Alþýðublaðið - 04.02.1935, Blaðsíða 3

MÁNUDAGINN 4. FEBR. 1935.
ALPÝÐUBLAÐIÐ
ALÞÝÐUBJ.AÐIÐ
OTafiif 4UD1 :
ALÞÝÐUFLj\ KURINN
aiT jTJf .Rl :
F, K. '".DER A RSSON
Ritstjóm og i> tgreiðsla:
Hverfisgöti 8—10.
SIMAR :
4900- 4906.
iBOO: Afgreiðsla, auglýsiagar.
>901: Riistjóm (i mlendar fréttir)
4)02: Ritstjóri.
>903: Vilhj. S. Vl'.hjálmss. (heimat
>904: F. R. Valdemarsson (heima).
>905: Prenlsmið.an.
>906: Aígndðsli
Mðrgu miólkaibúðirnar.
HVERS VeGNA má ekki aelja
mjólk i öllum gömiu búö-
umum, spyrja íhaldsmisnin inú
hver í kapp við annan.
Margur fier að hugsa sig urn.
Ja, því ekki að sielja mjólk í
110 búðum eins og áður. Pað var
grófliega pægilegt að ná i mjólkr
iina, þegar búðimar voru svona
margar.
Ihaidsmenn tala á þá leið, að
ekki befbii nú vandinn verið annar
ien siá, að lækka sölulaunin úr 8
aurum á lítier niðúr í 2 aura, þá
hiefði ‘Samsalan trygt sér hina ó-
dýrnstu og beztu dreifingaraðferð,
og allir befðu verið ánægðir.
En íhaldsherrunum hefir láðst
aö bendia á Leiö til þess að framt-
kvæma þessa lækkun á sölulauni-
um fyrir mjðlk.
Sennjliega hafa þe‘r hug að mál-
ið á þessa leið.
Mjólkursamsalan segir bara
bLátt áfram: Ég borga ekki nema
2 aura fyrir afgrieiðslu á einum
rnijólkurlítra.
Petta var nú ttáttúrlega hægt að
segja, œ skynsamir mentn spyrja
um afi'eiðingamar.
í mörgum gömlu mjólkurbúðr
urn voru ekki seldir nema ca.
100 Iftnar á dag- Þessi sala gaf
búðlinni 8 kr. tekjur.
Auk þesisa seldu margar þesriar
bú'ö'ir brauð fyrtr 30—40 kr. á
dag. Af verði brauðanna vom
borguð 12% í útsölulaun, það
verða 4—5 kr. á dag.
Heildartekjur slíkrar búðar eru
því, 12—13 kr. á dag.
Ef ölulaun fy:ir nijölkna helðiu
lækikað niður í 2 auia, hiefðu þiess-
ar dagtekjur orðið 6—7 kÉ.
Senuiliega skilja nú allir, að það
er með öllu óhugsanndi að neka
búð, þótt búðarhola sé, með þess-
um tekjum.
Þiessar mörgu búðarholur eru
skilgetið afkvæmi hinnar. frjálsu
samkeppni.
Þær eru til komnar á þessa
ieið: Öllum var frjálst að verzla
með mjólk og brauð. Ymsir höfðu
af þiessu góðar tekjur. Fieiri og
fieiri vildu reyna þessa leið, og
þar kom, að miklu fleiri vorii
komnnir að þiessari atvininugrein
en með þurfti til þess að framí-
kvæma það nauðsynja\erk að
dréifia brauðá og mjólk meðal
manna. Aflteiðingin af þessu ‘varð
svo sú, að sölulaunin hækkuðu
úr hófi fram, framleiðjendum og
nieytendum til tjóns.
Hefðá nú venið sagt við alla
þiessa smásala: Þið fáið ekfei nema
2 aura fyrir að selja mjólkuiiíti'
atnn, hlaut afleiðingin að verða
sú, að þieir yrðu að loka búðum
síniun. En þiessi iokun hefði orð-
ið án alJrar œglu, og svo gat auðí-
vieldlega farið', að hiedlir borgarí-
hlutar hefð|u orðjð búðalausir.
Þietta hefði siem sé alt sfeeð eftir
nótum hinnar frjálsu samkieppini,
ó|n alJs skipulags, án þess| að taíca
tillit til hiedldar og ©inst:aklin'ga.,
Nú hiefir hins vegar verið faián
sú ieið að takmarka búðafjöld-
ann við þörfina, og takmarka
sta rfsmannaf jö 1 d,ann við sömu
þörf, og sjá svo til, að þeir hljóti
Verð á bræðsln síld.
Það er ekki alveg að ástæðu-
Jansu, þótt sjómenn, og yfirleitt
allir sildareigendur, hafi kvartað
yfir hlnu lága sildarverðá. Á síð-
ast liðinu sumri bætti síldareain!-
lagið aðstöðiuna að miklum miun,
en sá galli fylgdi þeirri gjöf
Njarðjar, að sjómeninirnár gleymd-
ust. Það var aðeins munað eftir
saltendunum.
En þetta er mál út af fyrir sdg.
Það var \'erðið á bræslusíldcnni,
sem ég ætlaði að,ræða um. J
Ölium hlýtur að vera það vitan-
legt, að verð síldarinnar hlýtur
að miðast við söluskijyrðin. Þýíðir
því ekkiert að láta undan kröfum
um hækkað verð fram yfir það
sem markaðurinn þol.ir. En eigi
sjómann og aðrir síldareigendur
að taka tillit til þessa, verða þeir
að hafa einhverja trygg’mgu fyrir
því, að. gætt sé hinnar ýtrustu
hagsýni í nekstrinum, án þess þó
að gengið sé á rétt alþýðusam-
takannia. Þiessi tryggng fæst að
eins með þvi, að framkvæmda-
valdið sé í höndum þeirra mainna
sem bæði hafa þiekkingu og
reyn.slu til brunns að beia, og eru
þar að auki þektir að dugnaði
og samvizkusemi. Sé vikið af
þessum griindvelli, hvort sem það
er gert af pólitiskum eða peit-
sónulegum ástæðum, þá getur illa
farið.
Sný ég mér þá að ríkisverk-
smiðjunum sérstaklega.
Með breytingum þeim, siem
gerðar voiiu á verksmiðjulögunum
á síðjasta aLþingi, svo og bygg-
ingu hinnar inýju verksmi'ðju,
hefir aðstaöan breyzt svo mikið
til batnaöiár, að'miðað vi:ð sama
markaðsvierð á mjöili og lýsi og
vierið hiefir, er hægt að hækka
sildarverðið all verulega.
Mieð því að gera samannburð á
þeirn feostnaðarliðium, siem hér
valdia mestu um — eins og þeir
hafa verað á meðan verksmiðj-
urnar vorai tvær og ieins og þeir
mnnu verðja eftir að þriðja verk-
smiðjan bætist við — getum við
sannfænst um réttmæti þiessarar
staðhæfingar.
Sé gengiði út frá meðal aflaárií
má áætla tveimur eldri verk-
smiðjunum tiil vinslu 180 þúsund
má.1 síldar (á 135 kg.), ien 28C
þúsund mál, þegar sú þriðja bæt-
ist við.
Og nú akulum við byrja að
reikna.
2 verksmiðjur 180 þúsund miJ
1. Fyrning kr.-86 350,00
2. Til S glufjarða-r — 16 000,00
3. Salt — 24500,00
4. Vinnulaun — 160 000,00
5. Framkv.stjóm — 40 000,00
6. Tap á sfeemdri sild — 16 000,00
i Alls kr. 342 850,00
3 vierksmiðjur 280 þúsund mál.
1. Fyrning kr. 52 540,00
2. Til Siglufjarðar. Efckiert
3. Salt — 24 500,00
4. Vinnulaun — 227 500,q0
5. Fra,mkv.stjórn — 45 000,00
6. Tapá síld. Ekkiert.
Alls kr. 349540,00
sæmilegt iífsuppeldi af starfi
sínu.
Þiessi skipulagning hlýtur að
koma hart niður á æði mörgum
einstaklingum, þegar frjlása samr
keppnin e búiin að tæla of marga
menn iinin á þetta atvinuusvið!.
Við því verður elckiert annað
sagt en það, að slkapa heri þeám
rnönnum tækifæri til þiess að afla
sér lífsviðurværi-s á öðrum svið-
um.
Þjóðfélagið verður a stefna að
því að veita öilum þiegnuum sín-
um vinuu; en jafnframt að gæta
þess vandiega, að ekki komivst
fieiri menn að ýmdis konar milii-
iiðastarfa en þörf krefur,.
Þiessar töLur sýna, að meðari
verksmiðjumar ier|u tvær niemiur
þiessi kostnaður, sem hér er upp
talinn, kr. 1,90 á hvert mál síld-
ar, en eftir að þriðja verksmiðj-
an bætist við verðúr hann að
eins kr. 1,25. Þ'essi aðlstöðumun;-
ur nemur því 65 aurum á hvert
mál veÉksmiðjunum í hag, eða
réttara sagt, bræöiS'Lnsílda'rveröið
getur hækkað um 65 aura á hver
135 kg.
Það er rétt að láta fylgja þessu
örlitla greinargerð, til þess að
hægt sé að átia sig betur á hin-
um einstöku 1 ðum.
Um JLi-ð 1: Fymingargjaldið var
ákveðið með lögumb %, en síðasta
alþingi lækkaðá það niöur í 2%.
Um lið 2: Sigl u f j a röarkaupst að ur
áitti lóð þá, siemieldri verksmiðjan
(byggð 1929—30) var reist á. Var
sú lóð íieiknuð á 200 þúsund
krónur. Á síðast liðnu vori gaí
bærinn verksmiðjunum þessa ióð
gegn því skilyrði, að nýja verk-
smiðjan yrði reist á SigJuífirði.
Um lið 3: Með því að þr.ær
rikisverksmii'ðjunnar hafa verið
hielmingi stærri ©n æskilegt heföi
verið, hefir orðið að geyma sumt
af isildinni í iengri tíma í þróini-
um. Eykur það saltnotkun að
mjög miklum mun. Verður salt-
notkun því síst meiri í framtíii%
inni en verið hefir, þar eð nú
verður hægt að bræða síldina
inokkum vegin jafnóðum.
Um iið 4: Vegna nýju verk-
smiðjunnar bætast við 40—45
menn og hækka vinnulaunin sam-
kvæmt því.
Um .lið 5: I fyrstu hafði verk-
smiðjustjómnin 10 þúsurnd krónur
í laun (formaður 4, hinir 3). Þeg-
ar Dr. Pauls verksmiðjan var
keypt hækkuðlu launin um 1 þús-
uind á mainn. Nú, þegar fjölgaö
hefir vierið um 2 menn í stjóm*-
inmi, geri ég ráð fyrir að launiin
verði færð niður aftur. Þessi lið-
ur ætti því ekki að hækka meira.
en 5 þúsund, 3 til stjómarinnar
og 2 til skrifstofumanns yfir síld-
vieiöafíimmín.
Um ilið 6: Vegna þess. hve
þrærmar em stórar, hefir venju-
Iiegast orðið að geyma um 16
þúsund mál frá þvi í júlí og
þar til síldveiðum hefir verið Íok-
ið. Skemdir á síldinni af þessum
ortsökum eru lágt reiknaðar á 16
þúsund krónur, miðað við það,
að hægt hefði verið að bræfóa
síjldina nýja. Þetta tap hverfur,
þiegar þrónum hiefir verið skift á
milli tveggja jafn-stórra verk-
smiðja.
Það mætti siegja ýmisJegt fleira
um þetta mái. T. d. þaið, að nýja
verksmiðjan hlýtur að verða ó-
(i ýrari í riefestri en þær eldri, sök-
um þiess, að hún motar mikið
hráoliu og rafmagn í stað feoia.
Þietta ier þó ekki sagt vegna þies-s,
að ég áiiti að taka beri tiliit til
þiess, siem spara It kann á þessu,
þiegar bræðiS'lusíldarverðið er á-
kveðdð. Vierksmiðjustjórnin geng-
ur þiess ekki dulin, að hún má
hvorki tefla á tæpasta vaðið, né
ákveða verðdð' alt of lágt. Fyrra
tilfellið setur fyrirtækið í rneiri
hættu ien forsvaranliegt er, en hið
síöara hjálpr öðrum verfcsmiðj-
um tiL þiess að raka saiman fé á
kostn'að sildareigenda.
J. P, G.
uunnunuuuunn
OTTO B. ARNAR,
löggiltur útvarpsvirki,
Uppsetning og viðgerðir á út-
varpstækjum.
Hafnarstræti 11, sími 2799.
riririririririririririri
Torskilin lögspeki.
Fyrir nokkru þurfti ég að á-
frýja smémáli til hæstaréttar, smi
ég hafði tapað fyrir undirrétti.
Mér þótti réttara að fela lögfræð-
ingi flutning málsi|ns, og helzt
einhverjum, sem ég þekti og gæti
treyst til að1 flytja það af greind
og þekkingu.
Ég fór nú tiL eins sliks mantns,
sem mér var kunnugt um að er
ágætur málaflutningsmaður, og
bað hann um að f Lytja málið fyrir
mig. En ég fékk það óvænta svar,
hjá honum, að honum væri ekki
heimilt að flytja mál fyrir hæista-
rétti. Ég spurði, hvort hann heföi
iekki iiokið iögfræöiprófi við há-
skóla ríkisins. — Jú, hann haföi
gert það, en ekki hiotð íyrs.u cin-
kunn við prófið, og mætti þvi
lekki takast á bendur þann vainda,
að flytja mál fyrir hæstarétti.
Hins viegar kvað hann mér sjáLf-
um vera lieim.lt að flytja mál
mitt fyrir hinum háa rétti, þött
ég hefði ald e: leiið neitt í 1-öguni.
Ég spurði þennan mann, hvað
hann væri búinin að vera í mörg
ár máiaflutningsmaður fyrir und-
irrétti. — Um 12 ára sfceið. —
Og hvort sú feikna-æfimg þætti
ekki nægja tii þess að afpiáma
þiessa gömlu prófsynd hans. Hanin
hrfcti höfuöið. — Niei. Þótt hann
tæki sig til og skrifaði stór-
frægar bækur í réttarfarsmálum,
og yrði doktior í lögum, þá yrði)
hann samt engu nær hvað þietta
sruerti, úr því hann befði verið'
■svona slysinn þanna við prófborð-
ið endur fyrir löngu, að ná ekki
stigatölunni. — En alt í einu
bregður fyrir örlitlu glotti á vör-
um hans, og hann bætir við:
„Það er þó nokkur bót í máli, að
ég má verða kennari í lögum við
háskólann, þótt svor.a bafi tek-
ist til mieð próíið.“
Á .lieiðúnni beim var ég að hug-
ieiða, hvað margt væri nú eig-
inlega ári skrítið í þessu kóngs-
riki. Sífielt væri maður að nelu
ast á eitthvað nýtt, sem kæmi
atvieg flatt upp á man;n. Til þessa
hafði ég ával't litið . svo á, aÖ
það væri ekki tiltækilegt, að a'.la
mönnum að kenna öðrum það,
sem þeir væru ekki taldir vita
sjáifir. — En svona var nú þessu
háttað. — Ég gat þó ekki gefið
mér Jangan tíma til að brjóta
beilann um þetta. Ég þurfti að
ná mér í málaflutningsmiann, og
fór nú að leita í huga mínum
að einhverjum öðrum góðum lög
fræðingi, sem ég þekti. — Brát
flaug mér í hug einn, siem ég
var í alla staði ánægður með
Hann hafði veríð í mörg ár sýslu-
maður úti á landi, en var nú tsk-
inn að reka málaflutniing hér í
bænum. — Auðvitað hlaut honum
að viera beimiJt að taka að sér
þetta iitla mál mitt. Það gat þó
ekki k'omið til nokkurra mála,
að gamall dómari befði ekki rétt
til þess að ílytja mál fyrir Hæsta-
rétti.
Ég var aftur fyrir vonbrigöt
um. Þiessi maður hafði ekki bsld
ur fiengið fyrstu einkum við iaga-
prófið. Hann kvaðst nú eiginilega
liafa genst dómari út af því, að
hann hafi ekki haft . rétt til að
ftytja mál fyrir hæstarétti. :
Nú fynst fór mér að verða þetta
vierulega torskilið. Hvernnig gat
það leiginlega atvikast, aði.maður
yröi dómari vegna þess, að hann
þætti ekki vera nóguivei að sér
í lögum, til að gerast málaílutn-
ingsmaður! Hvern'g, sem ég lagði
höfuðlið í bleyti, var mér ómögu-
Jlegt að finna vísdómmin, )»cm
þessi tlJhögun byggist á.
Og ég befi 'ekki satt að segja
fundið hann enn þá. ,Við
nána athugun þessa máis, hsfi
ég komist að þeirri niðunstöðu,
að hér sé um að ræða eitthvert
bandvitlausasta ákvæðið í allri
réttarfarslöggjöf vorri, sem er þó
vissuliega ekki alt í 'Sóm.anum.
Mieð því, að mér er Ijóst, að
bjánaleg iög eru hvorki tll gagns
eða prýði í neinu þjóðfélagi, vil
ég lieyfa mér að birta fáeinar hug-
ieiðingar um þetta efni, í þieirii
vion, að þær kunrai að vekja lög-
vitringa vora til umbugsunar um
miálið og leiða til afnáms þiess
fávíslega ákvæÖJs, sem hér er um
að ræöa.
Það er alveg Ijóst, hvað vakað
hefir fyrir löggjöfunum, þ,á er
þeir urpu inn í hæstaréttarlögin
þessu kinduga ákvæðá urn að ann-
arar leinkunnar lögfræðingar
skyldi ekki heimilt að flytja mi'ili
fyrir hæstarétti. Með þessu hafa
þeir ætlað sér að tryggja það,
að iengir aðrir en ágætir lögfræði-
ingar yrðu málflyténdur fyrjr þess
um háa rétti Það, sem fyrst kemr
ur þá til athugunar, ,er þetta,
hvort þiessu markmiði verði náð
mieð fyrtraefndu ákvæði umræddra.
laga.
Aliir, siem hafa einhverntíma
kiomdð að prófborði, vita hvað
hepni og óheþni eru þar mifeils
ráöandi. Þe!r.a vegna getur
frammistaða við próf aldnei orð-
ið fyll.lega öruggur mælihvarði
á feunnáttu manina, og einkunnir
þar af lieiðandi aldrei orðið á-
byggileg mynd af þekkingu og
þnoska próftafeenda.
En sé frammistaðan við próf-
borðið ófullkominn mælikvaröii á
þekkingu manna, þ.á er prófið fer
fram, ier henni vitanliega því síö-
ur að treysta, sem mælikvarða
á þekkingu manna Löingu seinna-
Ölium, sem hafa eiinh\erja glóru
í höfðinnu, ætti að vera klieift
að skilja þetta. Það þarf enga
ógnar sfeerpu til að sjá, að ainn-
arar einkunniar lögfræðingur, sem
gerfct málaflutnJngsmaður eða
bæjarfógeti und!r leinis eftir pró iC,
og helgar þiessum störfum alla
krafta sína um næsta tíu ára
sfeieið, hJýtur, að þeirn tima iiðnr
um, að vera betur að sér í lög-
urn heldur án annar, sem náði að
vísu 1. leinfeunn við lagaprófið, en
fór svo á fyllirí og kornst aldrei
af því aftur, eða sá þriðji, sem
líka var „landisti“, en gerðist á
eftir bóndi eða fastdgnasali. Nú
er það svo samkvæmt gildandi
lögum, að hvað sem sá fyrst
niefhdi kann að hafa uranið sér
tiL ágætis eftir prófið, þá er hoini-
um mieð öllu fyrirmunað að verða
hæstaréttarmá laf 1utningsmiaður. ^
Taki áhangandi bakkusar sig
sanian í hettunni og fari aftur
að sinna sp'ekinini, má hæstiréttur
þiegar í stáð taka haran í faðm
sinn. Sama er að segja um bónd-
anin og fa.teignasalann.. Myndi nú
raokkur treystast til að halda því
fram, að málum manna fyrir
hæstarétti sé betur borgið í höndr
höindum þiessara síðarnefndu lög-
fræðinga, hieldur en í hönduni;
matmsins, sem fyrst var raefndur?
Það getur ekki verið reglulega
jvel áisitatit í höfðlnu á þeim manni,
siem héldi slíku fram í fullri alL
VÖril.
Ég hiefi kosið, að velja svona
greiniileg dænii, til þiess að taka
alveg af skarið, Annars er í raranf
irani ekki nein þörf dæma eöia
itarlegra útlistana á þessu atriði.
Það er marg viðurkend staðreynd
bæði liér á landi og aranars staðar,
að lélegir prófmenn eru oft eöa
vieröa seinna ágætis kunnátiu-
nnenn i sínum greinum, og eins
hitt, að meran með hárri eimkuinn
M prófborði, reynast stuinduni!
hneáinir gatistar, þegar út í Iífið'
feemur. Þetta á sér vissulega ekki
sfö;ur stað um lögfræðinga en
aðtra Jærdómsmenn.
Nú þegar búið er að sýna frahr
á, að þietta ákvæði réttarfarcJag-
ainraa þjónar alls ekki markmiði
sinu, ætti í rauninni að vera ó-
þarft að> haida lengra. Hins vegar
er ekkert á móti því, að glöggva
sig á, hvort sjálft markmiðið sé
nú þaranig vaxið, að talist geti
seskilegt, að því verði náð.
Geium þá ráð fyrir að það sé
rétt, að annarar ednkunraar lög-
fræðáragur verði alla æfi ver að
,sér í lögum, heldur en hinir, sem
hafa hl'Otið 1. einkunn. Myndi nú
verða raokkurt vit í ,þessu umb
rædda ákvæði fyrir því. Þettai
veltur á því, hvort nauðsynlegt
sé að gera hærri kröfur um flutn-
ing mála fyrir hæstarétti heldur
ien undirrétti.
Þiessu ber fortaksiaust að stvara
nieitandi. Ef rétt væri að gera hér
upp á milli, yrði það heldur á þá
lieið, að undirréttur krefjist betri
málaflutnings beldur ien hæsti-
réttur. Helztu ástæðurnar fyiir því
eru þessar: Frh.
Pétur Magnús&on
frú Vallamest.
ffvrnta á éd ?ð skllja ffetta?
Við gömlu mennimir. erum oft
sieinir tjl að skilja ýmsa nýbreytni,
en það tekst þó oftiar með lip-
urð og lægni að koma okkur i
skilmng um margt, oig ierum
furðu fljótir að sannfærast þegar
skýr rök ieru færð fram milinu
tiL stuðn.’ings. Eitt er það, siern er
alveg ofvaxið fyrir minn heila
og mér er óhætt að segja margra
annara, að einmi'.tt í dag, 1. fiebr.,
eru vínbaranlögin uppieyst og
hvierjum er frjálst að fá sér í
S'taupinu, sem vill; við þessu er
ekfeent að segja. Svo er annað.
Sania dag kemur út ásfeorun til
okkar Reykvíkinga utn að tak-
marfea mjólkurneyziu svo sem
framast er möguliegt. Þessi til-
mæli feomu frá sjáífstæðiskonum
og feonimúnistum. Það er engu
líkara en til þess sé ætlast, aö
við förum að kaupa áfiengi í stað-
inn fyrár nýmjólk. Því er spurni-
inngin;
Eigumvið að taka upp þann sdð
að hætta við að hafa mjólk út á
grautinn okkar, en kaupa beld'-
ur áfen.gi fyrir útáiát? ;Það lítur
helzt út fyrir að til þiess sé ætl-
ast, þegar þetta hvort tveggja
her upp á sama daginn, að af-
nemia bannlögiin og um leið að
skora á mienn að kaupa eikki
mjólk. Hvemig ú ao skilja petta?
Frómt frá að segja ætta ég og
er byrjiaður á að auka mjólkun-
raeyziuna úr 2 lítrum í 3, og svo
munu fieiri gera. Ef ég get nú
verið án mjólkur, þá hefði maði-
ur getað það meðan mjólkin va.r
dýrari; þá hreyfði enginn and-
mælum gegn mjólkurverðinu.
Hvernig stóð á því? Þá beyrðd
ég aldrei talað um að stassanir
sieruð mjólk væri óhoil. Aidried
talað um fitulitla mjólk. Hvers
vegna var það ekki gert? Er
mjólfein fituminni nú en áður?
Ég beld ekfei. Mjóikin, sem ég
fæ nú, er engu lakari en sú, sem
ég befi fengið að undanfömu.
Kröfur hafa heyrst um það, að
mjólkin ætti að vera feomin hieím
til kaupienda kl. 8 á morgnana
Ég hefi séð að svo befir verið
að undanfömu, en hvað á það
að þýða? Flöskuriiar hafa staðið
þar, sums staðar til kl. 10, og þær
ekki hreyfðar. Ég sá líka oft
áðiur mjólkurbíl frá Mjóikurféiagi
Reykjavíkur vera á fierðinni ki. 10
—11 á morgnana.
Að endingu vil ég óska þess, að
þetta mjólkurfargan fari nú að
hætta og sjá til hverju fram vind-
ur. Ef framkvæmid laganna verð-
ur óbærileg fyrir okkur fátækling-
ana, þá risum við upp tii and-
íraæla, og þ'eim andmælum verð1-
ur nauma t hraekt. Heill þeim, sem
jiafnrétti unna.
1. febrúar. ,
Uíanfjokkamaci'ír.
Málaflutningur. Samningagerðir
Stefán Jóh. Stefánsson,
hæstaréttar málaflm.
Ásgeir Guðmundsson,
cand. jur.
___Austurstræti 1.
Innheirata. ~ Fasteignasala.