Þjóðólfur - 15.02.1851, Blaðsíða 2

33» >
sem eru-aö húsvitja; og eigi heyrist annað II
lífsmark, en hóið og hunclagjammið í sveit-
inni, og við sjóinn smáskruðningar og fyrir-
köll,.jer menn hrintla bátum sínum til sjávar.
5að er Tffildur aðf leita lífsins innan húss-
veggjanna,«6g er það þó líka þar næsta dauf-
legt, nema að því leyti sem nóg er háreystin,
ekki m^íf 'Jfaldur^gkafJíastað er, þar sem
ullarrokkarnir ganga T sveitinni, og hamp-
skrjóðarnir við sjóinn með f»ví skrölti, að
þjóbin er orðin ærð, kvæðamennirnir hásir og
sögulesararnir rámir. Haldið þjer, bræður, að
það sje meira skrölt og háreysti í verksmiðj-
um Enskra, sem geta unnið voð í samfellu |
handa allri veröldinrii, heldur en í baðstofum 1
íslendinga, sem að eins vinna í einn fatnað
upp á heimilisfólkið? Og þá lætur ekki
kafflkvörnin minnst til sín heyra út á Islandi.
Víða hvar þrisvar á dag, og sumstaðar sex
sinnum á hátiðadögum kirjar hún upp sinn
eymdaróð yfir þjóðinni. Éru þeir menn nú
til í landinu, sem skilja bæði hrafnamál og
kvarnarhljóðið, og segja, að hún sje farin að
spá því, að senn drekki þjóðinsigút á húss-
gang, og hlakkar krummi yfirþví. Innan um
alla þessa háreysti heyrist samt baðstofuhjal
við og við, og skemtilegar samræður vanta
ekki; gjörist þjóðin nú miklu frjálslyndari og
djarfmæltari en áður, því að sú var tiðin, að
menn töluðu með hálfum huga um hvítarljer-
eptsskyrtur með rauðum kraga, sem konung-
urinn hefði til að senda ranglátum rrkismönn-
um út á íslandi; og bændur ræddu með öud-
ina í hálsinum um sparibolinn hans Friðriks
heitins sjötta, sem drengirnir um snjeru hjerna
um árið, þegar þeir fóru inn í gullhúsið kóngs-
ins, niður í gullkistuna, rifu upp öll fötin og
loksins brjóstadúkinn, sem lá ofan á allri
gullhrúgunni. Nú hlær þjóðin að öllu þessu,
hressir sig upp á kaffi og brennivíni, og talar
um púðurhorn og pantsara.
En það eru ekki orðin ein, sem bera
vitni um lífsglæðingu þjóðarinnar, heldur vitn-
ar líka um hana aðferö hennar og háttsemi í
ýmsum greinum, t. a. m. ljebandsöldin hefur
nú rýmt sæti fyrir hólkaöldinni. jþað voru
þeir dagarnir, að sláttumenn bundu Ijái í orf
sin með útbleittum ólarböndum, teygðu þeir
þau og tóku í með tönnunum, og kærðu sig
lítt um keitubragð. Nú eru hólkar á orfuri-
um, sem gríffa þjóið kveinandi undan hönrr-
unum. Jað var sá siður við kaffedrykkj-
ur, að enginn dirfðist annað, en láta tæmd-
an bolla snúa botni upp; nú skilur hver
maður við bolla sinn með barmana upp, og
hinir fijálslyndustu livolfa ekki einu sinni
skeið við skál. Jafnvel þó að þetta kunni
að þykja lítilvægt, þá má samt vel vera, að
lijer sannist hið fornkveðna: Bmjór er mikils
vísir“. Jað bendir þó til þess, að þjóðin
breytir báttum til batnaðar, og horfir eigi lengur
í að bregða út af gamalli óþarfavenju. Ljósast
vitnar samt um lífsglæðirigu þjóðarinnar áhugi
sá, er hún leggur á þjóðfundinn í suinar, því
að eigi menn að marka nokkuð ovðalag hlaða-
mannanna út af neitunarvaldinu, mættimarg-
urhugsa, að sumir þjóðfundarmennirnir mundi
ganga á mannbroddum á þjóðfundinn, og að
þjóðin ætlaði sjer að vinna að máli sinu ekki
með áhuganum einum, heldur átökum líka;
enda kvisast það að norðan, að verið sje að
smíða vopn; að austan frjettist, að öll brýni
sjeu upp gengin á Eyrarbakka; Sunnlending-
ar spyrja hvað pelinn af stríðsöli kosti, og
Vestfirðingar heita á galdramenn sína á Horn-
ströndum. £að hafa lika margir þókzt sjá,
að loptið væri venju framar rauðlitað í vetur,
og hefur iiinurn rauðeygðu helzt orðið að því;
einnig kvað norðurljósin hafa spritað miklu
meir en vant er upp í Jingvallasveit. Segja
menn, að þau hafi streymt saman í gullreið-
um upp yfir Armannsfelli, þaðan tekið undir
sig stökk niðurmeö allri Öxará, brugðið sjer
í mannsmyndir og Ieikið sjer á lögbergi; en
eigi kvað þau liafa skrafað mikið. J>ar ætl-
um vjer Islendingar líka að fjölmenna í sum-
ai", sem kemur, og tala þegar margir um 28.
Júní sem hinn fyrsta fundardag. Hefur allur
lýður hinn mesta huga á þessari ferð, og
liyggur gott bæði til skemtunar og gagnsmuna
af henni. Og til þess að gjöra þennan fund
sem dýrðlegastan, þá hefur sumum dottið
það í bug, bræður góðir! að biðja yður að
ganga fyrir konunginn, skila til hans kveðju
vorri og mælast til þess, að hann kæini til
fundar við oss norður á ísland, þar vjer höf-
um mikið mál að bera upp fyrir honuni.
Friðrik 7. hefur áður komið hingað, svo vjer
höfum meir af þeim konungi að segja, en
-nokkrum öðrum. 5ennan konung hefurþjóð-