Skírnir - 01.01.1843, Blaðsíða 10

(10)
A greftriinardeigi sál. Aðminisirafor J.Johnsens
frá Stóraármúti.
|>egar J>au falla, en fornu trfe
fúin ásamt að stofni, og rótnm
J>aS a# veríúng menn segja, aS sk,
J>ví svörS |>au tráðu veikum fótumj
En ef aS öblug eikin féll,
alblómguð sem má standa lengi,
lostin örlaga skruggu skell,
sktlfíng J>að færir yfír mengi,
fú varst sú eikin, vinur kær!
voglöp J>á fjörvi J>ínu ræntu
aldurtíla þér ennþá fjær
óskuðu menn og líka væntu.
I manndóins krapti stofn þinn stóS,
studdu ablrætur næsta þéttar;
limarnar skyggSu lángt á slóö
laufgaðar bæði, og aldinsettar.
Ótti drottins þar efstur bjó,
uppheima til því helzt hann bendi
á aldin lægri hann endursló
upphæSa ljósi er drottinn sendi.
StaSfesta, kraptur, stöðug trygð
stóðu J>ar næst i kransi vænum;
starfsöm framsýni, um bú og bygð,
blöðum þar undir földust grænum.
Af limum þinum lægst við jörS,
lengst er sér náSu út að skjóta,
mörgum var bölva bótin gjörö,
bezta þar máttu skýlis njóta.
Hollusta, í ráSum hrein og bein,
hjálpsemi, í þörf til gagns og frama,
uxu þar þeim, sem mannamein
mönnum ósiálfráö gjörSu, aS ama.
f>ú varst sú eikin, vinur kær!
vostund er fjörvi öflgu rænti, »
þitt sorglegt hvarf mér hrygðar fær,
hvörrar svo brádt ei eptirvænti.
Eg man þig fyrr! því mannaval
mér varstu stakt i þraut og hrygSum;