Skírnir - 01.04.1906, Síða 66

162
(xróðrarsaga hraunanna á Islandi.
Skirnir.
af misraunandi stærð, er teygjast lengra og lengra niður á
við, og hafa alla viðleitni á að klæða nakið bergið.
Oðara fetar lyngið í spor mosans og birkið og reynirinn
og víðirinn kemur á eftir og gægist niður i glufurnar,
finst gott að vera þar í skjólinu, og tekur sér þar fastan
bústað. Lyngið fylkir sér og óðum um hinar lægri mosa-
breiður og berin blána þar »börnum og hröfnum að leik«,
en birkið og reynirinn og víðirinn koma á hælana á þvi
og birkið hreykir sér hátt og þykist hafa þar einveldi, og
svo mundi og vera ef það hefði ekki verið tætt upp undir
pottinn eða í árefti. Sem stendur er að eins ofurlitið smá-
kjarr í hrauninu, og einstakar reynihríslur má sjá hér og
hvar í gjánum, en efalaust lieíir þar verið miklu meiri
skógur fyrrum.
Það er hvorki mosinn né lyngið og ekki heldur
kjarrið, sem frægð Búðahrauns hefir við að styðjast, en
það er jurtastóðið. Allar hinar grynnri gjár eru fullar
af burknastóði, er vex mjög þétt og er yfir 3 fet á hæð.
Þar er stórburkni, dílaburkni og fjöllaufungur hvað innan
um annað, og fjórlauíasmárinn skipar sér milli þeirra og
gerir burknagróðurinn fjölbreyttari. Víða er og þroska-
mikill og skrautlegur gróður í hraunkötlunum, er hann
bæði þéttur og hár, yfir 3 fet. Þar vex hinn sjaldgæfi
skrautpuntur, mjög stórgerðar vallarsúrur, snarrótarpuntur,
hrútaberjalyng með alt að því 6 feta löngum renglum, og
þar innan um eru stórar sóleygjar og stórvaxnar mjaðar-
jurtir. I hraunkötlunum njóta plönturnar hins bezta skjóls,
hvaðan sem vindurinn blæs, og skepnur komast ekki að
til að bíta grasið, er því ekki að undra þótt gróðurinn sé
þroskamikill, enda hefi eg hvergi á íslandi séð þvílikan
gróður. Um graslendið í Búðahrauni fjölyrði eg ekki hér,
því að þess er áður getið að nokkru.
Að síðustu skal drepið lítið eitt á skuggagróðurinn.
Eins og alkunnugt er, eru hraunin full af djúpum gjám
og hellum, er ekki hafa meira en rökkurbirtu er, bjartast
er. Þar hittum vér séistakan gróður, er yfirleitt er sam-