Þjóðólfur - 10.12.1848, Blaðsíða 1

1. Ár.
ÍO. Desember.
3.
það má vita það hver, sem vill!
Varla get jeg, vinur minn! [iakkaft |»jer fyr-
ir síftasta brjef jiitt til mín; [>ví að jiegar jeg
hafði lesið [>að til enda, sti jeg, hvert álit j>ú
hafðir á mjer og fyrirtæki mínu, og mjer
sárnaði jiað, að jiú skyldir fara jieim orðum
um jiað, sem j)ú fórst. Mjer er engin
launung á máli mínu; jivíaðeins og guð jiekk-
ir öll atvik að j>ví, svo mega mennirnir vita
j>au lika. þess vegna ætla jegekki aðsvaia
brjefi j>ínu öðruvisi, en á opinberan hntt. Jeg
ætla að láta X>jóðólf, sem j>m heldur að verði
mjer til falls og fordjörfunar, sem j>ú að
minnsta kosti segir muni spilla öllum vegi
minum í veröldinni, jeg ætla að láta hann
bera þjer kveðju niína, og færa jijer timleið
svar upp á brjef j>itt. iþú getur tekið til þin,
það sem þú veizt sjálfur að þú átt, en hitt
mega hinir piltarnir eiga, sem vita það með
sjer, að þeir dæma um mig á líkan liátt og
þú. 3>ú segir þá, vinur minn! „að það sje
ógjörandi fyrir mig, að hlaupa svona hugs-
unarlaust og ófyrirsynju úr prestslegri j>jón-
ustu, og fara að standa fyrir riti, sein inest
•negnis eigi að fara með það, er frjálsræðis-
andi blási skrifendum í brjóst. Jegætlimeð
f>ví captare vult/us inconstabile, segir þú,
það er: hylla að mjer bverfulan almúga, og
enda ekki til góðs. En jeg skuH vara mig á
því, að jeg spilli með þvi vegi mínum; jiví að
slíkt liafi aldrei gjört annað, en baka mönn-
um óvild og óánægju*.
Jeg vona, að þú kannist við, að þetta
sjeu þin orð, þar sem þú minnist á mig og
3>jóðólf; vil jeg nú reyna til að rjettlæta mig,
ef unnt er, bæði fyrir j>jer og meðdómendum
þínuin, og láta svo heiminn skera úr á inilli
okkar. En það segi jeg þjer áður, að það er
nijer fyfir ininnstu, þó jeg af mannlegum dómi
dæmdur verði. Jeg spyr þig nú, góði vin!
af hverju markar þú það, að jeg hafi hlaup-
ið hugsunarlaust úr prestslegri þjónustu?
Veiztu, nema jeg liafi íliugað jiað mál áður,
enda tekið allra vin í ráð ineð mjer, og beð-
ið hann að leiðbeina mjer, úr því svo var
komið, sem komið var? Hafi jeg þar að auki
heilu inissiri fyrirfram aðvarað prest minn,
svo hann þyrfti ekki að vera á flæðiskeri
staddur, þó jeg færi, og tilkynnt áform mitt
prófasti mínum og biskupi, ekki reyndar sem
tilsjónarmönnum kirkjunnar — því jeg vissi, að
jiað þurfti ekki að hreifa neitt við liinu
opiuhera lífi, þó jeg sem aðstoðarprestur
yfirgæfi stöðu mína — heldur sem vinveittum
kunningjum míiiuin, er jeg þóttist vita, að
þeir mundu gefa ráðlagi mínu auga. Hafi jeg
iiú vikið úr stöðu minni á jiennau bátt, kall-
arðu samt, að jeghati „hlaupið hugsunariaust*
úr henni, og „ófyrirsynju* segir þú líka, eða
„orsakalaust*, held jeg, að jiú eigir við. Hvað
veiztu, nema jeg hafi haft gildar orsakir til
þess, bæði vegna heimilisstöðu minuar, og á-
sigkomulags sjálfs míns? Um bið fyrra var
þjer varla liægt að dæma, og öllum, nema
þeim, sem dálítið þekkja til kringumstæðna
minna. En um hið siðara getur vist enginn
dæmt, nema sjálfur jeg; og ætla jeg ekki að
fara neinum orðum uin það, hvorki við þig
nje aðra; neina það get jeg sagt þjer, að
margvíslegtir kann að vera mannlegur veik-
leiki. Je'r e'ga gott> sem þjónað geta em-
bættinu í styrkleika; jeg á ekki því að hrósa.
Ef jeg skyldi nú liafa liaft knýjaudi orsakir,
bæði fyrir utan mig, og innra með mjer, til
að víkja úr stöðu minni, kallarðu samt, að
jeg liafi hlaupið úr henni ófyrirsynju?
Nú segir þú, að það sje ógjörandi fyrir
mig, að fara að standa fyrir riti, sem mest