Þjóðólfur - 16.09.1849, Blaðsíða 3

Ol
að þessi eldgamli {>ingstaður forfeðra vorra niundi
vekja oss af svefni satntakaleysisins, og glseða lijá oss
fjeiagsanda og framtakssemi.
jjegar fundinuin var lokið á Kollabúðaeyruni, fóru
margir af fundarniönnum suður á jjornesfund. Var
þar öllu eins liáttað og á Kollabúðafiindiniiin, og voru
bænarskrárnar, sein áður er getið, ii|iplesnar, og sam-
Jykktar {>ar, og tveimur nýjum baptt við.
Fundir þessir fóru í öllu tillili skipulega frain, og
svo þókti mönniim. sein {>eir væru Ijós vottur {>ess,
llVe mikil not væri að slíkiim þjóðfundiim, ef Jieir
kæmust inargir jafnskipulega á.
Veslfirðingar.
(A ð s e n t). '
Eptirfylgjandi sáttasamningslíniir eru útgefendnr
Jijóðólfs beðnir um að gjöra svo vel og veita inn-
töku i tímarit sitt, svo að {>ær verði lieyrunikiimiar,
{>ó viðkomandi sýslninaður ekki þyrði eða vildi em-
bættisins vegna lesa f>ær upp á tillieyrandi mann-
talsþingi:
Jeg undirskrifaður neita að Iiafa viljandi ófrægt
eða talað illa um stúdent Odil Sveinsson í Hvammi,
en bafi jeg ógáður eða óviljandi talað lionuiu nokktið
til linjóðs og biieysu, er jeg ekki vildi gjört liafa, bið
jeg bann vinsamlega að {>ykkja ekki nje erfa við mig.
Ási í Vatnsdal, 6. dag októberin. 1848.
G. G uð m i)n darson.
Eins og enginn er ofgóður til að biðja fyrirgefn-
ingar á yfirsjónum sinum, og taka aptur ósæmileg orð
og illt umtal án verðskuldunar, livort sein liann er mik-
ill eöa lítill í sjálfs sins og annara augum, {>á er {>að
og liins vegar allra skylda, að fyrirgefa síniim lireysku
bræðruin mótgjörðir {>eirra. {>egar {>ess er leitað með
auðinýkt og Ijúfuin liuga. Samkvæint framanskrifaðri
fyrirgefningarbón Giiðmnndar Giiðmiindssonar á Ási,
gjöri jeg lieyrumkunniigt, að jeg iæt mjer nægja með
tjeða játningu hans, svo lengi sem bann áreitir mig
ekki framvegis með ójöfnuði og ilikvittnissömn umtali,
og ertim við {>ví með svo feldu móti sáttir að kalla.
0. Sveinsson.
Dayblöðhi eru dayleyt brauð.
3.
Jeg hef lijer að framan leitazt við að leiða at-
liygli lesenda minna að {>eim kostnnum, sem frjetta-
blöð og tíinarit kafa við sig, og vona jeg að llestir
láti sjer skiljast {>að, að án þeirra geti engin sú þjóð
verið, sem. farin er að liugsa um nokkuð annað, en
eiaungis að erja fyrir fæðu sinni. En nú vil jeg líka
drepa á þá ókostina, sem suinir menn hafa lálið sjer
iiiii munn fara að blöðunuin fylgdu, þar sem þau ann-
ars væru komin á gang með nokkru lífi; er það ti)
þess, að yður koini ekki neilt óvart, Islendingar, þeg-
ar loksins blaðöldin dynur á.
J>að liafa menn þá fyrst og fremst talið sem ókost við
blöðin, að þau svo optværu stjórninni ofnærgöngul, með
því þau gjörðu sjer far af því að leggja óvæga dóma á
aðgjöröir hennar. Jjví verður ekki neitað, aö blöðin taka
sig opt fram um það, að benda almenningiá það, sein
hirðulauslega fer og áhótavant erí aðgjörðum stjórnar-
innar; en að þau g.jöra þetta vægðarlaust, kemur mest
til af mótmælum þeim, sem blöðin verða fyrir af þeiin
mönnum, er þykir það allt gott og gullvægt, sem frá
stjórnarinnar liendi keniur. J>cgar þá gagnstaðlegt á-
lit manna á hlutunum mætist, og ólikum skoöunar-
liætti þeirra á mikilvægiim málefnuin lendir saman, þá
er ekki við öðru að búast, en báðum liitni, og hrjóti
margt það orð, sem leSendiinum kann að þykja of
svæsið. Og þó aldrei væru mótmælin til að espa
hlaðamennina, þá eru samt margar aðgjörðir stjórnar-
innar svo á sig komnar, að Iiún á skilið bera og beitta
aðfyndni fyrir þær. En þess má þá lika gæta, að þeir,
sem bezt þora að segja stjórninni beiskan sannleika,
þeir gjöra það optar af lireinni vandlætingu og sannri
ættjarðarást, heldur en af lastverðri keppni eða til-
gangslausri aðfyndni.
J>vi næst liafa menn talið það sem ókost við blöð-
in, að þau svo opt veittust að valinkunnum emliætt-
ismönniiiu, með þvi þau gjörðu sjer far af því að dæma
og átelja aðgjörðir þeirra og atbæli. y\Istaðar þar sem
þjóðlilið liefur náð nokkrum þroska, þá er það sjálf-
sagt að menn heimta, að sjerbver sá, sein liefur em-
liætti á liendi, eða stendur í einbverju opinberu sam-
liandi við'landa sina, liann láti sjer Ivnda það, að
gjörðir lians sjeu birtar fyrir alinenningi, og það með
þeim orðuin og uminæliim, sein þ.ær eiga skilið. J>að
er von til, þó hlutaðeigcnduin þyki liart að þola þetta,
einkum meðan þeir eru því óvanir, þar við því er að
búast, að dómarnir uin þá kunni opt að verða ógeð-
feldir, og jafnvel særandi fyrir þá; en á hinn bóginn
er það auðsjeð, live ónmræðilegt gagn verði að íljóta
af því, að tiltektir yfirboðaranna sjeu gjörðar lieyrum-
kunnar, og hver einn inegi skýlaust segja álit sitt uni
þær, því að sjeu þeir ei með öllu skeytingarlausir,
lilýtur það að aptra þeim frá inörgum ósóma, og vekja
hjá þcim atliuga og andvara í embættisstörfuni þeirra;
eins er það og til liins bezta fyrir sjálfa þá, efþeireru
vandaðir menn; því skyldi ekki liver sá, sem annars
hefur gott mál að verja, heldur vilja heyra linjóð um
sig í blöðunum, hvar lionum þá aptur gefst tækifæri
til að brinda lionuin af sjer, heldtir en að vita af álasi og