Skírnir - 01.01.1841, Qupperneq 102

104
i blám stakki,
buklara mikin
bar viS siSu
og öx snaghyrnda
um öxli reidda.
\
Hann var frammynntur,
fölur und hjálmi,
háriS kembt aptur
hafSi um eyru,
snareygSur mjög
og mikill vexti,
og aS flestu
hinn færligasti.
feir Iétu mari
makka hringa
og foldu troSna
fótum spora,
gnæfSi viS himin
hár jóreikur
en hófum undan
hrukku gneistar.
I>á tók hinn aldni
um aS litast,
mælti og varp öndu
mæSiliga:
£á var öld önnur
er aldar-þóptar
vinum sínum hér
veittu aS málum.
Hér leit eg Gunnar
gánga enn fræga
æriS snúSugt
og atgeir munda,
litklæSum búnir
liprum fylgSu
Sigfúss arfar
og synir mínir
Hér vissak lika
lýsa benjum
MörS hinn arga
og málum spilla;
hér vissak slæSum
sleppt aS sjóSi,
varstu þá æriS
oröhvass frændi!
þá var jörS gróin
grasi fögru
og blómstrum settir
bakkar allir,
seildist brum skógar
björgum hærra
en viSis lauf
aS vatni niður.
Blikuöu hvítar
búðir manna,
höfðingjar ebldu
hvirfings drykkjur,
leiksveinar þreyttu
leik um völlu,
en vér lagamenn
laga gættum.
Nú er jörS blásin,
bylur úr flagi
mold um barklausan
birkitanna,
falla griótskriSur
að fjalla rótum
en svarðar unnvörp
á svæði liggja.
Hér stóö fyrr Lögberg
og Lögrétta,
hér voru Vebönd
vor en fornu;
virðist mér allt
i eyði látið,
eptirsjá mikil
er aS sliku.
Mælti hinn ýngri,
og mundu kreppti
að enu járnvafða
axarskapti:
hverr mun búð vora