að stíga á skip sitt í Arababúningi, hann þekkti hann strax. „Þér komnir aftur,“ sagði hann vinsamlega, Lawrence f gekk til hans og eins og venjulega gleymdi hann að heilsa | að hermannasið. Fylgdarlið aðmírálsins varð furðu lostið. | C The New Amerlcan Llbrarv fi í LEIT AD ÁST til að ná í áætlunarvagnana sem stóðu við gangstéttina. Margar stúlknanna tóku eftir Guy, því að hann var hinn gjörvulegasti hvar hann stóð hjá rennilegum sportbílnum. Fíóna kom brosandi til hans. — Ég er alveg undrandi yfir allri þessari fólksmergð, sagði hann, — mér datt ekki í hug að þú ynnir hjá svona stóru fyrir- tæki. — Þetta er heill heimur út af fyrir sig, sagði Fíóna og gekk að bílnum. Guy tók utan um hana og í sömu r.iund kom Peter auga á þau hvar hann sat í bílnum sínum og beið þess að komast leiðar sinnar. Fíóna örugg og glæsileg eins og fyrri daginn, Guy hávaxinn og útitekinn og horfði á hana fullur aðdáunar og svo brun aði bíllinn af stað með ofsahraða. Þegar þau höfðu snætt hádegis verð saman fóru Fíóna og Guy af stað til að ná í Fredu og frú Healev Fíóna hafði sagt Guy frá þeim en samt varð hann undr- andi pegar hann sá litla húsið í ömurlegri götunni. Hann hjálpaði ELANORFARNES frú Healey kurteislega inn í bíl- inn og ók miklu hægar en hann var vanur, en að öðru leyti hafði hann engan áhuga á þeim. Freda fann það og leið illa. Þau komu til litla hússins í glampandi sólskini. Fíónu fannst fullt eins gott að Guy biði í bíln- um meðan hún gekk inn með Fredu og móður hennar. Frú Brookes bauð þær hjartanlega vel komnar og vísaði þeim inn í ljóm andi notalega stofu með fallegu veggfóðri og blómum í vösum. Vatnið er alveg við suðu, sagði frú Brookes. — Ég veit það er kannski í það fyrsta að drekka te en hver þiggur ekki tesopa, hvernig lízt ykkur á það? Allar vildu gjarnan fá tesopa. — En hvað segir þá vinur yð- ar? spurði frú Healey áhyggjufull. — Hann getur beðið, sagði Fí- óna léttilega. — Hann er ekkert gefinn fyrir te svo að honum er óhætt þangað til við komum heim til Ingledon. Hún brosti til frú Brookes. — Mig langar að sýna Fredu og frú Healey garðinn og litla lækinn og brúna sem mað urinn yðar sálugi byggði handa okkur, þegar við vorum litlar. Við létum frú Brookes aldrei í friði, sagði hún við Fredu. Hún hafði alltaf svo góð jarðarber i garð- inum sínum, og svo bakaði hún einhverjar gómsætustu hunangs- kökur, sem ég hef bragðað. Hún lét Guy vita af því að hún yrði nokkra stund og síðan gekk hún með Fredu um garðinn með- an frú Healey hvíldi sig. Freda var stórhrifin af öllu sem fyrir augun bar og hlakkaði til að eyða heilli viku á þessum skemmti lega stað. En hún fann til nokk- urra sektar gagnvart unga mann- inum og var því næstum fegin, þegar Fíóna kvaddi og fór. Þegar hún kom inn og fór að spjalla við frú Brookes sagði hún henni að allir byggjust við að Fíóna giftist unga manninum. Guy var -annarlega orðinn óþol inmóður Fmna rakst á hann þeg ar hún kom gangandi eftir stígn um heim að Ingledon. Þau gengu kringum húsið og út að verönd- I inni, þar sem f jölskyldan var sam ' ankomin. i — Það var aldeilis eilífðar- tími sem þú varst í burtu nöldr- aði hann. I — Og hvað með það? Fer ekki | ágætlega um þig? — Ég skil ekki hvernig þú nennir að umgangast svona fólk, ! sagði Guy. Fíóna svaraði ekki. Það liðu nokkrar sekúndur áður en hon- ! um var ljóst að hann hafði talað illiiega af sér. Han leit spyrjandi , á hana og skildi strax að þetta hafði verið klaufalega sagt. And- j lit hennar var svipbrigða- ! laust. Hún hafði lengi verið smeyk j við að særa Guy en nú var hún j það ekki lengur, Guy vílaði sann- j arlega ekki fyrir sér að særa aðra. j — Fíóna sagði hann biðjandi. j — Hvens konar fólk, sagði hún i hvasst. j — Elskan, ég var bara óþolin- móður, vegna þess að mig lang- aði að vera einn með þér. sagði hann. — Freda Healey er vinkona : mín, sggði hún og ég dáist mjög að henni. j Svo gengu þau upp á verönd- ina, þar sem meðlimir fjölskyld- unnar ræddu brúðkaupsundirbún : ing af mestu ákefð. j 9. kafli. 1 Einn mánudagsmorgun kom ,Fíóna á skrifstofuna og sá Fredu j á sínum stað í móttökunni aftur. í Freda var hress og blómleg og j úthvíld eftir leyfið. Hún heilsaði Fíónuglaðlega. — Ó, Fíóna, ég hef haft það ; alveg dásamlegt! Og það bezta j af öllu er, að mamma kunni svo vel við sig. Hún þreytist ekki á að tala um það — ég veit að 'þessi vika verður aðalumræðuefni okkar um langa framtíð. Við fáum ekkí nógsamlega þakkað þér, i Fióna. n — Þið hafið þegar þakkað mér nóg. — Þetta var svo stórkostlegt. Og gaman að hitta fjölskyldu þína og sjá þig heima hjá þér. Hvemig þú ferð að því að koma hingað og vinna hér, er skilningi mínum ofvaxið. Ég hef aldrei séð jafn dásamlegt heimili á ævi minni. Fíóna hló. — Þú mátt vera viss um að þú ert alltaf velkomin, sagði hún. Þær borðuðu saman hádegisverð á matstofunni og Freda hélt áfram að spjalla glaðlega um ýmsa viðburði vikunnar. — Þú ert kannski orðin hund- leið á þessu tali í mér, sagði hún afsakandi, en ég er svo glöð hvað vel þetta tókst vegna mömmu. Og hún og frú Brookes urðu þessar perluvinkonur! Frú Brookes sagði að hún væri líka dálítið einmana og yfirgefin, þótt hún hefði út- varpið. Sérstaklega á veturna. Svo spurði hún, hvort við vildum ekki heimsækja hana um jólin og þótt það séu margir mánuðir þangað til er mamma strax farin að hlakka til. Freda hélt áfram að skrifa. Og meira að segja meðan hún vann þennan dag leituðu hugsanir hennar aftur til sumarleyfisins. Hún hafði heldur aldrei getað ímvndað séT, að fólk, sem bjó við slíkar allsnægtir sem Chard fjöl- skyldan, gæti verið svona blátt áfram og teprulaust fólk. Það var reglulega gott að uppgötva að svona fólk var til. Áður en hún fór heim gekk hún inn á snyrtiherbergið til að þvo sér og snyrta sig eins og flestar skrifstofustúlkurnar gerðu. Þar var hópur fyrir, mas og hlátur alls staðar. Hún ruddi sér braut að vaskinum með handklæði sitt og brosti til stúlkunnar, sem næst stóð. Skyndilega heyrði hún á tal nokkurra stúlkna og ^in af éldid vélriturunum jsagði: 11 — MAr hof.i-' {„ndizt ÚTVARPIÐ Laugardagur 18. oesember Morgunútvarp 12.00 Hádegisút- varp 13.00 Óskalög sjúklinga Kristin Anna Þórarinsdóttir 114.30 1 viku- lokin. þáttur undir stj Jónasar Jónassonar. 16.00 Veðurfregnir 17.00 Fréttir Fónninn gengur Ragnheiður Heið reksdóttir kynnir nýjustu dægur lögin. 1735 Tómstundaþáttur barna og unglinga. Jón Pálsson flytur 1800 Barnatimi: Upplestur úr tveim nýjum bókum 18.20 Veðurfregnir. 18.30 Söngvar í léttum tón 18.45 Tilkynningar 19.30 Fréttir 20.00 Bókakvöld Lesið úr nýjum bókum, og leikin lög þess á milli a. Vilhjálmur Þ. Gíslason les úr Reykjavíkurbréf um, í útgáfu Finns Sigmundsson ar. b. Lárus Pálsson les úr ljóða bók Þorgeirs Sveinbjarnarsonar. Vísum um drauminn. c. Andrés Björnsson les úr sjálfsævisögu Vilhjálms Stefánssonarv d. Gunn ar M. Magnúss les úr bók sinni: Árin, sem aldrei gleymast e- Guðbjörg Jónsdóttir les úr skáld sögunni „Leik örlaganna" eftir Sigrid Undset. f. Jónas St Lúð víksson les úr bókinni „Hafrót og holskeflur". sem hann hefur þýtt og endursagt g. Sveinn Einars son les úr formála sínum að Tveimur leikritum eftir Jökul Jakobsson. h. Vilhjálmur Þ. Gíslason les úr Kvæðakveri Sig hvats skálds Þórðarsonar i. Andrés Björnsson les úr for mála Björns Th. Björnssonar fyrir bókinni „Steinar og sterkir litir“ j. Stefán Jónsson les úr Syrpu Halldórs Péturssonar. 22. 00 Fréttir og veðurfregnir 22.10 Danslög. 24.00 Dagskrárlok.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.